Hallo,
Ik heb een goeie vriend en we hebben sinds kort ook voorzichtig wat meer... maar wonen ook elk apart (we zijn beiden 50'ers). Hij heeft het erg druk met zijn eigen zaak en soms is er weinig ruimte voor mij. Ik help hem soms wel in zijn horecazaak, daar weet niemand dat we een relatie hebben. (Dat wil hij nog even niet...)
Nu had hij op een gegeven ogenblik veel stress. Ik was net toegekomen in de zaak en ik kreeg de shit over me heen. Ik was er helemaal van overstuur, en ik was ook weggegaan, omdat ik nog naar een verjaardagsfeest moest.
We hebben elkaar dan 2 dagen alleen van ver gezien en toen schoot ik in paniek omdat hij wat afstandelijk deed (hij liet wel weten dat hij doodmoe was...).
Ik heb toen een aantal berichten gestuurd (dat ik vond dat hij afstandelijk deed en dat ik het raar vond...) en gevraagd of hij mij kon bellen. Hij stuurde 'jij hebt niets misdaan. Jij doet wel raar. Blijkbaar is zaterdag helemaal misvallen.' Ik stuurde nog terug 'ja, ik slaap er niet van'.
We hebben elkaar deze week donderdag gezien. Ik wou het uitpraten. Hij leek afstandelijk (hij is gewoon niet van dingen uitpraten ...), zegt wel dat hij mijn paniek snapt, maar het voelt niet helemaal zo.
Het voelt voor mij of er wat gebroken is (maar uiteraard maakt mijn denken me gek...). Ik heb héél erg last van verlatingsangst (traumatische jeugd) en weet dat ik me nu wat op afstand moet houden en niks moet willen forceren.
Hij gaat vanaf maandag voor 2 weken op reis.
Ik wil vragen hoe we nu contact houden in die periode en liefst wil ik hem vragen of alles nog goed zit tussen ons... Maar ik weet ook dat ik druk zet zo.
Nu de verbinding met hem aan een zijden draadje hangt, voel ik dat het niet goed met me gaat.
Voor mij voelt het vreselijk lastig. Ik ben een zielig hoopje ellende en huil te pas en te onpas. Ik heb zelf weinig vrienden en familie. Zijn zaak voelt als een familie voor mij (er werkt ook veel familie) en ik voel me er goed...

Nu voel ik me dus best héél eenzaam en erg angstig ... wetende dat ik het allemaal kwijt kan zijn... en het enige wat ik verlang is steun en een arm om mijn schouder.

Ergens weet ik dat deze man niet de juiste man is voor mij, maar ik ben zo gek op hem (en ik snap niet van waar dat gevoel zo sterk komt...). Het is sterker dan mezelf.
Zucht...