Dat idee heb ik zelf ook inderdaad en dat maakt het niet makkelijk. We zijn nu twee maanden verder sinds het uit is, maar haar houding is eigenlijk de hele tijd gelijk gebleven. Het is inderdaad erg moeilijk, omdat onze relatie juist eentje was waarbij vertrouwen in elkaar absoluut aanwezig was. Zij vertrouwde niet heel veel mensen, maar ze vertrouwde mij wel, het meest van iedereen. Het lijkt erop dat nu de schakelaar van de relatie op 'uit' gezet is, daar ook bij hoort dat ik ineens niet meer in vertrouwen genomen kan worden en dat doet best pijn... En bovendien maakt deze non-communicatie het voor mij best moeilijk om op bepaalde plaatsen te komen (ook plaatsen die ik in de toekomst waarschijnlijk niet zal kunnen vermijden), waar ik de kans loop haar tegen te komen. Dat vind ik eng, want ik heb geen idee hoe dat dan in zijn werk moet gaan, dat lijkt me erg ongemakkelijk. Zij lijkt mij als een vage kennis te behandelen, maar zo wil ik haar niet behandelen. Als ik dat echter niet doe, wordt het helemaal een rare situatie die voor mij des te pijnlijker zal zijn... Naja, als zij over een poosje nog niks van zich heeft laten horen, zal ik dan misschien toch het heft zelf maar in handen moeten nemen en dan haar maar bellen, al hoop ik dat het zover niet hoeft te komen. De bal ligt eigenlijk bij haar en door vanaf mijn kant weer contat te zoeken handel ik eigenlijk niet consequent met mijn brief.

Het pakt niet altijd zo uit. Ik heb echt mijn best gedaan om een en ander recht te zetten en mijn gevoelens voor mijn ex te uiten. Wij zijn 5.5 jaar samen geweest en hebben 2.5 jaar samengewoond.

We zijn nogal vervelend uit elkaar gegaan. Ik heb dingen gezegd uit wanhoop die ik niet echt meende, maar die haar echt pijn hebben gedaan. In verschillende mailtjes heb ik het haar allemaal uitgelegd, mijn spijt betuigd, gezegd dat ik haar ontzettend mis en dat ik haar het liefst weer aan mijn zijde heb. Ik vroeg haar om in iedergeval nog een keer face 2 face te praten. Niets mocht baten. Ze heeft niet eens de moeite genomen om een fatsoenlijk antwoord terug te sturen. Onderstaande paar zinnen kreeg ik terug.

"Jeronimo,

Hierbij een e-mail terug van mij, ben het weekend bijna niet thuis geweest, Dus weinig tijd gehad om te antwoorden.

Voor mij is het echt over!
En praten heeft ook geen zin meer, daar is het te laat voor.
De ene keer kraak je me af en de andere keer wil je praten.

Ik kan hele verhalen gaan vertellen nu, maar dat heeft geen zin denk ik.
Dit is hoe ik er over denk.

Had het ook liever anders gezien maar het is nu eenmaal zo gelopen.

Wens jou iig veel geluk in de toekomst.

Groetjes Ex-vriendin"

Dat was dus het antwoord op zeer uitgebreide en positief gestemde e-mailtjes. Ik vond dit echt een triest antwoord na meer dan 5 jaar een relatie gehad te hebben. Natuurlijk heb ik dingen gezegd die niet door de beugel konden, maar na 6 weken dat de relatie over was lijkt me dat de boosheid wel afgenomen moet zijn. Zeker als iemand zijn hele gevoel compleet verwoord zonder een blad voor de mond te nemen.

Bovendien weet ze dat ik echt slecht in mijn vel zit (al ruim 2 jaar) en ik sinds een week of 5 aan de Antidepressiva zit enzo. Dit heb ik ook allemaal in die mailtjes gezet, maar ook daar heeft ze geen oren naar. Jammer!!

Nu zijn we zo'n 3 maanden uit elkaar en nog iedere dag denk ik aan haar. Ik mis haar verschrikkelijk, ook al bevalt het vrijgezellen leven me ook bij vlagen. Het alleen wonen valt ook best zwaar, maar goed... af en toe is het ook best relaxed.

Ik denk niet dat wij ooit nog bij elkaar zullen komen. Zij is te koppig om nog contact met mij op te nemen of om normaal op mij te reageren. Dit zal altijd zo blijven, want ik weet dat als je het bij haar verbruikt hebt, dat voor altijd is.

Ik mis haar, maar uiteindelijk weet ik dat het beter is om haar te laten gaan. We passen niet bij elkaar omdat we onder andere niet op 1 lijn zitten. Het is niet voor niets uit, maar toch doet het verrekte zeer! Ik word gek van het ge?ɬØdealiseer.

goed idee.

groetjes

anoniem

Die reden had ik zeker. We hadden best veel problemen en die waren echt niet allemaal aan mij te wijten. Ik twijfelde aan onze toekomst....de gedachte de rest van mijn leven met haar door te brengen beangstigde me. Het idee om ooit kinderen met haar te krijgen deed me rillen.... ook al hield ik van haar. Ik wist gewoon dat zij niet mijn levenspartner zou zijn. Dit heb ik haar verteld en nog geen week later waren we uit elkaar.

Ik werd wanhopig (ws uit angst om alleen te zijn en blijven) en uit wanhoop begon ik de boel te versnellen. Rekeningen overzetten en aan mijn ex vragen zsm een lijst te maken met de inboedel die zij graag wilde hebben. Dit kwam waarschijnlijk rauw op haar dak, echter ze verrekte geen spier en werkte mee. Dit deed mij nog wanhopiger maken en toen heb ik geprobeerd terug te krabbelen. Ze kwam echter zo kil en koud over aan de telefoon, dat ik helemaal los ben gegaan. Heb toen echt rake dingen gezegd die met haar als persoon te maken hadden. Ook was ik niet vies van een scheldwoord hier en daar.

Ik kreeg toen we het 'gesprek' hadden be?ɬØndigd een sms met de tekst "Voor mij leef je niet meer". Vanaf dat moment heb ik praktisch niets meer van haar vernomen. Op dat ene mailtje na dan.

Dat mailtje was echt koud en kil he!? Onvoorstelbaar hard. Ik snap het ook nog steeds niet. Die griet ging vroeger door het stof voor me. Als we eens bonje hadden was ze als de dood dat het nooit meer goed zou komen. Ze is zo veranderd. Je zou bijna denken dat er een ander in het spel is.

Ik weet iig dat ze nu volop aan het stappen is. Met wie en waar weet ik niet. Boeit me ook niet echt heel veel meer. Maar goed... zo was ze dus nooit. Die meid was echt een huismus. Ze zat liever op de bank voor de TV dan dat ze de gezelligheid opzocht.

Vreemd hoe mensen ineens kunnen veranderen.

Zou ze de klap al hebben gehad, of moet ie nog komen? Misschien komt ie wel nooit.....

Will I ever know?

Pfoee.. daar krijg ik nou kippevel (of is het nou kippenvel) van! Dit is mij eerder gezegd door iemand. Volgens mij zei mijn moeder dat een keer over mijn ex. Ze zou zich niet goed kunnen inleven in de gevoelens van een ander, daarentegen kan ze dat wel met haar eigen gevoelens.

Ik denk dat je gelijk hebt! Eigenlijk... als ik zo eens terug denk, klopt het gewoon. Bij eerdere problemen reageerde ze ook zo vreemd. Echt alsof ze niet kon begrijpen dat ik moeite had met bepaalde gedragingen van haar. Brrr.... wat maak ik me eigenlijk druk om die griet zeg. Beter kwijt dan rijk. Dat is iets dat steeds meer tot me door begint te dringen.

Bedankt voor deze wijsheid!

Dat ze nooit wat van een ander zou aannemen valt opzich wel mee. Echter als ze eenmaal een besluit heeft genomen, dan zal ze er niet snel op terugkomen.

Vroeger was ze wat toegeeflijker. We zijn wel eens vaker even kort uit elkaar geweest vanwege ruzie. Ze kwam altijd wel weer terug en kon ook haar excuses maken. Echter in sommige gevallen twijfelde ik wel aan de oprechtheid van haar excuses.

De reden dat ik twijfelde aan onze toekomst had niet zo zeer met haar koppigheid te maken. Eerder met het feit dat wij niet konden praten, dat we niet op 1 lijn zaten. Ook ons leeftijdsverschil speelde ons parten. Ik (27) ben 5 jaar ouder dan dat zij is (22), maar ik merkte dat zij in sommige dingen nog erg jong in haar doen en laten was. Dit irriteerde mij soms. Vooral in gezelschap.

Dat zij in januari nog begon over een koophuis beangstigde mij. Ineens leek het wel heel erg definitief tussen ons te worden terwijl onze relatie de laatste tijd eigenlijk heel slecht was. Zij was ook niet tevreden, dat merkte ik aan haar houding... misschien dat ze dacht dat een nieuw huis en nieuwe omgeving weer leven in onze relatie zou blazen.

Ik heb haar ook niet altijd correct behandeld hoor. Ik kon nogal kwetsende woorden gebruiken. Achteraf betuigde ik altijd wel mijn spijt, maar ik kan me voorstellen dat ze op een gegeven moment ook zoiets heeft van...."Tot hier en niet verder... nu moet het maar eens afgelopen zijn"

Maar goed... waar er 2 vechten hebben er 2 schuld natuurlijk. Uiteindelijk is het beter dat we uitelkaar zijn. Ze was vaak ook erg lief voor me. Soms t?ɬ©.... Nu is het tijd om allebei een nieuwe weg in te slaan. Wel jammer dat ik nooit meer met haar heb kunnen praten. Ze zorgt er zelfs voor dat ze me niet tegenkomt.

Wie weet komt er een dag dat ze spijt krijgt. Wat wij hadden, bouw je zo 1, 2, 3 ook niet op met een ander. We hadden wel een haat-liefde- verhouding en ik denk ook dat zij inziet dat het op de lange termijn niet werkt tussen ons. Als het 3 maanden geleden niet was uitgegaan, dan had het over een half jaar wel gebeurd. Ik denk echter dat ze nooit meer op haar besluit terug zal komen. Mocht ze ooit toch contact opnemen, dan weet ik niet hoe ik zal reageren.

Ik had nooit verwacht dat ik haar zo zou missen, dat ik er na 3 maanden nog mee bezig ben.