Meer dan tien maand is het geleden dat ik een punt achter mijn relatie zette. Na een paar hele moeilijke maanden, ging het wel weer steeds beter en uiteindelijk was het toch allemaal redelijk naar de achtergrond gezakt en had ik alleen nog maar last van af en toe eens wat dipdagen.

Sinds kort heb ik een nieuw vriendinnetje en dat is allemaal heel knus, gezellig en fijn, maar tegelijkertijd lijkt het erop dat het een nieuwe dimensie in het ldvd-gebeuren tot leven heeft geroepen. In mijn vorige blog heb ik daar al een beetje over geschreven - in eerste instantie, toen ik net wat met haar had, schrok ik er nogal van dat mijn ex-vriendin ineens weer in volle toeren door mijn geest ging spoken. Dat duurde echter maar even, zo leek het, dus ik dacht: ach, dat hoort er misschien even bij.

Maar het lijkt erop dat het niet helemaal zo eenmalig was als ik dacht. Ik betrap mezelf erop dat juist door het samenzijn met haar, bepaalde dingen in mijn geest aangeroepen lijken te worden die me doen herinneren aan mijn ex-vriendin. Nadat ik het had uitgemaakt, heb ik heel lang nodig gehad om uit het diepe dal te komen en uiteindelijk was de manier waardoor het toch beter ging, vooral gebaseerd op acceptatie. Niet teveel meer omkijken ook. Ik heb echter nooit enige reden gehad om negatief aan haar te denken of wat dan ook. Nadat ik het had uitgemaakt is er wel heel abrupt een einde gekomen aan ons juist zeer intensieve samenzijn van meer dan vijf jaar en daar heb ik het heel moeilijk mee gehad. Afijn, alle details daarover zijn terug te lezen in mijn eerdere blogs. Hoe dan ook is er dus uiteindelijk niks gebeurd waardoor ik ineens anders over haar ging denken. Al vanaf de eerste paar dagen na de breuk miste ik haar en dat is eigenlijk nooit echt opgehouden. Hetzelfde geldt met de warme gevoelens - het houden van, wat ondanks het non-contact en ondanks het feit dat het afgelopen was, nooit lijkt te zijn opgehouden.

Nog steeds niet.

Reeds in mijn vorige blog had ik geschreven dat mijn theorie bevestigd werd: dit soort dingen kunnen kennelijk naast elkaar bestaan. Maar het is allerminst prettig en het verwart me enorm, stemt me ook verdrietig en bij tijden wanhopig. Het ging goed met mij, het ging me voor de wind en als sluitstuk daarop krijg ik iets met een leuk meisje en wat gebeurt er - de ldvd lijkt weer ineens flink van zich te doen spreken.

Nostalgie, dat is het wat me op dit moment vooral de das om lijkt te doen. De scherpe randjes zijn overal allang afgeslepen en als je dan bedenkt dat de reden dat ik er een punt achter zette vooral met die scherpe randjes te maken had, kun je al snel concluderen dat hetgeen overblijft eigenlijk niets dan fijns en positiefs is. Met een ander meisje is het in het begin natuurlijk heel erg aftasten, wennen - een nieuw begin. Met mijn ex-vriendin was het na al die tijd natuurlijk bekend, vertrouwd en fijn. En ondanks alle complicaties hield ik heel veel van haar. Misschien wil mijn geest verdergaan waar het in februari dit jaar ophield, terwijl dat natuurlijk niet kan omdat het heel iemand anders is. En juist doordat mijn ex-vriendin weer zo door mijn hoofd spookt en ik daardoor verward raak, merk ik ook dat de gevoelsmatige kant van de zaak nog niet zo hard mee wil gaan. Toen ik destijds wat met mijn ex-vriendin kreeg, was ik overtuigd en smoorverliefd. En zo onervaren als de neten, maar toch. De overtuiging wil nog niet echt komen, zo lijkt het, en verliefd - bij tijden voel ik me wel verliefd, maar zo constant en consequent als destijds lijkt dat niet te zijn.

Het is niet prettig om, terwijl je net iets met een meisje hebt, ook nog met een ander meisje in je hoofd te zitten.

Met haar wil ik er ook liever niet over praten. Naar mijn idee zou het meer slecht dan goed doen. Wat moet ze met die informatie? Ik weet zelf al niet eens goed wat ik ermee moet en ik vind het allemaal wel fijn met haar. Heb het gevoel dat ik onnodig zaken zou compliceren. Ik weet niet hoe dit loopt in the long run natuurlijk, maar ik hoop erop dat dit iets is wat opspeelt omdat het nu allemaal nog hartstikke nieuw is. Mijn ex-vriendin was mijn eerste vriendin en zodoende heeft zij tot dusver in mijn leven het monopolie gehad op dingen die ik nu met een heel ander meisje doe. Terwijl voor mijn ex-vriendin nog steeds gevoelens aanwezig zijn (hoewel ik al maanden niks meer van of over haar gehoord heb). Het feit dat die gevoelens, het gevoel van houden van, het gevoel van missen, zo sterk zijn, zet bij mij dan ook aan tot semi-romantische theorieen. Als dat toch zo lang blijft en zo diep lijkt te zitten, dan zou dat toch nog een functie moeten hebben?

Hoe leuk en lief ik mijn nieuwe vriendinnetje ook vind, dat lijkt aan het hele gebeuren weinig afbreuk te doen. Zoals ik al schreef, heb ik haar verder over deze gevoelens en verwarring niks verteld en ik heb ook niet de indruk dat ze er zelf ook maar iets van merkt. Ik wil haar dat ook niet laten merken. Ik wil haar het gevoel geven dat ik haar lief en bijzonder vind, wat ook het geval is. Het enige wat speelt is dat er daarnaast ook nog wat in mijn geest aanwezig is. Ik wil haar ook niet kwetsen. Dat is misschien nog het allerbelangrijkst. Het zal vanzelf wel beter gaan, als ik haar nog beter leer kennen en meer gewend raak aan de nieuwe situatie, toch? Dan hoef ik haar ook niet onnodig te kwetsen.

Vooralsnog zie ik in het gebeuren dan ook geen noodzaak om te stoppen of zo met mijn nieuwe vriendinnetje. Dat zou hooguit worden als het na langere tijd blijkt niet weg te gaan misschien en dan zou het eerder aanleiding vormen om haar erover in te lichten en er met haar over te praten dan om er meteen mee te stoppen. Maar zover zijn we nog niet. Ik moet het allemaal nog uitzoeken.

Maar gek is het wel. Enerzijds genoeg reden om me goed en blij te voelen, na al die tijd van ellende. Anderzijds merk ik dat ik me nog steeds melancholisch voel en dat mijn ex-vriendin nog steeds erg in mijn systeem aanwezig is. Tijdens het grootste gedeelte van mijn relatie met haar heb ik wel twijfels gehad, wat ook uiteindelijk wel heeft meegespeeld in mijn beslissing om er een punt achter te zetten. Hoe kan het nu dan toch dat al zo'n tien maanden lang mijn lichaam en geest protesteren tegen deze toestand - de toestand dat zij en ik niet meer bij elkaar zijn?

Het is misschien een beetje een chaotisch verhaal geworden, maar dat komt omdat het in mijn hoofd bepaald chaotisch is. Verward, dat is wat ik ben. En door het hele gebeuren voel ik me stiekem ook wel een beetje schuldig naar haar toe, al weet zij er niks van. Zijn er anderen die zoiets als dit wel herkennen en misschien daar al een eindje meer mee gevorderd zijn? Of als er iemand is die hier nuttige tips voor heeft, dan zijn die ook zeer welkom.