Een eerste echte liefde die dramatisch eindigde. Een nieuwe relatie met veel onzekerheid, die eindigde met een nieuwe verliefdheid. Door die nieuwe verliefdheid werd ik iemands minnares en kreeg ik kei hard de schuld voor andermans fouten.
Uiteindelijk kwam ik mijn lieverd tegen, maar dat duurde even en ging niet zonder slag of stoten. Afgelopen zaterdag vond ik per toeval een oude harde schijf terug, met veel oud beeldmateriaal. Dit bracht mij letterlijk en qua gevoel terug in de tijd. Dit brengt mij, na al die jaren, tot een conclusie. Deze wil ik graag met jullie delen.

Mijn eerste liefde, ik was 16. Nog nooit zo verliefd geweest en nog nooit was het zó wederzijds. Maar door een moeilijke jeugd van hem en het feit dat we nog zo jong waren, brachten het geheel niet tot een goed eind. Veel jaloezie, veel onervarenheid, veel onvolwassenheid. Na de definitieve breuk heb ik mezelf jarenlang zo gepest. Met enorme onzekerheid en twijfel. Wat als ik zus of zo had gedaan? In goede en in slechte tijden, was het toch? Omdat ik nog zo jong was, maar toch al zo serieus in de relatie zat, voelde het alsof ik een stuk van mezelf verloor. Dat stuk heb ik qua origineel nooit meer terugvonden, maar wel een herziene versie voor in de plaats. Eentje met meer ervaring. Eentje met een zachtere rand: ja, ik heb fouten gemaakt, maar uiteindelijk was het toch op deze conclusie uitgedraaid.

Ondanks dat het me 5 jaar duurde om tot deze conclusie te komen, had ik wel 3 jaar een relatie met een vroegere vriend van mij. Eentje op heel andere basis (ook verliefdheid, maar veel sneller meer een diepe vriendschap met houden van). Ik weet nu niet of het mijn ondraaglijke onzekerheid was, of dat het aan het gevoel lag, maar ik had stiekem 85% van de tijd een piepklein stemmetje in mijn hoofd dat nog dacht aan mijn ex en de pijn maar ook dat dacht dat het niet genoeg was. 1 keer vond ik een collega van mijn bijbaan wel heel erg interessant... En uiteindelijk na 3 jaar en toch ook weer gedoe (ik wilde samenwonen, maar hij was jonger en nog niet klaar ervoor - dit zorgde voor de grootste wrijving) verloor ik mij helemaal in een verliefdheid op een (buitenlandse) collega.

Achteraf een ontzettend grote fout. Ontzettend en ontelbaar veel mooie woorden en VRESELIJKE maanden / een jaar verder, ben ik langzaam maar zeker losgekomen en zijn kluwe van leugens en bedrog. Deze man had gewoon nog een relatie, ontkende uiteraard, maar ik wilde het niet zien. Hoe veel bewijs ik ook had. En ik kreeg ook alle schuld als ik daar over piepte. En toch 'bleef' ik, want ik was weer ZO verliefd. Het bevestigde dat piepkleine stemmetje dat ik altijd had met die vorige relatie. Achteraf denk ik: wat ik met diegene had, was zo slecht nog niet. Als we elkaar een paar jaar later hadden gevonden, was et misschien wel goed verlopen. Maar door mijn extreme verliefdheid op een ander en de wrijving die er al was, verloor ik mezelf weer een stuk in die nieuwe hopeloze verliefdheid die niks zou brengen behalve verdriet.

In de tussentijd nam mijn allereerste grote en enige echte liefde af en toe contact op en vele gesprekken en ontmoetingen volgden. Daarnaast hield mijn tweede ex ook contact en probeerde hij me uiteindelijk na een jaar te zoenen. En ik was maar aan het stoeien met allerlei gevoelens: het verdriet - ondanks al die jaren - om mijn eerste ex, de gevoelens die er nog waren voor mijn tweede vriend, én het intense drama wat zit af had gespeeld met die collega - die nog steeds zijn grip op mij probeerde te houden ondanks alles.

Terwijl dit alles zo goed en kwaad als et kon langzaam tot zijn einde kwam, probeer ik toch de draad op te pakken. Na een aantal (romantische) ontmoetingen met mijn ex zei ik hem voorgoed vaarwel, mijn tweede ex idemdito maar dan wat killer (na zijn poging tot zoenen) en toen ik eenmaal een nieuwe man leerde kennen lukte et me eindelijk om dat laatste drama te stoppen.

Je zou zeggen, geen goed begin van een nieuwe relatie. Want ook al was alles zo goed als klaar, natuurlijk had ik et nog niet verwerkt. En nu komen we op afgelopen zaterdag.

Toen vond ik foto's van mijn 1e en 2e vriend. En wat denk je? Vooral de foto's van de tweede relatie gaven wrijving. ONDANKS mijn ontzettend fijne relatie waar ik inmiddels al jaren in zit, en ondanks dat we zelfs al kinderen ebben. Ja, met deze man wordt ik oud. Beide een zelfde soort weg bewandeld en daardoor goed dat we elkaar nu 'pas' tegen waren gekomen. Maar die oude foto's, die brachten me verdriet. Want, zo besefte ik me: alles kwam eruit.

Raar, he? Je denkt dat je je verleden een plek hebt gegeven en lessen eruit ebt getrokken, en toch is er dan die paar procent nog die nog resteert. Die paar procent die ervoor zorgen dat je de deur pas écht dicht kunt trekken.

Wat heb ik nu geleerd?

- Geef jezelf nooit eindeloos de schuld. Een eind betekent ook een nieuw begin. Neem je lessen mee en je krijgt, echt, een mooiere toekomst.
- Iets waar echt gevoel bij kwam kijken, zal nooit verdwijnen. Ik zal mijn hele leven lang ergens diep van binnen ook nog houden van mijn eerste 2 geliefdes (en dus niet van het derde drama).
- Soms is houden van niet genoeg. Leeftijd, ervaring, (on)volwassenheid spelen een grote rol. De tijd zal het leren.
- Mijn tweede relatie was, ondanks dat ik altijd et gevoel had dat et niet genoeg was, toch mooier dan ik dacht en ik heb daarom ook onlangs mijn excuses aangeboden voor het kille einde dat deze relatie kreeg.
- Ik ben heel gelukkig geworden, ondanks dat ik jarenlang dacht dat dit niet zou gebeuren.

Het meeste beweegt me nog het feit dat die tweede relatie zo slecht eindigde. Dit was misschien wel de meest degelijke en aardigste vriend van de eerste 3, en juist hem heb ik het slechtste behandeld. Nu besef ik me dat maar al te goed, juist omdat ik nu in een gezonde relatie zit. Dat schuldgevoel moet nog wegebben en dat is raar, want we zijn beide heel gelukkig met een nieuwe relatie. Maar het lijkt wel alsof ik dit stukje helemaal heb overgeslagen en dit het laatste is wat ik nog in die kast moet proppen, om nu dan toch écht die deur dicht te doen.

En die deur, die trek ik nooit meer open. Op naar alle mooie dagen die nog komen gaan.

X