Het is half twee 's nachts geweest. Formeel maakt dat het vandaag 31 december. 31 december 2006, om precies te zijn. De laatste dag van wat met stip het meest ellendige jaar geweest is wat ik tot nu toe heb meegemaakt. Op het gevoel dat dit jaar heeft overheerst, kon ik gewoonweg niet anticiperen. In februari dit jaar heb ik bewust en weloverwogen een pad ingeslagen dat ik, na het eenmaal gekozen te hebben, niet meer kon verlaten. Na dik vijf jaar de oude vertrouwde weg verlaten, die ik gewend was samen met mijn eerste liefde te bewandelen.

Zojuist heb ik wat dingen gedaan die altijd nog een keer moesten gebeuren en waarvan ik wist dat ze nog herinneringen aan mijn lieve M. op zouden roepen. Ik wilde het per se voor 1 januari 2007 gedaan hebben. Symbolisch. Er is weinig meer aan te doen dat 2006 voor mij een ellendig jaar was. Dan is het misschien beter om zo weinig mogelijk van die ellende de grens tussen 2006 en 2007 over te tillen.

2006... Toen het jaar begon, hing hetgeen gebeurd is al in de lucht. Mijn beslissing om de wegen van M. en mij te laten scheiden, was nog niet definitief, maar was al wel stevig vorm aan het aannemen. Nimmer had ik verwacht wat voor mij emotioneel de consequenties zouden zijn. Op de feitelijke gang van zaken was evenmin te anticiperen. Apathisch als ik was, zag ik niet verder dan de situatie waar ik in zat, en dat die situatie niet goed was, waren M. en ik het over eens.

We waren hier nog samen, op oudjaarsdag. We hadden een aantal goede vrienden uitgenodigd met wie we het oude jaar uitgeleide zouden doen en het nieuwe jaar feestelijk in zouden luiden. Ook die vrienden hadden nauwelijks kunnen anticiperen op hetgeen komen zou. Het was een fijne avond. M. had lekker eten gemaakt en daarna hebben we met z'n allen in stijl afscheid genomen van 2005. 2005, het jaar waarin de beslissing die ik in 2006 zou nemen, daadwerkelijk steeds dichterbij is gekomen. Om twaalf uur 's nachts wensten M. en ik elkaar een gelukkig nieuw jaar toe. Die wens was oprecht, denk ik. Toch hebben we er, deze oprechte wens ten spijt, met zijn tweetjes voor gezorgd dat 2006 allesbehalve een gelukkig jaar werd. Al kan ik niet voor haar spreken, het geldt op z'n minst voor mij. En ze voegde, zich bewust van de situatie waar we in zaten, er half fluisterend aan toe: "we gaan er wat van maken, he". Enigszins geemotioneerd, want ze voelde het al in de lucht hangen. Met enige twijfel antwoordde ik: "ja, lieve schat, natuurlijk".

Ja, het was een fijne avond, maar het luidde een maand in waarin moeilijke gesprekken gevoerd werden tussen haar en mij en waarin twijfels en verwarring bij mij versterkt werden. Gevolgd door de maand waarin uiteindelijk stuntelig en niet geheel overtuigd de beslissing werd genomen op een dag die achteraf te zien was als de dag waarop de wereld niet meer zo was als dat hij was. De beslissing die mij in het diepe dal van de ldvd wierp.

Maart en april stonden in het teken van orde brengen in de chaos, in het teken van recapituleren, analyseren, plaatsbepalen. In het teken van onbegrip, van verdriet, van paniek, van onrust, van eenzaamheid. Van maagpijn, van slapeloosheid. De nachtmerrie was ingezet en werd voorlopig eind april beeindigd. Ik miste mijn meisje verschrikkelijk, maar het feit dat ik een andere weg had besloten in te slaan, zorgde ervoor dat de weg die ik had bewandeld uiteindelijk definitief afgesloten werd - door haar.

Mei en juni kenmerkten zich door een verwoede strijd tot acceptatie en door misleiding door het gevoel en ongeloof. Door laatste verwoede pogingen mijn gevoel over te brengen in de hoop dat het verschil zou maken. Door vasthouden aan het laatste beetje hoop, als ware het een grassprietje waaraan ik me probeerde op te trekken uit de diepe donkere put, wetende dat als hij breekt, ik weer een heel stuk omhoog zal moeten klimmen. Door nieuwe theorieen die al dat gedrag zouden moeten rechtvaardigen.

Juli kenmerkte zich door wederom met beide benen op de grond gezet te worden en erop gewezen te worden dat het echt voorbij was, dat wat als een sprookje begint heus niet altijd een happy ending hoeft te hebben, maar wat toch zonder nare gebeurtenissen wederom heeft plaatsgevonden. Met opnieuw een periode van aan de nieuwe situatie wennen en een poging te wagen het allemaal af te sluiten, wat moeizaam en met ups en downs ging. Het proces van acceptatie was alles wat me nog restte. Het was duidelijk hoe het zat, en voor zover het niet duidelijk was, had ik het zelf in te vullen. Wat ik ook gedaan heb. Dit proces zette zich voort in augustus. Waarbij ik soms het gevoel had in al die maanden nog geen stukje dichter bij het einde van de ellende gekomen te zijn. In augustus werden ook de laatste dingen die nog afgerond moesten worden met M., afgerond. Augustus was de maand waarin ik haar voor het laatst zou zien en spreken in 2006.

In september kwam de omslag. De acceptatie had ingezet, de strijd tegen het onvermijdelijke was opgegeven en in plaats van terug te kijken naar de oude vertrouwde weg, moest ik vooruitkijken. Het nieuwe pad, dat ik - naar ik toen dacht - zo welbewust had ingeslagen, lag nog amper bewandeld voor me. Alle begin is moeilijk en de eerste stappen voorwaarts zonder M. aan mijn zijde waren alsof ik opnieuw moest leren lopen - en mezelf opnieuw moest leren kennen.

In september, oktober en november heeft dat proces zich doorgezet en had ik ook daadwerkelijk het gevoel dat het pad makkelijker bewandelbaar werd naarmate ik erover aan het lopen was. Inderdaad leerde ik mezelf opnieuw kennen - wie ik ook alweer was zonder degene die ik oprecht en terecht jarenlang mijn wederhelft heb kunnen noemen. De helft die was weggevallen, moest weer worden ingevuld. Dingen werden makkelijker doordat ik kon concluderen dat die helft die ik zelf weer moest opvullen, ook een boel aangename facetten kende, die ik lang kwijt was geweest. Het besef dat de relatie met M., die ik na de breuk toch zo geidealiseerd heb, in de praktijk toch niet zo idyllisch en prachtig was, werd daardoor versterkt. Gevoelsmatig bleef ze echter nog steeds bij me.

In december bleek dat eens te meer. Toen ik dacht een heel eind mijn nieuwe pad ingewandeld te zijn, zodanig dat het soepel verliep en er een nieuw meisje aan mijn zijde verscheen dat mij op dit pad wilde vergezellen, bleek dat ik M. nog niet het onschuldige, maar toch warme, plaatsje in mijn hart heb kunnen geven wat eigenlijk de bedoeling is met een geliefde die geen geliefde meer is. Ineens werd ze, door alle associatie en verwarrende gevoelens, weer actueel in mijn geest en liet merken dat de gevoelens voor haar wel heel diep hebben gezeten. En nog zitten.

In januari 2006 vroeg ik mij soms wel eens af of ik eigenlijk nog wel van M. hield. In januari 2007 zal ik weten dat ik nog steeds van haar hou, al is zij niet meer mijn geliefde. Het zal waarschijnlijk lang duren voordat ik niet meer van haar hou. Aan mij de taak om dat gevoel een plaatsje te geven, zodat het mij niet langer verdrietig stemt dat zij niet meer aan mijn zijde is, maar dat ik met een glimlach terug kan denken aan onze tijd samen en misschien simpelweg blij kan zijn dat ze heeft bestaan - en nog bestaat. Zodat iemand anders, zoals het lieve meisje dat mij sinds december vergezelt, de kans krijgt dat plekje in te nemen, dat ik kennelijk nog steeds niet helemaal van M. heb kunnen afnemen. Zodat ik mij weer net zo open kan stellen, als ik ooit voor M. heb gedaan - ongecompliceerd, onvoorwaardelijk en zonder twijfel.

Ondertussen is mijn leven in december 2006 heel anders dan mijn leven in december 2005 en zelfs ik, in al mijn subjectiviteit, kan zien dat er heel veel positieve dingen in mijn leven gebeurd zijn. Of nog beter gezegd - ere wie ere toekomt - ik heel veel positieve dingen heb weten te bewerkstelligen. Die hoogstwaarschijnlijk nooit gebeurd zouden zijn als ik de beslissing die van 2006 het jaar heeft gemaakt dat het is geworden, niet had genomen. Als de grauwe sluier, die maandenlang over mij en alles wat mij omringt heeft gehangen, er niet geweest zou zijn, zou ik denk ik oprecht hebben kunnen zeggen dat ik gelukkig was geweest. Ware het niet dat het ontbreken van M. aan mijn zijde, de oorzaak van de grauwe sluier, mij eerder met het tegenovergestelde gevoel heeft vervuld.

Maar ik ben van een lange weg gekomen. 2006 is niet meer te veranderen. In 2007 ligt de wereld open. De zwaarste tijden zijn voorbij. Morgenavond - of eigenlijk officieel vanavond - zal ik afscheid nemen van dit ellendige 2006 en met een ander meisje aan mijn zijde 2007 inluiden. Haar zal ik minstens even oprecht, zij het misschien door alle verwarring die M. nog steeds zaait in mijn geest, met niet minder twijfel, een gelukkig nieuw jaar toewensen. Mijzelf kennende zal ik in de oudjaarsnacht nog wel wat moeilijke momenten krijgen, terugblikkend op het afgelopen jaar, ingeluid door de oud en nieuw viering van een jaar geleden.

Een slechter jaar kan het nauwelijks worden. Moge 2007 genoeg te bieden hebben om de ellende van 2006 ruimschoots te compenseren. Alle ingredienten zijn aanwezig.