Het is alweer een week of drie geleden dat ik hier voor 't laatst een blog gepost heb, en volgens mij is dat tot nu toe mijn record. De frequentie van mijn posts was sowieso al een stuk minder geworden de laatste tijd, simpelweg omdat ik een 'nieuwe strategie' had ingezet die redelijk aardig z'n vruchten afwierp (zie blog 'banden verbreken en afstoten') en de noodzaak tot 'van me afschrijven' niet meer zo groot was.

De reden dat het nu nog langer duurde, kwam omdat alles een beetje in een stroomversnelling terechtgekomen is ineens. De afgelopen twee a drie maanden ging het eigenlijk ineens in rap tempo de goeie kant op met mij. Zo af en toe had ik nog wel eens een dip die ook soms nog wel een paar dagen kon duren, maar ik leerde dat accepteren en daarmee omgaan. Ondertussen was mijn sociale leven, dat kort na de breuk eigenlijk helemaal in puin gelegen had, weer helemaal opgebloeid en dat deed me ook veel goed. Had het druk met van alles en nogwat en veel positieve en leuke afleiding. Ik begon de lol van het alleen zijn zo langzamerhand ook steeds meer in te zien. Mijn ex-vriendin heb ik al drie maanden niet meer gezien en ook niks meer van gehoord. Het is haast vreemd te beseffen dat ze nog bestaat.

En net op zo'n punt, op zo'n moment dat ik het gevoel heb dat ik dan eindelijk over het randje van die verdomd diepe put aan het kijken ben, gebeurt het... Ik had me alweer opengesteld voor andere meisjes, eerst voorzichtig en daarna minder voorzichtig, en nu heb ik sinds kort een nieuw vriendinnetje. Ik vond haar al een tijdje leuk, maar was tegelijkertijd voorzichtig - onder meer vanwege mijn eigen op zich nog steeds recente verleden. Zij bleek mij ook leuk te vinden en uiteindelijk hebben we een paar keer afgesproken en dat heeft er uiteindelijk toe geleid dat we wat met elkaar kregen.

Het is erg fijn en gezellig, maar in het begin moet ik eerlijk toegeven dat ik een beetje van mezelf schrok. Hoewel ik de weken voordat het begon niet meer zoveel aan mijn ex-vriendin gedacht had, werd ze ineens weer actueel toen ik na al die tijd - zo'n 9,5 maand - weer intimiteit had met een meisje. Niet in de trant dat ik nog dat voor sommigen bekende gevoel had dat ik vreemdging - daar was het te lang voor geleden. Ik snapte er aanvankelijk niks van en schrok er behoorlijk van. Dacht er aardig klaar mee te zijn en op het moment dat zo'n drawback het minst logisch lijkt en het minst welkom is, komt het daar ineens.

Nu we een poosje verder zijn, heb ik het idee dat ik gewoon even aan de nieuwe situatie weer moest wennen. Ergens is de soort verhouding bekend en vertrouwd, maar dan wel gebaseerd op een verhouding die me het afgelopen jaar zoveel pijn en verdriet heeft opgeleverd. Anderzijds is de situatie compleet nieuw - zij is ten slotte een heel ander meisje. Hoe dan ook zal ik ongewild vrij snel toch aan het vergelijken gegaan zijn - en al snel trok ik de conclusie dat ik dat absoluut niet moest doen. Het is moeilijk voor een meisje dat je nog niet zo lang kent om op te moeten boksen tegen een band, een vertrouwdheid die zo lang heeft geduurd als tussen mij en mijn ex-vriendin.

Enigszins voorzichtig ben ik nog steeds wel, merk ik. Ik heb dat rugzakje met bagage nu wel nog steeds bij me, dat ik niet had toen ik wat met mijn ex-vriendin begon. Daardoor maak ik dingen soms misschien moeilijker dan ze zijn en merk ik ook dat ik minder geneigd ben misschien dan destijds om er meteen volop in te springen. Maar het begint wel te komen. Ik leer haar natuurlijk ook steeds beter kennen en dat versterkt het gevoel dat zij helemaal iemand anders is, dat zij heel lief is en dat ik het idee heb dat zij en ik heel goed bij elkaar passen. Het lijkt in ieder geval vanaf het begin af aan een stuk minder gecompliceerd dan het met mijn ex-vriendin was en dat geeft een fijn gevoel.

Hoe dan ook, het is allemaal nog niet zo lang gaande en hoewel het allemaal erg goed voelt, blijf ik toch nog even min of meer de kat uit de boom kijken. Het vergelijken in het begin en bijbehorende dipperigheid (al was het natuurlijk een beetje dubbelzinnig, want ondertussen was ik ook blij) begint al behoorlijk af te zakken en ik merk dat dat ook mijn gevoel versterkt - gevoel waar in het begin, ondanks dat ik haar heel leuk vond al, toch duidelijk nog een soort rem op zat. Misschien bang om, op het moment dat ik net over de rand van de put aan het kijken was, er weer in teruggeschopt zou worden? Bang om, terwijl ik net de paar laatste stappen uit dat ellendige dal der ldvd aan het zetten was, er weer in teruggeschopt te worden?

Eigenlijk weet ik wel beter. Zelfs al zou het op korte termijn niet goed gaan tussen haar en mij, dan is dat iets heel anders dan wat er het afgelopen jaar gebeurd is. Een theorie die ik de hele tijd wel gehad heb, is bewezen - het een komt niet in de plaats van het ander, maar het kan naast elkaar bestaan. Mijn ex-vriendin zal hoe dan ook ongetwijfeld altijd wel bijzonder voor me blijven. Hoe kan het ook anders, ze was mijn eerste liefde. Dat brengt met zich mee dat ze altijd een speciaal plekje zal behouden en daar horen natuurlijk gevoelens bij. De gevoelens die ik voor een ander meisje heb of ontwikkel, komen daar niet voor in de plaats, maar kunnen daarnaast gewoon bestaan.

Helemaal uit het dal ben ik nog niet, omdat ik in de loop der tijd wel geleerd heb om niet al te enthousiast conclusies te trekken dat het allemaal voorbij is (het heeft van mij in dat opzicht een voorzichtig man gemaakt), dus dit zal niet mijn laatste blog zijn. Degenen die mijn verhaal verder nog kennen (of het nog helemaal besluiten te lezen) weten dat ik beloofd heb pas op te houden als het verhaal rond is. Het lijkt erop dat het grootste deel van 'mijn boek' wel geschreven is, maar het epiloog is nog niet daar. Ik vermoed dat het niet lang meer zal duren. Al weet je nooit wat er nog gebeurt, natuurlijk.