Het is lang geleden dat ik hier wat geschreven heb. Het is weer eens tijd voor een update. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat er niks is gebeurd in de tussentijd. Mijn laatste blog dateert van begin mei dit jaar, alweer zo'n twee maanden geleden. Iedere keer weer lijk ik een persoonlijk record te vestigen voor wat betreft de lengte van de periode tussen mijn blogs in, maar helemaal afgehaakt hier ben ik nog immer niet. Dat was ook niet de strekking. Ik zou pas helemaal afhaken als de wereld weer helemaal klopte voor mijn gevoel en mijn sores echt helemaal verleden tijd was.

Helemaal in het begin, na de breuk met M., hoorde ik van mensen dat het soms lang kon duren voordat je er echt helemaal klaar mee bent. Ik hoorde termijnen van twee jaar of soms zelfs langer. Niet iets om vrolijk van te worden, helemaal niet op het moment dat je echt nog finaal in de kreukels ligt.

Het voelt alsof alles echt volledig is ontspoord. Ongeveer een half jaar lang heb ik gewikt en gewogen en getwijfeld om uiteindelijk tot de conclusie te komen dat het beter zou zijn om uit elkaar te gaan. Uiteindelijk had ik het niveau bereikt dat ik me meer zorgen maakte over hoe het haar te vertellen en dat ik me vooral rot voelde over het feit dat ik haar zou kwetsen, dan dat ik voor mezelf nog echt twijfelde.

Dat ik de factor 'houden van' ongelofelijk heb onderschat, is voor mij wel duidelijk geworden. En in dat laatste half jaar, heb ik daar niet bij stilgestaan. Ik heb die factor misschien wel bewust genegeerd, omdat ik dacht dat het het beste was om uit elkaar te gaan en dan kon ik die complicatie er niet bij hebben, want dan zou ik nooit knopen kunnen doorhakken.

De klik. Een band. Op elkaar ingespeeld zijn. Het gevoel hebben dat je met z'n tweeen een bent. Dat je echt bij elkaar hoort. Dat je samen bent. Met z'n tweeen een soort eigen wereldje hebt gebouwd binnen de grote wereld. Eigen traditietjes, ritueeltjes, grapjes of gebaren die alleen diegene en jijzelf begrijpen. Exclusiviteit, uniciteit, puurheid, bijzonderheid. Gevoel van warmte, geborgenheid. Vertrouwen en intimiteit, in elkaar op kunnen gaan. De ander aankijken en kriebels voelen, zelfs na zoveel jaar. SMS-jes en kaartjes sturen als je niet bij elkaar bent. De ander na een dag al missen, maar toch bij elkaar vandaan kunnen zijn in de wetenschap dat er iemand is die jou op dat moment ook zo mist en dat je diegene weer zult zien.

Het haalt het allemaal weer naar boven, voor zover het daar niet al was. Ik fiets door de stad, van bemiddelingsbureau naar bemiddelingsbureau, op zoek naar nieuwe woonruimte. Verplicht op zoek, want mijn huidige woonruimte, wat ooit onze woonruimte was, was slechts voor beperkte tijd beschikbaar en die tijd is nu bijna ten einde.

De zon schijnt. Het is het begin van de lente. Eerder had ik daardoor juist een positieve stemming, maar nu lijkt het vooral een accent te geven aan het gevoel van verandering. Ik ben op retour; doe iets wat ik reeds eerder ook gedaan heb, maar nu doe ik het alleen. Ik ben niet meer, zoals dat eerder het geval was, samen met jou op zoek naar woonruimte. Niet meer positief geladen samen met jou op zoek, omdat we samen een stap vooruit gingen zetten. We gingen samen een stap zetten in onze relatie door eindelijk officieel te gaan samenwonen en we gingen samen een stap naar de volwassenheid zetten, door een zelfstandig appartement te betrekken.

Hoe kan het toch dat ik zo het gevoel heb haar vreselijk te missen, het verlangen heb om onbeperkt met haar te kunnen bijpraten, knuffelen, noem alles maar op, om eigenlijk gewoon bij haar te zijn, terwijl - als ik er wat langer bij stilsta en er wat dieper over nadenk - ik ook weet dat op het moment dat de gelegenheid daartoe geboden zou worden doordat de situatie ineens enorm verandert, ik haar weer tegen zou komen en het daadwerkelijk weer ergens heen zou gaan, ik waarschijnlijk me zou realiseren dat het niet verstandig is weer een relatie te beginnen?

Ik heb even pauze van mijn werk en in de pauze doe ik mijn gebruikelijke ding: loop naar buiten, ga op 'mijn muurtje' zitten in de zon, die ervoor zorgt dat hoewel het nog steeds koud is, er ook een aangenaam warme gloed op me valt en steek een sigaretje op. Specifiek vandaag staar ik weer wat voor me uit terwijl ik van binnen mijn gedachten weer naar haar laat uitgaan. Ik word me ervan bewust dat de feitelijke, objectieve situatie niet is dat ik nooit weer gelukkig zal zijn in de liefde - hoewel dat anders voelt - en dat mijn geluk in de liefde dan ook niet alleen aan haar gekoppeld is. Dat impliceert dat ik niet weet wanneer het zal zijn, maar dat er een moment zal komen dat ik, zij het vanwege iemand anders, weer met mijn hoofd in de wolken zal lopen.

Als het terugkomt, komt het vaak op de manier terug zoals vanochtend. Na een nacht met eigenlijk ietsje te weinig slaap, trek ik mijzelf met veel moeite uit bed en terwijl mijn lichaam bijna automatisch alle handelingen verricht die bij de vroege ochtend horen - douchen, aankleden, koffie zetten, computer aan, mail checken, enzovoorts - is mijn geest weer bevat door een gevoel van neerslachtigheid. Het duurt niet lang voordat mijn onderbewustzijn aan mijn bewustzijn heeft doorgeseind dat dat komt vanwege M., vanwege hoe alles gelopen is, vanwege het feit dat ze er niet meer is. Vanwege alle dingen die ik zo graag zou willen zeggen of doen, maar die niet meer kunnen. Vanwege het definitieve karakter en de afwezigheid van de hoop dat er in deze situatie met haar nog iets verandert. Vanwege het feit dat dit zo niet de bedoeling was, vanwege het feit dat ik me rot voel om iets waar ik nu al meer dan een jaar aan heb kunnen wennen, maar het niet lijkt te gebeuren.

Het heeft me even weer te pakken vanavond. De rest van de dag eigenlijk niet, maar vanavond wel weer even. De gedachte dat zij leeft in mijn herinneringen - misschien vooral nog, dat de tijd met haar leeft in mijn herinneringen. Een tijd doorspekt met veel momenten, momenten van innerlijke rust en geluk, waar ik vanuit de positie waar ik nu sta, die van een jaar me al opgejaagd en onrustig voelen, met weemoed aan terugdenk.

Vanavond vroeg ik me weer af - wat zou ze aan het doen zijn op dit specifieke moment? Want ze bestaat nog! Het voelt nu soms alsof ze uit mijn leven is weggerukt (al is dat zo abrupt allemaal niet gegaan natuurlijk) en dan komt de gedachte soms op, dat ze nog wel bestaat. Wat eigenlijk een heel bevreemdend idee is.