Eigenlijk had ik 't allemaal goed voor elkaar, de laatste tijd. Was zelfs nog halverwege het schrijven van een blog om daar een update van te geven. Voor mijn gevoel was het hele gebeuren, dat inmiddels meer dan drie jaar speelt, wel zo'n beetje aan z'n einde gekomen. Maar ja, schrijven dat het goed gaat is saai; daarom was ik halverwege het schrijven van die blog ongetwijfeld ook de interesse verloren.

Die blog komt nog wel, daar vertrouw ik wel op. Het zou te gek zijn als door een - misschien wel laatste - aanvalletje van de plaaggeest in mijn hoofd, dat ineens niet het geval zou zijn.

Zucht... Zucht, zucht, zucht... En zo gaat dat al de hele avond. De ene zucht na de andere. Het was een waardeloze avond. En dat is het eigenlijk nog steeds. Even de beschermende ratio laten zakken en het klotegevoel slaat toe. Tenminste, zo is me dat ooit eens uitgelegd. De ratio zou er moeten zijn om het gevoel te beschermen.

Eerder vandaag had ik een nieuwe blog geschreven voor deze site, maar mijn internetverbinding weigerde. Er zat weinig anders op dan het stuk maar op te slaan en later te plaatsen. Ik had 'm hier net staan, maar heb het hele vlak weer leeggemaakt. Zucht. Ik had die film niet moeten kijken.

Daar zit je dan weer. Een nacht slaap verder na een dag die voor mij best heftig was. Ik voel lichte symptomen van liefdesverdriet. Dat klinkt logischer dan het is; eerder al was ik tot de conclusie gekomen dat datgene waar ik last van had, geen liefdesverdriet meer was. Wat het wel precies was, was niet zo eenvoudig te benoemen.

De titel van dit album van Editors is waarschijnlijk het meest toepasselijk. Het kwam in me op, toen ik vandaag in de namiddag met een goeie vriend in een Ierse pub zat en een drankje ging bestellen. De eerste ronde bestond uit een rode wijn voor hem en een biertje voor mij - eigenlijk het standaardrecept als we samen wat gaan drinken. De stemming was echter toch wat anders. De tweede ronde bestond daarom uit twee whisky. In een cafe drink ik zelden whisky; ik vind dat meer iets voor thuis, later op de avond.

Hoewel het inmiddels bijna drie jaar geleden is dat ik voor het eerst op deze site kwam, kan ik me nog veel uit die periode goed herinneren. Toevallig las ik vanavond een (wetenschappelijk) artikel waarin stond dat herinneringen vervormd kunnen raken. Men had een experiment gedaan door een groep mensen die iets vreselijks hadden meegemaakt, kort daarna een vragenlijst te laten invullen en vervolgens na jaar nog een keer.

Het is 31 december 2008. Terwijl om mij heen in de stad vele mensen het vermoeden lijken te hebben dat het nieuwe jaar reeds begonnen is, te oordelen naar de grote hoeveelheden vuurwerk die nu al bijna continu worden afgestoken, zal vannacht om twaalf uur het doek definitief vallen voor 2008. Zulke dagen zijn altijd goed voor evaluaties. Terugkijken, hoewel dat niet alom wordt aangeraden.