Als er dingen zijn waarvan je het gevoel hebt dat je het moet doen, maar het doodeng vindt om het te doen, kun je er een hele tijd van tevoren al tegenop zien. Eigenlijk al op het moment dat duidelijk wordt dat je datgene echt moet doen. Of het nou om een enge afspraak bij de dokter gaat of om een gesprek of ontmoeting met iemand waar voor je gevoel veel van afhangt. In dit geval gaat het om het laatste. In de afgelopen jaren heb ik onbewust een zekere angst in mijn systeem ingebouwd voor confrontaties met M.

Dus, liefdesverdriet zal het niet meer zijn. Freespirit gaf een uitgebreide reactie op mijn vorige blog. Het uitblijven van een reactie van mijn kant op haar reactie kwam niet doordat ik de reactie oninteressant vond of doordat ik er niks mee kon. Integendeel, die reactie deed me goed, zonder exact te kunnen zeggen waarom. Misschien omdat ik mezelf soms zo verlies in bepaalde gedachtegangen of fantasieen dat ik de realiteit uit het oog verlies, maar merk dat op het moment dat iemand mij die realiteit voorschotelt, ik er wel vatbaar voor ben.

Volgens de statistiek zou ik inmiddels ongeveer genezen moeten zijn. Of okee, misschien zou het nog ongeveer een maandje moeten duren. "Liefdesverdriet duurt ongeveer de helft van de duur van je relatie," was het toch? We kunnen nu een tweetal dingen concluderen. Ofwel: de statistiek is een fabeltje, ofwel: ik spoor niet. Om eerlijk te zijn, denk ik dat het een combinatie van allebei is.

Het is weer definitief voorbij. Ik schrijf 'weer' en dat zou de indruk kunnen wekken dat het al eens eerder voorbij is gegaan. 'Weer' slaat echter niet op hetzelfde meisje, maar op een relatie. Ooit, meer dan twee jaar geleden, kwam ik immers op deze site omdat 'het' toen ook voorbij was. 'Het' was toen mijn eerste relatie. Getuige alle verhalen die ik hier in die periode heb geschreven, luidde dat het begin in van een periode waarover ik in mijn dagboek schreef dat ik zag aankomen dat ik daar later op terug zou kijken alsof het de 'middeleeuwen' in mijn leven waren.

Dat inspiratieloosheid een onontkoombaar ingredient is in de cocktail die liefdesverdriet heet, is voor mij geen nieuwe ontdekking. Maandenlang heb ik me inspiratieloos gevoeld nadat mijn eerste vriendin en ik uit elkaar gegaan waren. Dat het ingredient niet alleen onontkoombaar lijkt te zijn, maar ook een belangrijk element vormt in de misere die het eindprodukt van de mix is, is me ook wel duidelijk.

Het weer blijft me trouw. Het zal inmiddels misschien anderhalf, misschien twee jaar geleden zijn dat ik constateerde dat het weer zijn best deed om zich aan mijn gemoedstoestand aan te passen. Klaarblijkelijk doet het dat nog steeds; het is herfst in de zomer en daarmee lijkt het weer uitdrukking te willen geven aan hoe ik me voel. Het is altijd fijn om zo'n trouwe kameraad te hebben. Het zorgt er in ieder geval een beetje voor dat het gevoel dat ik heb een minder schril contrast vormt met de wereld om me heen.

Hoezeer ook ik me misschien schuldig gemaakt heb aan de uitlating dat Valentijnsdag, net als Vaderdag en moederdag, een commercieel feestje was en dat je geen specifieke datum nodig hebt om iemand te laten merken dat je diegene bijzonder vindt - Valentijnsdag is voor mij vaak toch niet vrij geweest van enige spanning.