Tot nu toe zijn mijn stukjes hier voornamelijk een beetje abstract geweest. Even om wat uiting te geven aan mijn gevoelens enzo. Maar ik geloof dat het tijd wordt dat ik eens een wat concreter verhaal vertel, want het laat me niet los en ik merk dat het erg nuttig is te lezen wat anderen erop te zeggen hebben.

Het is inmiddels zo'n 1,5 maand uit, na een relatie van dik vijf jaar. Degene die het uitmaakte was ikzelf. Aan het einde van onze relatie zaten we vast. We woonden samen, maar we leefden voor een deel langs elkaar heen. Zij had veel dingen waar ze mee aan het knokken was, problemen die ze al een tijd had die ze (eindelijk) was gaan confronteren. Ik beet me vast in allerlei activiteiten en had het gevoel dat ik het heel druk was (maar nu het uit is en ik toch een aantal van die dingen nog niet weer heb opgepikt, weet ik dat dat echt een kwestie van 'vastbijten in' was).

De schwung was uit onze relatie verdwenen en negativiteit voerde een beetje de boventoon, omdat de confrontatie met de dingen waar zij tegen knokte, moeilijk voor haar was. Ze was de weg nog niet zo lang ingeslagen en had duidelijk nog een lange weg te gaan. Toch hadden we met z'n tweeen ook al een aardig stuk van de weg afgelegd.

Hoe je het ook wendt of keert, de gesprekken tussen ons gingen eigenlijk voor een groot deel over de dingen die haar bezighielden en ik probeerde er voor haar te zijn. Totdat ik op een gegeven moment ging twijfelen; twijfelen of ik op lange termijn met haar en zij met mij wel gelukkig kon worden. Wat als het nu over zo en zoveel jaar nog zo is? We hebben gepraat over de dingen die mij dwarszaten, over mijn twijfels en eigenlijk trokken we samen de conclusie dat het misschien verstandiger zou zijn om er een punt achter te zetten, maar ook was het zo dat we dat allebei gevoelsmatig eigenlijk niet wilden.

Toen heb ik de knoop doorgehakt uiteindelijk en de beslissing maar voor ons genomen, ook onder het motto: zachte heelmeesters maken stinkende wonden. We kwamen er niet meer uit, wie deden we nou nog een plezier met toch te blijven 'aanmodderen', dacht ik toen. Dus zodoende maakte ik het uit. Ik eigenlijk volstrekt kalm, zij toch in tranen. Pas later op de avond begon het tot mij door te dringen wat de consequentie was van wat ik had gedaan en toen kwamen ook bij mij de tranen. Zo hebben we elkaar over en weer die dag wat getroost.

Nu zijn we anderhalve maand verder. Zij had vrij snel nieuwe woonruimte gevonden en we hebben eigenlijk nog maar een dag echt samengewoond sinds het uit ging; tussendoor zorgden we er een beetje voor dat we er niet samen waren, om elkaar de ruimte te gunnen. Eigenlijk vanuit mij: om haar de ruimte te gunnen, want zij moest haar spullen pakken enzo. Ik wilde het niet moeilijker voor haar maken dan het al was.

We hebben elkaar in de tussentijd twee keer gezien; ongeveer een week nadat het uitgegaan was en ongeveer een maand nadat het uitgegaan was. Die eerste ontmoeting was op zich fijn; we waren nog steeds wel hartelijk naar elkaar toe en hoewel er wel duidelijk een afstandje voelbaar was, hebben we elkaar zelfs nog wat knuffels gegeven. We hebben gepraat over dingen die we ons gerealiseerd hadden en zij had heel duidelijk, eigenlijk een stuk meer dan ik, een houding van: het is goed dat het uit is. Ze leek redelijk sterk in haar schoenen te staan en als het al zo was, was het niet echt aan haar te merken dat ze er moeite mee had.

In de tussentijd nauwelijks contact gehad, totdat we een keertje even belden en ik er op een gegeven moment toch uitflapte dat ik haar miste. Waarop zij antwoordde dat ze mij ook miste. Het was verder een oppervlakkig gesprek, maar ze klonk wel zo als ze altijd had geklonken.

Drie dagen later ontmoette ik haar in publiek, ja dan praat je natuurlijk niet echt ergens over, maar ik vond dat, hoewel ze heel duidelijk haar best aan het doen was niks te laten merken, ze er verdrietig uitzag. Dus de volgende dag heb ik haar gebeld en gevraagd of ze het goed vond om toch nog een keertje te praten. Zodoende hebben we elkaar toen dus weer gezien, ongeveer een maand nadat het uitgegaan was.

Die dag dat ze langskwam was aanvankelijk van dat verdriet niks meer zichtbaar. Ze keek eerder sterk uit haar ogen en laten we zeggen dat ik haar toch wel heb leren kennen in vijf jaar, maar ze had zichzelf heel duidelijk een zo onkwetsbaar mogelijke houding aangemeten. Ik zat niet met het meisje te praten met wie ik vijf jaar verkering had gehad, maar met iemand anders, zo voelde het een beetje. Ze had een flinke afstand gecreeerd.

In de tussentijd was het voor mij steeds duidelijker geworden dat ik helemaal niet blij werd van het idee om definief zonder haar verder te moeten. Ik hield nog veel van haar toen ik het uitmaakte, en dat bleek toch de overhand te vieren. Los daarvan had het uitmaken bij mij toch ook voor een shocktherapie gezorgd en ik was veel dingen veel beter gaan begrijpen en in zijn kader gaan plaatsen. Dat heb ik die dag dat ik haar zag ook laten doorschemeren.

Maar de dingen die ze zei stemden overeen met de houding die ze had aangenomen. Ik had voorgesteld om toch nog wat contact te houden, misschien wat leuke dingen te doen samen om met z'n tweetjes eens te kijken of het echt zo definitief moest zijn. Maar zij zag daar niks in. Ik vroeg haar ook nog of ze nog van me hield (nadat ik gezegd had dat ik nog wel van haar hield) en ze zei van niet (weliswaar aarzelend, maar goed). Het gesprek heeft echter een poosje geduurd en ik heb geprobeerd me niet al te kwetsbaar op te stellen, om de situatie niet echt ongemakkelijk te maken. Uiteindelijk gaf ze me nog wel ineens een knuffel en besloot ze toch dat we elkaar inderdaad nog maar een keertje moesten ontmoeten, over een paar weken. Tenslotte vroeg ik haar nog of ze echt niet meer van me hield en toen was het heel duidelijk dat ik even tot haarzelf doordrong, ik kon het in haar ogen zien (verdriet, met name) en toen ze zei dat ze het niet goed wist, omdat het allemaal nog zo vers was.

Nadien heb ik haar een brief gestuurd waarin ik alles een beetje op een rijtje heb geprobeerd te zetten. Geprobeerd uit te leggen waarom ik het nou uitgemaakt had en waarom ik daar nu toch wat anders tegenaan was gaan kijken. Met ook veel gevoelsverklaringen erin. Ze had tijdens ons gesprek heel duidelijk 'haar gevoel uitgeschakeld' en ik probeerde eigenlijk er een beroep op te doen om dat toch een beetje mee te nemen. En liet eigenlijk wel duidelijk doorschemeren dat ik eigenlijk niet wilde dat het nu definitief afgelopen was tussen ons.

Sindsdien heb ik haar nog niet echt weer gesproken. Even via MSN gevraagd of ze mijn brief ontvangen had, zonder al een reactie te willen, maar ze schreef wel kort dat ze niet echt anders was gaan denken. Wat voor mij toch wel erg moeilijk was om te horen.

Wat ze aangegeven had als voornaamste reden waarom ze niet meer wilde, was dat ze vond dat onze relatie zwaarmoedig was geweest en dat ze nu alles veel luchtiger zag enzo. Ja, ergens heeft ze een punt, die dingen waar ze tijdens onze relatie mee knokte waren geen dingen om echt vrolijk van te worden en het was wel duidelijk dat na het einde van onze relatie dat ineens niet echt meer een prioriteit heeft. Het voelt alleen zo onrechtvaardig dat ze dat nu aan de relatie (of zelfs aan mij) wijt. Ze had zichzelf, doordat ze voor het eerst van haar leven er eigenlijk met iemand over durfde te praten, gerealiseerd dat ze die problemen had en dat dat dingen zijn waar ze eigenlijk vanaf wilde. Ik stond aan haar zijde, maar daar werd de relatie inderdaad niet echt luchtiger van. Maar ze lijkt dat allemaal niet meer zo te zien.

Ik was tijdens onze relatie met stip de enige met wie ze echt durfde praten over dingen die haar bezighielden diep van binnen. Ik was weggevallen en toen zal ze een beetje op haar ouders zijn teruggevallen, met wie ze eigenlijk niet (goed) kon praten, nooit. Ze vertelde dat die communicatie nu stukken beter ging, dat het niet meer botste. En die ouders hebben nauwelijks iets van onze relatie meegekregen omdat ze daar eigenlijk nooit met hen over praatte. En die hebben nu gezien dat hun dochter van een passief, zorgelijk meisje veranderd is in een actief, energiek meisje. Zij zullen snel de conclusie getrokken hebben dat het dus de relatie was die slecht voor haar was. En omdat zij op hen zal zijn teruggevallen, heeft ze zich dat misschien laten aanpraten ofzo. Terwijl datgene wat en de manier waarop ze nu al die dingen doet (want ze is inderdaad veel actiever en als je niet in haar inner depths kan kijken, lijkt ze ook veel positiever), eigenlijk allemaal dingen zijn waartoe ik haar tijdens onze relatie juist heb geprobeerd te stimuleren, maar op de een of andere manier kon dat toen niet en nu ineens wel. Het lijkt alsof ze nu pas eindelijk bepaalde tips enzo van me is gaan opvolgen.

Er speelde natuurlijk wel meer, maar dit is in essentie een beetje wat er aan de hand is. Het is aan haar om contact met mij te zoeken voor die volgende (w.s. laatste, zoals het er nu naar uitziet) afspraak. Want in die chat heeft ze wel gezegd dat ze niet echt anders was gaan denken, maar het vervolgens niet afgekapt (toen ik had gezegd dat ze 't nog maar even moest laten bezinken en het me dan laten weten), niet gezegd dat ze die afspraak niet meer nodig vond of die afspraak meteen gemaakt om het maar af te ronden.

Goed, tot zover eventjes. Ben benieuwd of iemand iets als dit herkent en er misschien nog nuttige dingen over kan zeggen, want het lijkt nu dus alsof zij vrolijk doorgaat met haar leven en ik in de kreukels lig...