De titel van dit album van Editors is waarschijnlijk het meest toepasselijk. Het kwam in me op, toen ik vandaag in de namiddag met een goeie vriend in een Ierse pub zat en een drankje ging bestellen. De eerste ronde bestond uit een rode wijn voor hem en een biertje voor mij - eigenlijk het standaardrecept als we samen wat gaan drinken. De stemming was echter toch wat anders. De tweede ronde bestond daarom uit twee whisky. In een cafe drink ik zelden whisky; ik vind dat meer iets voor thuis, later op de avond. Ik bedacht me daarom ook pas toen ik aan de bar stond, dat whisky bestellen in een Ierse pub inhield dat je concreet met namen moest komen. Gelukkig zag ik een merk staan dat ik zelf vaak met genoegen drink, dus het dilemma was snel opgelost.

Teruggekomen met de drankjes, besefte ik me dat ik mijn verhaal al gedaan had. En wat viel er verder nog te zeggen? Inherent aan een gesprek is dat het van twee kanten komt; anders zou het een monoloog worden. Dus hoewel ik in eerste instantie mijn verhaal aan hem gedaan had, veranderde ik van onderwerp en vroeg ik naar hoe dingen met hem gingen. Hij antwoordde en ik merkte dat het voor de helft langs me heen ging. Hij is een heel goeie vriend, dus ik draaide er niet omheen en vertelde hem dat het langs me heen ging. Ik voelde me verdoofd. Hij begreep dat.

Terwijl ik dit schrijf, drink ik een FruitOntbijt. Ik zwoer bij die rotzooi toen het ooit, over een maand drie jaar geleden, uitging tussen M. en mij. Als bekend kan liefdesverdriet een zware aanslag plegen op je eetlust en FruitOntbijt vormde voor mij de oplossing. Altijd al had ik moeite met eten als ik gespannen was. Vandaag was ik ook gespannen. Tussen de middag had ik daarom ook al een halve FruitOntbijt op en op dit moment voel ik me nog niet in staat om iets anders naar binnen te krijgen.

Ik voel me raar. Ik kan niet goed beschrijven hoe ik me voel, eigenlijk. Het is weer eens een rare cocktail van gevoelens - dat maakt dat het moeilijk benoembaar wordt. Verdoofd, is een woord dat ik er dus al aan gegeven had. Er zit ook een vleugje verdriet in. Er zit een bepaald stukje opluchting en ergens ook wat fatalisme in. Vooral misschien het gevoel dat er nog een effect gaat komen van hetgeen vandaag gebeurd is.

Vandaag had ik namelijk weer afgesproken met M. De tweede keer dat we afspraken, sinds ik haar tegen was gekomen op straat halverwege oktober vorig jaar, wat het begin is geweest van voorzichtig hernieuwd contact tussen haar en mij na een periode van dik 2,5 jaar. Ik heb daar in mijn blog van eind vorig jaar nog wat over geschreven. Het was vreemd, maar leuk, die middag dat we toen begin november hadden zitten koffiedrinken. Wel bleven de gesprekken op veilig gebied; ze gingen over werk, studie, dat soort zaken. Geen potentieel gevoelig liggende dingen. Ik ging er vanuit dat zij er niet op zat te wachten en ik vond het zelf eigenlijk ook doodeng. Zou ik over mezelf gaan vertellen, dan zou ik bang zijn om haar te kwetsen. Ik heb tenslotte nog drie relaties gehad na haar en ik had geen flauw idee of dat misschien wat met haar zou doen. Aan de andere kant ben ik vanaf het moment dat het uitging bang geweest om over haar liefdesleven dingen te vernemen. Was bang dat ik het niet zou trekken als ik zou horen dat zij een nieuwe relatie gehad zou hebben. Het enige wat redelijk safe leek, was dat ik uit alles voor mijn gevoel kon opmaken dat ze op dat moment in ieder geval geen vriend had.

Nouja, toen hebben we elkaar nog een keer vluchtig gesproken omdat ik haar een keertje koffie had gebracht en later heb ik haar (afgesproken) gebeld om een nieuwe afspraak te maken. Drie kwartier aan de telefoon gehangen, was dus op zich heel gezellig - maar nog steeds vond ik het heel spannend. Uiteindelijk is die afspraak twee keer verzet, naar vandaag.

En in eerste instantie ging het weer net als de vorige keer. Gezellig, positief, over van alles en nogwat praten, behalve over gevoelige dingen. We hadden, net als de vorige keer, wel weer onderwerpen waar we allebei wel behoorlijk over konden praten. Totdat er een moment kwam dat het gesprek een wending nam en eigenlijk onverwacht en evenmin gepland de meer gevoelig liggende zaken toch ter sprake kwamen. Ze vertelde iets over een date die ze een keer gehad had en dat bracht mij ertoe om, voordat ik me kon beseffen hoe eng ik die vraag eigenlijk vond, te vragen of ze eigenlijk veel aan het daten was geweest de afgelopen jaren. Dat bleek niet zo erg het geval te zijn. Ze had wel wat dates gehad, maar dat had eigenlijk niet zoveel opgeleverd verder. Ik had bij dat idee aanvankelijk ook wel zoiets van: okee, dat is in ieder geval al - hoe logisch natuurlijk ook - wel een idee waar ik toch even aan moet wennen. Maar ze vertelde ook dat er nu iemand was - ze omschreef hem eerst als een vriend - met wie er wel wat gaande was. Na wat verder gesproken te hebben, kwam er toch uit dat het niet een vriend was, maar haar vriend. Al die jaren heb ik het moment gevreesd dat ik zou horen dat ze een nieuwe vriend zou hebben. Vandaag was de dag dat dat gebeurde. Het was nog maar kort zelfs; de vorige keer dat zij en ik hadden afgesproken, was dat nog niet het geval geweest. Het was ook allemaal schijnbaar nog wat onwennig en er zitten wat praktische haken en ogen aan het verhaal. Maar be that as it may - ze heeft een nieuwe vriend. Uiteraard een idee waar ik ook nogal aan moet wennen - dat heb ik ook tegen haar gezegd, trouwens.

Maar ook dat gesprek was uiteraard geen monoloog. Ze vroeg ook hoe dat dan met mij gezeten had tot dusver. Ik heb kort samengevat verteld wat er gebeurd is. Drie relaties die alle drie niet gewerkt hadden. Dat ik mijzelf maar tot prutser verklaard had. Ik heb daarbij ook toegegeven dat zeker in de eerste twee van die drie relaties het zeker een grote rol gespeeld had dat ik nog niet over haar heen was. Ik was, zo heb ik dat naar haar toe verwoord, op zoek naar M. maar ik kon haar niet vinden. Ik heb haar ook verteld - voor zover ze dat niet al wist - dat ik het heel moeilijk heb gehad met onze breuk. Dat ik dat nu wel zou bestempelen als meest heftige gebeurtenis in mijn leven tot nu toe. Ik heb niks gezegd over hoe dat nu dan zit en zij heeft er niet naar gevraagd. Prima, want ik denk dat dat ook even niet zo relevant is. Ik zei dat ik me op dit moment maar even op mijn studie aan het focussen was en even helemaal niet bezig was met liefde en relaties en dat dat ergens ook rust geeft. Ook daaraan is geen woord gelogen, behalve dan dat zij natuurlijk altijd wel op wat voor manier dan ook in mijn geest aanwezig is geweest en dat het verlangen naar liefde er natuurlijk ook nog steeds gewoon is. Sterker nog, het lijkt alsof dat verlangen na vanmiddag alleen maar sterker geworden is. Niet het verlangen naar haar, maar het verlangen naar liefde. Ergens vond ik dat opmerkelijk.

Hoe dan ook, ik heb haar mijn vriendschap aangeboden. Als ze ergens over wilde praten, of het nu haar nieuwe vriend betreft (onderdeel van de praktische bezwaren was dat het om bepaalde redenen eigenlijk niet echt publiek moest worden) of iets compleet anders, dat ik er voor haar wilde zijn. Ze zei dat dat andersom ook zo was. Ik sprak ook uit dat ik me heb afgevraagd of ze uberhaupt wel op dit hernieuwde contact zat te wachten en ze zei ook dat ze er eerst wel wat twijfelachtig tegenover stond. Maar het was wel alsof nu we deze dingen besproken hadden - de lijken zogezegd uit de kast zijn - er een stuk onaangename spanning wegviel. De spanning die ervoor zorgde dat ik vanmiddag niet gewoon heb kunnen eten en met trillende handen probeerde het niet al te erg te laten opvallen als ik wat koffie morste. Ik heb haar dus ook gevraagd of ze het prima vond om gewoon zo af en toe eens af te spreken en bij te praten en dat vond ze okee.

Lange tijd heb ik geprobeerd om het contact met M. te herstellen en lange tijd is me dat niet gelukt. Na de ontmoeting in oktober is daar verandering in gekomen. Ik heb nu het gevoel dat het verstevigd is. Moeilijk uit te spreken dingen zijn uitgesproken en op zich verliep het contact prettig. In die zin is het allemaal positief wat er gebeurd is. Het is waarschijnlijk vanaf nu mogelijk om echt een beetje wel ontspannen contact te hebben. Dat is de 'start' waar ik met de titel van deze blog aan refereer. Maar er is voor mijn gevoel ook iets ten einde gekomen vandaag. Een boel onzekerheid, om te beginnen. Maar ook misschien de romantische fantasie die me immer nog niet verlaten had dat we elkaar misschien ooit weer zouden vinden. Al zou dat theoretisch natuurlijk nog steeds kunnen: dat de focus er echt niet op moet in ons contact, is duidelijk geworden. Misschien is dit wel het laatste duwtje dat ik nodig had om echt los te laten. De tijd zal uitwijzen wat deze nieuwe informatie en deze nieuwe situatie met me gaat doen.

Neemt niet weg dat ik nu weer in m'n eentje in m'n appartement zit en zodadelijk maar een film ga kijken - eveneens in m'n eentje en dat ik me erop betrap dat ik het stiekem toch zo langzamerhand wel weer fijn zou vinden om dat niet meer in m'n eentje te doen, maar met z'n tweetjes, knus op de bank. En dan zonder het gepruts wat in het verleden heeft plaatsgevonden. Ik heb het wel een beetje gehad met dat postmodernisme; ik zou wel weer terugwillen naar de romantiek. Iemand zin in een filmpje? Zucht...