Waarom blijf je me nou toch zo achtervolgen? Waarom kan ik je niet uit mijn systeem krijgen? Waarom ben je er ineens weer, in vol ornaat, om me rot te doen voelen terwijl ik nog wel zo dacht dat ik je van me af geschud had? Waarom spoken er in mijn hoofd ondertussen allemaal visies rond die ik volgens mij een maand geleden of zo voor het laatst had? Waarom moet ik nog zoveel voor je voelen terwijl het over is? Waarom hou jij nog steeds mijn hart in je hand, bij machte om erin te knijpen zoveel je maar wilt?

Waarom lukt het niet om nu weer de rust terug te vinden die ik een poosje geleden gevonden had? Waarom zit ik me vandaag weer in mijn eentje depri te voelen? Waarom word ik verdrietig als ik op internet ergens van een vriendin van je positief commentaar over je lees? Waarom mis ik je dan ineens zo? Waarom mis ik je uberhaupt?

Weer wakker geworden in het nog immer lege huis. Ik voel het nu al: de dip waarin ik sinds eergisteren zit, gaat in ieder geval nog een derde dag duren. Buiten regent het en daardoor is het in huis ook vrij donker. Ik stap onder de douche en betrap mezelf erop dat ik er even bij stilsta hoe het ook alweer was om met haar te douchen. Probeer het van me af te zetten, maar het lukt niet.

Vannacht ook weer over haar gedroomd. Kon ook haast niet anders, was vlak voor het slapen gaan ook weer veel met haar bezig geweest. In de afgelopen weken heb ik zeker anderhalve week gehad dat ik me vrij goed voelde en ik daarom nauwelijks iets aan mijn dagboek heb gedaan, maar gisteravond heb ik weer verwoed zitten schrijven. Dus ja, ik zal haar zelf wel weer uitgenodigd hebben in mijn droom.

Dat was even schrikken. Stond ze zomaar ineens voor mijn neus. Help! Het was alweer goed drie weken geleden dat ik haar voor het laatst gezien had. Ik zit nietsvermoedend op mijn werk (ja, ik werk sinds kort op de uni waar ik een paar jaar geleden ben afgestudeerd, evenals zij trouwens), staat ze ineens in mijn kantoor. Het was duidelijk dat ze mij ook niet verwacht had tegen te komen, zij schrok geloof ik ook wel eventjes. Maar ik kon haar ook helpen met hetgeen ze kwam doen, dus dat heb ik gedaan.

Maar wat was dat raar, zeg. Ik werd wel een beetje nerveus ervan, maar heb me volkomen 'normaal' gedragen (tenminste, bij mijn weten). Verder niet gepraat; omdat ik hier nog maar pas werk moest ik d'r nog wel even iemand bijhalen omdat het toch niet helemaal lukte nog in mijn eentje. Maar het was vreemd om haar te zien. Ze zag er wel wat anders uit, ofzo. Ik nam me ter plaatse voor om niet te diep in haar ogen te kijken omdat ik zeker wist dat ik dan een snijdende pijn rond mijn hartstreek zou voelen en dat is gelukkig wel gelukt. Op haar zal ik echt ontspannen zijn overgekomen. Zij vond de situatie ook een beetje ongemakkelijk, merkte ik.

Spoken kennen geen tijd en geen grenzen en dat dat ook voor spoken uit het verleden geldt, is me eens te meer gebleken. Na een bijzonder goeie anderhalve a twee weken vertrok ik vol goeie moed voor een bliksembezoek aan Los Angeles. Vol goeie moed kwam ik er ook aan, maar...

De tweede nacht vond M. het nodig om rond te komen spoken in mijn dromen. Al een poosje was ik de nachten doorgekomen zonder al teveel spoken uit het verleden, maar nu was ze terug, en hoe. Wat ik precies gedroomd heb weet ik niet meer helemaal, maar ik weet nog wel dat de strekking was dat M. en ik weer bij elkaar waren.

Het lijkt erop dat het 'haar als mijn vriendin missen' nu een beetje is genuanceerd naar 'begaan zijn met'. Ik sprak mijn moeder vandaag eventjes, die haar gisteren ook nog voor haar verjaardag gebeld had en naar aanleiding van dat gesprek en mijn eigen gesprek met haar zijn we er wat over aan de praat geraakt. Ook weer een beetje over hoe zij met dingen omgaat, hoe zij een beetje in elkaar zit. Allebei denken we dat het best mogelijk is dat M. zichzelf vroeg of laat nog een keertje gaat tegenkomen. Niet zozeer vanwege de breuk met mij misschien (al kan dat ook nog wel eens komen), maar vanwege haar manier van het wegstoppen van problemen en de scheiding tussen de wereld in haar hoofd en de wereld daarbuiten. Dat ook ik, als haar meest intieme vertrouwenspersoon, heb ervaren dat er nog hoekjes in haar geest waren waar ik geen toegang toe had.

Het lijkt ineens razendsnel gegaan te zijn de afgelopen week. Het afsluitende gesprek dat ik vorige week maandag met M. had heeft misschien zijn vruchten afgeworpen of misschien is het zo dat ik alles op de een of andere manier een plek heb kunnen geven. Maar hoe het ook zij... Het gaat al zo ongeveer een week lang eigenlijk best goed met me!

Ergens ben ik verstandelijk gezien misschien nog wel een beetje sceptisch, ldvd gaat met ups en downs heb ik in de afgelopen elf a twaalf weken gemerkt, maar die ups en downs duurden meestal hooguit een dagdeel ofzo. Nu voel ik me al zo'n beetje een hele week eigenlijk in een up zitten, op zo'n manier dat het 'normaal' voelt en niet echt kwalificeert als een up.

Nacht van zondag op maandag, nacht van april op mei. Het is twintig over twee. Heb een paar redelijk goeie dagen gehad, maar voel me nu melancholiek. Dat woord dekt het wel aardig.

Jarenlang heb ik een beeld gehad van M. en mij... Onze relatie was bepaald geen eenvoudige... Maar toch creeer je voor jezelf een beeld van de toekomst. En in die toekomst zouden we bij elkaar zijn.

---

Augustus, 2005.

Ik heb een uitje met mijn moeder naar Schiermonnikoog, omdat mijn moeder dat een mooie plek vindt om naartoe te gaan. M. moet werken en kan niet mee. Ik had twijfels omtrent mijn relatie met haar. Zit op terras met mijn moeder en vraag haar wat zij denkt. Zouden M. en ik in de toekomst met elkaar trouwen? Blijven we bij elkaar? Mijn moeder antwoordt braaf, maar ook naar het inzicht dat ze op dat moment heeft - ja, ik denk het wel.