Een tijdlang gaat het allemaal eigenlijk gewoon goed. Nergens (echt) last (meer) van, prima. En dan sta je op, op zo'n dinsdag als vandaag, en er is slechts een gevoel dat overheerst: het missen van het meisje dat inmiddels al 8,5 maand mijn ex is.

Dat ldvd grillig is, was me vrijwel aan het begin van de toestand al duidelijk. Het werkt met ups en downs. Maar die grilligheid kent kennelijk ook meerdere dimensies. In het begin vond ik het nog vrij logisch dat ik me zo labiel als de pest voelde: dan weer wat beter, dan weer wat slechter, en dat kon binnen een heel kort tijdsbestek veranderen.

Het lijkt erop dat het weer even tijd is voor een dip. Zeker een maand lang is alles tot nu toe eigenlijk wel goed met me gegaan. De blogs die ik de afgelopen maand geschreven heb, waren vooral om geen gaten in het verhaal te laten vallen, maar behoefte om van me af te schrijven bestond niet meer zo. Ik heb me ook aan mijn voornemen gehouden om nog zo weinig mogelijk op deze site te lezen en ook dat ging me aardig af. Zo lijkt het toch te lukken de banden met het verleden enigszins te verbreken en het ldvd-gebeuren steeds meer op de achtergrond te laten verdwijnen.

Maar helemaal weg is het nog niet geweest. Mijn tocht om mijzelf te herontdekken en de nodige (vrouwelijke) fascinaties die daarbij om de hoek komen kijken is een interessante, maar soms ook wel lastige. Vooral op de momenten dat ik die positief ervaar, had ik nauwelijks last van de ldvd. Niet dat die verdwenen was, maar die hield zich dan even koest en gaf me het gevoel erg op de goede weg te zijn.

Wat weer een avond. Ik wil het gewoon graag even met jullie delen, vandaar dat ik besluit er een stukje over te schrijven.

Vanavond kwam een vriend van me langs. Ik ben al heel lang bevriend met hem, al voordat ik wat met M. kreeg. Hij heeft er ook met zijn neus bovenop gestaan toen zij en ik wat met elkaar kregen. Op een gegeven moment is het contact echter wat verwaterd, maar vandaag kwam hij weer langs. Het was de eerste keer dat hij in ons/mijn appartement langskwam sinds zij eruit getrokken is. Het was dus al meer dan acht maanden geleden dat hij hier voor het laatst geweest was.

Sinds het uit is met M., heb ik hem slechts een keer gesproken en dat was op een feestje. Er was wel wat praatgelegenheid, dus ik heb hem toen wel verteld over hoe het gegaan was tussen haar en mij nadat het uitgegaan was. Dat was begin juni zo ongeveer, denk ik. Sindsdien heb ik hem niet meer gesproken.

Het is relatief lang geleden dat ik hier voor het laatst een blog heb geschreven. Dat heeft alles te maken met de nieuwe strategie die ik in mijn vorige blog aankondigde te gaan proberen. Banden verbreken en afstoten, ontwennen om zoveel met mijn ex-vriendin bezig te zijn in een poging de lijdensweg die ldvd heet en die inmiddels al bijna acht maanden duurt, sneller te kunnen beeindigen. En op het moment dat ik dat doe, en me dus minder op haar concentreer, is er natuurlijk ook minder sterk de behoefte om iets van me af te schrijven op deze site.

Aan de oppervlakte gaat het best redelijk met me, de laatste tijd. Ik heb de indruk dat de nieuwe strategie wel zo z'n vruchten afwerpt. Wesley74 gebruikt wel de quote 'wie blijft staren naar de plek waar de zon is ondergegaan, zal hem niet zien opkomen', of iets van die strekking. Het drukt eigenlijk vrij aardig uit waar mijn nieuwe tactiek ook op neerkomt. Ik wilde me er niet meer in verliezen, in het verdriet, de melancholie, het gemis, het geidealiseer. Me niet meer focussen op wat geweest is, maar op wat is en eventueel op wat komen gaat.

All good things come to an end, was toch de Engelse uitdrukking? Dat is in ieder geval iets wat ik hier niemand hoef te vertellen. Maar wat meer generaliseren kunnen we deze uitdrukking wel. All things come to an end. Dat geldt in dit geval ook voor mijn frequente bezoeken aan deze site. Ik ga jullie nu voor een poosje verlaten. Niet omdat ik niet meer in jullie verhalen geinteresseerd ben en evenmin omdat ik ineens van mijn eigen grauwe sluier verlost ben, maar omdat het onderdeel vormt van de nieuwe tactiek.

Het is nu zeven en een halve maand geleden dat ik mijn relatie verbrak en sindsdien heb ik het gevoel gehad in een emotionele storm terecht te komen die maar niet echt wilde luwen. Geheel zoals dat gaat met ldvd, ging het met ups en downs. In het begin was alles vele malen heftiger dan later en in het begin was het niet iets wat zich alleen tot mij beperkte, maar was ik ook nog niet 'klaar' met mijn ex-vriendin, het meisje met wie ik dik vijf jaar ben samengeweest en die bovendien mijn eerste 'echte vriendin' was. Heb pogingen gewaagd de situatie te veranderen, het tij te keren, maar zonder resultaat en uiteindelijk was er geen reden meer om nog contact met haar op te nemen. Degenen die mijn blogs gevolgd hebben (en dat zijn er nogal wat inmiddels!) weten waar ik het over heb.

Het kwam wel een beetje onverwacht... Ik had er geen rekening mee gehouden dat die jongen met wie ik vanavond had afgesproken om wat te gaan drinken, omdat het wel klikte tussen ons, me nog iets zou kunnen vertellen over M. wat nieuw voor me was. Hij en zij kenden elkaar slechts van gezicht, maar ik was misschien even vergeten dat hij het heel goed kon vinden met iemand anders, die het weer goed kon vinden met haar.

Out of the blue vertelde hij het. Wellicht in de veronderstelling dat ik het al wist. Die persoon waar zowel hij als zij het goed mee kunnen vinden, is een docent. Een docent waarvan ik weet dat zij er een goed gevoel bij had, omdat hij haar als studente waardeerde voor wat ze waard was. Dat wist ik allemaal wel. Maar die docent had tegen die jongen met wie ik vanavond had afgesproken, ook dingen over haar verteld. Duidelijk is dat hij haar als een heel goeie studente beschouwde toen ze nog studeerde. Dat wist ik ook wel allemaal. Dat was tijdens haar afstuderen al duidelijk en toen waren we nog bij elkaar. Maar het contact tussen hem en haar is gebleven en wat die jongen, die dus bevriend is met dezelfde docent, vanavond vertelde, deed me heel veel.

Daar zit ik weer, op de zondagochtend. Officieel is het al wel middag, maar het is weer laat geworden gisteravond. Diepe gesprekken en een goed glas whisky. Niet het niveau dat ik mistroostig in het draaikolkje in mijn whiskyglas - dat ik veroorzaak door het glas wat heen en weer te bewegen zonder dat ik het zelf doorheb - aan het staren was, maar wel een manier waarop ik mijzelf even weer heb kunnen uiten.

De afgelopen week heeft de emotionele storm in mij weer flink huisgehouden. Vorig weekend was een ramp. Doordat de week daarvoor vreselijk druk was geweest en heel veel energie gekost had, kon ik geen weerstand meer bieden aan de ldvd. Ik werd gedwongen om mijn klim uit het dal te pauzeren - een pauze waarin de pijn en het verdriet weer erg hevig van zich liet spreken. Een beetje radeloos werd ik er wel van. Wanneer houdt dit nou eens op?