Online gebruikers
- Xazrump
- Bertakijeops
Het is een aantal dagen geleden nu dat ik mijn 'final battle' had; de laatste confrontatie met mijn ex-vriendin, bijna vijf maanden nadat het uitging. Ik had er al niet echt meer op gerekend dat het de situatie tussen haar en mij zou veranderen en misschien is dat de reden dat ik geen 'keiharde terugval' of iets in die trant heb ervaren tot dusver. Ik had mezelf voorgenomen om, als het de situatie niet zou veranderen, de laatste confrontatie als afsluiting te nemen en op te houden met me voornamelijk op haar te richten.
Dat is dan ook wat ik gedaan heb. Ik heb in mijn hoofd een streep onder 'ons' getrokken. Simpelweg omdat ik geen andere keus had. De focus is nu verplaatst van haar naar mezelf. Weer een beetje een leven op de rails krijgen en zo min mogelijk onconstructief mezelf verdrietig zitten te maken door steeds aan haar te denken. Proberen vooral de positieve kant van dingen in het leven in te zien. Soms geforceerd, soms gaat het vanzelf. Zo ben ik de afgelopen week doorgekomen en dat is op zich goed gelukt.
Het is over. Over met het constructief theoretiseren, over met het mezelf overdadig toestaan te verdrinken in nostalgische gedachten, over met het oppeppen van mezelf met enige vorm van hoop op momenten dat ik haar heel erg mis. Definitief over.
Gisteren heeft de 'final battle' plaatsgevonden, waar ik zo'n vijf weken naartoe heb geleefd. Als het aan mij had gelegen was die tijd veel korter geweest, maar er waren diverse redenen waardoor dat niet is gebeurd.
Na de ontmoeting tussen mijn moeder en M. zo'n twee weken geleden, was de hoop die ik in de eerste periode van die vijf weken had gekweekt wel zo'n beetje doodgeslagen. De voornaamste reden van de 'final battle' was nu nog dat ik over een paar dingen wilde proberen helderheid te krijgen in de hoop het dan allemaal beter achter me te kunnen laten. Ondertussen hoopte ik natuurlijk stiekem wel ook nog enige mate van verandering bij haar te kunnen bewerkstelligen, maar daar rekende ik eigenlijk al niet meer op.
Het is prachtig zomers weer, precies wat je zou verwachten zo begin juli, ondanks dat we dit jaar een herfst in de lente gehad hebben. Maja, dat was wel weer toepasselijk bij mijn gemoedstoestand tijdens deze lente.
Op dit moment werkt het weer me echter eerder tegen dan mee, want ik moet nog studeren voor tentamens. De laatste loodjes van het studiejaar; daarna hoef ik me er even een paar maandjes niet mee bezig te houden en eerlijk gezegd lijkt me dat een prettig vooruitzicht, want ik heb het ook wel zo ongeveer gehad nu.
Ik merk dat dat studeren voor tentamens me steeds weinig goed doet. Het is nu de tweede tentamenperiode sinds het uit is. De eerste was zo'n anderhalve maand nadat het uitging en hoewel het een hel was, heb ik me er doorheen geslagen en geen slechtere resultaten behaald dan anders. We zijn inmiddels 4,5 maand verder en ik heb op zich best vertrouwen in de resultaten van de tentamens, maar ik merk dat dat 'opgesloten zitten in huis achter de boeken' me weinig goed doet.
Het heeft me behoorlijk wat moed gekost, maar ik heb daarnet M. toch maar gebeld om af te spreken. De afspraak die mijn 'Final Battle' zou worden. De afspraak waarmee ik once and for all zou willen proberen duidelijk te maken dat we eigenlijk bij elkaar horen, maar als dat niet lukt, op z'n minst de dingen zodanig op een rijtje te krijgen dat ik het achter me kan laten.
Ze wilde niet afspreken. Ze had het allemaal achter zich gelaten en wilde nu door met haar leven. Ze had er geen zin in om weer af te spreken en dingen te gaan analyseren, omdat dat haar vreselijk veel energie kost en ze wilde het gewoon allemaal achter zich laten nu. Ik had me er al een beetje op voorbereid dat ik deze reactie zou krijgen en had me voorgenomen me daar niet zomaar bij neer te leggen. Als ik bij de eerste confrontatie met de 'vijand' al vlucht, hoef ik niet te verwachten enige kans te maken die Final Battle te winnen. Dank iedereen (en met name mrs. miggins) op voor jullie commentaar op mijn blog van gisteren: alles geven. Ik kan in ieder geval zeggen dat ik dat tijdens de eerste confrontatie heb gedaan.
Het is nu de dag nadat ik van mijn moeder heb begrepen dat er geen hoop meer is dat het nog weer goedkomt tussen M. en mij (zie vorige blog). Ik heb het allemaal een beetje laten bezinken. Uiteraard vannacht ook weer fanatiek over haar gedroomd. Allemaal hele korte dromen met allemaal hetzelfde thema: zij en ik die bij elkaar waren, maar ik kon niet echt contact met haar krijgen en zij bewaarde afstand. Ik probeerde van alles in een half wanhopige toestand, maar niks hielp. Niet verwonderlijk met de gebeurtenissen van gisteren in het achterhoofd. Dromen waar ik triest van word, maar ik ben er zo langzamerhand aan gewend.
Het lijkt erop dat het einde nabij is. Niet het einde van mijn ldvd, die zal waarschijnlijk zelfs nog een poosje flink gedijen. Ik ben dik vier maanden op weg, maar nog steeds is het licht aan het einde van de tunnel moeilijk zichtbaar.
Wel lijkt het einde van de hoop nabij. Doordat M. en ik weinig contact hebben gehad sinds het uit is, ben ik samen met anderen, met name mijn moeder, fanatiek aan het theoretiseren gegaan en uiteindelijk zijn daar theorieen uit voortgekomen die nog aardig sense leken te maken ook.
Nu had mijn moeder gisteren een afspraak met haar. Ze konden altijd wel goed opschieten en mijn moeder wilde haar nadat het uit is gegaan nog een keertje zien om ook afscheid te kunnen nemen. Mijn moeder was wel van plan om ook wat over mij te praten en het zou mij wellicht wat meer inzicht kunnen geven of mijn 'final battle' nog zin zou hebben - of mijn laatste poging om haar en mij weer nader tot elkaar te krijgen nog zinvol zou kunnen zijn.
De zon schijnt, de zomer lijkt nu eindelijk een beetje aangebroken te zijn. Hoewel ik mezelf nog steeds wel labiel vind, merk ik dat er toch wel het een en ander veranderd is aan mijn stemming in vier maanden tijd.
Nog steeds gaat het met ups en downs, maar het gemiddelde niveau ligt toch wel wat hoger tegenwoordig dan dat het in het verleden gelegen heeft. Bovendien duren de stemmingen over het algemeen wat langer. Ze wisselen niet meer per uur, maar soms houden ze dagen aan. Het is me opgevallen dat er drie stemmingen zijn waar ik de laatste tijd in verkeer:
1. De stemming die erg vergelijkbaar is met helemaal in het begin: verdriet, wanhoop, nostalgie, melancholiek, angst, somberheid, inspiratieloosheid, chagrijnigheid en irritatie. Dit zijn momenten dat ik merk dat ik M. nog steeds vreselijk mis, dat ik niets liever wil dat ze bij me terugkomt maar dat ik tegelijkertijd er een erg hard hoofd in heb dat dat nog gebeurt.