Wat doe je toch veel herinneringen op in vijf jaar. Wat zijn die herinneringen toch fijn, als je nog bij elkaar bent. Maar wat denk je er gek genoeg weinig bij na op het moment dat je nog bij elkaar bent. Herinneringen die je samen met je vriendin creeert, nestelen zich ergens in een kamertje diep achterin je geheugen, om, zodra je vriendin je ex-vriendin geworden is, de deuren keihard open te gooien en vrolijk rond te dansen. Herinneringen met een lief, lachend gezichtje maar met een drietand in de hand die gemene prikken uitdeelt. 'Het meisje met wie je deze herinneringen hebt opgedaan is niet meer je vriendin. Het zijn definitief herinneringen geworden, nooit zul je dit nog op dezelfde manier opnieuw beleven. Eigen schuld, dikke bult.'.

Die drietand hadden ze eerder nooit en ik ben er ook van overtuigd dat ze die na verloop van tijd ook wel weer opbergen. Het zijn per slot van rekening fijne herinneringen, die nu alleen pijn doen omdat zij en ik niet meer samen zijn. Het voelt nu alsof de herinneringen nooit meer gekoesterd kunnen worden, maar men zegt dat dat toch wel weer komt. Ik zal de herinneringen een nieuw plaatsje moeten geven. Tegen de tijd dat er weer een nieuw meisje is dat van 'meisje-dat-ik-niet-ken' verworden is tot mijn vriendin (wat waarschijnlijk nog wel eventjes duurt, maar dat terzijde), zit die vriendin waarschijnlijk niet te wachten op al die herinneringen. Dan moeten er nieuwe gecreeerd worden. Het voelt nu alleen zo alsof de herinneringen die ik nu heb, niet geevenaard zullen kunnen worden. Da's niet zo'n fijn gevoel, maar het zal er wel bij horen.

Vijf jaar, vlak dat maar eens uit. Vijf intensieve jaren. We hadden geen gemakkelijke relatie, maar (misschien mede daardoor) ook geen oppervlakkige relatie. De band was heel sterk. En nu een 'cold turkey'. Zo hadden we nog een relatie, dagelijks contact, vertrouwdheid, geborgenheid, knusheid, liefde. Met enige regelmaat vurig de liefde bedrijven, dan weer met z'n tweetjes knus een filmpje bekijken. En nu... radiostilte. Ik heb haar laten weten haar de tijd en rust te willen geven om alles een beetje op een rijtje te krijgen, nadat ik aan haar had laten doorschemeren dat ik het dan wel uitgemaakt had, maar wat er in retrospectief allemaal bij was komen kijken. Met als conclusie dat ik eigenlijk zoiets had van: ik wil je niet definitief kwijt. Sindsdien (eigenlijk niet alleen sindsdien, eigenlijk al vanaf het moment dat het uit is) dus radiostilte. Gaat ze geen contact meer opnemen of laat ze inderdaad, zoals ik haar gevraagd heb, alles nog eens bezinken om pas weer contact op te nemen als ze de chaos in haar hoofd een beetje geordend heeft?

Dus... Van heel intensief contact tot amper contact. Ik ben een beetje overgelaten aan mijn speculaties, hoe het nu allemaal zit. Omdat ik weinig tot geen informatie van haar krijg. Ze was altijd al gesloten, maar niet zozeer naar mij toe. Nu wel, nu stelt ze zich naar mij toe net zo op als naar ieder ander.

Als het inderdaad definitief het einde is, wat wel de indruk is die ik zo langzamerhand heb gekregen, zou ik nog graag wat dingen willen uitspreken. Het liefst zou ik een open gesprek met haar hebben, zoals we die hadden voordat het uitging. Maar dat lijkt niet meer mogelijk. Zij lijkt dat niet meer te kunnen of te willen. Waarom? Duizenden theorieen, maar niet een die onbetwist de waarheid voorstelt.

Daar zit je dan, op ldvd.nl, terwijl je zelf degene bent die d'r een punt achter heeft gezet. Op een moment dat voor mij buiten kijf stond dat zij dat eigenlijk liever niet had gezien. Haar zal ik hier niet aantreffen, ze lijkt iedere confrontatie uit de weg te gaan. Het lijkt alsof ze nergens last van heeft, maar dat kan ik eigenlijk moeilijk geloven. Ze kan er geen kant mee uit, doordat ze zo gesloten is en het moeilijk zal vinden erover te praten met wie dan ook. Maar ik lees hier veel verhalen van exen met wie het is uitgemaakt en hoe graag ze zouden zien dat er nog reden is tot hoop dat het misschien toch nog goedkomt. Bij mijn ex lijkt dat niet het geval te zijn. Ik heb haar alle reden tot dergelijke hoop gegeven (aangezien die bij mij nogal sterk is gaan leven), maar ze lijkt er niks meer mee te willen. De rollen zijn omgedraaid. Ik heb het uitgemaakt, zij lijkt niet meer verder te willen. In haar hoofd, althans, ik weet niet wat haar hart haar ingeeft. En bij mij is het misschien wel andersom. Mijn hart zegt dat ik haar terugwil, mijn hoofd vraagt zich af of het nou wel zo verstandig zou zijn, want ik heb het tenslotte niet voor niks uitgemaakt...

Ik had het graag samen met haar uitgezocht, maar het lijkt erop dat zij dat geen goed idee vindt. Dat zij er niet voor openstaat. En zo komen de vijf jaar aan hun einde. Van een intensieve, diepgaande relatie naar volstrekte radiostilte. Met de herinneringen moet ik het doen; nou maar hopen dat het niet te lang duurt voordat ze besluiten de drietandjes niet meer nodig te hebben...