Tijd voor een update in mijn verhaal, dat zo langzamerhand misschien een beetje te zien is als logboek waarin mijn queeste vanuit het diepe dal der liefdesverdriet beschreven staat. Plaatsing in de tijd: ongeveer negen maanden na de breuk. Relevantie met het verleden: de erfenis ervan. Oorzaak: enige verwarring.

Eerlijk gezegd had ik vermoed dat ik hier al eerder een stukje zou gaan schrijven, aangezien we inmiddels ook de datum gepasseerd zijn waarop mijn ex-vriendin en ik ooit, inmiddels meer dan zes jaar geleden, onze relatie begonnen. Ik had verwacht dat ik daar toch wel wat van zou merken en toevalligerwijs viel deze datum ook samen met de dag dat het precies driekwart jaar uit was. De tijd gaat snel.

Uiteindelijk is het er echter niet van gekomen, omdat ik heel druk ben geweest met van alles en nogwat, maar ook omdat er voldoende positieve afleiding was die de focus van het verleden afhaalde en het hier en nu eigenlijk interessanter maakte. En om je nou geforceerd kut te gaan voelen alleen om dat het een bepaalde datum is - dat werkt ook niet.

Hoe verder je de bergwand opgeklommen bent, hoe sneller je gaat klimmen, zo lijkt het. Al moet ik wel constateren dat 'verdergaan met je leven' en 'de blik op het hier of zelfs op de toekomst zetten' niet inhoudt dat het andere, het verleden, verdwijnt en dat er meteen iets voor in de plaats komt. Het komt naast elkaar te staan. Het verleden sluimert doorgaans nog best veel op de achtergrond en op bepaalde dagen speelt het ook nog steeds wel op. Vorige week trok ikzelf de conclusie (niet de eerste keer dat ik dat deed, maar goed, ongeveer negen maanden na dato is die conclusie dus niet erg veranderd) dat het misschien zo is dat ik niet zozeer (meer) de relatie van toen mis, maar dat dat niet wegneemt dat die persoon die zo lange tijd bijzonder voor me geweest is nog steeds in mijn geest geworteld zit. Dat ik haar (als persoon) wel mis. Dat sla je er kennelijk niet zomaar uit.

Maar ondertussen ga ik wel verder en ik merk dat ik qua algehele gemoedstoestand de goeie kant op aan het gaan ben. De eerste maanden na de breuk heb ik een ongelofelijk gebrek aan zelfvertrouwen gehad. De hele afloop van de relatie, gevolgd door het grote gemis, de poging tot lijmen gevolgd door (meermalen) een afwijzing door de persoon voor wie je zoveel jaren de meest bijzondere geweest bent, vermengd met sowieso een latent rotgevoel, maakt dat je je niet de grootste bikkel op deze wereldbol voelt. Ik merk dat het gevoel van zelfvertrouwen weer aan het terugkomen is en misschien zelfs de potentie heeft om nog meer te groeien dan tijdens (of voor) mijn relatie het geval was. Dat is een bijzondere ervaring waar ik veel aan heb. De 'zoektocht naar mezelf' werpt wat dat betreft zijn vruchten af. Ik merk dat ik op sociaal vlak weer flink bezig ben, waar mijn sociale leven kort na de breuk echt helemaal op z'n gat lag. Nu is het voor mij schipperen met de tijd en als ik tijd teveel zou hebben, zou ik bijna iedere dag wel iets gezelligs of leuks kunnen doen.

En niet alleen maar met jongens. Natuurlijk zijn er in de loop van de tijd, vooral afgelopen maanden, ook weer meisjes op mijn pad gekomen die mijn interesse hebben aangewakkerd. Het was voor mij een kwestie van herontdekken - tijdens mijn relatie flirtte ik eigenlijk niet echt met andere meisjes, ik hield ze altijd een beetje op een veilige afstand. Ik wist daarom ook niet meer goed hoe het allemaal ook alweer werkte, maar kennelijk deed ik toch wel een aantal dingen goed, want de meisjes die ik interessant vond, leerde ik ook al gauw beter kennen. Ondertussen waren er ook nog een paar meisjes met wie ik het op non-amoureus niveau goed kon vinden die me ook, bewust of onbewust, beter over mezelf hebben laten voelen. Dat heeft allemaal wel geholpen om verder weg te klimmen uit het dal.

Maar ik heb heel erg gemerkt dat een verleden wel iets is wat invloed heeft op het hele liefdesgebeuren sowieso. Mijn ex-vriendin was mijn eerste serieuze vriendin en ik stapte daar redelijk onbevangen in. Ervaringsloosheid heeft wat dat betreft misschien zijn voordelen. Zoals ik het eerder al eens omschreef: ik was misschien een naieve romanticus. Mijn relatie en vooral de afloop daarvan heeft het naieve echter een beetje doen omslaan in het cynische, ook dat had ik al eens geschreven. Ik merk dat daar nog iets bijgekomen is: voorzichtigheid.

Om de koe bij de hoorns te vatten: ik heb onlangs een 'date' gehad met een van die meisjes die ik onlangs had leren kennen. Het was heel gezellig en ik vond het ook prettig om op zo'n manier weer een beetje contact met een meisje te hebben. De spanning hing voelbaar in de lucht. Maar toch had zij een aantal dingen die mijn ex-vriendin ook had en waar ik destijds best moeite mee heb gehad. Enerzijds misschien niet gek dat ze aantrekkingskracht op me had, maar anderzijds had ik me na de breuk wel voorgenomen dat het een volgende keer toch wel anders zou moeten lopen. Dat ik niet bepaalde dingen die mijn ex-vriendin had, nog een keer zou willen in een relatie. Dit meisje had een aantal van die dingen en ik merkte dat dat in dit geval voor mij de drempel om echt tot wat intiemere toenadering over te gaan verhoogde. Er waren nog wel wat andere dingetjes die ook een beetje meespeelden, maar die waren misschien minder belangrijk. Ik was me er in ieder geval ter dege van bewust dat als mijn ex-vriendin er niet geweest was, ik hier toch vrij onbevangen misschien ingestapt zou zijn. Nu maakt het me stukken voorzichtiger en dat is nieuw voor mij. De erfenis van mijn relatie.

Ergens ook jammer, want het blijft een leuke meid, fysiek aantrekkelijk, intelligent en ze komt gevoelig en lief over. Los daarvan ben ik vooral uit het dal aan het krabbelen geweest en is het dus lang geleden dat ik voor het laatst amoureuze avonturen beleefd heb en dat maakt het wel aantrekkelijk, alleen al voor het avontuur. Alleen is dat iets waar ik niet zo goed in ben kennelijk. Ik maak de dingen misschien ingewikkelder dan ze zouden moeten zijn.

Hoe het ook zij, ik ben er wel een klein beetje verward door geraakt en ben er nog niet helemaal over uit of en zo ja hoe ik het misschien verder zou willen laten verlopen. Iets in mij zegt dat het niet handig is om ervoor te gaan en dat zet toch ook wel een beetje een rem op het ontwikkelen van gevoelens. Het zal er uiteindelijk waarschijnlijk op neerkomen dat ik (zoals ik tot nu toe eigenlijk steeds heb gedaan) wel weer 'zal zien hoe het loopt'. In ieder geval is dit weer een andere dimensie van het effect van een relatiebreuk, een dimensie die voor mij wel nieuw is.

En prompt had ik de nacht na de date een droom waarin het meisje met wie ik afgesproken had voorkwam, maar ook mijn ex-vriendin ineens weer op de proppen kwam... Zelfs in mijn slaap moet mijn geest hier nog een beetje een weg in zien te vinden, geloof ik. Durf ik minder goed nog een gok te wagen en if so, is dat dan verstandig, of juist niet...? Wat is beter, een cynische c.q. voorzichtige romanticus, of toch maar de naieveling?