Vandaag bedacht ik me iets waarvan ik dacht dat het misschien aardig was om ook even op deze site te zetten. Velen van jullie kennen het vast ook wel: je zit zo vastgedraaid in je verdriet dat je op een gegeven moment, als je naar de toekomst kijkt, alleen nog maar negatieve dingen kunt zien. Je wil niets liever dan je ex terug maar ziet daar maar weinig echte mogelijkheden meer toe en zo zit je dan lekker doem te denken. "Ik zal wel de rest van mijn leven alleen blijven," verzucht je dan.

Nou, misschien kennen jullie het wel niet, maar ik heb d'r wel eens last van gehad, van zo'n grafstemming. En vandaag bedacht ik me iets wat voor zo'n stemming misschien een beetje houvast zou kunnen bieden. Deze negatieve gedachte wordt eigenlijk veroorzaakt door een eenvoudig syllogisme en je bent niet bij machte om de kromheid daarvan te zien vanwege de stemming waar je in zit. Maar eigenlijk komt het op het volgende neer:

Gisteren was heftig en intensief. Ik heb hier een blog geschreven terwijl ik in alle staten verkeerde en toen ik hem teruglas, was dat te merken ook. Een beetje melodramatisch was het wel, maar het voelde gisteren even goed om het zo te schrijven. Het is wel even lekker om het zo van je af te schrijven terwijl je het verdriet uit je hart probeert te huilen.

En vandaag... Een beetje in de kreukels, uiteraard. De beroemde kater na het weerzien met de ex-geliefde. Ik was alweer koortsig toen ik vanochtend rond een uur of vijf wakker werd. Daar is een relatie tussen, trouwens. Heftige impulsen van ldvd veroorzaken kennelijk dat je gewoon op rare tijden wakker wordt. Dat was weer net als maanden geleden. Daarna naar het werk. Een moeilijke opgave om me ergens anders mee bezig te houden, maar het moest even.

Het is lang geleden dat ik zo gehuild heb als ik nu doe. Det tranen stromen over mijn wangen.

Godverdomme! Ik heb het over mezelf afgeroepen! Ik heb het zelf gedaan! Over mezelf afgeroepen! Wat ben ik voor een gigantische lul? Waarom begreep ik nou echt absoluut niet hoe deze wereld in elkaar zat toen ik vond dat ik zo'n ingrijpende beslissing moest nemen?

De diepere betekenis van verdriet maakt zich van mij meester. De intensiteit waarmee ik nu verdriet voel, waarmee nu de tranen over mijn wangen lopen, is iets wat ik dacht ver achter me gelaten te hebben. Maar ik ben zo vreselijk verdrietig, zo kapot. Ik word zo vreselijk geconfronteerd met mezelf. Hoe heb ik zo vreselijk stom kunnen zijn om tegen dat prachtige, lieve, bijzondere meisje te zeggen dat het misschien beter was om er een punt achter te zetten?

Zucht.

Vanochtend, kort na het opstaan, schreef ik in mijn dagboek als eerste zin iets in de trant van "zucht, weer een nieuwe maand, wat zou deze maand nog gaan brengen? Ik moet zeggen dat ik het nog niet echt met positieve spanning tegemoet zie". In feite stonden er ook weinig echt spannende dingen in het vooruitzicht. Mijn laatste plan de campagne was niet een heel sterke, vond ikzelf, maar wel een manier om het allemaal beter achter me te kunnen laten misschien.

Maar vandaag... Na vandaag is alles alweer anders. Ik huil van binnen, ik bloed van binnen. Degenen die mijn blogs een beetje gevolgd hebben, zullen misschien denken dat het zwaard van Damocles nou dan eindelijk gevallen is, maar daar heeft dit niks mee te maken. Dit heeft te maken met een rechtstreekse aanval van M. op mijn psyche, op mijn zijn, op mijn gemoed, op alles. Zonder dat ze het zelf doorheeft, zonder dat ze het zelf weet.

Argh, ik begin het zo vreselijk zat te worden allemaal! Dat hele gesodemieter duurt me nu eigenlijk veel en veel te lang al. Ongeveer 3,5 maand loop ik te kloten, van stemming naar stemming te hoppen, in tweestrijd te verkeren, verdrietig, teleurgesteld, gekwetst, ongelukkig te zijn. Iedere keer weer mijn hersens te breken over een eventuele volgende stap, over een eventuele sublieme nieuwe theorie die alles zou verklaren, de theorie die de basis zou kunnen vormen van een nieuwe strategie, een nieuwe strategie om haar terug te veroveren - ofzo.

Ik ben het echt zat, nu! Dat pokkeweer werkt ook al vies tegen. Waar zijn de dagen gebleven dat ik wel blij was met alles eigenlijk? Waar zijn de dagen gebleven dat het me niet uitmaakte of de zon scheen of dat het goot van de regen, want ik voelde me toch wel goed? Hoelang duurt het nog voordat ik ophou met dat half dwangmatige vasthouden aan M., en me op z'n minst weer neutraal voel, me misschien eens in wat avontuurlijker sferen kan begeven en rechtzetten dat ik op jonge leeftijd meteen in een serieuze relatie ben beland door het er nu eens van te nemen? Wanneer voel ik mezelf eindelijk weer eens zweven op een zachte roze wolk omdat het leven eigenlijk best leuk is?

Wat is er toch met me aan de hand de laatste paar dagen? Ik snap er zelf weinig meer van. Het is me duidelijk dat de periode dat het een stuk beter met me ging, kennelijk even een tijdelijke opleving was. Zo'n twee weken lang heb ik me redelijk goed gevoeld, het 'basisgevoel' leek een beetje terug te zijn, ik heb M. gebeld met haar verjaardag en daar verder geen kleerscheuren aan overgehouden en kon me er helemaal mee verenigen dat het over was tussen ons.

Maar helaas duurt de periode dat het nu weer minder goed gaat alweer langer dan die opleving. Het duurt nu alweer twee of drie weken, dat ze weer grenzeloos door mijn hoofd spookt. In het directe bewustzijn is ze voortdurend aanwezig en in het onderbewustzijn komt ze ook af en toe spoken en dan voel ik weer, net als in het begin, een fysieke reactie. Fysieke pijn of het als een donderslag bij heldere hemel verdwijnen van mijn eetlust. Misselijkheid, soms. Maar bovenal een heel triest gevoel.

Ik ben er nog niet helemaal achter wat de juiste volgorde is. Is het nou het weer dat mijn gemoedstoestand volgt of is het juist andersom? Hoe dan ook, lijkt het weer over het algemeen vrij aardig te weerspiegelen hoe ik me voel.

Vandaag is een grauwe dag. Het is koud en de regen valt met bakken uit de lucht. De straat laat een leeg, eenzaam beeld zien. Een gure wind waait door smalle steegjes. Het is herfst in de lente.

Diep binnenin voel ik mij hetzelfde. In een portiekje sta ik een sigaretje te roken. Ik heb geen jas aan en het is wat fris. Eigenlijk heb ik zin om zo die regen in te stappen en me helemaal nat te laten regenen. Waarom weet ik niet. Ik voel me leeg van binnen en een beetje opgejaagd. Ik merk dat ik tril, vraag me af of het is van de kou of van iets anders. Eigenlijk weet ik het wel. Ik tril al de hele dag, ook toen ik binnen was.