Het lijkt ineens razendsnel gegaan te zijn de afgelopen week. Het afsluitende gesprek dat ik vorige week maandag met M. had heeft misschien zijn vruchten afgeworpen of misschien is het zo dat ik alles op de een of andere manier een plek heb kunnen geven. Maar hoe het ook zij... Het gaat al zo ongeveer een week lang eigenlijk best goed met me!

Ergens ben ik verstandelijk gezien misschien nog wel een beetje sceptisch, ldvd gaat met ups en downs heb ik in de afgelopen elf a twaalf weken gemerkt, maar die ups en downs duurden meestal hooguit een dagdeel ofzo. Nu voel ik me al zo'n beetje een hele week eigenlijk in een up zitten, op zo'n manier dat het 'normaal' voelt en niet echt kwalificeert als een up.

Het voelt alsof ik er klaar mee ben. Voordat ik het afsluitende gesprek met M. had, was ik natuurlijk ook al zo'n 2,5 maand aan het verwerken geweest. Heb er eigenlijk vanaf de eerste dag bovenop gezeten, me (om de rode lijn maar even te noemen) gewoon zwaar rot gevoeld de hele tijd. Tot vlak voor het gesprek, toen ging het al ietsje beter met me, alleen zat ik nog wel met een hoop vragen en onduidelijkheden. Het gesprek heeft veel daarvan gladgestreken en bovenal was het natuurlijk een positief en fijn gesprek en ik heb ook het gevoel dat ik in stijl afscheid van haar heb kunnen nemen.

De eerste dagen na het gesprek heb ik het nog erg moeilijk gehad. Ik wist zeker dat ik er niet meer omheen kon: het is definitief voorbij tussen M. en mij. Dat was nog wel even moeilijk om te accepteren, maar ik wist dat ik weinig keus had. Dus accepteren is wat ik gedaan heb. Halverwege vorige week vrijdag ging het eigenlijk al de goeie kant op en de opwaartse lijn is sindsdien alleen maar voortgezet.

Het is me geloof ik gelukt om liefde, geborgenheid, intimiteit en al het fijne wat erbij komt kijken als je gek op iemand bent, los te koppelen van M. Zo is ze als het ware van haar voetstukje gevallen en is het idealiseren ook opgehouden. Sinds een aantal dagen weet en (en dat is het belangrijkste) VOEL ik ook weer waarom ik het ook alweer had uitgemaakt. Ik geloof dat ik er vrede mee heb dat het over is. Sterker nog, ik geloof dat zo langzamerhand de opluchting die ik eigenlijk verwacht had op het moment dat ik het uitmaakte, een beetje begint te komen.

De wereld is niet meer zo duister en het gebrek aan inspiratie voor alles wat niet met M. te maken heeft lijkt ook zo'n beetje verdwenen te zijn. Ik heb mijn studieachterstand voor een groot deel weten in te halen bijvoorbeeld en daarnaast ook gewoon leuke dingen gedaan, een avondje gezwommen met vrienden, daarna nog even de stad in. Het was wel even wennen om zo zonder vriendin in drukke toko's met toch wel veel vrouwelijk schoon te staan. Ik merkte dat ik (hondstrouw als ik ben) mezelf waarschijnlijk toch gedurende onze relatie altijd tot op zekere hoogte heb afgesloten voor andere meisjes, altijd een zekere afstand bewaard. Ik merk dat het fijn is dat dat niet meer hoeft en ik merk dat ik mezelf dan eigenlijk leuker vind in de omgang met meisjes. Ook wat ongemakkelijker misschien soms, maar goed.

Ik pak weer van alles op. Ben van de week begonnen met een nieuwe (deeltijd)baan (naast mijn deeltijdstudie) en in verband met mijn eigen bedrijfje (ja ook nog) kwam d'r plotsklaps een door derden betaald bliksembezoek aan Los Angeles op m'n weg. Volgende week ineens een paar dagen aan de andere kant van de wereld toeven, whoeha, d'r gebeurt ineens weer van alles! Los daarvan ben ikzelf ook gewoon met veel dingen een stuk actiever.

Als klap op de vuurpijl gisteren nog een ontmoeting gehad met een meisje bij wie ik echt even zoiets had van 'wow! wat ben jij leuk!'. Ze had me even behoorlijk van de kaart en ik had de indruk dat het wel klikte ook. Ik zal d'r in de toekomst nog wel vaker zien denk ik, dus wie weet... Los van dat specifieke meisje was het ook een fijne ervaring om erachter te komen dat ik dergelijke verliefde gevoelens dus kennelijk ook nog heel goed bij andere meisjes kan hebben (ja logisch, maar zo heeft dat wekenlang niet gevoeld), wat M. toch wel weer wat extra relativeerde EN natuurlijk de realisatie van 'hee, je weet maar nooit wie je ineens op je weg tegenkomt'.

Dus... Het lijkt erop dat het de goeie kant op aan het gaan is en dat is wel een erg fijn gevoel moet ik zeggen. De laatste paar dagen zat het weer nog mee ook, dus dat was ook mooi meegenomen.

Vandaag was trouwens M.'s verjaardag. Ik heb haar wel even gebeld om haar te feliciteren. Niet omdat ik nou zo nodig contact wilde zoeken, maar eigenlijk omdat ik me had voorgenomen dat te doen om een beetje door te laten schemeren dat de diepe gesprekken nu wel gevoerd zijn en dat we wat mij betreft, als we elkaar dan een keer zien of spreken, gewoon ontspannen met elkaar om kunnen gaan. En dat gesprek was ook ontspannen. Beetje over en weer gepraat over waar we mee bezig waren en dat was wel leuk. Ergens was het natuurlijk wel een beetje vreemd. Het was een heel vertrouwde stem en sfeer, maar de inhoud strookte niet meer met die vertrouwdheid - we hebben allebei onze eigen levens en maken geen deel meer uit van dat van de ander. Ze is vandaag jarig en ik bel haar en that's all. Daar heb ik niet in 't minst problemen mee (nog los van het feit dat ze niks met haar verjaardag doet), maar een beetje gek is het wel, na toch vijf jaar achtereen een knusse dag ervan gemaakt te hebben met z'n tweetjes. Achja het kan raar lopen in het leven.

Verder heb ik nog wel wat indrukken opgedaan omtrent haar leven nu en ik heb de indruk dat ze een paar stappen teruggezet heeft in haar eigen ontwikkeling. Ambities zijn veel minder hoog gespannen en ze lijkt het een beetje in de veiligheid te zoeken nu. Het leven dat ze nu leidt en waarvan ze zegt het fijn te hebben, is totaal anders dan waar ze altijd van gedroomd heeft en naar uitgekeken heeft. Maar het is mijn zaak niet meer, dus ik luister ernaar, zeg dat ik 't leuk vind om te horen dat ze het naar haar zin heeft enzo, maar hou me er verder niet meer mee bezig. En eigenlijk is het wel fijn om me daar niet meer mee bezig te houden.

Dus... Turning point bereikt? Het lijkt er haast wel op. Volgende week in ieder geval maar even de globetrotter uithangen, afleiding zat. En ik merk sowieso dat ik het weer razend druk begin te krijgen na weken van apathie... Het komt zo langzamerhand weer een beetje op de rails, allemaal. En dat is fijn.