Vanavond heb ik vernomen dat mijn ex-vriendin haar hele stijl doorzet, van het ineens allerlei dingen doen waar ik haar altijd toe heb geprobeerd te stimuleren, naar nu ook gewoon kennelijk van het leven genieten. Het is me vanavond ter ore gekomen dat ze kennelijk al een poosje een of andere klojo leuk vindt. Mijn M. Niet meer met mij bezig, maar van het leven aan het genieten en ondertussen idolaat zijn van een of andere klootzak, zonder identiteit, zonder geschiedenis.

Ik ben aan de kant geschoven. Ik doe er niet meer toe. Dik vijf jaar relatie? Wat maakt het uit. Vijf jaar haar steun en toeverlaat geweest? Ach, dat is verleden.

Ik ben dus half dood. Waarom niet helemaal? Eenvoudig. Het lijkt erop dat het op dit moment nog behoorlijk eenzijdig is. Zij vindt kennelijk een of andere flapdrol leuk, maar ze heeft er nog niks mee. Op het moment dat ze er iets mee zou hebben, zou ik helemaal dood zijn.

Het maakt allemaal niet meer uit. Ik lig inmiddels dik negen weken in de kreukels. Ik heb het uitgemaakt. Van meet af aan is zij zich op zichzelf aan het richten geweest. En als ik vertrouw op wat ik vandaag vernomen heb, is ze vanaf de zevende week sinds het uit is tussen haar en mij, na vijf en een kwart jaar, gericht op een of andere klojo.

Ik vernam dit terwijl ik al een paar biertjes gedronken had. Eerste impuls was me een whisky in te schenken. En ik heb in mijn dagboek een beetje van me af geschreven. En vervolgens... Vervolgens heb ik mijn moeder van d'r bed af gebeld. Ik moest even met iemand praten. En tijdens dat gesprek kwamen de tranen ook. Ik voelde mezelf langzaam doodgaan.

Ik voel me teleurgesteld. Teleurgesteld in mijn wereldbeeld, teleurgesteld in mijn beeld van de liefde. Wat je in dik vijf jaar opbouwt, kan kennelijk zomaar van de kaart geveegd worden. Oh, het houdt op? Nou, da's niet erg, we richten ons gewoon op de volgende.

Mijn wereld is een beetje ingestort, dus. Ik weet nog niet goed hoe ik dit te boven ga komen. Dat ga ik waarschijnlijk morgenochtend ervaren, als ik wakker word, zonder de verdoving van de alcohol. Laten we voorop stellen dat ik geen alcoholist ben, heb gewoon vanavond gezellig met een vriend wat gedronken, maar was aangeschoten en toen ik uiteindelijk vernam wat ik hierboven schreef ben ik aan de whisky gegaan. Ik heb toch een manier nodig om te kunnen slapen vannacht.

Hoe zuur kan het leven zijn? Komt er nog een moment dat ik me weer goed ga voelen? Dat ik weer blij kan zijn met de kleine dingen in het leven?

Ik heb me voorgenomen om de radiostilte te verbreken. Al het respect voor haar, wat voor mij de reden wat voor de radiostilte, heeft me niks opgeleverd. Het was voor haar kennelijk makkelijker om zichzelf van mij te verwijderen en gewoon in zwijm te geraken van een of andere anonieme klootzak. Ze is nu meer bezig kennelijk met die druiloor dan met mij, degene die haar dik vijf jaar lang in lief en leed gesteund heeft.

Het enige positieve nieuws is misschien dat het erop lijkt dat het eenzijdig is. Zij vindt de druiloor leuk, maar ze heeft geen relatie met hem. De goden zij dank. Want ja, dan zou ik dood zijn en dood zijn is helemaal niet lollig. Denk ik. Maar ik heb het dan ook over figuurlijk dood zijn.

Ga ik ooit nog weer mezelf goed voelen? Ga ik deze grote teleurstelling in de liefde ooit nog te boven komen? Ga ik ooit nog eens iemand tegenkomen met wie het minstens op zo'n manier klikt als het met mijn ex-vriendin klikte?

Ex-vriendin. Dat is ze. Ex. Dat is dus: verleden tijd. Ja, m'n liefst M., jij bent verleden tijd. Jij stapt er makkelijk overheen. Over alles wat we in die vijf jaar hebben opgebouwd. Ik doe er niet meer toe. Je hebt van mij veel geleerd en dat is heel leuk, want dat kun je nu met die druiloor in praktijk gaan brengen. Ik moet er niet aan denken dat die stille liefde van jou beantwoord wordt. Dat die klootzak met z'n poten aan je zit. Het maakt me gek. Want je bent mijn vriendinnetje, mijn grote liefde... Ohnee...

Dat ben je niet meer he. Ik heb je zo'n twee maanden geleden verteld dat het me beter leek de relatie te beeindigen. Maar je hebt je er wel verdomd makkelijk bij neergelegd he? Geen contact van jouw kant, meteen van meet af aan al de conclusie trekken dat het beter is zo. Maar je hield van me, he? Daar geloof ik wel in. Net zo goed als dat ik van jou hield. En nog steeds doe. Helaas geldt dat laatste kennelijk niet meer voor jou. Ik ben v.v.t.

Je hield van me. Daarom vertelde je me dat je me ook miste toen ik je zei dat ik je miste voor de telefoon, hoewel je vond dat je de zondag erna me duidelijk moest maken dat je niet meer van me hield. Ook al prikte ik daar doorheen, gaf je me op een gegeven moment een knuffel en nuanceerde je door te zeggen 'het is ook allemaal nog zo vers'. Het verdriet dat ik in je ogen zag... Of terug te denken aan onze ontmoeting, een korte week nadat het uit was, toen ik je bij het afscheid teder op je mond kuste en zei 'zo, die steel ik nog even van je,' waarop je heel erg fijn reageerde door te zeggen dat het heus niet de laatste zou zijn, dat er meer zouden volgen.

Die kus was onze laatste kus.

Wat moet ik nu, lieve schat? Ik mis je zo, ik heb het dan wel negen weken geleden uitgemaakt, maar ik lig ook al negen weken in de kreukels. Ik mis je. En nu, slechts een klein aantal weken nadat ik je vertelde dat het me beter leek er een punt achter te zetten, ben jij je alweer aan het richten op een nieuwe jongen? Ben ik zo makkelijk vervangbaar?

Mijn moeder zegt dat ik niet te negatief over mezelf moet denken. Maar je raakt verbitterd door zoiets. Ik ben gewoon nog nooit in mijn leven zo teleurgesteld. Romanticus als ik ben, heb toch zoiets dat mijn liefde mijn leven zin geeft. Ook al hang ik mezelf er niet teveel aan op, zodat ik niet afhankelijk ben van mijn liefde. M. was mijn inspiratiebron, mijn muse, en nu is ze er niet meer. Ze verlangt naar een of andere klojo. Ongetwijfeld een loser, ik ben vast leuker dan oppervlakkige hij. Maar ja, ik heb haar zo'n twee maanden geleden de deur gewezen.

Ik ben dus half dood. Ik hoop dat ik jullie niet binnenkort hoef te vertellen dat ik helemaal dood ben. Ik vind het fijn dat jullie er zijn. Tegen jullie kan ik mijn verhaal kwijt en jullie begrijpen het. Ik heb al eens in een MSN chat met Fleur84 geconcludeerd dat het kennelijk gewoon zo is dat een deel van de exen wel gevoelsmatig, wel emotioneel bezig is, waar het andere deel vrolijk verdergaat alsof er niets gebeurd is. Jullie, die hier ook op de site zitten, zijn mijn gelijkgestemden. Jullie gaan ook niet zomaar door. Jullie zijn net als ik, van die losers die zichzelf verdronken hebben in liefde, die ideaalbeelden daarvan hadden, maar daarin teleurgesteld zijn.

Morgenochtend, als ik wakker word, heb ik geen alcohol meer in mijn mik. En ik zal heus morgenavond voor het slapen gaan nog een whisky drinken om niet te liggen malen in bed, maar voor de rest ben ik morgen gewoon nuchter. En dan zal het me waarschijnlijk keihard om mijn oren slaan.

Het meisje van wie je zoveel hield en dat zoveel van jou hield, voor wie je er altijd was, voor wie je een steun en toeverlaat hebt willen zijn, voor wie je niks anders wilde dan haar gelukkig zien... Dat meisje, dat stapt heel makkelijk over je heen, vervolgt haar leven en kan haar liefde geven aan iemand anders binnen een korte periode van twee maanden.

M... Ik had je op een voetstuk geplaatst, geidealiseerd zoals ik in een eerder blog als eens omschreven had... Ik zei tegen mijn moeder nog vannacht, dat ik me kon voorstellen dat als ik je weer zou zien, en je zou vertellen over je verliefde gevoelens voor meneer klootzak... Ik dan waarschijnlijk heel erg kwaad zou worden.

Zou ik dat...? Ik weet het niet. Ik ben geen lul. Ik ben niet uit op mensen te kwesten.

Mede ldvd-ers, ik plaats dit al snel rationeel, om mezelf te beschermen, onder het kopje rebound. Al snel gooi ik het erop dat zij, met de hele manier waarop ze hiermee bezig is, een gat wil opvullen voor de pijn, de pijn waarover ze met niemand kan praten.

Ik ben zo'n sociale eikel. Ik klets het niet alleen van me af op deze site, maar ik bel ook m'n vrienden en m'n moeder te pas en te onpas en ze staan voor me klaar. M. heeft nooit vriendschap gekend met wie ze dit soort dingen kon bespreken. Sowieso met niemand kon ze het echt delen. Ik zit ermee, probeer m'n weg erin te vinden, probeer m'n hoofd boven water te houden, maar vooral niet te vluchten voor wat gebeurt. Doe ik mezelf daar een lol mee? Ik vraag het me af. Is haar manier eigenlijk niet veel makkelijker? Gewoon doen alsof er niks aan de hand is. Met je beste vriendin afspreken om een romantische film te bekijken met veel chocolade, waarbij je dan ook nog zegt dat ze dan de details wel zal horen.

Want haar meneer, van wie ze kennelijk zo idolaat geworden is, is kennelijk niet zo heel erg bereikbaar voor haar. Het is iemand die ze al twee weken niet gezien heeft. Welk een drama! Jezus. Ze heeft mij, haar Grote Liefde, zoals zij dat kennelijk niet voelde, maar ik wel, al vier weken niet gezien. Maar boeit dat? Welnee. Ik ben v.v.t.

Goed, ik geloof dat ik nu wel een beetje een beeld geschetst heb van hoe het er nu voorstaat. Iemand behoefte aan een rebound? Ik stel me geloof ik graag ter beschikking na vanavond, want de romantische persoon die achter deze nick Unremedied schuilgaat, heeft vanavond een litteken opgelopen waarvan hij bang is dat hij niet snel gaat herstellen.

Dan tenslotte... Voor nog wat nuttig advies. Er is dus al een poosje flinke radiostilte tussen mij en M. Ik had sowieso al het plan om dat binnenkort eens te gaan doorbreken. Maar nu heb ik het gevoel niks meer te verliezen te hebben. Het is al zo erg als maar mogelijk is, voor mijn gevoel, want zij schenkt haar liefde aan iemand anders. Ik wilde het allemaal nog een beetje strategisch, voorbereid aanpakken. Maar nu heb ik zoiets: morgen meteen bellen en een afsrpaak maken. De afspraak die nog zou plaatsvinden n.a.v. die open en eerlijke brief die ik haar gestuurd heb.

Wat mijn meest prangende vraag op dit moment is... Is er iemand die me kan vertellen of er uberhaupt nog iets te redden valt?

Een half-dode Unremedied... Ik hoop dat jullie me vergeven dat ik me een beetje heb laten gaan, maar op dit moment kan ik alle steun van de wereld gebruiken. Ik ben half dood.