All good things come to an end, was toch de Engelse uitdrukking? Dat is in ieder geval iets wat ik hier niemand hoef te vertellen. Maar wat meer generaliseren kunnen we deze uitdrukking wel. All things come to an end. Dat geldt in dit geval ook voor mijn frequente bezoeken aan deze site. Ik ga jullie nu voor een poosje verlaten. Niet omdat ik niet meer in jullie verhalen geinteresseerd ben en evenmin omdat ik ineens van mijn eigen grauwe sluier verlost ben, maar omdat het onderdeel vormt van de nieuwe tactiek.

Het is nu zeven en een halve maand geleden dat ik mijn relatie verbrak en sindsdien heb ik het gevoel gehad in een emotionele storm terecht te komen die maar niet echt wilde luwen. Geheel zoals dat gaat met ldvd, ging het met ups en downs. In het begin was alles vele malen heftiger dan later en in het begin was het niet iets wat zich alleen tot mij beperkte, maar was ik ook nog niet 'klaar' met mijn ex-vriendin, het meisje met wie ik dik vijf jaar ben samengeweest en die bovendien mijn eerste 'echte vriendin' was. Heb pogingen gewaagd de situatie te veranderen, het tij te keren, maar zonder resultaat en uiteindelijk was er geen reden meer om nog contact met haar op te nemen. Degenen die mijn blogs gevolgd hebben (en dat zijn er nogal wat inmiddels!) weten waar ik het over heb.

Hoe dan ook, het is nu inmiddels bijna 2/3 jaar geleden en nog steeds merk ik ups en downs. Downs die soms nog net zo heftig voelen als in het begin. Desondanks merk ik wel ook een hoop vooruitgang. Er heeft zich zo langzamerhand wel weer een 'basisgevoel' gevormd en ik ben grote delen van de dag ook compleet niet met haar bezig. Desondanks is het nog wel zo dat ik met haar opsta en naar bed ga. In mijn hoofd, that is.

Ik bedacht me dat 7,5 maand best lang is. Bovendien heb ik nu al zolang geen (echt) contact meer met haar gehad, dat ik werkelijk geen flauw idee heb hoe het met haar gaat en hoe haar leven eruit ziet. Dat was best een moeilijke realisatie. Maar ik werd er door mijn moeder onlangs op gewezen dat het heel goed mogelijk is dat ze nu inmiddels wel er helemaal klaar mee is en amper tot niet meer met mij bezig is. In het begin had ik alle reden om aan haar houding en woorden daaromtrent te twijfelen, maar het is nu zolang geleden en ze heeft me zo resoluut uit haar leven gebannen, dat het goed mogelijk is dat ze er al lang aan gewend geraakt is om niet meer met mij bezig te zijn. Of het er dan ooit in de toekomst nog eens uitkomt of niet is daarbij niet eens relevant.

Dat maakte wel dat zich een raar gevoel van mij meester maakte. Begon deze emotionele storm gevoelsmatig toch als eentje waar wij met z'n tweeen in beland waren, ik heb het idee alsof ik nu alleen ben overgebleven. Alsof er een veldslag woedde vanaf het moment van de breuk en dat ik nu nog in mijn eentje met het zwaard in mijn hand overeind sta terwijl iedereen het slagveld inmiddels allang verlaten heeft, aangezien er geen doel meer is om voor te vechten. In mijn hoofd is/was ze nog steeds erg actueel, maar in de realiteit was ze gaandeweg steeds meer tot het verleden gaan behoren.

Gesprekken hierover, maar ook gesprekken over de hele situatie in het algemeen, hebben me een aanzet gegeven om over een boel dingen na te denken. Een aantal conclusies bereikt en gezocht naar een nieuwe tactiek.

Een van de conclusies die ik bereikte, was dat het ergens bijna iets neurotisch had, hoe ik met haar bezig was. De focus was nog steeds zo op haar gericht (terwijl ze dus allang voltooid verleden tijd was) dat ik weinig oog had voor andere dingen in mijn leven. Het meeste ging op de automatische piloot, bestuurd door de ratio. Nou heb ik best 'n aardige ratio, dus dat ging allemaal wel goed, maar overcommuniceren naar mijn gevoel, kon hij het niet. Een soort neurotisme dus, zo'n stempel drukte ik er voor mezelf maar even op. Voortdurend voerde ik in mijn hoofd een monoloog met mezelf en gek genoeg bereikte ik voortdurend de conclusie dat het vreselijk rot is dat het over is tussen ons, dat het nooit meer zo zal zijn als toen, dat ik de liefde van mijn leven ben kwijtgeraakt door mijn eigen acties en dat haar gedrag, zo onverklaarbaar als ik het heb gevonden, aanleiding geeft om in ieder geval niet alle hoop op een toenadering, wanneer dan ook, te laten varen. Idealiseren dus en tegelijkertijd ook nog eens de realiteit van na de relatie uit het oog verliezen.

Dat idealiseren en irreele hoop creeren was een ding. Los daarvan was er dus ook het neurotische aspect, het aspect dat mijn gevoel zich vooral op haar concentreerde en alles wat ik voelde voortdurend op haar terug leek te reflecteren. Dat maakte dat de gedachtenstroom die gaande was mij kon maken of breken. Als ik mezelf enigszins wijs kon maken dat het misschien allemaal nog wel weer goed kwam met ons, voelde ik me goed, en als ik mezelf voorhield dat dat onzin was, voelde ik me slecht. Alleen dat, alleen dat meisje dat al zolang mijn vriendin niet meer is, bepaalde hoe ik me voelde.

Daar kwam nog eens wat anders bij, namelijk de realisatie dat ik het misschien zo langzamerhand ook aan het cultiveren was. Heel lang heb ik alle gedachten en gevoelens omtrent haar gewoon toegelaten, omdat ik niets wilde wegstoppen, dacht dat het beter was om het toe te laten vanuit een oogpunt van 'verwerken'. Ik wilde niet dat er later nog eens shit op mijn dak zou vallen. Maar wellicht kun je er ook in doorschieten. Als ik nu aan haar dacht, stopte ik doorgaans niet eerder met denken dan dat er echt iets gebeurde wat me gewoon afleidde of dat ik ging slapen ofzo. Om dan de volgende dag me meestal nog steeds niet veel beter te voelen. Van alles ging daarbij door mijn hoofd - gedachten terug aan vroeger, tot in details, waarbij ik een soort nostalgie voelde, vermengd met het melancholische gevoel van 'nooit weer'. Nooit is een lange periode, op het moment dat je zo'n gevoel oproept. Iets anders wat regelmatig terugkeerde was het 'nu', gedachten over dat mijn ex-vriendin ieder moment in theorie een nieuwe vriend zou kunnen krijgen, dat er iemand anders aan haar zit. Ik visualiseerde me dat helemaal. Einde van het liedje was dat ik weer behoorlijk bijeen geveegd moest worden.

Ik wil het niet cultiveren. Ik wil me er niet in wentelen. Resultaat van alle negatieve gedachtenstromen is ook dat ik me niet veel beter over mezelf ben gaan voelen. Het houdt me zwak, kwetsbaar en klein. Nog immer niet die sterke jongen die ik was voordat deze ellende begon, maar iemand die dat bij tijd en wijle vrij aardig kan improviseren. Ik wilde mezelf terug en rationeel kon ik bedenken dat ik daar alle reden toe had. En ook wel de mogelijkheden. Want zoals ik hier al wel vaker heb neergeschreven: afgezien van de ldvd is alles vanaf februari best goed met me gegaan.

Tijd dus voor een andere invalshoek. Nieuwe focus: mijzelf en waarom het eigenlijk best leuk is om mij te zijn. Als mijn gedachten weer naar haar dreigen af te dwalen, vervang ik de beelden. Niet zij met een andere gozer, maar ik met een ander meisje! Als ik terugdenk aan het verleden, stop ik met denken: niet het gevoel oproepen van nostalgie en daarin wentelen. Oh wat was het vroeger toch fijn en wat is het nu toch kut. Wat een onzin! Ja, het was vroeger wel fijn, de goden zij dank want als het niet fijn was, wat heb ik dan die vijf jaar lang allemaal uitgespookt? Maar waarom moet vroeger nu ineens zoveel fijner zijn dan nu? Vroeger zat ik in een relatie waarbij ik uiteindelijk allemaal twijfels had en die echt vast kwam te zitten. Nu staan alle mogelijkheden open. In theorie kan ik iedere dag iemand tegenkomen met wie ik een bijzondere band van wat voor aard dan ook opbouw. En dat kan net zo goed weer een vrouw zijn - voor mijn vriendin hoef ik me, bij gebrek aan vriendin, niet in te houden.

Mijn vriendin heeft mij afgestoten, reeds maanden geleden. Het wordt tijd dat ik haar nu ook afstoot. In mijn hoofd. Ik moet ook verder en ik schiet er niks mee op om te blijven hangen in het verleden. Ik kan me in ieder geval heugen met het feit dat mijn eerste vriendin zo'n bijzonder iemand was. Dat ik daar nu nog niet het volle oog voor heb - soit. Dat komt nog wel. En dat ik altijd het gevoel heb gehad sinds de breuk volstrekt niet goed of gewoon helemaal niet te zijn begrepen of geloofd - soit. Veranderen doe ik er allang niks meer aan. Kortom: niet meer terugkijken - vooruit met de geit!

Een en ander is echter naar mijn idee ook een soort gewenning geworden zo langzamerhand. Ik ben eraan gewend geraakt om aan haar te denken en met haar bezig te zijn. Van die gewenning moet ik af. Ik moet ophouden met veel aandacht te schenken aan dingen die verband met haar houden. Als ik op plaatsen ben waar ik veel met haar geweest ben of als ik muziek hoor waar ik speciale herinneringen aan haar bij heb - so be it! Ik ga de plaatsen niet meer vermijden en de muziek niet meer afzetten. Ik ga het bord schoonvegen, zodat er nieuwe herinneringen gevormd kunnen worden en de plaatsen en muziek op z'n minst neutraal worden.

Bij de nieuwe tactiek hoort ook wat ik aan het begin van deze blog schreef. Deze site. Die is natuurlijk hartstikke associatief met haar en alles wat eromheen hangt. De dingen die er geschreven worden zetten me steeds aan het denken en zoals dat met de meesten hier wellicht zo zal zijn, reflecteer je de meeste dingen die geschreven worden op jezelf. Vormt het ook voor jezelf stof tot nadenken. Zo wordt het voor mijn gevoel ook in leven gehouden.

Vanaf het moment dat ik deze site voor het eerst bezocht, ergens eind februari, begin maart, is er denk ik geen nieuw gepost berichtje meer aan mijn aandacht ontsnapt. Of het nou om een blog ging, om reacties daarop, om een verhaal of poll, allemaal heb ik ze gezien. Natuurlijk op lang niet allemaal gereageerd - ik reageerde doorgaans alleen als ik het gevoel had dat ik iets toe te voegen had. Dat is dan ook hetgeen waar ik nu mee ga stoppen. Ik ga niet meer half dwangmatig (want zo voelt dat bijna, omdat het gewenning is geworden) alle berichtjes lezen. Daarom zal ik de site ook een stuk minder vaak bezoeken.

Maanden geleden al heb ik mezelf een voornemen gemaakt, en dat is dat ik op deze site een 'rond' verhaal wilde gaan vertellen. Het begint bij het begin van alle ellende, dik zeven maanden terug, maar het moet eindigen bij het einde van alle ellende. Daar zijn we voorlopig nog niet, dus dit is niet mijn laatste blog hier. Schrijven zal ik blijven doen, op momenten dat ik het gevoel heb dat ik iets te melden heb, of bijvoorbeeld op het moment dat ook de nieuwe tactiek niet blijkt te werken. Verhalen van mensen die ik zo door de tijd heen redelijk goed heb leren kennen, zal ik ook blijven volgen om eventueel nog eens wat steunende woorden te kunnen schrijven. Priveberichten blijf ik uiteraard lezen en beantwoorden en hetzelfde geldt natuurlijk voor reacties op mijn eigen blogs. Maar de rest niet meer. Ik moet van de associatie en gewenning af.

Hoe het ook zij, ik heb dan wel alles gelezen, maar in de loop der tijd ben ik steeds minder reacties gaan plaatsen, dus heel veel zullen jullie er uiteindelijk niet van merken. Hooguit nog weer minder reacties misschien, maar dat stond al op zo'n laag pitje dat dat amper merkbaar zal zijn.

Jullie zijn dus nog niet van me af, maar ik ga ophouden met onderdeel van het meubilair te zijn. Althans, ik ga het proberen. Wish me luck. Ik hoop dat het niet lang meer duurt voordat ik wel daadwerkelijk mijn laatste blog hier neer kan poten. Dan zal ik ook wel fatsoenlijk afscheid nemen, maar zover is het nu nog niet.

Hopelijk kan ik de klim nu nog wat soepeler van me afzetten, nu ik de banden met het dal heb verbroken...