Dank jullie wel voor jullie commentaren. Wat jij voorstelt, Ikke78, is inderdaad voor mij geen optie meer. Feitelijk heb ik al twee laatste gesprekken gehad en toen ik het allerlaatste gesprek had, twijfelde zij er ook al aan of het dan nu echt wel het laatste gesprek was, omdat we eigenlijk al een laatste gesprek gehad hadden. Ik was er heilig van overtuigd dat het tweede laatste gesprek nodig was, dat het anders zou zijn en daardoor ook dat het echt het laatste gesprek zou zijn, als zij dat zou willen. Ik heb dat tegen mezelf gezegd, tegen haar gezegd en tegen iedereen in mijn omgeving. Zij bleef stellig erbij (dit was begin juli) dat ze zonder mij verder wilde. Ik heb nog vragen kunnen stellen enzo, maar aangezien het via de telefoon was, was het kort. Wel teder en fijn ergens, maar ik heb de fundamenten van haar stelligheid niet kunnen aantasten. Hield mezelf voor dat dat misschien anders geweest had kunnen zijn als we nog face to face hadden afgesproken, maar dat wilde ze niet en eigenlijk was ik er zelf ook wel een beetje bang voor - dat ik ook weer een stuk de put in zou vallen door haar weer te zien en te spreken.

Om een lang verhaal kort te maken: nog een keer een 'laatste gesprek' voorstellen is voor mij geen optie. Ik voel me daar zelf ook niet prettig bij. Het voelt oninteger en ik wil niet mijn integriteit ook nog eens verliezen. Het zou mijn betrouwbaarheid en alles aantasten ben ik bang. Net alsof ik een bord voor mijn kop heb. Die indruk wil ik niet wekken.

Jaspera's idee is wat dat betreft beter - 'neutraal' contact zoeken en 'proberen of ik haar opnieuw kan versieren'. Daar is weinig onintegers aan en het is op zich vrij onschuldig. Het grootste probleem is alleen dat zij dus al die tijd vreselijk haar best doet om contact te vermijden. Ik zou niet goed weten hoe ik een 'neutrale omgang' zou kunnen aanzwengelen. Ze kent me ook langer dan vandaag, bovendien. Ze doorziet dat wel denk ik en dat is een extra reden voor haar om de boot af te houden, vermoed ik. Ik heb nog wel eens een neutrale mailwisseling met haar gehad, bestaande uit een mailtje van mij, antwoord van haar, antwoord van mij en daarna bleef het weer stil (terwijl ik wel expliciet wat dingen had gevraagd in die laatste mail). Nou is ze altijd al slecht geweest in het onderhouden van correspondentie enzo dus het zou ook gewoon luiheid of vergeetachtigheid kunnen zijn, maar goed.

Het is wel wat ik tijdens de gesprekken die we nog gehad hebben aan haar heb voorgesteld, om af en toe op vriendschappelijke basis (maar niet om vriendjes te worden - want dat was voor mij ook een no go, veel te gevoelig), om elkaar en de situatie wat af te tasten en te kijken wat er met ons gebeurde, af te spreken. Eens wat drinken, misschien een keer naar de bios ofzo. Daten, eigenlijk, haha. Maar die boot heeft ze ook afgehouden dus. Ze vond het best om af en toe nog wat af te spreken om over het verleden te praten, maar verder niet. Van dat laatste is ook weinig terechtgekomen - we hebben inclusief dat telefoongesprek maar drie gesprekken gehad ofzo sindsdien, waarbij ze de laatste keer duidelijk aangaf dat ze 'helemaal verdergegaan was' en mijn vragen voor haar 'uit een andere wereld leken te komen'. Dat kan ik ook niet zo goed rijmen met het volstrekt geen contact. Natuurlijk kan het zijn dat mijn 'conspiracy theory' van het 'ze geeft nog veel om me, het ligt gevoelig, daarom doet ze zo' volstrekte onzin is en het eigenlijk heel eenvoudig ligt, dat ze gewoon geen behoefte heeft aan contact met me en door het ingewikkelde verleden en het feit dat ze vermoedt dat ik er nog mee zit de drempel gewoon te hoog is voor haar om contact op te nemen of wat dan ook. Het blijft speculeren. Maar ik vind het eerlijk gezegd wel aannemelijk dat mijn 'conspiracy theory' dichterbij de waarheid ligt.

Hoe het ook zij - ik zou zo'n plan wel uit willen voeren, Jaspera, maar zelfs zoiets zie ik in de praktijk niet lukken. Daar komt bij dat ik gewoon zelf geen held meer ben op dit gebied. Ik ben heel kwetsbaar voor alles wat met haar te maken heeft, nog immer. Bang om dingen te horen die ik niet wil horen enzo, bang om na zoveel tijd weer eens het lid op de neus te krijgen. Straalonzeker naar haar toe (wat echt raar is, ten opzichte van degene die je juist altijd het meest vertrouwde). Dat heeft al dit gedoe me gewoon gemaakt. Zoals ik ooit eens in een blog geschreven heb: 'ik herken je niet meer'.

Dus, het is moeilijk. En gisteravond, nadat ik dat van die jongen gehoord had en voordat ik die blog schreef, schoot het ook al door mijn hoofd: 'accepteer het nou maar gewoon - het is voorbij! Die informatie is niet meer relevant voor jou! Door nu trots te zijn en het je allemaal te gaan voorstellen, trek je haar weer terug in je eigen geest en dat is nou juist wat je niet moet doen, want jij hebt dan wel zo'n romantische geest, maar zij niet kennelijk, zij beschouwt het als afgesloten!'.

Je hebt het over hoop. Dat viel me op. Je wreef me even in dat ik nog hoop heb. Misschien heb ik het zelf ook wel geschreven, ik geloof het haast wel. Maanden geleden had ik al eens voorspeld dat het laatste gesprek, als het een duidelijke 'nee' op zou leveren, ik geen hoop meer zou hebben, dat ik daar helder genoeg voor was. Maar dat dat gold voor de 'rationele hoop', hoop die gestoeld is op feitenkennis, die zegt 'als ik naar de feiten kijk, kan het niet anders dan dat er nog een kans is dat het weer goedkomt'. En ze leverde een duidelijke 'nee' en daarmee verdween hoop die ik op feiten kon bouwen. Dan zou ik echt van mezelf vinden dat ik een bord voor mijn kop heb.

Maar de 'irrationele hoop' - het pure gevoel, dat latent sluimert in mijn geest en dat niet gestoeld is op andere feiten dan 'we hebben heel veel van elkaar gehouden', 'ze kan me gewoon nog niet vergeten zijn' en 'je weet nooit wat de toekomst brengt - misschien breekt het haar ook ineens op en gebeuren er nog verrassende dingen', dat is er nog wel. Is het eigenlijk wel hoop te noemen? Misschien is het eerder een 'verromantiseren van deze rotte waarheid'. Want ik weet wel beter. Als ik heel eerlijk ben, weet ik dat het voorbij is, weet ik dat ik het achter moet laten en weet ik dat ik mezelf erom vervloek dat ik daar zo'n kneus in lijk, want ik doe mijn best, heus. Maar het blijft me achtervolgen en gisteravond bleek maar weer eens hoe kwetsbaar ik was.

Heb na het schrijven van de blog nog met een vriend gechat, die ik het verhaal ook heb laten lezen, zodat hij even weer op de hoogte was. Daarna hield ik het weer eens niet droog.

Weken geleden introduceerde ik het begrip 'spartelen' in een van mijn blogs. Dat het zo voelt, wat ik aan het doen ben, 'spartelen in een nepwereld', alsof ik voortdurend mezelf voor de gek aan het houden ben als ik naar de toekomst kijk, een toekomst zonder haar en mijn best doe om haar achter me te laten en eroverheen te komen. Want dan breekt de weerstand weer, om wat voor reden dan ook, en dan merk ik dat ze zeven maanden na dato nog net zo actueel is als dat ze was toen we nog bij elkaar waren.

Heb me wel eens bedacht dat het ook zo is dat het pure 'weer bij elkaar komen' in een klap een einde zou kunnen maken aan deze hele sores, maar dat ik het eigenlijk zo langzamerhand heel moeilijk vind om te zien hoe het zonder dat we weer bij elkaar komen toch echt verleden tijd gaat worden.

Hey Mike,

Dank voor je berichtje, dat is wel een leuk idee op zich. Ik heb het gevoel ook dat ik soms moet ontnuchteren. Jouw verhaal en het verhaal van Jaspera ook trouwens zijn inderdaad voorbeelden van hoe het ook kan lopen (al verschillen jullie verhalen natuurlijk wel). Maar het idee van het kerstkaartje is misschien wel iets inderdaad. Zoals je zegt zijn we dan twee, drie maanden verder dus hoe ik er tegen die tijd in sta dat zien we dan wel, maar voor nu is het een goed idee om op te slaan. Dank je wel