Het voelde redelijk veelbelovend, toen ik vanochtend wakker werd. Het is me gelukt om op te staan, koffie te zetten en achter de computer te gaan zitten zonder dat ik me zo intens rot voelde vanwege het besef dat M. verleden tijd is. Maar het was wel tot daar en niet verder. Al snel kwam dat gevoel terug in mijn hele lichaam, toch weer dat koortsachtige gevoel, een gevoel alsof er iets geamputeerd is. Het besef dat de wereld nooit meer zo zal zijn als hij zo'n drie maanden geleden was.

Ik had natuurlijk mezelf er ook van moeten weerhouden om toch even weer die map met foto's op mijn computer te openen en haar lieve gezichtje op mijn beeldscherm te toveren. Daar ga je je dan niet beter van voelen. Ook had ik niet te diep moeten graven in mijn hoofd. Ik was in de veronderstelling dat ik vannacht nu eens niet over haar gedroomd had, maar toen ik diep genoeg groef, kwam ik erachter dat ik zeer zeker wel over haar gedroomd heb. Ik was het alleen half vergeten. Zo'n mooie droom, zo eentje waarin zij en ik weer bij elkaar zijn. Met altijd een knipoog naar de situatie waar ik nu in zit. Een knipoog in de zin van 'het is weer goed, de ellende is verleden tijd, we zijn weer bij elkaar'. Om - in het geval van deze droom - mezelf knus samen met haar te vinden, wat lekkers voor haar te maken nadat ik intiem de liefde met haar bedreven heb.

Nou hadden mijn hersens het me dus aanvankelijk bespaard dat ik niet bij het wakker worden weer met de realiteit om de oren geslagen zou worden. Want ik was de droom aanvankelijk vergeten. Maar net als de foto's, zocht ik de droom op. Een kat en muis spelletje van zelfkwelling. Hee, ik voel me niet zo beroerd als gisterochtend? Dat klopt vast niet, even testen. Zo'n soort gevoel. En ja hoor, dan roep je het ook over je zelf af. Verdorie.

Maandag heb ik met haar gepraat en was ons 'eindgesprek'. Als ik me zo voel als nu, zijn de herinneringen aan dat gesprek al half vervaagd. Word ik bovendien overvallen door een zeer sterke behoefte aan nog een gesprek, en als het kan daarna nog een en nog een... Ik weet alleen dat het zinloos zal zijn en dat ik, na alles in zulke goeie sferen te hebben kunnen afsluiten als afgelopen maandag, er alleen nog maar dingen mee kapot zou kunnen maken, zoals Freespirit ook al wijs reageerde op mijn blog van eergisteren.

Mijn handen zijn dus gebonden. Ik moet van mezelf nu machteloos toezien hoe mijn lieve M. steeds een beetje verder van mij verwijderd raakt. Iedere dag die voorbijgaat, verwijdert haar een dag van mij. Totdat zij na een heleboel dagen een halve vreemde voor me zal zijn en de sterke band die we hadden een schim uit het verleden geworden is. Het is dat ik over een stevige mate van zelfdiscipline beschik, maar anders had ik me allang ontdaan van die handboeien en toch nog een of andere poging gedaan om het haar duidelijk te maken: lieve M., je zit nu echt even op een verkeerd spoor, zowel jij als ik worden er echt veel gelukkiger van als we nu gewoon met elkaar zouden verdergaan. Ja, eigenwijs is hij ook nog. Maar je hebt twee nodig he?

Op dit moment is ze niet alleen bezig om de dingen allemaal te doen waartoe ik haar gestimuleerd heb, ze is zich in ruimere zin aan het ontplooien. Althans, dat is de indruk die ik krijg. Dingen die ze altijd al wilde maar niet deed omdat ze een relatie had met mij, zoekt ze nu op. Zoals voor langere tijd verblijven om wat voor reden dan ook in het buitenland. Een ldvd-psycholoog zou misschien geneigd zijn te constateren dat het hier om vluchtgedrag gaat. Nou, dat komt dan mooi uit. De wensen die ze had maar die door een relatie toch wat bemoeilijkt werden, gaan mooi hand in hand met het ontvluchten van de wereld zoals hij nu is. Al doet ze voorkomen alsof die wereld haar beter bevalt dan de wereld zoals hij was.

En dan gaan we weer eens wat romantisch zitten wegdromen, al is het alleen maar om wat lucht voor mezelf te creeren. We hebben het op een goeie en positieve manier afgesloten. We moeten nu afstand bewaren omdat het anders allemaal te ingewikkeld is. Wel heb ik aan haar gevraagd het me te laten weten als ze inderdaad voor een poos naar het buitenland vertrekt en ze zei dat ze dat zou doen. Ik stel me dan zo voor dat het nog eventjes duurt voordat ze gaat, maar dat ze wel gaat. En dat zij en ik dan, aangezien de fysieke afstand zo groot is, misschien per e-mail contact kunnen houden en elkaar op de hoogte kunnen houden van onze belevenissen. En als ze dan in haar eentje in het buitenland zit, komt ze er misschien achter dat het allemaal niet zo prachtig is als ze altijd voor ogen had gehad. De idealen waar ze van droomde toen ze nog een relatie had met mij, toch ook niet zo mooi blijken te zijn. Of het valt niet tegen, en dan heeft ze die dingen in ieder geval kunnen doen.

Wie weet is er dan op een gegeven moment een manier om weer naar elkaar toe te groeien, als we dat tegen die tijd allebei nog willen. Want laat ik wel buiten kijf stellen, dat ik me hier niet aan vastklamp. Het is een 'mogelijk scenario' dat me wat lucht biedt op het moment dat het feit dat zij definitief verleden tijd is bezig is me zodanig te verstikken dat ik in paniek raak. 'Als je echt voor elkaar bestemd bent, kom je wel weer bij elkaar'. De manier waarop het tussen ons is afgesloten, biedt daar wel ruimte toe. En we kunnen in de tussentijd allebei groeien en goh, wat zouden we gelukkig kunnen worden dan.

Een luchtkasteel is het dus, maar zolang ik me er niet te dwangmatig aan vasthou en gewoon doorga met haar loslaten en met me op mezelf te richten, is het fijn dat het er is, om er toch af en toe eens naar te kunnen kijken en knipogen. Wel is het naar mijn idee belangrijk om haar niet helemaal stilzwijgend voor 100% uit mijn leven te laten verdwijnen en het aan toeval over te laten of ik haar ooit nog weer tegenkom. Volgende week is ze bijvoorbeeld jarig, ik denk dat ik haar wel eventjes bel om haar te feliciteren en voor de rest gewoon een oppervlakkig maar gezellig gesprekje te voeren. Zodat ze in ieder geval weet dat ze niet aan zwaarmoedige analyses van onze relatie gebonden is als ze contact met mij heeft.

Complicerende factor blijft natuurlijk wel dat ze in haar status als single ook zomaar iemand anders tegen kan komen. Die hoeft het luchtkasteel dan wel niet af te breken - die iemand anders kan wel helemaal niet bevallen en zelfs benadrukken dat het met mij helemaal zo gek nog niet was - maar het is wel de enige bittere pil die ik tot op heden nog niet heb hoeven slikken. Wat dat betreft heb ik het gevoel nog niet helemaal op de bodem van de put gezeten te hebben en dat hijgt wel een beetje in mijn nek. Juist daarom zal het ook belangrijk zijn om het contact, in ieder geval voordat ze naar het buitenland vertrekt (en dan maar zien of die eventuele nieuwe flapdrol dat trekt - ik hoop maar dat hij haar er niet vanaf houdt), sporadisch te houden. Anders ga ik me er teveel pijn mee doen.

Een eenzame ochtend, dus. Ik mis m'n lieve M. nog steeds heel erg en ben nog niet af van het idealistische beeld dat het zoveel beter zou zijn als we weer bij elkaar zouden komen. Ik vraag me af of ik het inzicht dat ik in onze relatie heb en had op een gegeven moment ook weer kan voelen. Dat zal het moment zijn dat de ldvd echt draaglijk zal worden, dan zal ik voor een groot deel wel uit de put geklommen zijn. Als ik weer kan voelen 'het is beter zo', wat ik voelde voordat ik het uitmaakte op die donkere dag in februari.