Het is lang geleden dat ik hier wat geschreven heb. Het is weer eens tijd voor een update. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat er niks is gebeurd in de tussentijd. Mijn laatste blog dateert van begin mei dit jaar, alweer zo'n twee maanden geleden. Iedere keer weer lijk ik een persoonlijk record te vestigen voor wat betreft de lengte van de periode tussen mijn blogs in, maar helemaal afgehaakt hier ben ik nog immer niet. Dat was ook niet de strekking. Ik zou pas helemaal afhaken als de wereld weer helemaal klopte voor mijn gevoel en mijn sores echt helemaal verleden tijd was.

Helemaal in het begin, na de breuk met M., hoorde ik van mensen dat het soms lang kon duren voordat je er echt helemaal klaar mee bent. Ik hoorde termijnen van twee jaar of soms zelfs langer. Niet iets om vrolijk van te worden, helemaal niet op het moment dat je echt nog finaal in de kreukels ligt.

Zo langzamerhand begin ik het beter te plaatsen. Als ik later oud en gerimpeld ben en men vraagt mij hoelang het heeft geduurd voordat ik over de breuk met mijn eerste vriendinnetje heen was, zal ik ook in jaartermijnen gaan praten. We zitten nu op ongeveer anderhalf jaar en ik heb genoeg geleerd om te kunnen inschatten dat het niet binnen een half jaar echt allemaal finito voorbij is.

Daar staat alleen tegenover dat het karakter van de verwerking en de intensiteit van de bijkomende gevoelens wel veranderd is in de loop der tijd. In het begin dacht ik: als dit twee jaar duurt, overleef ik dat nooit. Nu weet ik dat het niet zolang duurt dat je dat specifieke "volledig in de kreukels"-gevoel houdt, maar dat er voortdurend subtiele transities in plaatsvinden. Het is te hebben. Het is niet leuk en af en toe kan het je nog even flink pakken, maar er zijn ook veel periodes van relatieve rust. Het is er dan nog wel, maar op de achtergrond, niet aanwezig, niet actief merkbaar of voelbaar.

En ondertussen gebeurt er van alles. Het leven staat niet stil. Van eind november 2006 tot begin mei 2007 heb ik een relatie gehad met een ander meisje, dat ik uiteindelijk heb verbroken omdat het - kort samengevat - allemaal nog wat te ingewikkeld voor me was. Voordat ik eraan begon, had ik het gevoel vrij aardig alles met M. verwerkt te hebben, maar toen ik wat met A. kreeg, kwam alles keihard terug. Dat was heel moeilijk voor me, ook omdat ik niet goed wist wat ik ermee aan moest, of ik het aan A. moest toevertrouwen of niet, noem maar op.

Uiteindelijk heeft dat tot veel geklooi van mijn kant geleid, waardoor ik het haar ook bepaald niet makkelijk heb gemaakt. En omdat zij het er ook moeilijk mee had, kreeg ik het daar weer moeilijk mee en zo was er eigenlijk een beetje een negatieve spiraal gezet. Alsof ik er een abonnement op heb, zag ik geen andere uitweg meer om uit de negatieve spiraal te komen dan er een punt achter te zetten. Eigenlijk had ik door alle ingewikkeldheden van meet af aan haar niet een echte kans gegeven om door te dringen tot mijn binnenste, het door alles wat me in het jaar daarvoor overkomen was toch wat verkilde hart. Het lukte me niet haar die toegang te geven, ook al wilde ik dat echt wel, en uiteindelijk is het, wellicht prematuur, op die manier geeindigd.

Hoewel ze het er aanvankelijk erg moeilijk mee had, heeft ze vrij goed de draad weer op kunnen pakken lijkt het, want ik hoorde onlangs dat ze inmiddels alweer een nieuwe vriend heeft. Om heel eerlijk te zijn, paste dat precies in mijn verwachtingenkader. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat me dat koud liet, maar zo rampzalig als ik het had gevoeld als dat op
dezelfde termijn bij M. was gebeurd, was het ook bepaald niet. Ik denk dat ik een realistisch beeld heb van hoe alles gelopen is en dan is hoe dan ook te constateren dat het fijn voor haar is dat ze nieuw geluk gevonden heeft. Hopelijk niet zo'n prutser als ik. Ze verdient het gelukkig te zijn, het is een hele lieve meid.

Mijn bezoekjes aan de psycholoog zetten ook door en leiden ertoe dat ik toch wel een klein beetje het gevoel heb gekregen dichterbij de oorzaak van mijn gepruts te komen. We lijken in ieder geval een patroon te kunnen herkennen dat ik geplaagd word door knagende twijfel wat leidt tot een neiging tot afstoten (of zelfs destructief gedrag) als ik bij een meisje ben, en dat op het moment dat we niet meer bij elkaar zijn (of dat nou is omdat het uit is, of omdat ze een poos in het buitenland zit o.i.d.) ik de neiging heb om haar hartgrondig te missen en te idealiseren. Nou moeten we nog even uitvinden waardoor dat precies komt en wat ik eraan kan doen. Fijn is anders. Verder lijkt het alsof ik geneigd ben tot het creeren van een droomwereld, een fantasiewereld, waarin er geen onzekerheid of wantrouwen bestaat want de regisseur van die fantasie ben ikzelf. En het is er een fantasiewereld voor om niet realistisch te zijn. En een prima plek om naar terug te keren op het moment dat het in de realiteit even niet zo leuk is.

Hoe romantisch en mooi is bijvoorbeeld het scenario, als na alles wat er nu gebeurd is, "het lot" of hoe je het ook zou noemen, er ineens voor zou zorgen dat M. en ik na al die tijd weer zouden samenkomen en het geluk vinden? Dat maakt het misschien moeilijk om los te laten. Het is niet helemaal correct om te zeggen dat ik niks te verliezen heb; het is die fantasie die ik te verliezen heb. En dat levert weer angst op; angst voor dingen die de fantasie zou kunnen vernietigen.

Het is een theorie, maar wel eentje die plausibel is. Eentje die de moeite waard is om uit te zoeken. Het is ook niet zo dat er maar een zo'n fantasie is; er kunnen meerdere naast elkaar bestaan. Het is dat ik me er nu bewust van ben, maar vergelijkbare fantasieen zou ik ook over A. kunnen krijgen. Maar handig is het niet om zulke fantasieen te hebben, want de fantasie houdt me vast aan iets waar niks meer in zit en blokkeert en belemmert om door te gaan.

Maar er is veel meer. Er zijn meerdere theorieen van wat er nou precies aan de hand is. Er zijn meerdere dingen die de moeite waard zijn om uit te zoeken. Er zijn ook al andere dingen die voor mij op zijn plaats gevallen zijn. Er lijkt echt vooruitgang in te zitten.

Het thema van de afgelopen tijd is en blijft echter 'herdefinitie' en dat strijkt zich verder uit dan alleen het vlak van de liefde. Na de breuk met M. is de drang bij mij stevig ontstaan om op allerlei andere vlakken ook te herdefinieren. Jezelf opnieuw in de wereld te plaatsen, gevestigde oordelen te laten varen en alles op een andere manier te ervaren en te interpreteren. Ik heb het gevoel dat dat wijsheid heeft opgeleverd, die ik anders niet gehad zou hebben.

Tot zover even de update van nu. Misschien binnenkort meer, maar ik moet er zodadelijk vandoor.