Donkere wolken en een vlammende pijn. Iets wat zo gewoon geworden was, iets wat er altijd was, wat een vanzelfsprekendheid was, ineens... weg. Het is opgehouden. Waarom is het opgehouden? Omdat ik het heb laten ophouden.

Een stroom van positieve energie, van inspiratie, van liefde. Ik heb hem gestopt. Waarom? Gedeeltelijk uit liefde. Gedeeltelijk uit angst. Angst dat de liefde niet zou brengen wat het zou moeten brengen. En liefde voor het meisje dat zo angstig was.

Er was liefde en twijfel. Er is nu vlammende pijn. Een pijn die erg is in een mate waarvan ik het gevoel heb dat ik het nog nooit heb gevoeld. Dat terwijl de periode voordat ik de stroom van liefde en positieve energie stopte, bij mij de rivier van de positieve energie was uitgedroogd.

Las net een berichtje van iemand anders, die schreef dat vannacht een hel was. Ook bij mij. Ik had ongelofelijk last van mijn maag, zo erg dat ik midden in de nacht mijn moeder nog heb wakker gebeld om te vragen of zij misschien nog iets wist wat ik ertegen kon doen. Boven de plee gehangen, maar lege maag dus dat had verder geen effect.

Dan voel je je alleen. Als je je midden in de nacht zo slecht voelt.

Maar goed, mis mijn ex dus nog steeds als een gek. We hebben elkaar vorige week nog gesproken en zij deed voorkomen alsof ze verder wilde zonder mij, maar kwam op mij niet echt geloofwaardig over. Uiteindelijk werd ze ook wat minder stellig en stemde ze toch toe over een paar weken wat af te spreken.

Ik heb deze nick genomen omdat dat het eerste was waar ik aan dacht toen ik me inschreef op deze site. Ik kwam oorspronkelijk op het woord toen ik 'ns een keer in een verloren moment wat creatief bezig was in Photoshop - zat gewoon wat te klooien en voordat ik 't wist had ik een (vond ik zelf best aardige) CD-hoes gemaakt. Ja, daar hoort dan natuurlijk ook een bandnaam of titel op. Toen kwam dat woord in mijn hoofd; ik vond het een mooi woord.

Ik heb onlangs met mijn ex-vriendin gesproken. Het was zo'n drie weken nadat ik voor 't laatst zo'n gesprek met haar gevoerd had (even tussen haakjes: iedere keer als ik zo zit te schrijven, schrijf ik 'vriendin' en moet ik later terug om het stukje 'ex' ervoor te schrijven :. Enerzijds was het heel goed om met haar te praten, bepaalde dingen hadden de wending genomen die ik hoopte dat het zou nemen. Voor haar. Ze had positieve energie hervonden, was zich met veel dingen actief gaan opstellen, afijn, dat waren dingen die juist amper meer op de voorgrond traden aan het einde van onze relatie, wat meegespeeld heeft in mijn beslissing om het uit te maken.

Mijn ergste vijand is twijfel. Ondertussen ben ik erachter dat de twijfel slechts een wapen is in handen van de echte vijand: perfectionisme. Ik sta niet bekend als perfectionist en dan doe je 't misschien best wel goed als je 't stiekem wel bent: het is je zelfs gelukt om je perfectionisme te verbloemen. Kennelijk. Niet alleen voor de buitenwereld, ook voor mezelf; ik ben namelijk niet bewust een perfectionist. Sterker nog, ik weet niet eens echt zeker of ik er een ben, maar sinds ik geen vriendin meer heb maar slechts een ex, heb ik wel de indruk.

De twijfel is dus een wapen in handen van het perfectionisme, want het perfectionisme zorgde er misschien voor dat de niet heel eenvoudige relatie die we hadden (eentje met veel ups en downs ook), ondanks dat we allebei erg van elkaar hielden en gek op elkaar waren, mij voorhield dat er betere, harmonieuzere, vrolijkere en minder gecompliceerde relaties mogelijk zouden zijn dan die ik had. Dus vuurde het perfectionisme een hoop twijfel op me af en de twijfel knaagde vervolgens mijn gevoel doormidden, maakte me gek zodat - in het kort - de relatie naar de haaien ging.