Hopeloos vast

afbeelding van Unremedied

Het is een dinsdag in het begin van maart, ergens aan het begin van de middag, en ik zit met een kop koffie voor me weer een stukje op deze site te schrijven. Doet me erg denken qua sfeer aan hoe het ongeveer een jaar geleden was, maar helaas brengt dat geen positieve herinneringen met zich mee.

Ik lijk hopeloos vast te zitten. Ik kan er niet meer bij en het lijkt alsof niemand erbij kan. Volgens mij heb ik virtueel alles geprobeerd om over de breuk met mijn ex-vriendin heen te komen, maar niks lijkt echt te helpen. Sterker nog, veel dingen lijken slechts averechts te werken en het gevoel van verlangen en/of gemis alleen nog maar meer aan te wakkeren.

Na meer dan een jaar voel ik me dan best een kneus. En dat is dan eigenlijk zacht uitgedrukt; eigenlijk voel ik me meer verloren. Ik weet het allemaal niet meer. Een parket waar niet uit te komen is. Hoewel het koortsachtige wel weggezakt is in de loop der tijd, is het nachtmerrie-achtige gevoel nog wel soms steeds daar. Een nachtmerrie waar ik nu al meer dan een jaar in zit en niet uit lijk te kunnen ontwaken. Heel vermoeiend is dat.

Al meer dan een half jaar heb ik geen contact meer met haar, al was het in het halve jaar daarvoor ook slechts heel sporadisch. Ik heb daardoor eigenlijk niet echt een realistisch beeld hoe het met haar gaat, terwijl ik het eigenlijk heel graag zou willen weten. In een jaar tijd kan veel veranderen. Bij mij is er ook veel veranderd; veel positieve en goeie dingen op zich, maar de grote rode lijn in het afgelopen jaar is onmiskenbaar de poging tot verwerking van de breuk met M. geweest.

Op een gegeven moment bereikt het dan het niveau dat de directe nasleep van de relatie ook geeindigd is en er geen 'noodzaak' meer is tot contact. Dan houdt het contact op en gaat ieder echt zijn eigen leven vervolgen. Maar in mijn geest heb ik haar het afgelopen jaar continu meegedragen. Virtueel geen enkele dag zal voorbijgegaan zijn zonder dat ik echt aan haar gedacht heb.

De redenen waarom onze relatie moest sneuvelen komen daarmee ook in een ander perspectief. In mijn hoofd heeft er een transformatie plaatsgevonden van haar. In mijn hoofd heeft ze nu een druk, actief leven met ook een rijkheid aan sociale contacten (wat ze voorheen eigenlijk niet had) en is ze ondernemend geworden. Dat heb ik hooguit gedistilleerd uit de dingen die ik nog wel via-via gehoord heb. Eigenlijk is het een heel ander meisje geworden. Misschien is ze wel getransformeerd van het meisje dat ze was naar een meisje met alle goeie eigenschappen die ze had, maar in plaats van de minder goeie nu ook alleen maar goeie. Dat maakt haar natuurlijk in mijn hoofd tot een zeer begerenswaardig iemand, voor zover ze dat niet al was.

Realistisch zal het misschien niet zijn. Het is heel typisch voor een relatiebreuk: idealiseren van de ex. Ik heb daar het afgelopen jaar stevig tegen geprobeerd te strijden, telkens haar geprobeerd te relativeren, maar echt wortel schieten in mijn geest lijkt dat nog niet te doen. Er zit nu bovendien een hoop mystiek om haar heen, wat haar zonodig misschien nog interessanter maakt.

Tegelijkertijd is ze nog altijd een bron van angst. Omdat de kern van waarom ik al een jaar lang me eigenlijk niet blij voel, bij haar ligt, is zij ook in staat om mij nog slechter te laten voelen dan ik al doe, door niet alleen in mijn geest, maar ook in de realiteit op een pijnlijke manier aan de oppervlakte te komen. Bijvoorbeeld door inderdaad gewoon gelukkig te zijn en duidelijk weinig tot niks bijzonders meer voor mij te voelen. Dat ze dat doel dat ik samen met haar tijdens onze relatie heb nagestreeft (ik wist dat ze door dingen die buiten onze relatie om lagen eigenlijk niet echt gelukkig was en ik wilde haar steunen om toch gelukkig te worden), nu zonder mij heeft bereikt. En dat dat blijkt. En dat er eventueel dan ruimte is voor een of andere druiloor, maar niet meer voor mij. Of dat ik nogmaals word afgewezen zonder echt te kunnen begrijpen waarom.

In mijn geest is het allemaal heel erg bijzonder geworden, wat zij en ik hadden. Dat is misschien (per ongeluk?) wel gecultiveerd. Van haar heb ik daarvan eigenlijk nauwelijks tot geen bevestiging gekregen, omdat het haar zo koud gelukt is om mij eerst semi-permanent en naar het nu lijkt permanent uit haar leven te bannen.

Het resultaat is in ieder geval dat ik het gevoel heb vast te zitten. Van alles lijkt te worden gecultiveerd. Mijn gevoel voor haar, wat haast alleen maar sterker lijkt te zijn geworden; de persoon die zij is in mijn hoofd, die misschien helemaal niet met de realiteit klopt maar waar ik slechts achter zou kunnen komen door eenzelfde relatie met haar te hebben als die ik had; de romantiek van de situatie, fantasieen over episch-romantische herenigingen, waarvan ik weet dat ze nooit zullen plaatsvinden; het gemis, weten dat er iemand is die me zo goed kent en met wie ik zo'n goeie band had, maar die tegelijkertijd nog moeilijker benaderbaar lijkt dan de president van de Verenigde Staten; de onmacht, want ik ben heel erg veranderd het afgelopen jaar, met ook veel positieve dingen, mezelf meer teruggevonden en in dat opzicht minder kwetsbaar, iemand van wie ik vermoed dat zij er helemaal stapelgek op zou kunnen worden omdat ze dat al op mij geweest is en ik eigenlijk alleen maar ten positieve ben veranderd en geprobeerd heb lering te trekken uit wat er tussen haar en mij gebeurd is, maar tegelijkertijd weet ik dat er geen enkele manier is om dat echt aan haar over te brengen zonder dat er bij haar nog een ruimte bestaat voor 'ja, ja, klets jij maar wat'.

Zij had dingen waardoor ze zich niet gelukkig voelde, waar ze al een tijd mee zat. Ik heb geprobeerd haar te steunen, maar toen ik merkte dat ik haar eigenlijk niet echt kon helpen, heb ik voorgesteld dat ze eens naar een psycholoog zou gaan, wat ze uiteindelijk gedaan heeft. Daar is ze voor zover ik weet mee gestopt toen ik het had uitgemaakt. Het beeld in mijn hoofd is nu dan ook scheef: zonder al dat soort dingen, heeft zij geluk gevonden, zonder mij, en ben ik misschien meer een soort vage echo uit het verleden. Het verleden waarin ze iemand anders was, iemand die ze nu wellicht niet eens meer echt begrijpt (waarmee ze misschien zelfs niet begrijpt dat ze gevoelens voor me had?). Ik daarentegen, voelde me aan het einde van onze relatie 'doorgeleund' en ik ben eigenlijk alleen maar verder van huis gekomen, zoals het nu voelt. En nu ga ik vanwege dit alles een psycholoog opzoeken, omdat ik er zelf niet meer uit lijk te komen.

Het is kortom ultieme chaos in mijn hoofd en dat is het al een tijd. Heb in de tussentijd ook wat met een ander meisje gekregen, maar dat heeft er vooral voor gezorgd dat alles wat ook maar een beetje weggezakt was in mijn geest omtrent M. ineens weer springlevend werd. Een raar gevoel van loyaliteit, vermengd met -tegen beter weten in- vergelijken. Je weet dat je 't niet moet doen, maar onderbewust gebeurt het toch. En dan is het moeilijk knokken voor een meisje dat je zo kort kent, om te kunnen winnen van iemand van wie je zielsveel gehouden hebt en met wie je meer dan vijf jaar samen geweest bent.

De confrontatie opzoeken met M., is iets wat ook wel een paar keer ter sprake gekomen is. De angst waarover ik hierboven schreef vormt daartoe een hoge drempel, maar is nou ook juist wat daarmee misschien weggenomen kan worden, waardoor een minder gecultiveerd beeld zou kunnen ontstaan. Maar ik zou ook niet zo goed weten hoe. De laatste paar keer dat ik toenadering heb gezocht (wel ongeveer driekwart jaar geleden nu) werd duidelijk dat ze daar niet op zat te wachten. Dat is de rode lijn gebleven. En ik plaats het ook bij haar. Ze kan star en hard zijn. Ik ben er eigenlijk bang voor dat die verdedigingslinie die ze heeft opgeworpen, ook alleen maar in kracht heeft toegenomen, nu ze mij ook steeds minder nodig heeft gehad.

Er zitten alleen veel speculaties in. Maar ik heb nu eigenlijk twee dingen verzonnen in een poging tot toenadering. Eentje is een briefje waarin ik eigenlijk kort en bondig stel dat het me maar niet lukt om haar los te laten en dat ik nog steeds van haar hou en dat ik haar dat even wilde vertellen, onder het motto 'nu weet je het, zoek maar uit wat je ermee doet'. Een andere is een mailtje, waarin ik het juist over de superneutrale brug gooi; het is nu zolang geleden dat we wat van elkaar gehoord hebben, heb je misschien ook zin om een keertje koffie te gaan drinken en bij te praten.

Twee totaal verschillende alternatieven. Geen idee of er uberhaupt eentje tussen zit die wat zou kunnen doen. Het neutrale mailtje heeft misschien de hoogste slagingskans, maar zal de daarna te bewandelen weg ook moeilijker maken. Zeker als de uitgangssituatie is dat ik aanvankelijk moet 'spelen' dat ik er helemaal overheen ben en mij daarom misschien ook verhalen die ik niet wil horen niet bespaard blijven. De andere loopt een grote kans genegeerd te worden. Eigenlijk is de enige manier waarop hij niet genegeerd zou kunnen worden, dat zij stiekem diep van binnen nog met dezelfde gevoelens zit als ik en nu ineens besluit dat daar dan toch ook maar eens iets mee moet gebeuren. Amper kans, dus. Toch?

Wat ook niet echt helpt, is dat ik een tijd terug door iemand op deze site eens getipt werd een telefonische paragnost te bellen. Hoewel ik op zich nogal nuchter ben met dat soort dingen, had die persoon allemaal succesverhalen over die paragnost en mijn nieuwsgierigheid was gewekt, dus ik heb ook eens gebeld. Hij voorspelde toen kort samengevat dat het met mijn ex-vriendin niks meer zou worden (met een op zich plausibel klinkende reden) maar dat dat niet zoveel uitmaakte, want ik zou op een gegeven moment iemand tegenkomen met wie ik mijn leven lang gelukkig zou kunnen worden. Hij gaf een omschrijving van haar die nu ook weer niet echt standaard te noemen is en het toeval (?) wil dat het meisje met wie ik eind vorig jaar wat heb gekregen aan die omschrijving voldeed. Frappant en dat maakt dat, gecombineerd met de andere verhalen, zo'n voorspeller toch wel een beetje autoriteit krijgt, ook al wil ik het misschien stiekem niet. Maar omdat het gevoel nog immer geblokkeerd lijkt vanwege M., komt het nog niet zo op gang bij dat andere meisje en dat is ook moeilijk. Ik heb daarom besloten na lange tijd die paragnost nog maar eens weer te bellen en te vragen of hij mij kon raden in deze situatie. Kort gezegd kwam het erop neer dat ik kon vergeten dat er ooit nog een vorm van contact met M. zou komen en dat ze bovendien allang met iemand anders bezig was (of iets van die strekking).

Dat draagt niet bepaald positief bij aan mijn gevoel. Echt erop vertrouwen, kun je niet, maar hij heeft het dus wel vaker bij het rechte eind gehad. Wat het vooral kan doen dan misschien is zelfvertrouwen aanwakkeren of juist afbrokkelen en het is nu juist het laatste wat er gebeurd is. Zucht.

Het is weer een heel lang verhaal geworden. 'The saga continues,' al veel langer dan me lief is. Ik moet een weg zien te vinden in hoe of wat ik dat ga aanpakken met de confrontatie, het wel of niet sturen van iets en zo ja wat. Verder hoop ik dat de psycholoog me kan helpen een manier te vinden om verder te gaan en het verleden te laten rusten. Ik heb mijn relatie met M. na dik vijf jaar met reden beeindigd, dus alle prachtige fantasieen, gefundeerd op het gevoel dat ik voor haar gehad heb en kennelijk nog heb, zitten vooral in mijn hoofd. Nou moeten hart en verstand eens op een lijn komen. Na het afgelopen jaar vind ik het wel tijd voor nieuw geluk.

Hoewel de koffie erg lekker is en schrijven op deze site een goeie uitlaatklep, hoop ik niet dat ik me volgend jaar op een dinsdag ergens begin maart nog steeds met een kop koffie achter de computer bevind teneinde op deze site uiteen te zetten hoezeer ik in de knoop zit.

I'm lost...

afbeelding van Speler

Vast

Hey Unre,

doet me spijt om dit allemaal weer te lezen, jij die nog een tijdje geleden had geschreven dat het allemaal wel vrij los liep. Mja, het gevoel is een raar ding. Hopelijk kom je er snel terug bovenop en verder met die reis! Probeer je op te trekken aan positieve, nieuwe zaken.

Sterkte,

Speler

Life is what you make of it...or not!
Don't let my nick fool you.
Don't be a rabbit, let the hunters see what you think of them!

afbeelding van panic

@unremedied

Ik vind het heel naar om te lezen dat je vastzit. Dat hoewel je dingen onderneemt, jezelf ontwikkelt, toch niet vooruit lijkt te komen. Ik snap heel goed wat je bedoelt met dat je gevoel voor je ex wel sterker lijkt te worden. Ik weet niet of dat puur te maken heeft met het feit dat je je ex gaat
idealiseren. Volgens mij omschreef Femmie op deze site een keer dat het gevoel wel puurder lijkt te worden. Mss is dat idealiseren... ik weet het niet.

Maar is het echt hopeloos? Is het echt zo dat als je achterom kijkt je dit jaar niet vooruit bent gekomen? Ik kan me voorstellen dat je dat op momenten zo voelt, maar of dat in de grote lijn ook zo is?
Wat me ook opviel is je zin "Omdat de kern van waarom ik al een jaar lang me eigenlijk niet blij voel, bij haar ligt,..." Dit lijkt me heel erg lastig voor je. Ik weet ook niet in hoeverre je in jezelf bent gaan zoeken. Soms kan je er namelijk achter komen dat het mss zo leek, dat je je zo voelt door een verloren liefde. Maar het kan ook zijn dat er meer aan de hand is.
Ik weet dus niet of dat zo bij jou is. Ik kan niet voelen wat jij voelt en niet bij jou diep van binnen kijken.

Ik geloof zeker dat jouw gevoel voor je ex heel puur is.
Wat betreft het contact met je ex zoeken. Mss is het wel goed voor jou om dan weer een realistische kijk op de situatie te krijgen. Maar aan de andere kant, misschien worden je gevoelens voor haar daardoor wel versterkt!

Als je haar toch echt wilt zien, zou ik de reden daarvoor naar haar toe neutraal houden. Laat haar gewoon weten dat je weer eens met haar wilt afspreken. Ook als je bij haar wilt weten hoe zij tegenover je staat, is dat denk ik de beste manier. Want als jij dan oppert dat jij haar wilt zien omdat je wilt praten, gaat zij tegen die ontmoeting mss wel opzien. Terwijl als je dat open laat zij zelf verrast zou kunnen worden door haar gevoel dat ze er naar uit kijkt.
Snap je een beetje wat ik bedoel? Als iemand mij laat weten dat hij/zij met mij wil praten, dan krijg ik al een beetje een zwaar gevoel in mijn buik/hoofd. Terwijl als dat open is, ik er gewoon naar uit kan kijken.

Die paragnost...mmm. Ik zal daar niet over oordelen. Hell, ik ben zelf net bij een astrologe geweest. Maar....voorspellen vind ik echt iets moeilijks hoor. Dat is dus iets wat die astrologe ook niet doet. Ja, in grote lijnen. Maar ze zegt niet of ik weer terug om bij mijn ex oid. Daarvoor is de eigen wil te belangrijk en ze mag dat niet eens doen.

Tjonge, ik weet niet hoe ik je moet helpen. Ik kan slechts met je moevoelen. Concluderend wil jij eigenlijk weten wat je ex doet en voelt voor jou. Dat is idd iets wat we in het begin na een breuk ook altijd willen weten. Op een gegeven moment laat je dat, als het goed is los. Bij jou is dat momenteel dus niet zo.
Doet mij denken aan hoe ik me in het begin voelde en dan dacht "If I was a fly I could not only fly, but also spy". Kortom: boven het leven (mijn verdriet) uitvliegen en daarnaast als een vlieg op de muur bij mijn ex zitten spioneren.

Sterkte unremedied!!

afbeelding van Hoop

Heej Unre,

Ik denk dat het een goede keuze is om naar een psycholoog te gaan. De redenen weet je, heb ik al eens eerder aangegeven. Heel veel mensen hebben een verkeerd beeld van een psycholoog. Maar een psycholoog is gewoon iemand die veel verstand heeft van de processen in je denkwijze. En dat laatste, dat is eigenlijk waar het allemaal om draait.

Mijn mening is, dat het een goed idee is om af te spreken met je ex. Het kan inderdaad 2 kanten opgaan. Enerzijds kan je weer gevoelens ontwikkelen en anderzijds kan ze keihard van haar voetstuk afvallen. Je weet dat ik contact heb met mijn ex en dat heeft ervoor gezorgd dat hij langzaam ook van zijn voetstuk is gevallen en na mijn vakantie is hij er nu eindelijk helemaal van af. Ook kan het gebeuren dat je inderdaad wordt geconfronteerd met dingen die je niet wilt weten maar hoe pijnlijk dat ook is, het geeft je wel reden om verder te gaan.

Toch zal ik eerst even een sessie met de psycholoog afwachten voordat je hierin een beslissing neemt. Ik ben het met panic eens dat je het beste het gesprek luchtig aan kan gaan en niet vertellen dat je "ergens over moet praten." Gewoon meer in de trant van bijkletsen. Bovendien weet je niet eens zeker wat je gevoelens tov haar zijn want omdat ze nu gewoon een persoon in je hoofd is geworden. Misschien is ze wel helemaal niet zo geweldig (meer).

Wat de paragnost betreft.... Ik weet niet wat ik ervan moet denken en het lijkt me ook niet echt meerwaarde geven. Voor sommige mensen misschien wel maar eht lijkt erop dat het je niet echt verder helpt. Persoonlijk geloof ik gewoon dat zaken meer afhankelijk zijn van eigen beslissingen.

Dat idealiseren komt me heel bekend voor. Dat heb ik dus ook heel lang gedaan en is langzaam veranderd. Nu heb ik er geen last meer van. Ik kan nu met een heldere blik terugkijken om te zien hoe het was. Ik ben tot de conclusie gekomen dat mijn relatie met mijn ex best wel had kunnen werken maar dat ik nu pas zie dat hij een complex persoon is voor mij. Ik ben een persoon die graag over ware gevoelens wil praten, ik ben een open boek. Achteraf gezien ging dat blijkbaar niet goed met hem want anders was onze relatie niet zo onverwacht verbroken. Ik heb ook niet echt het idee dat hij daarin veranderd is. Sterker nog, het lijkt wel alsof hij weer een paar oude patronen oppakt. Niet alle, hij heeft zeker dingen verbeterd maar toch lijkt hij z'n oude patroon van "kameleon spelen" (aanpassen aan de ander) weer op te pakken. Dat kan dan echt jarenlang zo doorgaan totdat hij weer autonomie wil zoeken. Iets wat hij volgens mij nog steeds niet genoeg heeft gevonden. Maar dat is niet langer mijn probleem. Het enige wat ik kan doen is hem daar heel voorzichtig op wijzen, als goede vriendin zijnde.

Ik ben vorige week op vakantie geweest maar het lijkt wel of die rust ervoor gezorgd heeft dat ik weer in een nieuwe fase van mijn loslaatproces ben terecht gekomen. Ik heb al een half jaar het gevoel dat ik verder kan maar sinds de afgelopen maand lijkt het wel alsof het voetstuk nu echt wordt afgebroken.

Ik kan je een vakantie dan ook zeer aanraden!

Veel succes bij de psycholoog, ik ben erg benieuwd hoe dat gaat. Laat je het me weten?

Liefs,
Hoop

afbeelding van Amelie

Over idealiseren van wat was

Lieve Unremedied, wat een ellendige toestand... Ik denk dat je je in de eerste plaats niet druk moet maken dat je "al" een jaar met pijn over het verlies van M rondloopt. Het werkt alleen maar averechts als je steeds weer gaat bedenken dat het nu eens over zou moeten zijn. Het heeft gewoon tijd nodig en hoe lang dat duurt is voor iedereen anders. Het hangt af van de manier waarop het is beeindigd en de manier waarop je zelf in elkaar steekt. Ik denk dat het verstandig is om met een psycholoog te gaan praten die ervaring heeft met rouwverwerking, want dat is het. Het kan helpen om alles op een rijtje te zetten en dan te bepalen of het heilzaam zou zijn om contact op te nemen met M.

Wat ik in jouw verhaal herken, is het idealiseren van wat was. In het laatste gesprek met mijn psycholoog heb ik daarover gesproken. Ik wil absoluut niet zeggen dat er met jou hetzelfde aan de hand moet zijn, maar misschien helpt het om even iets anders naar jezelf te kijken.

De afgelopen weken leek niets te kunnen tippen aan D en niets was zo mooi als mijn tijd met D. Terwijl ik inmiddels goed begrijp wat de reden van de breuk is. Ook weet ik dat D op dit moment helemaal niet de persoon is die bij mij past. Maar toch, het gevoel gaat mijn verstand te boven. Als ik uit mijn werk kwam, lag ik daar rustig een hele avond aan terug te denken en zo maakte ik mijzelf steeds weer verdrietig. Ik kwelde mezelf met niet-helpende, vaak irrationele gedachtes. De afgelopen maanden heb ik keihard aan mezelf gewerkt. Ik voel me sterker dan ooit, maar ik was het eenzame gevecht ineens zo ontzettend moe. Nu was het wel genoeg geweest. Nu moet hij maar eens terugkomen.

Volgens mijn psycholoog heeft het in mijn geval alles te maken met een gebrek aan zelfvertrouwen en daarmee angst voor het onbekende. Er zit een gat en ik projecteer alles wat ik mis op D. Onlangs diende zich een nieuwe man aan en mijn angsten werden meteen bevestigd: zie je wel, dit is niets vergeleken bij D -> ik vind nooit meer zo'n leuke man... Tel daarbij op dat D niet 100% zeker lijkt over zijn beslissing en het eind is helemaal zoek. Ik moet D nu vragen of hij nog een kans ziet voor ons. Om verder te kunnen is het belangrijk dat wordt uitgesproken, want onzekerheid is killing. Ondertussen moet ik nog veel meer aan mijn zelfvertrouwen bouwen. Het goede nieuws is dat een psycholoog precies weet hoe je dat kunt doen.

Ik weet dat je het nu nauwelijks kunt geloven, maar het komt het komt echt goed met jou. Echt.

afbeelding van Unremedied

Dank jullie wel voor jullie

Dank jullie wel voor jullie reacties. Zeker gisteren, toen ik deze blog schreef, zag het er allemaal nogal erg zwart uit en vandaag is het niet echt heel erg veel beter helaas. Het blijft raar; meer dan een jaar na dato komt het ineens zo hard terug. Zo hard als het nu weer aanwezig is, is het echt in maanden niet meer geweest.

Panic: je hebt gelijk dat het natuurlijk niet ?ɬ©cht stil is blijven staan het afgelopen jaar. Ik ben zeker wel vooruitgekomen, maar ik word zo moedeloos van het feit dat het steeds weer terugkomt. Ik kan niet vertrouwen op de momenten dat het op zich goed gaat, dat het wel goed zal blijven gaan. Want tot dusver kwam steeds dit rottige gevoel weer boven en dat kenmerkt zich vooral door het gevoel dat dit de 'eigenlijke' status quo is en dat ik steeds wel aan het spartelen ben om verder te komen, maar dat het enige wat me dat oplevert momenten van de illusie dat het misschien nog weer goedkomt zijn. Maar dan komt deze stemming weer en die drukt me het weer haarfijn onder mijn neus: het is over met M. en alles wat je nu doet is nep. Het wordt nooit meer zoals het was en de chaos zal altijd onderdeel van je blijven. Nou ja, eigenlijk een beetje het gevoel dat ik in deze blog al omschreven had ook.

Of het werkelijk zo is dat de kern in haar ligt of niet, weet ik ook niet te zeggen. Tijdens het orienterend gesprek met de psycholoog kwam zoiets ook ter sprake en dat was iets waar ik nog niet zo bij stil had gestaan. Geeft ergens hoop; misschien is er toch iets in mijn macht waardoor alles nog kan veranderen? Hoe dan ook voelt dat nu niet zo.

Hoop: ja, ik kan me voorstellen dat de manier van omgang die jij met je ex hebt, een relativerende werking heeft en hij daarmee van zijn voetstuk valt. Helaas is er tussen mij en M., op haar initiatief (want ik heb heel duidelijk gemaakt dat ik wel graag contact wil, maar ook haar beslissingen en haar doen en laten wil respecteren dus het daarom van haar uit laat komen), helemaal geen contact meer en dat schept alle ruimte voor mystificeren. Ik ben alleen bang dat mijn mogelijkheden om daar wat aan te doen, nogal beperkt zijn. Zelfs al zou ik haar zien, dan nog heeft ze zich (zo bleek duidelijk na de breuk) voor mij afgesloten. De veranderde status (niet-meer-geliefden) bracht ook een andere vertrouwensband (namelijk: geen) met zich mee, kennelijk. En ze is nou eenmaal een gesloten type.

Dat is ook iets wat wederom contact zoeken voor mij wel lastig maakt. Ik heb twee keer 'face to face' nog een gesprek met haar over 'ons' gehad na de breuk, waarbij de tweede keer naar ik had beloofd de laatste keer zou zijn. Toch heb ik ongeveer anderhalve maand later nog een keer gebeld omdat ik wilde afspreken, maar toen hielp ze me herinneren dat ik de vorige keer gezegd had dat het de laatste keer zou zijn en dat er zo wel twintig laatste keren konden komen. We hebben toen wel telefonisch nog over dingen gesproken, maar ik heb haar beloofd dat het daarmee afgelopen zou zijn. Omdat de status waarin alles toen verkeerde, voor mij ook het besef meebracht dat er niet meer uit te halen zou zijn.

Nu is het eigenlijk louter het tijdsverloop sindsdien dat maakt dat de drang er weer is. Misschien om te checken of er nog dingen veranderd zijn. Maar mijn belofte aan haar wordt er wel mee gebroken. Ik heb haar na dat gesprek nog in een brief ook duidelijk gezegd dat ik (voorlopig, dat dan weer wel) geen contact zou opnemen omdat het weinig te raden overliet dat ze dat liever wilde. En dat zij zich altijd vrij moest voelen om contact te zoeken. Dat heeft ze dus niet gedaan en het zit er ook niet meer in. Een cocktail van geslotenheid, koppigheid, rationaliteit en flinkheid die daar wel voor zal zorgen.

Amelie: wat je in je derde alinea schrijft is heel herkenbaar voor mij. Knokken, vechten, van alles proberen om vooruit te komen omdat je met je verstand weet dat dat is wat je moet doen. En op een gegeven moment voel je je sufgestreden en het gevoel van 'nou is 't mooi geweest, nou moet ze maar eens terugkomen' heeft zich dan bij mij ook meerdere malen aangediend.

Zelfvertrouwen is in het verleden (zeg, tot zo'n 7 jaar geleden) wel een probleem geweest voor mij, maar het speelt nu niet echt meer. Maar misschien zie ik sommige dingen ook gewoon wel niet scherp en kan het daar toch iets mee te maken hebben. Of met andere dingen waar ikzelf niet bij stilsta.

Hoe dan ook heeft het allemaal heel erg veel met mij gedaan. Het is zeer zeker leerzaam geweest, maar deze les geleerd hebbende, zou ik het inderdaad helemaal niet erg vinden als het allemaal weer gewoon goed kon zijn. Niet langer de gloomy gemoedstoestand. Niet langer de grauwe sluier. Niet langer de doelloosheid. Het moet weer ergens naartoe.

afbeelding van Jeronimo

Goh, jouw verhaal en je

Goh, jouw verhaal en je gevoelens die je beschrijft klinken me toch wel erg bekend in de oren. Ik heb mijn ex eigenlijk ook nog totaal niet los kunnen laten. Sinds het uit is met de meid die +/- een half jaar na haar ben tegengekomen, spookt ze weer iedere dag door mijn hoofd. Ik droom soms zelfs van haar en dat terwijl ik haar al vanaf, ik meen begin september, niet meer heb gezien.

Toen ik iets met die andere meid kreeg, merkte ik dat mijn ex keihard van haar voetstuk begon te vallen. Deze meid die ik ontmoet had was het op dat moment gewoon voor me. Dat is dan weer een verschil tussen jouw en mijn situatie. Ik merkte dat ik minder en minder aan haar ging denken dat ik eindelijk in ging zien dat de wereld niet was vergaan na de relatiebreuk. Het leek alleen maar beter te worden allemaal. Ik had ineens een vriendin waarmee ik kon praten en de grootste lol had... tot diep in vroege uurtjes.

Achteraf bleek deze dame toch niet zo geweldig te zijn als ik mezelf wijs maakte. Ze bleek niet eerlijk te zijn en te spelen met mensen. Het is een beetje een slettebak en dat had ik van te voren eigenlijk al kunnen weten. Stom als ik was heb ik haar vele malen het voordeel van de twijfel gegeven en zij heeft dat als het ware misbruikt.

Overigens waren er natuurlijk best veel momenten dat ik aan mijn ex dacht toen ik met haar had, maar ik denk dat ik er toen wel redelijk van overtuigd was dat ik haar niet meer terug wilde. Ook ging ik wel zitten vergelijken, maar vaak (soms niet) kwam het dan in het nadeel van mijn ex uit.

Goed, toen het over was tussen ons was ik er even goed ziek van. Nu boeit het me allemaal niet meer zo. Het nare is dat mijn ex nu een jaar nadat het uit is gegaan weer volop in mijn gedachten aanwezig is. Het lijkt wel alsof ik dat voetstuk weer heb gerepareerd en haar weer heb teruggezet.

Bij mij denk ik dat de oorzaak een combinatie van bepaalde zaken is. Mijn ex is eigenlijk vanaf het moment dat het tussen ons uit is gegaan niet bereid geweest tot een gesprek of whatsoever. Ze is al die tijd een keiharde, kille tante geweest die al mijn pogingen tot verzoening of een gesprek keihard in de wind heeft geslagen. Dit heb ik nooit kunnen begrijpen en het heeft ervoor gezorgd dat ik met vele vragen ben blijven zitten.

Een ander gegeven is dat ik via via toch nog wel mondjesmaat informatie over haar heb gekregen. Ik heb gehoord dat ze een vriend had. De ene keer bleek dat volgens mensen (incl. haar zelf) niet zoveel voor te stellen. Nu hoorde ik laatst dat het sinds een maand toch wel serieus tussen hen is geworden en dat ze zelfs plannen hebben om samen op vakantie te gaan en daarna te gaan samenwonen.

Ergens kan ?ɬ©n wil ik gewoon niet geloven dat ze happy met die gozer is. Natuurlijk kan ik dat niet voor haar beslissen ofzo, maar toch... ik vind dat het haar type niet is. In haar Hyves-profiel heeft gestaan dat ze een relatie had, maar dat is nu sinds een maand of 5 weer veranderd in "onbekend". Raar... toch? Ook maak je nergens uit op dat ze een vriend heeft. Zelfs niet aan krabbels die ze krijgt of geeft. Toch weet ik dat ze een relatie heeft, maar het feit dat ik niet geloof dat het erg serieus is maakt dat ik, hoe irrationeel ook, weer denk dat er voor mij nog een heel klein kansje aanwezig is.

Ik zit ook maar te wachten en te wachten op nieuws dat niet komt. Ik wacht op het bericht dat het tussen hen strandt, maar uit ervaring lijkt hoe sterker ik ergens op hoop, hoe meer averechts het uiteindelijk loopt. Of anders gezegd: Hoe banger ik ben dat het goed tussen hen blijft gaan, des te meer berichten ik krijg dat het goed tussen hen gaat. self- fulfilling prophecy?? Bad Karma??

Ik denk ook dat ik moeite heb met het loslaten omdat ik toch weer alleen ben en ik iemand om me heen mis. Ik mis de dingen die je in een relatie samen doet. Dit maakt dat ik vaak weg ben en me in het weekend met vrienden (soms ook doordeweeks)een stuk in mijn kraag zuip en dat terwijl dat eigenlijk niet op mijn agenda stond. Ik had gedacht nu op mijn 28ste (bijna 29) toch wel happy met iemand samen te zijn, maar helaas is dat het niet geworden. Het alleen zijn gaat wel stukken beter dan een maand of 2 geleden, maar om nu te zeggen dat ik het geweldig vindt. Nee!! Ik denk nog vaak terug aan de tijd dat we samen waren en we leuke dingen deden.

Misschien moet ik maar gaan hopen dat ze snel gaat samenwonen met haar nieuwe vriend. Ik kan haar dan misschien beter loslaten, hoewel ik dan wel denk dat ik vast wel weer nieuwe hoop cre?ɬ´er.

Oh.. en Unremedied. Succes bij de psych! Mij heeft het nooit echt geholpen, maar dat lag misschien ook grotendeels aan mezelf. Ben nooit echt heel actief aan de slag gegaan met de tips die ik kreeg. Ik ben iemand die eigenwijs is en meer zijn eigen weg bewandeld. Niet altijd de beste merk ik wel.

afbeelding van Unremedied

Bizar dat het bij jou ook

Bizar dat het bij jou ook weer zo is teruggekomen. Bij jou was 't toch ook behoorlijk naar de achtergrond weggezakt. Maar wel een rotgevoel, he. Is 't zo lang geleden, achtervolgt het je nog steeds. Wel positief dat je meest recente ex-vriendin je niet meer zo bezighoudt nu, maar of je hier nou zoveel blijer mee moet zijn is natuurlijk maar de vraag. Bij mij levert het het gevoel op alsof ik er nooit vanaf kom, maar ik weet niet hoe dat met jou zit natuurlijk.

Toch wil ik nogmaals de woorden van een goeie vriend van me herhalen, die in een situatie als deze spreekt van 'hang on to a dream'. Dat lijkt in ieder geval voor mij te gelden. In mijn gedachten en fantasie was het allemaal ongelooflijk prachtig wat ik met M. had en als ik heel erg mijn best doe en vervelende momenten naar voren haal, komt het nu vooral over als dat ik me nauwelijks tot niet kan voorstellen dat ik zo zou reageren. Toch niet op haar? Op haar zou ik toch nooit boos kunnen worden? De realiteit heeft wel anders uitgewezen.

Mijmeren over niets. Misschien mis ik wel iets wat nooit echt heeft bestaan.

afbeelding van Jeronimo

Tja, daar zeg je wat! Het is

Tja, daar zeg je wat! Het is inderdaad wel een rotgevoel. Het was bij mij inderdaad wel redelijk ver weggezakt. Mede doordat ik ondertussen iemand anders was tegengekomen waar ik toch wel behoorlijk gek op was. Ik had eigenlijk niet verwacht dat het nare gevoel omtrent mijn vorige ex terug zou komen. Dacht dat ik er vast nog weleens aan terug zou denken, maar dat het nog zo heftig in mijn systeem aanwezig zou zijn, had ik niet verwacht. Zoals ik al zei, droom ik de laatste tijd zelfs regelmatig over mijn ex. Dat is iets dat ik vorig jaar heel weinig tot niet had eigenlijk. Raarrr...

Ik denk ook dat ik vorig jaar augustus opgelucht was dat er toch weer vrij snel iemand in mijn leven was verschenen. Een leuke, knappe, intelligente meid. Dat heeft mijn zelfvertrouwen toen een enorme boost gegeven. Net wat ik toen nodig had. Er was weer iemand waar ik de dagen mee doorbracht en waar ik alles mee deelde. Toen die relatie dus ook niet werkte, viel ik weer terug. Ik moest weer opnieuw proberen te wennen aan het alleen zijn en verviel weer in mijn oude patroon. Veel met vrienden op stap / de kroeg in en zuipen. Ergens wil ik dat dus niet meer. Die tijd heb ik wel een beetje gehad, maar toch zoek ik het gezuip iedere keer weer op. Je moet toch wat h?ɬ©?

Doordeweeks blijf ik 's avonds regelmatig thuis. Dan dwing ik mezelf om gewoon eens wat T.V. te kijken of weer eens een potje te gamen achter de pc. Soms kan ik daar dan ook wel van genieten, maar vaak wordt ik neerslachtig omdat ik weer alle tijd heb om na te denken over wat er nog komen gaat en wat er allemaal gebeurd is. Ga mijn ex dan weer zitten idealiseren enzo.

'Hang on to a dream'. Dat lijkt ook wel voor mij te gelden inderdaad. Ik hou me in gedachten vast aan iets dat misschien eigenlijk niet eens bestaan heeft. Zo geweldig was onze relatie niet. Ik bedoel.. we deelden veel leuke dingen, maar ook veel minder leuke. Maar aan de andere kant geloof ik op de een of andere manier ook niet meer dat het met een ander (veel) beter zal worden. Op den duur krijg je in iedere relatie met moeilijkheden te maken.

Bovendien weet ik wat ik aan haar had en dat maakt dat ik ga vergelijken met wat ik nu heb. Ik denk dat ik mijn ex deels mis, maar toch ook gewoon de genegenheid e.d.

afbeelding van Hoop

welke mate

Ik ben wel eens benieuwd in welke mate jullie er echt last van hebben en in hoeverre het jullie dagelijks leven be?ɬØnvloed.

Want over het algemeen gaat het dus erg goed met mij maar ik heb af en toe ook nog mijn dipjes. Ik zie ze gewoon als dat ze er bij horen, als deel van mijzelf en hoop dat ze nog meer slijten. Ik merk wel echt dat de dipjes steeds kleiner worden en dat ik er steeds beter mee om kan gaan en dat het steeds langer duurt voordat ik er eentje heb.

Toch ben ik vorige week op vakantie geweest en heb ik wel ontzettend veel gedroomd over mijn ex. Ik kwam tot rust en leek alles overdag in een beter perspectief te kunnen zien. Mijn ex was al bijna helemaal van zijn voetstuk gevallen maar ook het laatste scheurtje is doorgegaan en nu is ie er af. Maar dat neemt niet weg dat ik nog soms dipjes met pijn heb. Ik denk dus dat die gewoon bij mijn bagage horen. Ze zitten mijn dagelijkse leven niet in de weg en zeker mijn nieuwe relatie ook niet.

Maar goed, als ik Jeronimo zo hoor kan je er toch wel weer last van krijgen.... Misschien omdat je gewoon nog steeds "iemand in je leven" mist. Maar waar komt die leegte vandaan? Is het niet zo dat je zelf eigenlijk dingen in je leven mist en ze probeert op te vullen met relaties? Maar een relatie moet een aanvulling zijn, geen invulling. Ik weet het niet hoor... Maar moeten jullie misschien naast de verwerking van de ldvd ook eens je eigen leven onder de loep nemen en kijken of je wel echt blij bent met de dingen die je doet?

Als ik een dip heb dan gaat het altijd weer over dezelfde vraag:

Hoe kan het dat je altijd zei dat je gelukkig was? En hoe kan het dan dat je toch weg moest gaan? Want als je gelukkig bent dan is het toch goed? Waarom degene waarvan je houdt zoveel pijn doen en voor jezelf ook niet de gemakkelijkste weg kiezen terwijl je niet eens ongelukkig was? Moet ik dan mijn wereldbeeld bijstellen en beseffen dat er meer nodig is dan gelukkig zijn alleen? Of is dit een resultaat van de wegwerpmaatschappij? Of heb je gelogen tegen jezelf ?ɬ©n tegen mij als je zei dat je gelukkig was? Je dacht wel eens dat ik niet blij en tevreden was met mijn leven en inderdaad was ik dat ook niet altijd. Maar dat had niets met jou te maken. Dacht je door weg te gaan dat ik wel 100% gelukkig zou worden net als jij?

Enerzijds had je wel gelijk want ik ben dingen aan het ondernemen en dat komt mede wel omdat jij mijn ogen had geopend door weg te gaan. Maar ik weet dat ik ze ook samen met je had kunnen doen. In dat geval ben ik wel een beetje hetzelfde als de vriendin van Unremedied. Zij moest ook dingen ondernemen. Maar mijn ex is niet als unremedied. Hij komt niet terug en heeft er dan blijkbaar ook geen spijt van. En ook al zou dat wel zo zijn dan ken ik hem goed genoeg en zal hij er alles aan doen om dat gevoel te negeren en bij zijn besluit te blijven. Gewoon achter een deurtje stoppen. Dikke pech voor mijn ex want ik ben nog steeds mijzelf maar dan nog veel leuker en veel gelukkiger en nu kan mijn nieuwe liefde ervan genieten die in mijn ogen ook nog veel beter bij mij past. Maar toch blijft het steken.... "Het VERLATEN zijn." Want nog steeds kan ik niet zien of het dikke pech voor mijn ex is want het blijkt nergens uit. Nog nooit heb ik het gevoel gehad dat hij me terug zou willen. Als ik ook maar een fractie zou merken van dat hij spijt van onze breuk heeft of mij nu terug zou willen dan zou ik echt kunnen denken dat het dikke pech is. Want dan zou ik niet terug gaan want er is teveel gebeurd en ik ben ontzettend gek op mijn nieuwe liefde. Maar toch blijft mijn ego zich druk maken om "het VERLATEN zijn." Ik was je prinsesje, je alles. Maar niet voor eeuwig blijkbaar.

Nothing last forever...

Ik weet niet wat je dacht en nog steeds weet ik niet waar je al je logica vandaan haalt. Het enige dat ik weet is dat je er zo goed bent om dingen achter een deurtje te stoppen. Want dat is de enige verklaring voor dit alles dat in mijn wereldbeeld past. En het enige wat ik kan doen is accepteren dat niet altijd alles gaat in het leven zoals ik dat wil en dat ik verder moet en het beste ervan moet maken. En dat is wat ik nu alweer een hele tijd aan het doen ben. Maar dat neemt niet weg dat ik met deze vragen blijf rondlopen en dat ik er nooit een goed antwoord op zal hebben.

Zo... Ik geloof dat ik nu wel redelijk goed de gevoelens heb omschreven die bij mijn dips horen. Het is dus nooit een gevoel van dat ik hem terug zou willen of zoiets dergelijks maar heeft meer met mijn gedeukte ego te maken denk ik.

Waar gaan jullie dips over?

Liefs,
Hoop

afbeelding van Lis

talent

Jeetje Hoop, wat kan jij goed je gevoelens verwoorden! Ik denk dat mijn dipjes op die van jou lijken (net zoals wat mijn ex als reden gaf om het uit te maken erg lijkt op de versie van jouw ex). Ik voelde mij ook dat prinsesje, en sprookjes vertellen nooit over het verdere leven van het " afgewezen" prinsesje, waarschijnlijk zou haar ego ook bij tijd en wijle opspelen. Het is volgens mij zo moeilijk om gevoelens goed te analyseren, het doet vaak gewoon au en waarom precies weet je niet altijd. ik ben blij voor je dat jij een nieuwe liefde hebt gevonden, ik hoop namelijk dat dat ooit dingen in het juiste persprectief zal plaatsen voor mij. mag ik vragen hoe lang na jouw breuk je je nieuwe liefde leerde kennen? Liefs Lis

afbeelding van Unremedied

Hee Hoop, Helaas gaat er bij

Hee Hoop,

Helaas gaat er bij mij een vrij grote invloed uit van ?¢‚ǨÀúde dips?¢‚Ǩ‚Ñ¢, al is het correcter om te zeggen dat er een grote invloed nog steeds uitgaat van de relatiebreuk. Het gemoed gaat met ups en downs, maar de ?¢‚ǨÀúgrauwe sluier?¢‚Ǩ‚Ñ¢ blijft als een consequente rode lijn doorlopen. Op het moment dat het gemoed in een up zit, speelt het minder, kan de rode lijn als het ware enigszins worden genegeerd (maar hij bestaat nog wel!). In een down is het alsof die rode lijn alles is wat er is.

Het is niet het gevoel dat ik nou zozeer ?¢‚ǨÀúiemand?¢‚Ǩ‚Ñ¢ in mijn leven mis en invulling zoek. Zoals je weet heb ik een aantal maanden terug ook wat met een ander meisje gekregen, maar als voornaamste effect had dat dat M. juist heel erg in mijn geest ging spoken. Als het om ?¢‚ǨÀúzomaar iemand missen?¢‚Ǩ‚Ñ¢ zou gaan, zou dat allang gecounterd geweest zijn. Maar integendeel: het sloeg me nog harder om de oren dan daarvoor, het missen van M. en alles wat daarbij hoort.

Mijn dip (wat ik nog wel steeds een understatement vind trouwens) laat zich moeilijk omschrijven. Het is een gevoel dat niet zozeer goed te verwoorden is. Het kan zijn dat ik me haar visualiseer en dan gewoon (fysiek voelbare) pijn voel. Of een grote vorm van triestheid. Het kan zijn dat ik met dingen bezig ben die me aan haar doen denken, gevolgd door het gevoel van missen. En ook ergens een gevoel van onrechtvaardigheid (dat het allemaal zo heeft moeten lopen) en een gevoel van onbegrip. Een gevoel van onmacht ook, omdat ze niet meer bereikbaar is, maar het gevoel van ?¢‚ǨÀúals ze nu eens alles zou weten wat ik zou weten, zou ze er anders in staan?¢‚Ǩ‚Ñ¢ steekt ook de kop op. Of dat nu echt zo is of niet, weten we natuurlijk niet. Maar ik lijk in ieder geval conclusies te trekken dat zij van alle meisjes die ik ben tegengekomen het allerbeste bij mij past, waarbij de redenen daartoe (en dus de positieve kanten) veel sterker voelbaar zijn dan de redenen waarom het destijds ook alweer niet meer ging. Die laatste zijn te bagatelliseren. Het is het gevoel dat er tussen haar en mij een band ontstaan is die zo sterk en bijzonder is, dat die nooit of te nimmer echt verbroken zal worden, maar dat ze altijd een stukje van mij zal blijven innemen. En het voelt dan zo dat ze zo?¢‚Ǩ‚Ñ¢n groot stuk inneemt, dat er weinig ruimte voor iemand anders overblijft, maar toch niet genoeg ruimte om daadwerkelijk haar om me heen te hebben, zoals tijdens de relatie het geval was. Het gevoel van ?¢‚ǨÀúje had haar gevonden, maar het is niet goedgegaan, dus jammer maar echt gelukkig zul je niet meer worden?¢‚Ǩ‚Ñ¢. Een angst en afgrijzen ook van het idee dat ze vroeg of laat iemand anders zal tegenkomen die op een misplaatste plek zit, omdat ik daar hoor. Als je van iemand houdt, gun je die persoon het beste en alle geluk van de wereld, toch? En om van iemand anders te kunnen houden, moet je ook van jezelf houden. Tel die twee bij elkaar op en de logische uitkomst is dat ik haar alle geluk van de wereld gun en ik hou van mezelf dus gun ik haar mij en is iedereen behalve ik in mijn ogen misschien niet genoeg voor haar. Ik heb niet meer te bieden dan mezelf immers.

Het gevoel dat ze ofwel alles wat ze mij gegeven heeft, aan een ander zal geven. Of het gevoel dat ze dat juist niet doet en in the end misschien ook ongelukkig uit de bus rolt. Het gevoel dat als er niet zoveel eigenlijk niet ter zake doende maar in haar ogen wel-factoren zouden zijn (daarbij moet je denken aan de meningen van andere mensen enzo), het allemaal heel anders zou kunnen zijn. Het gevoel van vreselijk veel geleerd te hebben het afgelopen jaar en gegroeid te zijn, waardoor we misschien nu nog wel beter bij elkaar passen en waardoor bepaalde dingen die in het verleden moeilijkheden opleverden dat nu niet meer zullen doen, omdat er een mate van begrip is die in eerste instantie ontbrak.

Veel verder kom ik op dit moment niet met het omschrijven van mijn dips, maar het mag duidelijk zijn dat het vooral om een gevoel gaat dat zich moeilijk laat rationaliseren, laat staan in woorden laat uitdrukken. Maar het gevoel is ergens alsof mijn leven vorig jaar met de breuk soort van is opgehouden en het nu allemaal maar een beetje voor spek en bonen is.

Ik dacht dat ik een heel eind gekomen was met loslaten, maar niets lijkt minder waar.

Helaas drukt het verhaal minder goed uit wat ik op zulke momenten voel dan ik had gehoopt, maar misschien komt er nog eens een keer een addendum op een moment dat ik er echt middenin zit en last van heb.

afbeelding van Hoop

Hey Unre

Goed omschreven.

Ik vind het moeilijk om te bezien hoe jij uit deze vastgelopen situatie kan komen en misschien is het een kwestie van tijd. Nog steeds lijkt me RET of CGT geschikt voor je en misschien ga je die kant ook wel op met therapie. Voor mijn interesse (en ook wel voor mijn opleiding) Heb ik net Cognitieve gedragstherapie voor Dummies aangeschaft. Het is een makkelijk leesbaar boek net als alles in de dummies-reeks dus voor de meeste mensen leesbaar en toepasbaar.

Ik heb het idee dat het voor jou allemaal nog niet "af" is. Je dacht misschien dat je al ver aan het loslaten was omdat je misschien wel onbewust het idee hebt aangenomen dat "tijd" jullie weer bij elkaar zou kunnen brengen als je in de tussentijd dingen leert. Daar hebben we het allebei vaak over gehad in het begin van ons proces, weet je nog? Ik heb dat ook altijd wel als "stiekeme" mogelijheid opengehouden maar op de e.o.a. manier ben ik wel verder gegaan. Misschien heb ik het idee toch wel laten varen omdat er voor mijn gevoel veel te veel is gebeurd en ook omdat ik me volledig heb opgenstelt voor mijn nieuwe liefde.

Feit is wel dat jij geblokkeerd bent. Misschien heb je dan toch "harder" bewijs nodig dat het over is. Misschien moet de zwaard van damocles wel vallen. Of misschien zou het nog wel wat kunnen worden. Anyway, "af" is het dus niet.

Je kunt dus kiezen:
- Tijd z'n werk laten doen
- Je denkpatronen proberen te veranderen met therapie
- Je "ex" tegen het lijf lopen om dingen te onderzoeken of zwaarden te laten vallen.

Hou je me ook even op de hoogte van je therapie? Je mag me wel PB'en of mailen ofzo.

Liefs,
Hoop

afbeelding van Hoop

Dank je

.

afbeelding van Hoop

Dank je

Dank je wel Lis, voor het compliment. Ik heb het eigenlijk al een tijdje niet meer opgeschreven, mede omdat het gewoon goed met me gaat maar het is toch wel lekker om het even weer neer te pennen.

Ja, zucht dat sprookje h?ɬ®.... Achteraf voel ik me wel eens na?ɬØef.

Ik heb sinds 4 maandjes een nieuwe liefde. Echt heerlijk hoor! Morgen is het een jaar geleden dat mijn ex thuis kwam met het nieuws. Daarna hebben we nog een paar maanden om elkaar heen gedraaid tot eind juni. Het ging niet goed. Hij wilde ruimte en ik wist niet wat "ruimte" was en hoe ik hem dat moest geven. Het heeft dus averechts gewerkt. Halverwege september kwam ik mijn nieuwe liefde tegen en ik kende hem eigenlijk al oppervlakkig van de middelbare school. We kregen wat contact en gingen daten totdat we eind oktober/begin november daadwerkelijk iets kregen.

Dus na een half jaar had ik een nieuwe liefde. Achteraf klinkt het wat snel gezien de duur van mijn relatie (7 jaar) maar het voelde absoluut niet zo. We zijn de relatie trouwens ook heel voorzichtig en langzaamaan aan het opbouwen. Veel tijd voor onszelf houden en dergelijke. Dat is iets wat ik geleerd heb uit mijn vorige relatie en ik ben de 1e vriendin voor mijn nieuwe liefde dus hij is ook wat ruimte gewend. Dat gaat prima!

Ik wens je alle geluk van de wereld toe.

Liefs,
Hoop

afbeelding van Lis

jij ook alle geluk!

He Hoop, jij gaf me net weer hoop (flauw..) met je verhaal! Ik vind 6 maanden niet extreem snel hoor, ik vind nu 9 weken al zo lang.. Klinkt erg verstandig hoe jullie het aanpakken. Geniet met volle teugen en en zou het leuk vinden om te blijven horen hoe het met je gaat, best hoopvol voor mensen die meer aan het begin van het proces staan om te horen hoe het anderen die hen voorgingen vergaat! Liefs!

afbeelding van Hoop

Hoopvol

Gek is het dat ik me niet eens realiseer hoe hoopvol mijn verhaal inderdaad kan zijn. Ik moet zeggen dat ik ook ontzettend blij en gelukkig ben met mijn nieuwe liefde.

Het is niet zo zoals zoveel heftige verliefdheden dat je elk moment bij elkaar wilt zijn en elkaar amper los kunt laten maar we nemen ruimte. Ik merk ook heel erg dat we dat allebei nodig hebben, hij dus ook. Hij is lange tijd vrijgezel geweest dus is een bepaalde mate van "tijd voor zichzelf" gewend.

Al met al is het dus eigenlijk een hele volwassen relatie naar mijn idee. En ik merk dat het vuurtje opgestoken blijft als je elkaar niet elke avond ziet. Ik was op vakantie en wat was het heerlijk toen ik terug kwam! Glimlach

Maar goed, ik wil een beetje voorkomen dat ik ga lopen zwijmelen op deze site want mensen komen er met een andere reden daar ben ik me al te goed van bewust aangezien ik deze site nu ook alweer bijna een jaar ken.

Af en toe blijf ik hier koekeloeren of check ik mijn pb'tjes dus als je op de hoogte wil worden gehouden mag je me best eens een pb'tje sturen.

Liefs,
Hoop

afbeelding van asarpuk

Hey Hoop

Hey Hoop,

Zwijmel jij maar effies lekker en trek ons dan maar mee in je zwijmelgedachtes Glimlach

Veel liefs en geluk voor je

XXXX ASAR

afbeelding van linda79

zwijmelen

ik wou dat ik da ook kon.....zucht
er komt vast weer een tijd dat...