Start › Blogs › Unremedied's blog

Ambivalentie

afbeelding van Unremedied
Don, 19/04/2007 - 10:37 — Unremedied

Hoe kan het toch dat ik zo het gevoel heb haar vreselijk te missen, het verlangen heb om onbeperkt met haar te kunnen bijpraten, knuffelen, noem alles maar op, om eigenlijk gewoon bij haar te zijn, terwijl - als ik er wat langer bij stilsta en er wat dieper over nadenk - ik ook weet dat op het moment dat de gelegenheid daartoe geboden zou worden doordat de situatie ineens enorm verandert, ik haar weer tegen zou komen en het daadwerkelijk weer ergens heen zou gaan, ik waarschijnlijk me zou realiseren dat het niet verstandig is weer een relatie te beginnen?

Ik heb even pauze van mijn werk en in de pauze doe ik mijn gebruikelijke ding: loop naar buiten, ga op 'mijn muurtje' zitten in de zon, die ervoor zorgt dat hoewel het nog steeds koud is, er ook een aangenaam warme gloed op me valt en steek een sigaretje op. Specifiek vandaag staar ik weer wat voor me uit terwijl ik van binnen mijn gedachten weer naar haar laat uitgaan. Ik word me ervan bewust dat de feitelijke, objectieve situatie niet is dat ik nooit weer gelukkig zal zijn in de liefde - hoewel dat anders voelt - en dat mijn geluk in de liefde dan ook niet alleen aan haar gekoppeld is. Dat impliceert dat ik niet weet wanneer het zal zijn, maar dat er een moment zal komen dat ik, zij het vanwege iemand anders, weer met mijn hoofd in de wolken zal lopen.

Verder komt het in me op dat het een plausibele verklaring voor haar gedrag naar mij toe sinds de breuk is, dat zij ongeveer dezelfde realisatie heeft gehad als ik in de eerste alinea schreef. Dat zij misschien gevoelsmatig niet heel anders tegenover mij staat, maar ook beseft dat een relatie niet verstandig zou zijn. Dat ze daarom de banden zo resoluut verbroken heeft, omdat een minder rigoureuze methode de grote kans in het leven zou roepen dat zij en ik niet echt van elkaar zouden losraken, terwijl dat eigenlijk misschien wel het beste zou zijn. Het zou dan een dilemma worden: wat laat je prevaleren, je gevoel of je verstand? Waar zij altijd al iemand was die meer geneigd was haar ratio te volgen en ik meer mijn gevoel, zou deze situatie misschien zelfs bij voorbaat te voorspellen geweest zijn.

Terwijl ik daar zo zit, krijg ik gezelschap van een kennis, die iemand bij zich heeft die ik niet ken. We stellen ons aan elkaar voor en ik begrijp uit de gegevens die ik krijg, dat hij een collega van mijn ex-vriendin geweest is in de tijd dat zij nog studeerde en haar bijbaantje had. Iemand over wie ik van haar wel verhalen gehoord heb. Terwijl ik mijn naam zeg (die onderscheidend genoeg is dat er niet veel van rondlopen), vraag ik me af of hij de link legt. Of hij, zonder het uit te spreken, van binnen denkt: aha, dus JIJ bent de ex-vriend van... Ik zit met gedachten en gevoelens die ik onuitgesproken laat, hij zal er misschien niet eens bij stilstaan, of wel, maar spreekt het ook niet uit. Ondertussen is het best gezellig. Hij lijkt me wel een aardige vent en ik geloof dat mijn ex-vriendin dat destijds ook vond. Ik weet niet of zij nog wel eens contact met elkaar hebben of niet, maar ik ben me ervan bewust dat ik wil proberen een goeie indruk te maken. In de trant van "aha, dus jij bent de ex-vriend van... en je bent eigenlijk best een leuke gozer". Met de ijdele hoop dat dat dan weer bij haar terechtkomt?

Feit is, dat het er echt op lijkt dat ik haar nog immer niet echt heb kunnen loslaten. Mijn psycholoog trok die conclusie eveneens, en in het verlengde daarvan dat ik haar kennelijk nog "ergens voor nodig had", dat ik haar niet uit mijn geest kon verwijderen. Aangenomen dat dat het geval is, is dat de nieuwe zoektocht.

Romantiek klinkt als een mooi woord en op het grote veld der liefde, waar vele veldslagen reeds zijn uitgevochten, wordt het vaak gebruikt voor een mooi accent, maar ondertussen is de romantische denkwijze tegenwoordig misschien wel een van de grootste oorzaken van leed op het vlak van de liefde. Daar kom ik misschien later nog eens op terug. Mijn pauze is nu voorbij.

Don, 19/04/2007 - 11:41 — femmie
afbeelding van femmie

loslaten

Mooi geschreven...

Wanneer heb je iemand losgelaten? Hoe doe je dat? Denk dat dat een van de vragen is waarmee iedereen hier wel rond loopt. Ik denk dat er verschillende manieren van loslaten zijn. Het loslaten van de persoon, niet meer bij diegene zijn, diegene zijn eigen weg laten lopen en accepteren dat die specifieke persoon met zijn/haar gewoontes er niet meer is. Dan is er loslaten van de relatie, van de dingen die je samen deed, het gevoel dat er was als je samen was. En dan is er ook nog loslaten van de manier waarop dingen zijn gelopen, het rust vinden met hoe het uit gegaan is, vergeven. Denk dat het allemaal processen zijn die ergens wel samen lopen maar ook een beetje los van elkaar staan.

Als je de persoon zelf wel losgelaten hebt maar nog zit met het loslaten van het hebben van een relatie en dat mist, dan denk ik dat dat een situatie zou kunnen zijn waarin je iets met iemand anders begint ook al ben je daar nog niet echt klaar voor. Als je de persoon mist maar de relatie wel losgelaten hebt, dan voel je je goed in je leven als single maar blijft er een verlangen naar die ene persoon. Als je de persoon en de relatie wel losgelaten hebt maar nog niet de manier waarop alles gelopen is, dan ben je er ook nog niet. Dan kunnen er gevoelens van boosheid blijven hangen, of gebroken vertrouwen. Denk dat er allerlei combi's mogelijk zijn van wat er wel en niet losgelaten is. En dat de dingen die losgelaten moeten worden ook per persoon anders zijn.

Op welke manieren speelde degene van wie je hield een rol in je leven en voor jou als persoon? Op welke manier blijf je hem/haar voelen en hoe laat je dat los? Wat neem je mee van diegene, wat neem je mee als les, waarvan heb je geleerd, koester je dat of wil je er niks meer mee te maken hebben? Het blijft een zoektocht... verdriet wordt langzaam minder, maar die zoektocht kan veel langer duren...

Don, 19/04/2007 - 12:55 — panic (of verwijderd)
afbeelding van panic

gewoon mooi

Wilde alleen even laten weten dat ik dit mooi geschreven vind. Zowel je gevoel als gedachtes. Hoe vaak heb ik die wel niet.... Soms denk ik dan wel eens: "Zouden anderen wel beseffen wat er zich bij mij diep van binnen allemaal afspeelt?" En idd ook:"Heeft mijn ex dat ook wel?". Beide vragen kan ik denk ik negatief beantwoorden.

En Femmie, een hele mooie aanvulling... Ik denk dat ik iemand ben die de relatie wel heeft losgelaten, maar de persoon nog niet. De manier waarop alles is gegaan trouwens wel. Ik denk dat je daar wel een goed punt hebt. In het begin zijn dat 3 dingen (persoon, relatie en de manier waarop dingen zijn gelopen) waar je nog zo mee bezig bent. 2 van de 3 heb ik losgelaten, nu de 3e nog.
Het blijft moeilijk, al wordt "alles" wel luchtiger en wordt niet alles meer op een weegschaal gelegd.

Unremedied en Femmie, allebei bedankt voor deze mooie woorden en het omschrijven van wat ook mijn gevoel is.
Liefs, Panic

Don, 19/04/2007 - 12:56 — panic (of verwijderd)
afbeelding van panic

p.s.

Heb al een tijd geen tranen meer gelaten om mijn ex, althans niet om het gemis en om mijn gevoelens voor hem. Nu weer even wel. Maar dat is niet erg....misschien juist mooi....

Vrij, 20/04/2007 - 11:37 — Lis
afbeelding van Lis

@femmie

bedankt voor je mooie uiteenzetting van de verschillende vormen van loslaten. het heeft het een en ander meer helder voor mij gemaakt. wat heeft dat proces van loslaten toch een boel lagen en dat maakt het ingewikkeld.. ik weet eerlijk gezegd nog niet waar ik sta, want op een somber moment voelt het alsof ik geen van de drie dingen heb losgelaten.. we zien wel. Lis

Vrij, 20/04/2007 - 17:31 — Boa (of verwijderd)
afbeelding van Boa

Prachtig..

geschreven, mooie reacties ook. Zo is deze site toch iedere keer een waar je iets waardevols ineens tegenkomt.

Vrij, 20/04/2007 - 17:44 — italygirl
afbeelding van italygirl

eerlijk

Heel eerlijk en lief geschreven, Unremedied, idd!
En die vormen van loslaten van Femmie, ook heel goed verwoord.

Bij mij is de relatie op zich wel losgelaten (ik kan weer goed op mezelf zijn), de manier waarop de breuk gebeurde, vooral niet, alhoewel ik nu van hem weet dat hij dacht dat dit de beste manier was...hard en bot, zonder enoge emotie...
De persoon kan ik vooral moeilijk loslaten, omdat ik ondanks z'n lelijke eigenschappen, toch ook die mooie blijf zien...en schrik heb dat ik die niet meer zal vinden in 1 persoon verenigd...net datgene dat hem zo uniek maakte.
Of was het nu de relatie met hem die ik mis?
Ik mis eigenlijk 'hem' gewoon in m'n leven, hem als persoon die er was voor me...en ik heb schrik dat dit voor altijd zal zijn als ik z'n slechte eigenschappen ga vergeten.

Verwarrend....

x moi

Vrij, 20/04/2007 - 22:19 — Rob26
afbeelding van Rob26

Ambivalentie, mooi samengevat

Ambivalentie is idd het woord dat de laatste tijd vaak in me opkomt, wat mijn laatste relatie betreft. Een gevecht van mijn gevoelens en mn verstand liep daar ook nog in te rommelen.
Mijn ex heeft ook voornamelijk gehandeld op de ratio, ik was de gevoelsman. Elk deden we t op onze eigen manier. Ik wou de relatie wel in stand houden trouwens.
Nu is mijn relatie al enige tijd uit, zij heeft een nieuwe vriend en ik heb ook wel wat "gerommeld". Toch heb ik onze relatie nog niet helemaal verwerkt. Waarom niet? Vraag ik mezelf af. Misschien zit ik ook wel in een nieuwe zoektocht... Dat is mooi gezegd! Ik kwam laatst met iemand tot dezelfde conclusie. Bij mij is de zoektocht naar het nieuwe ideaalbeeld van een vrouw. Ik weet nu wat ik zoek. Na mn laatste relatie heb ik mezelf gerealiseerd dat ik weet dat ik een bepaalde diepgang zoek in een vrouw. Voor mij, ik weet niet hoe dat bij jou is, heb ik mn oude relatie daarbij nodig, omdat mn ex veel van die eigenschappen bezit. Ik realiseer me nu mn eigen fouten en ik evalueer mn relatie als het ware.
Ik troost me nu met de gedachte dat ik nu op zoek kan naar een nieuw ideaal. Ik denk ook dat ik nu veel meer leuke eigenschappen zie bij andere vrouwen, die ik eerst nooit zag. Ik ben dus ook verrijkt.
Dit alles is een proces denk ik, je past je steeds weer aan aan de omstandigheden. De verliefdheid die je eerst voelt bekoop je met een hoop leed als je geliefde van je "wordt" afgenomen. Zo voelde het voor mij althans... Ik heb haar zovaak gezegd, waarom probeer je het niet gewoon met me. Ik vocht tegen haar ratio. Leed was er veel bij mij. Ter compensatie van de liefde die ik had gehad. Mn dal was zo groot als de liefde die ik voor haar voelde en nog voel.
Het belangrijkste is voor mij, misschien heb jij er ook iets aan, ik ben verrijkt. Ik draag nu de bagage van leed en liefde. Ik heb mezelf weer gevonden misschien wel beter dan ooit. Nu zoek ik alleen nog iemand om mezelf mee te delen.
Sterkte op je zoektocht, moge je nog veel ontdekken.

Zat, 21/04/2007 - 12:00 — Unremedied
afbeelding van Unremedied

Die diepgang waar jij het

Die diepgang waar jij het over hebt, die heb ik inderdaad ook nodig. En ik moet inderdaad ook zeggen dat mijn ex-vriendin daarbij het toetsingskader een beetje lijkt te zijn geworden. Inderdaad vallen mij nu ook soms bepaalde eigenschappen meer op dan voor mijn afgelopen relatie, maar then again - ik ben ook een stukkie ouder geworden; 't is inmiddels meer dan zes jaar geleden dat mijn relatie met haar begon. Ook ben ik er soms een beetje bang voor dat die specifieke eigenschappen me aantrekken wellicht omdat ze me aan haar doen denken en ik kennelijk nog steeds niet helemaal klaar met haar ben. Op die manier kunnen ze ook een blokkade vormen; de ogen doen sluiten voor heel andere positieve en leuke dingen in een eventuele nieuwe liefde. Te kieskeurig zijn is ook niet goed, want je weet meestal niet dan na een poosje echt bij elkaar geweest te zijn wat je aan de ander hebt.

Wat je schrijft van het tegen haar ratio te vechten waardoor je het niet altijd makkelijk had, herken ik heel erg. Dat was bij ons ook het geval en inderdaad verdomd moeilijk soms. Maar toch van haar blijven houden, want onoverkomelijk was het niet. Maar op een gegeven moment was 't genoeg en zag ik 't niet meer zitten voor op de langere termijn. En nadat ik 't had uitgemaakt, zij ook niet, zo bleek. Al mijn 'nieuwe inzichten' die ik na de breuk kreeg, ten spijt.

Ook ik heb mezelf weergevonden en ben daar blij mee. Maar hoezeer ik ook het gevoel heb op meerdere fronten gegroeid te zijn in de loop van de tijd, het gevoel dat er "iets niet klopt" of "iets mist" blijft bestaan. En dat 'iets' wat er mist is niet 'een' geliefde, want er is na de breuk met mijn ex-vriendin wel ook iemand anders geweest en haar aanwezigheid heeft er niet voor kunnen zorgen dat het gevoel verdween.