Dat blijft nou zoiets waar ik maar steeds niet echt grip op kan krijgen. Zo heb je een relatie, zo is die relatie voorbij, om wat voor reden dan ook. En dan ben je elkaars ex. Dat houdt over het algemeen in dat er niet slechts een ex is, maar twee exemplaren. Jij bent de anders ex en de ander is jouw ex.

Toch lijkt het, als je deze site leest, soms zo te zijn alsof d'r steeds maar een ex in het spel is; de ander lijkt gewoon vrolijk door te leven. Eentje in de kreukels, de ander lijkt nergens last van te hebben. Eentje kwetsbaar en gevoelig, de ander een botte hork of een ijsheks. Dat is toch raar?

Wat doe je toch veel herinneringen op in vijf jaar. Wat zijn die herinneringen toch fijn, als je nog bij elkaar bent. Maar wat denk je er gek genoeg weinig bij na op het moment dat je nog bij elkaar bent. Herinneringen die je samen met je vriendin creeert, nestelen zich ergens in een kamertje diep achterin je geheugen, om, zodra je vriendin je ex-vriendin geworden is, de deuren keihard open te gooien en vrolijk rond te dansen. Herinneringen met een lief, lachend gezichtje maar met een drietand in de hand die gemene prikken uitdeelt. 'Het meisje met wie je deze herinneringen hebt opgedaan is niet meer je vriendin. Het zijn definitief herinneringen geworden, nooit zul je dit nog op dezelfde manier opnieuw beleven. Eigen schuld, dikke bult.'.

Ja, wat moet ik nou met mezelf aan. Jemig. Zo'n twee maanden terug had ik nog verkering met mijn meisje, maar het ging al een tijdje niet goed, dat is ook wel in mijn andere blogs te lezen. Ik besloot de relatie te beeindigen en dacht dat er ook niks anders op zou zitten. Verstandelijk gezien wist ik dat dat, hoe moeilijk ook, misschien het beste zou zijn. Een waarheid.

Nu zijn we dus weer een redelijk aantal weken verder en nu word ik overspoeld door wel tien waarheden. Het ene moment is de waarheid dezelfde als toen: het ging niet verder, er zat niks anders op. Maar weer een ander moment is de waarheid een volstrekt andere: wat een domme beslissing om het uit te maken (om met de woorden van een vriend van mij, die het gevoel kende, te spreken: ik zou mijn armen en benen geven om haar weer terug te krijgen). En dan heb je dus zwart/wit en daartussen zit nog een spectrum van grijstinten die weer op andere momenten als de ultieme waarheid aanvoelen.

Het is alweer bijna een week geleden (de site lag er toen nog uit), maar toen heb ik een gedicht geschreven waarmee ik probeerde te verwoorden hoe ik me toen voelde (zat in een dip). Dat heb ik dan kennelijk, als ik me heel rot voel krijg ik ineens een soort van creatieve kriebels. Wil het hier ook even neerzetten, al kan ik me ook wel weer voorstellen dat iemand anders d'r verder niet zoveel mee heeft . Voor mij drukte het het wel aardig uit in ieder geval.

Een van de meest vervelende momenten op de dag op dit moment is nog steeds het wakker worden. De momenten die zitten tussen nog slapen en daadwerkelijk opgestaan zijn, dan met name. Ik zit dan in een soort halfbewustzijn. Als ik helemaal niet bewust ben, denk ik niet aan haar (droom hooguit over haar, maar dat is wat anders), als ik helemaal wel bewust ben, kan ik mijn best doen om me op andere dingen te richten en niet aan haar te denken. Maar dat halfbewustzijn maakt dat ik nog niet bewust genoeg ben om op iets anders te focussen en dan gaan de gedachten aan haar van mijn hoofd rechtstreeks naar mijn hart (en meestal ook nog wel verder, wat dan nog voor wat maagkrampen enzo zorgt).

Tot nu toe zijn mijn stukjes hier voornamelijk een beetje abstract geweest. Even om wat uiting te geven aan mijn gevoelens enzo. Maar ik geloof dat het tijd wordt dat ik eens een wat concreter verhaal vertel, want het laat me niet los en ik merk dat het erg nuttig is te lezen wat anderen erop te zeggen hebben.

Het is inmiddels zo'n 1,5 maand uit, na een relatie van dik vijf jaar. Degene die het uitmaakte was ikzelf. Aan het einde van onze relatie zaten we vast. We woonden samen, maar we leefden voor een deel langs elkaar heen. Zij had veel dingen waar ze mee aan het knokken was, problemen die ze al een tijd had die ze (eindelijk) was gaan confronteren. Ik beet me vast in allerlei activiteiten en had het gevoel dat ik het heel druk was (maar nu het uit is en ik toch een aantal van die dingen nog niet weer heb opgepikt, weet ik dat dat echt een kwestie van 'vastbijten in' was).

Twee maanden geleden was de wereld normaal. Bekend, vertrouwd. Ook wel wat saai misschien bij tijden, maar dat hoort erbij. Evenals dat het natuurlijk af en toe wel eens regent in de wereld, maar na regen komt zonneschijn en een beetje regen af en toe is niet zo erg.

Natuurlijk was het zo dat het wel een stuk vaker regende de laatste tijd. Zelfs onweer, bij tijden. Maar hoe dan ook maakte dat niet dat de wereld daardoor veranderde. Niet door de regen of het onweer op zich. Want nog steeds, het zonnetje ging wel weer schijnen. Het vertrouwen daarop maakte dat de regen niet zo erg was.

Totdat ik op een gegeven moment, toen het best al een poosje achtereen regende, ik zag dat dat mijn velden met gewassen niet erg veel goeds deed. Steeds vaker ging ik controleren hoe het er met de gewassen voor stond, maar ze gingen er slechter uitzien. Het vertrouwen dat het zonnetje weer zou gaan schijnen werd aangetast. Wat nou als het over tien jaar nog steeds regent? Dan zit ik hier bij een veldje met dode gewassen en is al het werk om ze in stand te houden voor niks geweest. En het leven is kort, lukt het me ooit nog wel weer om zulke gewassen te kweken?