Het is een dinsdag in het begin van maart, ergens aan het begin van de middag, en ik zit met een kop koffie voor me weer een stukje op deze site te schrijven. Doet me erg denken qua sfeer aan hoe het ongeveer een jaar geleden was, maar helaas brengt dat geen positieve herinneringen met zich mee.

Ik lijk hopeloos vast te zitten. Ik kan er niet meer bij en het lijkt alsof niemand erbij kan. Volgens mij heb ik virtueel alles geprobeerd om over de breuk met mijn ex-vriendin heen te komen, maar niks lijkt echt te helpen. Sterker nog, veel dingen lijken slechts averechts te werken en het gevoel van verlangen en/of gemis alleen nog maar meer aan te wakkeren.

Het is alweer een poosje geleden dat ik hier wat geschreven heb. Ik heb op het moment het gevoel dat ik wat wil schrijven, maar de inspiratie ontbreekt me. Komt waarschijnlijk omdat ik moe ben, of misschien ook wel omdat ik niet goed weet waar ik nou zou moeten beginnen met schrijven.

Een logisch begin, is misschien het einde. Vandaag (de 17e) precies een jaar geleden maakte ik het uit met mijn ex-vriendin. Je hoeft mijn blogs maar door te spitten om een indruk te krijgen van wat dat vervolgens met mij gedaan heeft. Zo'n anderhalve week later kwam ik voor het eerst binnen op deze site om hem vervolgens tot op heden nog immer niet definitief de rug toe te keren.

Vandaag voel ik me de hele dag weer triest. Ik heb wel vaker dipjes gehad, ook de laatste paar weken, maar vandaag is het even weer erg gesteld. Verdomme. Het was ook zo levensecht.

Voor het eerst sinds tijden weer een droom gehad over M. die eigenlijk neerkwam op een hereniging tussen haar en mij. Hoe het er nu precies toe gekomen was, heb ik niet onthouden - of misschien zelfs wel niet eens gedroomd. Ik weet alleen nog dat ik bij haar thuis was. Een huis, dat voor mij overigens volstrekt onbekend was. Een knipoog in mijn droom naar het feit dat het nu zolang geleden is dat ik wat van haar gehoord heb, dat ze een halve vreemde voor me geworden is, volgens mij.

Het is half twee 's nachts geweest. Formeel maakt dat het vandaag 31 december. 31 december 2006, om precies te zijn. De laatste dag van wat met stip het meest ellendige jaar geweest is wat ik tot nu toe heb meegemaakt. Op het gevoel dat dit jaar heeft overheerst, kon ik gewoonweg niet anticiperen. In februari dit jaar heb ik bewust en weloverwogen een pad ingeslagen dat ik, na het eenmaal gekozen te hebben, niet meer kon verlaten. Na dik vijf jaar de oude vertrouwde weg verlaten, die ik gewend was samen met mijn eerste liefde te bewandelen.

Zojuist heb ik wat dingen gedaan die altijd nog een keer moesten gebeuren en waarvan ik wist dat ze nog herinneringen aan mijn lieve M. op zouden roepen. Ik wilde het per se voor 1 januari 2007 gedaan hebben. Symbolisch. Er is weinig meer aan te doen dat 2006 voor mij een ellendig jaar was. Dan is het misschien beter om zo weinig mogelijk van die ellende de grens tussen 2006 en 2007 over te tillen.

Meer dan tien maand is het geleden dat ik een punt achter mijn relatie zette. Na een paar hele moeilijke maanden, ging het wel weer steeds beter en uiteindelijk was het toch allemaal redelijk naar de achtergrond gezakt en had ik alleen nog maar last van af en toe eens wat dipdagen.

Sinds kort heb ik een nieuw vriendinnetje en dat is allemaal heel knus, gezellig en fijn, maar tegelijkertijd lijkt het erop dat het een nieuwe dimensie in het ldvd-gebeuren tot leven heeft geroepen. In mijn vorige blog heb ik daar al een beetje over geschreven - in eerste instantie, toen ik net wat met haar had, schrok ik er nogal van dat mijn ex-vriendin ineens weer in volle toeren door mijn geest ging spoken. Dat duurde echter maar even, zo leek het, dus ik dacht: ach, dat hoort er misschien even bij.

Het is alweer een week of drie geleden dat ik hier voor 't laatst een blog gepost heb, en volgens mij is dat tot nu toe mijn record. De frequentie van mijn posts was sowieso al een stuk minder geworden de laatste tijd, simpelweg omdat ik een 'nieuwe strategie' had ingezet die redelijk aardig z'n vruchten afwierp (zie blog 'banden verbreken en afstoten') en de noodzaak tot 'van me afschrijven' niet meer zo groot was.

De reden dat het nu nog langer duurde, kwam omdat alles een beetje in een stroomversnelling terechtgekomen is ineens. De afgelopen twee a drie maanden ging het eigenlijk ineens in rap tempo de goeie kant op met mij. Zo af en toe had ik nog wel eens een dip die ook soms nog wel een paar dagen kon duren, maar ik leerde dat accepteren en daarmee omgaan. Ondertussen was mijn sociale leven, dat kort na de breuk eigenlijk helemaal in puin gelegen had, weer helemaal opgebloeid en dat deed me ook veel goed. Had het druk met van alles en nogwat en veel positieve en leuke afleiding. Ik begon de lol van het alleen zijn zo langzamerhand ook steeds meer in te zien. Mijn ex-vriendin heb ik al drie maanden niet meer gezien en ook niks meer van gehoord. Het is haast vreemd te beseffen dat ze nog bestaat.

Tijd voor een update in mijn verhaal, dat zo langzamerhand misschien een beetje te zien is als logboek waarin mijn queeste vanuit het diepe dal der liefdesverdriet beschreven staat. Plaatsing in de tijd: ongeveer negen maanden na de breuk. Relevantie met het verleden: de erfenis ervan. Oorzaak: enige verwarring.

Eerlijk gezegd had ik vermoed dat ik hier al eerder een stukje zou gaan schrijven, aangezien we inmiddels ook de datum gepasseerd zijn waarop mijn ex-vriendin en ik ooit, inmiddels meer dan zes jaar geleden, onze relatie begonnen. Ik had verwacht dat ik daar toch wel wat van zou merken en toevalligerwijs viel deze datum ook samen met de dag dat het precies driekwart jaar uit was. De tijd gaat snel.