Soms vraag ik me echt af of ik iets fout doe. Die dip waarover ik hier de afgelopen tijd gesproken heb, gaat maar door. Het proces van verwerken en loslaten, het proces van het achterlaten van een relatie van meer dan vijf jaar, waarbij je toekomstvisies gecreeerd had waar je naartoe aan het bouwen was en die hoe dan ook altijd samen met haar waren. Ze was degene met wie ik mijn eerste relatie had en doordat die zo lang geduurd heeft en zo intens was (en ook lange tijd onkwetsbaar leek), zit je in je relatief jonge leven toch wel op een bepaalde manier naar de toekomst te kijken.

De situatie verandert niet. Al zeker een week of drie is die eigenlijk constant. Er zijn geen plannen meer om nog enige vorm van actie te ondernemen of enige vorm van contact te zoeken. En ik weet eigenlijk wel helemaal zeker dat er van haar kant uit ook niks zal komen, net zoals er eigenlijk vanaf het begin al niks vanaf haar kant gekomen is.

Zo blijft de feitelijke situatie onveranderd. Het enige wat er gebeurt, is dat iedere dag die voorbijgaat, mij weer een stukje verder verwijdert van haar. Dat lijkt een verdomd aantrekkelijke gang van zaken! Lekker eenvoudig, geen ingewikkelde gebeurtenissen of confrontaties meer en langzaamaan de tijd de wonden laten genezen.

Hoezeer ik soms ook mijn best lijk te doen om het te ontkennen, ik lijk er niet aan te kunnen ontsnappen dat de wereld nog immer niet zo is als dat hij was. Vijf en een halve maand ben ik nu verder en ik heb van binnen nogal wat meegemaakt in die tijd. Het onbegrip weganalyseren, het allemaal een plaatsje proberen te geven, wennen aan de hernieuwde status van 'single', wennen aan het weer alleen zijn en alles wat daarbij komt kijken. Met ups en downs langzaamaan uit het dal geprobeerd te klimmen om uiteindelijk het gevoel te hebben dat ik wel weer gewend ben aan het alleen zijn, aan de 'single' status, het gevoel dat ik alles nu wel zo ongeveer begrijp en alles een plaatsje gegeven heb. Geaccepteerd heb en zelf ook inzie waarom het zo misschien toch het beste is.

Het is een proces. Dat is een zin die ik op deze site veel ben tegengekomen. Hoewel het soms een proces zonder einde lijkt, kan ik onderschrijven dat het als zodanig aanvoelt. Stabiliteit is er niet bij en ups en downs wisselen elkaar nog immer dapper af. Soms wachten ze een aantal dagen tot ze elkaar afwisselen, soms wisselen ze de wacht een paar keer op een dag.

Ik heb alleen geen zin om over het proces te schrijven nu. Heb mijn aandacht sinds de 'final battle' gericht op andere dingen. Niet zozeer geprobeerd dingen weg te stoppen, als wel er gewoon minder actief mee bezig te zijn. Het proces dat in gang gezet is en ik eerder transitie heb genoemd, zet gewoon door. Wel had ik het gevoel dat ik zo langzamerhand een kleine drawback aan het krijgen ben van het me concentreren op andere dingen.

Of hier hogere kosmische krachten aan de gang zijn die me proberen iets duidelijk te maken of niet, weet ik niet, maar dan hadden ze zich de boodschap kunnen besparen want op zich was die al duidelijk zat. Maar blij ben ik er niet mee. Integendeel. Hoe stom het ook is, ik sloeg mezelf wel even keihard voor mijn kop en liet enige krachttermen deze nachtelijke stilte verbreken.

Wat er gebeurd is? Ik heb zojuist per ongeluk een glas kapot laten vallen dat nog op mijn bureau stond. Niks bijzonders aan, zou je zeggen. En je hebt natuurlijk helemaal gelijk. Ware het niet dat ik in de afgelopen maanden van ldvd gehecht geraakt was aan dat glas. In de periode dat ik moeilijk in slaap kon komen en slaapmutsjes in de vorm van een glaasje whisky nam, dronk ik die whisky meestal uit dit glas. Nog niet zo heel bijzonder. Maar misschien wel het feit dat dit glas nog een 'erfstuk' van M. is.

Het is een raar gevoel. Moeilijk te omschrijven. Een gevoel van acceptatie en toch ook weer niet. Het gevoel dat er iets veranderd is, maar wat precies is onduidelijk. Het gevoel dat alles nog hetzelfde is en het gevoel dat het anders is.

De tijd heelt alle wonden, is een hier ook veel verkondigde wijsheid. Dat is een aardige manier om er tegenaan te kijken. Maar is het de waarheid? Zit het misschien niet dichter bij de waarheid om te zeggen dat de tijd al het verleden vervaagt? Is dat eigenlijk niet wat er gebeurt? Sterk geaccentueerde lijnen worden vaag, herinneringen roepen minder gevoel op, abstracties worden werkelijkheid. Wat eens een centraal punt in je leven was, zakt weg in de vergetelheid...

Een week alweer, sinds de laatste keer dat ik contact had met M. en de hele toestand als afgerond ben gaan beschouwen. Ik heb het gevoel dat er als het ware een nieuwe transitiefase is ingezet te midden van die waar ik al in zat.

Voorheen ben ik toch voortdurend bezig geweest met het krabben aan de wond, wat het helingsproces vertraagde of zelfs stuitte. Nu heb ik besloten gedisciplineerd te zijn en niet meer aan de wond te zitten. Het genezingsproces komt nu echt op gang, al gaat het nog steeds met ups en downs en is het bij tijden nog steeds behoorlijk moeilijk. De grauwe sluier waarover ik de vorige keer schreef hangt er nog steeds, maar heel af en toe heb ik gemerkt dat het me wel lukt hem even te vergeten.