Het verkeer is als het weer, en het weer is als mijn gemoed.

Bij het opstaan is de lucht zo donker dat het lijkt alsof het nog geen ochtend is, terwijl het tijdstip anders aangeeft. Mijn gemoed doet mee. Alsof het jaar dat achter mij ligt, nooit heeft plaatsgevonden, lijkt het te ontbreken aan licht in mijn zijn.

In feite is het een gewone vrijdag, als alle andere. Er is geen aanleiding voor het gemoed, maar het is er gewoon, zoals dat soms gaat.

Eerlijk gezegd had ik gehoopt nooit weer liefdesverdriet mee te maken. De eerste keer was zo intens, heftig en heeft me zo lang achtervolgd, dat ik hoopte dat ik mijn portie gehad had. Dat heeft er, denk ik, voor gezorgd dat ik in het begin van mijn relatie met A. terughoudend en voorzichtig was. Op zichzelf onzinnig natuurlijk, want jezelf niet meer openstellen voor liefde is geen goed (preventief) middel tegen liefdesverdriet. Het is vergelijkbaar met de weg maar niet meer opgaan uit angst voor een ongeval.

Vandaag is de eerste dag sinds ze het meer dan twee maanden geleden uitmaakte, dat ik wat verlichting ervaar. Toen ik vanochtend wakker werd, was er voor de verandering een keer niet dat zware, pijnlijke, nachtmerrieachtige gevoel dat me overviel. Dat gevoel waarop ik al meer dan twee maanden een abonnement leek te hebben.

Vertwijfeld vraag ik mezelf, nu nadat het iets meer dan twee maanden geleden toch nogal plotseling uit ging, wat mij nu precies is overkomen. Jarenlang heb ik actief op deze site gezeten omdat het mij steeds maar niet lukte mijn eerste liefde M. los te laten. Het goede nieuws is: vorig jaar is me dat eindelijk gelukt, door een combinatie van factoren, waarvan de belangrijkste factor vermoedelijk mijn relatie met A. is geweest, het meisje met wie het twee maanden geleden uit ging.

Korte, grauwe en duistere dagen; eenzaamheid, verdriet en pijn; een Kerst die ik me heel anders had voorgesteld dan hij nu is uitgepakt. Bijna twee maanden uit alweer... Wil toch wat kwijt, maar de geest staat niet zo naar een stuk schrijven. Dan maar een liedje dat mijn gevoel nu wel zo ongeveer uitdrukt... 'Without You'. In het Japans, maar met (Engelse) ondertiteling.

Voor mijn gevoel is het alweer een poosje geleden, dat ik zo'n sombere stemming had. Hij hakt er flink in en het laat zich niet raden hoelang hij aanhoudt. Mijn verwachting is dan echter wel weer positief - ik schat hooguit een paar dagen.

Een zondagavond, begin van de avond. Vol energie, veel bewerkstelligd in het weekend. Vooruit gekomen. Pizza besteld en naar binnen gewerkt. Toen weer verder. Iets controleren wat ik gemaakt had en wat een link had met Facebook. Facebook, dat je aanbiedt vriendjes te worden met mensen die je misschien kent. Waar, gek genoeg, M. nooit tussen had gestaan. Wat niet uitmaakte, want zo heel af en toe keek ik wel eens op het bijzonder inactieve Facebookprofiel van M. Altijd dezelfde profielfoto, nooit nieuws...