Met natte ogen zit ik hier. Tranen zijn zojuist rijkelijk gevloeid en op dit moment ook nog heb ik moeite met ze te bedwingen. Ik voel ook niet de behoefte ze te bedwingen, ik kan alleen het scherm dan nog zo slecht zien.

Vandaag was de dag van de climax. Twee dagen lang heb ik met niks anders in mijn hoofd gezeten. Ik heb me mentaal en fysiek voorbereid - vandaag kwam mijn ex-vriendin na een dikke vier weken van radiostilte bij me langs om te praten, onder meer over de open en eerlijke brief die ik haar aan het begin van de radiostilte gestuurd had. Huis netjes gemaakt, gezorgd dat het er een beetje gezellig uitzag, mezelf even goed in de kleding gestoken en goed verzorgd, lekker geurtje op... Verder alles wat ik met haar wilde bespreken voor mezelf puntsgewijs opgeschreven.

Van tevoren wist ik dat vandaag een alles of niets situatie zou opleveren. Of we komen weer bij elkaar, of we sluiten het definitief af. Vanwege de radiostilte wist ik absoluut niet waar ik op moest rekenen, al verwachtte ik wel dat het tot een afsluiten zou komen.

De afgelopen weken heb ik heel veel nagedacht over de informatie die ze me nog wel gegeven heeft. De dingen die voor haar reden waren om, nu het uit was, het ook definitief uit te laten zijn. Ik heb daar veel van geleerd, voor mezelf. Ik ben me bewust geworden van bepaalde mechanismen die tussen twee personen kunnen spelen en die er bijvoorbeeld voor zorgen dat, hoezeer je ook van iemand houdt, een relatie op een gegeven moment toch vastloopt. Behalve antwoord krijgen op vragen waar ik mee was komen te zitten en behalve over die brief te praten die ik had geschreven, wilde ik ook proberen haar ervan te overtuigen dat het helemaal zo slecht nog niet hoefde te zijn om het nog eens te proberen.

Eerst hebben we wat over koetjes en kalfjes gepraat. Ze vertelde dat ze nog steeds heel veel werkte en dat ze druk op zoek was naar een stageplaats. Ze had er eentje aangeboden gekregen in een ver land, waar ze, in ieder geval tijdens onze relatie, niks mee had en waar ze zich bezig moest houden met iets waar ze ook niet zo veel mee had. Maar ze wilde het misschien toch doen vanwege het leerelement dat erin verscholen lag. Verder vertelde ze dat ze zich had ingeschreven voor een sportschool, waar ze altijd wars was van sporten. En op haar werk was ze nu degene geweest die vaak voorstelde om na het werk nog wat te gaan drinken ofzo.

Eens te meer de bevestiging dat ze nu allemaal dingen doet, waar ik haar tijdens onze relatie toe geprobeerd heb te stimuleren. Ze gaf het ook toe, dat ze als het ware tips aan het opvolgen was die ik haar gegeven had. Voor mij is het wat dubbelzinnig. Het is goed om te zien dat die beslissing die ik zo'n dikke twee maanden geleden genomen heb, op haar zo'n positieve invloed gehad lijkt te hebben. Het is alleen zo jammer dat het een beetje mosterd na de maaltijd is. Was ze maar zo geweest voordat ik besloot het uit te maken, dan was dat laatste waarschijnlijk helemaal niet gebeurd...

Over en weer hebben we veel gepraat. Ook veel over details, waarvan het veel te ver voert om die hier nu allemaal op te schrijven. Op de meeste van mijn vragen heb ik een antwoord gekregen en dat is fijn. Er zullen vast wel weer nieuwe vragen in me opkomen de komende tijd, maar dat zal eenmaal bij ldvd horen en die vragen zullen ook niet zo belangrijk zijn als de vragen die ik nu gesteld heb. Het heeft er wel toe geleid dat ik beter ben gaan begrijpen hoe zij tegen dingen aankijkt en hoe ze ermee omgaat.

Het was een fijn gesprek op zich, ware het niet dat het dus geen begin van een hereniging was, maar een afsluiting. Het is denk ik een van de meest positieve manieren waarop een relatie kan worden afgesloten, zoals dat tussen ons gegaan is. Ik ga me daar over een half jaar of een jaar of weet ik hoe lang het duurt voordat deze ldvd over is, ongetwijfeld erg goed over voelen. Ik heb het na afloop met mijn moeder besproken en zij dacht dat ook, zij vond dat ik reden had om trots te zijn op hoe het allemaal is gelopen, dat het ook veel redenen had voor zelfrespect.

Mijn ex-vriendin heeft me geen enkel verwijt gemaakt. Het enige negatieve wat ze eigenlijk te zeggen had, was dat ik het laatste half jaar dus niet bepaald een leuke vriend voor haar geweest was, maar daar waren we het allebei al over eens geweest. Ik was niet meer attent, was moegestreden. Het laatste half jaar van onze relatie was de periode dat onze relatie echt langzaam doodging, dus dat was niks nieuws.

Ze gaf me ook nog een cadeautje. Toen ik vroeg hoe ze op onze relatie terugkeek, zei ze dat als ze weer net zo oud was als toen en met de kennis die ze nu heeft, zou ze de relatie zo weer beginnen. Ik waardeer het enorm dat ze dat gezegd heeft en ik vond het vreselijk lief van haar. Het maakt ook dat op dit moment de tranen weer beginnen te stromen.

Ze heeft me feitelijk alle wapens uit handen geslagen die ik in de aanslag had om mijn betoog op haar af te vuren, dat het zo fijn zou zijn om het nog eens te proberen. Niet door mijn argumenten te bestrijden, maar heel eenvoudig door te zeggen dat de redenen waarom het misgelopen was tussen ons, voor een groot deel bij haar vandaan kwamen en niet echt aan mij te wijten waren. Tuurlijk, had ik toen de inzichten gehad die ik nu heb, was het misschien anders gelopen, maar die inzichten zijn niet voor niks nu pas gekomen. Het zijn inzichten die ik toen gewoon niet kon hebben. Maar wat de kracht van haar betoog was, wat maakt dat ik weinig anders kan dan accepteren dat ze niet meer verder wil, is eenvoudig.

Er waren twee voorname redenen waarom zij eigenlijk zich op een gegeven moment ook niet meer lekker had gevoeld in onze relatie (afgezien van het feit dat ik niet de ideale vriend meer was op het laatst). Ze vond de relatie zwaarmoedig en ze had zichzelf veel naar mij geschikt. Dat laatste heb ik nooit doorgehad, laat staan gewild. Dat is iets waarvan ze zelf ook zegt dat dat uit haar komt, dat dat iets is wat in haar karakter zit en waar ze zich nu van bewust geworden is, en ook in een eventuele toekomstige relatie zal ze zich ervan bewust zijn dat het niet meer gebeurt. Ze zal er bang voor zijn dat, hoe goed mijn tegenargumenten en inzichten ook zijn, zij weer heel snel in het oude patroon zal vervallen.

Met de zwaarmoedigheid hetzelfde. Ze had veel dingen waar ze mee worstelde en ik heb geprobeerd haar daarmee te steunen zo goed als ik kon, voor een groot deel door met haar erover te praten en dan voelde ze zich meestal ook zichtbaar beter. Maar ik had toen niet de ingeving (en zij evenmin) dat het soms ook goed was om niet weer te praten, maar eens te proberen haar op te vrolijken door gewoon wat leuks te doen, haar mee te nemen naar de film of wat dan ook. Dat heeft een beetje een zwaarmoedige stempel op onze relatie gedrukt.

Hoe het ook zij, ze was ervan overtuigd dat ze misschien in de toekomst in een nieuwe relatie zich er bewust voor kon inzette dat het niet gebeuren zou, maar dat als ze het weer met mij zou proberen, ze waarschijnlijk na een week alweer terug zou vallen in haar oude patroon. Zij is wat dat betreft de verstandigste van ons twee, want ik heb die mogelijkheid nooit uitgesloten, maar wilde het graag allemaal wat positiever zien, het proberen om te kijken of het echt nu afgelopen moest zijn.

Ik heb haar nog gevraagd of ze verdrietig is geweest in de afgelopen tijd. Ze vertelde dat ze dat niet echt was geweest (met daarbij de opmerking dat ze dat rot voor mij vond om te zeggen), omdat ze nu ineens van alles kon doen en actief was en haar hele leven dus positieve energie had ingeblazen omdat ze nu geen verantwoording meer hoefde af te leggen aan mij. Niet dat ze van mij ooit verantwoording hoefde af te leggen, maar dat was dus het mechanisme van het zichzelf naar mij schikken (zonder dat ik dat wilde). Ze heeft met andere woorden weer luchtigheid in haar hoofd, waar ze zelf al die blokkades tijdens onze relatie had opgezet.

Ze zei op een gegeven moment dat ze oprecht hoopte dat ik snel iemand zou vinden om gelukkig mee te worden en dat ze dan ook de eerste zou zijn die het zou willen horen, dat ze dat ook ziet als een gevoel dat hoort bij 'houden van'. Het zal ongetwijfeld echt goed en lief bedoeld zijn, maar het is nou eenmaal niet wat de ex graag wil horen die liever met haar verder zou gaan. Omdat het me toch een beetje krenkte vanuit dat gezichtspunt, kon ik het niet laten om te zeggen dat ze dan misschien binnenkort wel wat van me zou horen, dat er iemand is die me leuk vindt. Niet dat dat zo is (bij mijn weten althans), maar ik wilde, aangezien we zo duidelijk toch aan het afsluiten waren, haar ook meegeven dat ik dit afsluiten echt als zodanig zou gaan opvatten en dat als ze nog wel twijfels zou hebben, ze nu misschien 'concurrentie in haar nek voelde ademen'. Ze wipte meteen op, kon niet zeggen wat het nou was wat ik in haar ogen zag, blije verrassing of juist schrik, maar ze vroeg meteen wie dat dan was en of ik haar ook leuk vond. Ik zei dat dat er allemaal niet zo toe deed en dat het voor mij zo was dat ik me op dit moment nog met handen en voeten aan haar (mijn ex) gebonden voelde dus direct niet van plan was er iets mee te doen. Om wel duidelijk te maken dat ik er niet zo tegenaan keek dat ze heel makkelijk inwisselbaar is ofzo. Zij heeft overigens met geen woord gerept over andere jongens, ook niet nadat ik dit verteld had.

Mijn pleidooi om het nog eens te proberen heb ik nog wel gehouden, gewoon omdat ik die inzichten die ik had gekregen nog wel met haar wilde delen, maar omdat ik al wel doorhad dat ze niet meer verder zou willen, heb ik het in een 'stel dat we weer bij elkaar zouden komen, dan...' verhaal gegooid.

Wel bereikten we overeenstemming. De dingen die ik nu in die 'stel dat...' gooide, beaamde zij van dat dat waarschijnlijk wel een hele positieve uitwerking zou hebben gehad als ik dat tijdens onze relatie al had geweten en had toegepast. Maar voor haar stond het al vast. Ze vond dat ze nu zonder mij door moest. En als ze eenmaal iets in haar hoofdje heeft, gaat dat er ook niet zo makkelijk meer uit.

Ook geen mixed signals meer dit keer. Ze bleef consequent, ze is niet twijfelachtig gaan doen of wat dan ook. Feitelijk heeft ze er wel voor gezorgd dat op enig ratio gebaseerde hoop bij mij dan ook niet meer voort hoeft te bestaan.

Iets anders dan afsluiten zat er niet op. Ik heb dus ook gezegd dat ik dan graag wilde dat ze binnenkort nog de spullen die ze hier nog had staan zou komen ophalen en dat ik graag mijn sleutels terugwilde, die ze nog steeds had. Dat zou binnenkort in orde komen. Die spullen kan ze niet zelf meenemen bij gebrek aan auto, dus ze zal waarschijnlijk over een week of twee met haar vader dat komen ophalen. Gepraat zal er dan dus ook niet meer worden.

Ik heb haar nog wel een paar flinke knuffels kunnen geven en haar nog een tedere, lange zoen op haar mond gegeven die ze niet afweerde. Ze had me, toen ze me de laatste kus daarvoor gaf, beloofd dat het niet de laatste zou zijn en ik wilde haar aan die belofte houden. Ook bij het weggaan nog een keer hetzelfde ritueel, haar gezicht tussen mijn handen genomen en haar een afscheidskus gegeven en haar nog wat over haar wang gestreeld. Het zal de laatste keer geweest zijn dat zij en ik enige mate van intimiteit bereikt hebben.

Ik heb haar verteld dat ze heel bijzonder voor me is geweest en dat ook altijd wel zal blijven. Dat ik me op z'n minst nog wel een vriend van haar voel, maar me ervan bewust ben dat dat niet iets is waar we op de korte termijn iets mee kunnen omdat het allemaal nog te vers is. Maar dat ze zich hoe dan ook nooit hoefde te schromen om waar dan ook voor me op te zoeken. Dat ik nog van haar hou, maar dat ik weet dat dat nu een gevoel is waar ik niks meer mee kan, dus dat ik zal proberen om dat zo goed en zo snel mogelijk af te bouwen omdat ik weet dat ik haar los zal moeten laten. Dat als ze binnenkort toch nog op haar besluit terug zou komen, ze nog welkom is, maar dat ik me er wel op richt om nu zonder haar verder te gaan.

Het enige wat ik moeilijk te geloven blijf vinden, is dat zij kennelijk zo makkelijk over de breuk van onze relatie heenstapt. Ik heb vrij gerichte vragen gesteld om te kijken of ze nu echt zo positief in het leven stond als ze doet voorkomen omdat ik steeds heb gedacht dat het voortkwam uit het mijden van confrontatie. Dat is enerzijds misschien ook wel zo, maar ik had absoluut niet het gevoel dat ze niet eerlijk was toen ze zei dat ze eigenlijk niet verdrietig geweest was. Dat ze zich vanaf dag 1 eigenlijk op zichzelf aan het richten geweest is en niet meer met mij bezig is geweest. Het schijnt dat het mogelijk is dat mensen die er zo mee omgaan, op een gegeven moment toch nog eens zichzelf tegenkomen en denken 'kon ik nog maar terug', maar daar schijnt heel veel tijd overheen te kunnen gaan, dus dat is voor mij ook niet iets om me aan vast te klampen, als het natuurlijk in haar geval uberhaupt al gebeurt. Ik heb geenszins het idee dat ze bezig is iets te verwerken of iets dergelijks, het lijkt er meer op dat ze helemaal geen verwerkingsproces nodig heeft gehad.

Ik was degene die het heeft uitgemaakt destijds. Het lijkt erop dat zij toen ook al wel echt gevoeld heeft dat het niet goed ging en dat het eraan zat te komen, maar ze zei ook dat ze zelf niet had gewild dat het uitging omdat ze toch van me hield en ook wel bang was voor het onzekere, wat als het uit is, dat idee. Eigenlijk stonden we er allebei misschien een beetje hetzelfde in, maar had ik wel en zij niet het lef om die knoop door te hakken. Een zinkend schip was het toch al.

Toch voelt het heel erg moeilijk dat ik de hele tijd in de kreukels gelegen heb nu terwijl zij nergens last van heeft (althans dat zeer geloofwaardig weet te brengen), terwijl het voordat het uitging zo was dat ik verwachtte opgelucht te zijn als het uit zou zijn en zij de indruk gaf juist echt niet te willen dat het uit zou gaan.

Hoe het ook zij... Het lijkt erop dat er niks anders op zit dan haar definitief los te laten. Volgens mij heb ik nu alles gedaan wat ik kon doen om het nog te proberen te redden.

Ze zei dat ze het niet erg vond als ik haar af en toe eens aansprak in MSN voor een praatje nadat ik dat geopperd had en een SMS ofzo was ook af en toe prima. Ook heb ik nog gevraagd of ze het goed vond als ik haar nog een brief zou sturen om alles op een rijtje te zetten na dit gesprek en zij zei dat ze dat prima vond, als ik er maar niks van verwachtte.

Het was kort gezegd op zich een heel fijn gesprek waarin zij zich ook heel positief over mij geuit heeft, maar haar besluit stond vast. Zoals ik al eerder zei: ik denk dat er geen betere manieren zijn om een relatie af te sluiten, als het dan al afgesloten moet worden, dan op deze manier. Zo is een einde gekomen aan een voor mij als heel bijzonder voelende periode van dik vijf jaar en zie ik nu een lange weg voor me, de weg die definitief loslaten zonder enige vorm van hoop heet.

Ze heeft het er voor mij niet makkelijker mee gemaakt alleen met zo vreselijk positief dat gesprek te voeren en zulke lieve dingen te zeggen, op dit moment dan. Want ik vond het vreselijk goed van haar en ik vond haar vreselijk lief. Ik heb het erg gewaardeerd (dat heb ik haar na afloop ook nog geSMSt). Over en weer dus veel positieve woorden en veel duidelijkheid en helderheid.

Maar toch voel ik me erg verdrietig en zijn er vanavond alweer veel meer tranen gevloeid dan in de afgelopen weken bij elkaar.

Vaarwel, lieve M., ik heb geweldige perioden met je meegemaakt, je hebt voor herinneringen gezorgd om levenslang te koesteren. Ik heb je altijd gezegd dat je zo vreselijk van goud was en je hebt het vandaag weer laten zien. Ik hou van je, maar zal je loslaten. Ik ben er trots op dat je vijf jaar van je leven met me hebt willen delen, voor mij met heel veel dingen 'de eerste' was. Ik ga je missen. Ik wens je alle geluk van de wereld toe. Meiske van me, wat heb je veel voor me betekend. Vaarwel, lieve M.