Twee maanden geleden was de wereld normaal. Bekend, vertrouwd. Ook wel wat saai misschien bij tijden, maar dat hoort erbij. Evenals dat het natuurlijk af en toe wel eens regent in de wereld, maar na regen komt zonneschijn en een beetje regen af en toe is niet zo erg.

Natuurlijk was het zo dat het wel een stuk vaker regende de laatste tijd. Zelfs onweer, bij tijden. Maar hoe dan ook maakte dat niet dat de wereld daardoor veranderde. Niet door de regen of het onweer op zich. Want nog steeds, het zonnetje ging wel weer schijnen. Het vertrouwen daarop maakte dat de regen niet zo erg was.

Totdat ik op een gegeven moment, toen het best al een poosje achtereen regende, ik zag dat dat mijn velden met gewassen niet erg veel goeds deed. Steeds vaker ging ik controleren hoe het er met de gewassen voor stond, maar ze gingen er slechter uitzien. Het vertrouwen dat het zonnetje weer zou gaan schijnen werd aangetast. Wat nou als het over tien jaar nog steeds regent? Dan zit ik hier bij een veldje met dode gewassen en is al het werk om ze in stand te houden voor niks geweest. En het leven is kort, lukt het me ooit nog wel weer om zulke gewassen te kweken?

De angst daarvoor maakte me gek. Ik moest ingrijpen. Maar hoe laat je het ophouden met regenen? Dat kon niet. Wat dan wel? De enige optie die overbleef, was de gewassen dan maar zelf uit de grond trekken. Dan maakt het niet meer uit dat het zo regent, en tegen de tijd dat de zon wel weer gaat schijnen, kan ik misschien nieuwe gewassen kweken. En het was ook beter voor de gewassen, die nu alleen maar aan het verregenen waren. Als ik ze nu uit de grond trok, zouden ze misschien van zichzelf genoeg weerstand kweken om sterker te worden. Het was zowel voor de gewassen als voor mij beter, bedacht ik me.

Op het moment dat ik alle gewassen uit de grond had getrokken, veranderde de wereld. De donkere lucht werd ineens paars, de wind ging veel harder waaien en de regen veranderde in een regen van ijspegels. Iedere drup die me raakte, deed heel veel pijn. Ik raakte in paniek. Heb ik hier wel goed aan gedaan? Het lijkt er nu helemaal op dat de zon niet meer zal gaan schijnen.

Weken gaan voorbij. Ik probeer dingen recht te zetten. De gewassen zijn een eigen leven gaan leiden. Ik probeer de akker zodanig te bevloeien dat hij weer verleidelijk wordt voor de gewassen. Ik denk precies te weten wat de gewassen een prettige omgeving vinden, want ik heb ze goed leren kennen in de jaren daarvoor. Maar met enige ontzetting moet ik concluderen dat de gewassen niet terugkomen. Ze vliegen weg.

De gewassen lijken inderdaad die kracht gevonden te hebben die ik had gehoopt dat ze zouden vinden. Naar mijn idee genoeg kracht om, ook al zou het nog eventjes blijven regenen, toch door te groeien op mijn akker. En wat zou ik ze graag terugzien op mijn akker. Mijn ingreep heeft de gewassen zo gemaakt als ik ze had geprobeerd te maken toen ze nog veilig en vertrouwd op mijn akker groeiden.

En dan komt de dag dat de wereld echt niet meer is zoals hij was. De gewassen zijn gevlogen en lijken de akker van iemand anders veel aantrekkelijker te vinden dan die van mij. De gewassen aarzelen, want ze hebben zo lang op mijn akker gegroeid en de herinnering daaraan is nog zo vers, is het nou wel goed om nu al een andere akker te zoeken? Ik weet zeker dat als de eigenaar van die akker de gewassen zal zien, in hun volle glorie, hij zal proberen zijn akker zo aantrekkelijk mogelijk voor de gewassen te maken.

De grond zakt onder mijn voeten weg. Ik zie beelden van de gewassen die mijn akker, die ik zo met liefde had onderhouden, waar ik zo zorgzaam voor ze geweest was en ze liefdevol beschermd had tegen allerlei soorten natuurgeweld, definitief hebben verlaten en zich bij iemand anders nestelen. Maar zelfs voordat het zo is, is het al pijnlijk om te zien dat die gewassen zichzelf open hebben gezet voor een nieuwe akker. Dat ze die niet per definitie afwijzen omdat ze zelf ook ontdaan zijn van wat er gebeurd is. Dat doen ze snel. Dat had ik van mijn gewassen ook absoluut niet verwacht. Mijn akker is helemaal geschikt voor mijn gevlogen gewassen, zodanig dat ik er op dit moment nog helemaal geen nieuwe gewassen in kan gaan kweken.

De wereld is niet meer zoals hij was. De lucht is paars, de regen doet pijn en de zon lijkt zo ver weg. Ik weet dat het in ieder geval niet op zal houden te regenen zolang ik treur over mijn gewassen. De snelste manier om het te laten ophouden met regenen en de wereld weer vertrouwd en prettig te maken, zou zijn als de gewassen toch ineens terugkeerden, waarbij zowel de gewassen als ikzelf een stuk sterker zouden zijn geworden. Maar sinds de dag dat ik ze uit mijn akker trok, hebben ze zich alleen maar van mij verwijderd.

Het lijkt niet te helpen dat ik mijn akker zo aantrekkelijk mogelijk voor ze maak. En zolang ik mijn akker speciaal voor hen blijf inrichten, kunnen er geen nieuwe gewassen groeien. Ik besef me dat er werk aan de winkel is. Die akker, die ik jarenlang met zoveel liefde had onderhouden, moet ik omploegen, ik moet hem weer vlak maken. Zodat er eventueel de mogelijkheid is dat er weer nieuwe gewassen kunnen gaan groeien. Pas als de akker weer helemaal klaar is, geploegd en gecultiveerd, dan zal het ophouden met regenen.

Werken in die pijnlijke regen, met die dreigende, onheilspellende paarse lucht, die mij eraan doet herinneren dat de wereld niet meer zo is als hij was, die mij angst inboezemt omdat ik weet dat alles wat mijn gewassen gaan doen, mij pijn zal gaan doen. Ik moet de gewassen loslaten en het doen met de volkswijsheid dat het niet zo is dat er maar een keer iets op een stuk grond kan groeien. Tot die tijd wacht me een lange weg, want dit is het zwaarste werk in de moeilijkste omgeving wat ik ooit heb moeten verrichten.

En misschien helpt het me te bedenken, dat het hoe dan ook zo zal zijn, dat het niet zo is dat mijn gewassen mij nog steeds bezighouden, ze hoe dan ook een herinnering zullen worden, de gewassen dat ook zullen hebben naar mij toe. Want hoe je het ook wendt of keert, ze hebben wel vijf jaar op de velden gegroeid, mijn velden, waar ik ze zo liefdevol heb verzorgd.