Het is alweer een poosje geleden dat ik hier wat geschreven heb. Ik heb op het moment het gevoel dat ik wat wil schrijven, maar de inspiratie ontbreekt me. Komt waarschijnlijk omdat ik moe ben, of misschien ook wel omdat ik niet goed weet waar ik nou zou moeten beginnen met schrijven.

Een logisch begin, is misschien het einde. Vandaag (de 17e) precies een jaar geleden maakte ik het uit met mijn ex-vriendin. Je hoeft mijn blogs maar door te spitten om een indruk te krijgen van wat dat vervolgens met mij gedaan heeft. Zo'n anderhalve week later kwam ik voor het eerst binnen op deze site om hem vervolgens tot op heden nog immer niet definitief de rug toe te keren.

Sinds mijn laatste blog is er wel weer veel gebeurd. Om kort te gaan heb ik mogen ervaren dat hoewel ik op een gegeven moment eind vorig jaar dacht eindelijk de periode van ldvd achter me gelaten te hebben, me duidelijk is geworden dat niets minder waar is. Dat is dan ook de voor mijn gevoel treurige verjaardag die ik vandaag te vieren heb ?¢‚Ǩ‚Äú een jaar lang de wereld zoals hij nu is, de wereld zoals ik hem kende en hij mij vertrouwd was ligt nu alweer een jaar achter me. En nog immer laat het me niet los, nog immer heb ik niet het gevoel innerlijke rust gevonden te hebben, nog immer spookt het allemaal door mijn geest.

Eind vorig jaar kwam er een ander meisje in mijn leven, met wie ik wat begonnen ben, maar wat inmiddels ook alweer ?¢‚Ǩ‚Äú in ieder geval officiëel ?¢‚Ǩ‚Äú geëindigd is. Het is ook een beetje vanwege dit meisje dat ik me nu enigszins geremd voel om hier honderduit te gaan schrijven. Bij mijn ex-vriendin bereikte ik, door hoe alles ging, op een gegeven moment het niveau dat het me allemaal niet meer zoveel uitmaakte of ze toevallig op mijn verhalen hier zou stuiten of niet en of ze in die hoedanigheid de inhoud te lezen zou krijgen of niet (al heeft dat wel een poosje geduurd, voordat ik die reserve heb laten varen). Bij dit meisje ligt dat anders. De communicatie is niet, zoals met mijn ex-vriendin, afgekapt en zij heeft mij tot dusver sowieso een heel andere kant laten zien ?¢‚Ǩ‚Äú een beetje het gevoel van, hee, zo kan het ook.

Ik waardeer dat enorm en vind dat erg lief van haar, maar besef me ondertussen ter dege dat ik het voor haar waarschijnlijk niet makkelijk maak. Ik ben volledig open tegen haar geweest op het moment dat ik het uitmaakte ?¢‚Ǩ‚Äú het was voor mijn gevoel te vroeg misschien, maar het hele gebeuren met mijn ex-vriendin zat me nog te hoog. Ik stond er niet onbevangen in. Toen ik wat met dit meisje kreeg, kwam mijn ex-vriendin ineens weer in volle glorie door mijn geest spoken, met als gevolg dat ik blokkeerde. In eerste instantie zelfs half in paniek raakte, want ik had het voor mijn gevoel allemaal wel achter me gelaten. Maar omdat het me allemaal zo verwarde, wist ik ook niet goed wat ik ermee aan moest. Ik ging er vanuit dat het misschien even iets tijdelijks was, wat vanzelf wel zou verdwijnen. Dat bleek echter niet echt het geval. De associatie bleef komen en zorgde ervoor dat mijn ex-vriendin en de tijd met haar prominent in mijn hoofd spookte soms als dit nieuwe meisje bij mij was. Met als gevolg dat ik me triest voelde omdat het rotgevoel weer opspeelde en schuldig voelde naar mijn nieuwe vriendinnetje toe, er uiteindelijk in resulterend dat ik weer een enorme geestelijke onrust ervoer.

Ik besloot dat ik het niet kon maken om in deze omstandigheden met haar verder te gaan, omdat ik haar simpelweg niet kon bieden wat ze graag wilde en wat ze ook verdiende. Daartoe dan maar een radicale beslissing, misschien omdat het niet minder radicaal kon. Ik heb haar wel daardoor kunnen vertellen wat er allemaal bij mij speelde en hoewel ze wel enige weet had van wat er allemaal gebeurd was, wist ze niet dat het dit soort vormen had aangenomen.

Op z'n zachtst gezegd was zij hier niet blij mee en mijzelf liet het uiteraard ook niet onberoerd, maar een knopje vinden om alles wat er speelde uit te zetten, lukte evenmin. Uiteindelijk hebben we veel gepraat en heb ik wel weer nieuwe inzichten gekregen in mijn situatie ?¢‚Ǩ‚Äú juist ook door met haar te praten ?¢‚Ǩ‚Äú en heeft zij ook gezegd dat, tenzij ik zeker wist dat er toch niks meer in zou zitten tussen haar en mij, zij mij wel wilde proberen te helpen. Over en weer zijn wel helemaal open en eerlijk naar elkaar geweest en ik heb haar gezegd dat ik helemaal niet zeker weet dat er niks meer in zal zitten, maar dat ik simpelweg geen garanties kan bieden omdat ik ook niet weet hoe zich dit ontwikkelt allemaal. Nu hebben we nog steeds contact, op zich fijn contact, maar het zal misschien voor haar ?¢‚Ǩ‚Äú puur qua contact ?¢‚Ǩ‚Äú wat moeilijker zijn dan voor mij. Ik probeer daar natuurlijk zoveel mogelijk rekening mee te houden. Kan slechts constateren dat het een hartstikke lief meisje is en dat ik enorm waardeer hoe ze zich opstelt. Maar de sores in mijn geest met wortel en al uitroeien waardoor er lucht en ruimte ontstaat, is iets wat ik er helaas niet mee kan. Althans niet meteen, nu, direct, al zou ik dat graag willen.

Dat is in een notedop wat er gebeurd is en ook hoe het er nu voor staat. Mede door alles wat er gebeurd is, heb ik wel weer nieuwe rationele inzichten gekregen. Helaas blijft het centrale probleem het gevoel. Zoals ik schreef, lijkt er ergens in mij iets geblokkeerd te zijn door het hele gebeuren. Onlangs las ik hier op de site iets van iemand die schreef over dat hij of zij het gevoel had een beetje doodgegaan te zijn. Dat is exact een metafoor die ik ook wel gebruikt heb. Ergens is in mij iets doodgegaan. De wereld zoals ik ?¢‚ǨÀúm kende voor de breuk, bestaat niet meer en ik heb het er erg moeilijk mee om mijn geluk en rust terug te vinden in de nieuwe wereld. Er zijn tegenwoordig niet veel mensen meer in mijn omgeving die hiervan weten, behalve dan het meisje waar ik zojuist over schreef, mijn moeder en een paar goede vrienden. Een vriend van me heeft wel eens gezegd dat ik 't anders voor een dooie verdomd aardig red tot dusver. En hij heeft daarmee gelijk, in die zin, dat alles op zich allemaal prima gaat. Het is alleen dat gevoel van binnen, dat roet over het eten gooit. De grauwe sluier, waar ik al vele malen eerder over geschreven heb, die ik nog steeds niet heb kunnen afwerpen.

Het is ook niet zo dat het rottige gevoel nou chronisch aanwezig is. Het speelt gewoon af en toe op. En toen ik wat met mijn nieuwe vriendinnetje kreeg, speelde het ineens veel vaker op dan daarvoor, vanwege de associatie. Ik zat ergens in een nog met toen ik nog met mijn ex-vriendin samen was vergelijkbaar parket en nu met een ander meisje. Dat bracht misschien herinneringen en associaties boven die ik misschien min of meer had weggestopt, ik weet het niet. Ergens het gevoel van de draad weer op willen pakken waar ik hem achter had gelaten, al kan dat natuurlijk helemaal niet omdat het nu om een heel ander meisje ging.

Hoe dan ook, het is een moeilijke situatie. Geestelijke rust heb ik nog immer niet en omdat dat nu al een jaar voortduurt, word ik er soms wel eens moedeloos van. Houdt het dan nooit op? Moet het nou echt iedere keer weer vroeg of laat terugkomen?

Het is inmiddels ook een half jaar geleden dat ik voor 't laatst wat van mijn ex-vriendin vernomen heb. Het ?¢‚ǨÀúzo, het is nu uit, tijd om je uit mijn leven te verbannen' ding duurt nog steeds voort. Ik heb geen flauwe notie van hoe zij nu aan mij denkt, maar het zou me ergens helemaal niet verbazen als dat is in een strekking van ?¢‚ǨÀúoh, ja, die figuur, ja, daar heb ik ooit eens een relatie mee gehad, nou je het zegt?¢‚Ǩ¬¶'. En ook dat is voor mij iets wat ergens ongrijpbaar blijft. Terwijl zij in a way nog steeds actueel is bij mij. Misschien niet meer de persoon die zij nou daadwerkelijk was, maar meer de persoon met alles eromheen wat ik er het afgelopen jaar aan opgehangen heb. Het oude vertrouwde leven, het bekende, het ?¢‚ǨÀúpre-ellende tijdperk'. Mystificatie ten top. Wat gek is, want ik kan dan met mijn verstand er heus nog wel bij waarom het allemaal helemaal niet zo prachtig was, maar toch vindt die mystificatie plaats en trekt me er af en toe in terug, waardoor ik nog steeds het gevoel heb soort van stil te staan. Ik heb wel momenten dat ik hoop dat ik ineens wat van haar hoor, zonder precies te weten waarom. Misschien om bevestiging te hebben dat ook ik niet uitgewist ben ofzo. Misschien om iets mee te krijgen waardoor ik het allemaal beter kan plaatsen. Ik weet het niet. Maar relevant is het ook niet, want ik ga niks meer van mij horen. Daar ken ik haar goed genoeg voor en bovendien duurt 'n jaar daar lang genoeg voor ?¢‚Ǩ‚Äú een jaar waarin zij in het geheel gewoon niks meer van zich heeft laten horen.

Het stemt me triest. Ik heb in het verleden mij vele malen geuit door op deze site te schrijven, maar rekening houdend met het meisje waar ik eerder over schreef (ik vind ex-vriendin de lading nu niet helemaal dekken, maar vriendin ook niet meer), voel ik enige terughoudendheid. Uiten door te schrijven is gemakkelijk als het in een zekere mate van anonimiteit kan, of als het je toch niet uitmaakt wat een objectieve lezer zelf eventueel met de geschreven informatie doet. Dat maakt me nu wel uit. Ik ben open en eerlijk naar haar toe, maar zou het vervelend vinden als ze per ongeluk op deze site komt en ?¢‚Ǩ‚Äú gewoon omdat ik mijn gevoel op de vrije loop laat in een even niet zo vrolijke bui ?¢‚Ǩ‚Äú conclusies trekt die de lading niet helemaal dekken. Vooral ook omdat juist als ik zo'n bui heb, het soms prettig voelt om het zo intens mogelijk neer te zetten, ofzo.

In ieder geval is het afgelopen jaar één geweest die heel veel met me gedaan heeft. Positief beschouwd heb ik er veel van geleerd. Neutraal beschouwd ben ik erdoor veranderd; zowel ten positieve als ten negatieve (en dan doel ik vooral op de nasleep ervan in mijn geest). Negatief beschouwd heb ik emoties leren kennen waarvan ik misschien liever had dat ze me bespaard waren gebleven.

De wereld is niet meer zoals hij was en nu, een jaar later, heb ik nog immer moeite met me daarbij neer te leggen. Door het ontbreken (en de onmogelijkheid) van communicatie met (en begrip van) mijn ex-vriendin, degene die ik ergens misschien ook een beetje zie als de ?¢‚ǨÀúkapstok' waar ik het allemaal aan ophang, wordt dat ook niet makkelijker. Men heeft het wel geprobeerd voor me te relativeren door te zeggen dat ook als je na zoveel jaren relatie je vriendin ineens met 'n ander in bed vindt, je waarschijnlijk een abrupt einde hebt en weinig communicatie en begrip zult hebben, maar helaas helpt dat niet echt. Iedere situatie is zoals hij is en daar moet een weg uit gevonden worden. Leed vergelijken gaat helaas niet echt helpen.

In ieder geval is mijn geest nog steeds niet in rust. Na zoveel tijd leer je er echter op de een of andere manier wel mee om te gaan en dat maakt ook dat er een zekere laconiekheid in mij zit. Je went er, gek genoeg, ook aan, lijkt het, dat het zo is als het is. Dat is goed, want daardoor kan ik in ieder geval goed functioneren, legt het niet alles lam en bezorgt het ook niet een chronische staat van diep ongeluk of iets dergelijks. Maar de essentie zit er nog steeds, diep in mijn geest, als een klein monstertje. Ik wou dat er iets gebeurde waardoor dat monstertje op slag dood zou vallen.