Altijd fijn, zo'n zondag. Gisteravond is een goeie vriend van me langsgeweest en hebben we tot vijf uur in de ochtend zitten praten met een biertje erbij. Het was gezellig en ik was in een redelijk goeie stemming. Ik vertelde hem van de gebeurtenissen van de afgelopen anderhalve week, want meer dan flarden had hij nog niet meegekregen. Ik bedacht me dat er in mijn blogs ook een hyaat zit. Vorige week donderdagnacht schreef ik een nogal emotioneel blog en de eerste daarna was van afgelopen maandag, toen ik het afsluitende gesprek met M. had gehad, waarbij het gebeuren van die donderdag daarvoor eigenlijk niet meer ter sprake kwam.

Het voelde redelijk veelbelovend, toen ik vanochtend wakker werd. Het is me gelukt om op te staan, koffie te zetten en achter de computer te gaan zitten zonder dat ik me zo intens rot voelde vanwege het besef dat M. verleden tijd is. Maar het was wel tot daar en niet verder. Al snel kwam dat gevoel terug in mijn hele lichaam, toch weer dat koortsachtige gevoel, een gevoel alsof er iets geamputeerd is. Het besef dat de wereld nooit meer zo zal zijn als hij zo'n drie maanden geleden was.

Ik had natuurlijk mezelf er ook van moeten weerhouden om toch even weer die map met foto's op mijn computer te openen en haar lieve gezichtje op mijn beeldscherm te toveren. Daar ga je je dan niet beter van voelen. Ook had ik niet te diep moeten graven in mijn hoofd. Ik was in de veronderstelling dat ik vannacht nu eens niet over haar gedroomd had, maar toen ik diep genoeg groef, kwam ik erachter dat ik zeer zeker wel over haar gedroomd heb. Ik was het alleen half vergeten. Zo'n mooie droom, zo eentje waarin zij en ik weer bij elkaar zijn. Met altijd een knipoog naar de situatie waar ik nu in zit. Een knipoog in de zin van 'het is weer goed, de ellende is verleden tijd, we zijn weer bij elkaar'. Om - in het geval van deze droom - mezelf knus samen met haar te vinden, wat lekkers voor haar te maken nadat ik intiem de liefde met haar bedreven heb.

Verwacht had ik het wel, dat mijn ontmoeting met mijn ex-vriendin gisteren ervoor zou zorgen dat ik weer een eindje terug zou vallen in de put. Ik heb de keuze echter toch gemaakt, omdat ik het belangrijk vond nog een keer met haar te praten, ik nog een laatste pleidooi voor 'ons' wilde houden, ik het gevoel had dat we nog niet helemaal klaar met elkaar waren en er daarom ook nog iets af te sluiten viel. Bovendien ging ik er vanuit dat ik wel wat terug zou vallen, maar dat ik veel sneller dan in het begin weer omhoog zou kunnen klimmen en dan de rest van de weg naar boven waarschijnlijk ook sterker of beter zou kunnen afleggen.

Met natte ogen zit ik hier. Tranen zijn zojuist rijkelijk gevloeid en op dit moment ook nog heb ik moeite met ze te bedwingen. Ik voel ook niet de behoefte ze te bedwingen, ik kan alleen het scherm dan nog zo slecht zien.

Vandaag was de dag van de climax. Twee dagen lang heb ik met niks anders in mijn hoofd gezeten. Ik heb me mentaal en fysiek voorbereid - vandaag kwam mijn ex-vriendin na een dikke vier weken van radiostilte bij me langs om te praten, onder meer over de open en eerlijke brief die ik haar aan het begin van de radiostilte gestuurd had. Huis netjes gemaakt, gezorgd dat het er een beetje gezellig uitzag, mezelf even goed in de kleding gestoken en goed verzorgd, lekker geurtje op... Verder alles wat ik met haar wilde bespreken voor mezelf puntsgewijs opgeschreven.

Vanavond heb ik vernomen dat mijn ex-vriendin haar hele stijl doorzet, van het ineens allerlei dingen doen waar ik haar altijd toe heb geprobeerd te stimuleren, naar nu ook gewoon kennelijk van het leven genieten. Het is me vanavond ter ore gekomen dat ze kennelijk al een poosje een of andere klojo leuk vindt. Mijn M. Niet meer met mij bezig, maar van het leven aan het genieten en ondertussen idolaat zijn van een of andere klootzak, zonder identiteit, zonder geschiedenis.

Ik ben aan de kant geschoven. Ik doe er niet meer toe. Dik vijf jaar relatie? Wat maakt het uit. Vijf jaar haar steun en toeverlaat geweest? Ach, dat is verleden.

Het is ongeveer twee maanden uit nu en zo'n maand geleden dat ik haar voor het laatst heb gezien. Het is zo'n drie weken geleden dat ik mijn gedachten en gevoelens voor haar op papier gezet heb, waarna ik haar heel kort nog even via MSN gesproken heb om te vragen of ze de brief ontvangen had, wat het geval bleek te zijn. De toon van de chat van haar kant was voor de rest alsof ik een vage kennis was, in plaats van degene met wie ze dik vijf jaar haar leven heeft gedeeld.

Sindsdien dus radiostilte. Het idee was dat ze alles wat ik voor haar had opgeschreven een beetje zou laten bezinken en voor zichzelf ook een beetje zou uitzoeken wat ze nou voelde en wilde en als ze dat gedaan had, zou ze contact met me opnemen zodat we nog een keertje konden afspreken om daar nog over te praten (en het hoogstwaarschijnlijk definitief af te sluiten, want die richting lijkt het wel op te gaan).

Het lijkt bijna standaard zo te zijn dat als je relatie stukloopt en je je ex mist, je die begint te idealiseren. Dat geldt ook voor mij. Dat is heel vervelend, want dat maakt het moeilijker de ex los te laten. Misschien wordt het wat anders als er een derde in het spel is, maar ik kan me dan nog voorstellen dat je hem of haar idealiseert door terug te grijpen op de periode voordat die derde in het spel kwam. Bij mij is er tot op heden voor zover ik weet tenminste gelukkig nog geen derde in het spel geweest.

Maar dat idealiseren, dat moeten velen wel herkennen denk ik. Zat daar op een gegeven moment wat over na te denken (want als je wilt proberen los te laten, moet je juist vooral niet gaan idealiseren) en probeerde dat dus wat te bestrijden. Kwam voor mezelf een beetje tot de conclusie dat een belangrijke reden van het idealiseren zal zijn, niet zozeer is hoe de ex in kwestie nou precies was. Maar dat het het 'hele pakket' is dat voor de idealisering zorgt.