Dat inspiratieloosheid een onontkoombaar ingredient is in de cocktail die liefdesverdriet heet, is voor mij geen nieuwe ontdekking. Maandenlang heb ik me inspiratieloos gevoeld nadat mijn eerste vriendin en ik uit elkaar gegaan waren. Dat het ingredient niet alleen onontkoombaar lijkt te zijn, maar ook een belangrijk element vormt in de misere die het eindprodukt van de mix is, is me ook wel duidelijk.

Ik haat het om het te moeten toegeven. Nou ja, het is misschien niet het toegeven wat ik haat, maar het feit dat het er is om toe te geven. Hernieuwd liefdesverdriet, dat ik niet heb zien aankomen. De reden dat ik het haat om te moeten toegeven, is dat dat betekent dat het dus eigenlijk niet zo goed met me gaat, terwijl ik bang ben dat ik dat voor een deel aan mezelf te danken heb omdat ik gewoon heel slecht ben met dit soort dingen.

Maar een maandje heerst de inspiratieloosheid dus alweer. Met ups en downs weliswaar, maar toch. Nergens zin in hebben, een soort lusteloos gevoel hebben en wel het verstand hebben om van alles en nogwat te proberen te ondernemen om er niet helemaal in weg te zakken, maar dan ben ik me er ondertussen van bewust dat het enige effect dat dat lijkt te hebben, is dat de tijd voorbijgaat. Ik kan niet zeggen dat als ik iets aan het doen ben wat ik eigenlijk leuk zou moeten vinden, ik dat nou ook zo ervaar. Maar het is op zich wel goed natuurlijk dat de tijd voorbijgaat, omdat liefdesverdriet nu eenmaal tijd nodig heeft om voorbij te waaien.

Nee, zien aankomen had ik het niet. Mijn relatie heeft namelijk niet zo heel erg lang geduurd en nadat het met mijn eerste vriendin, met wie ik meer dan vijf jaar samen ben geweest, uitgegaan was en ik toen door een diep dal gegaan ben (waar ik voor mijn gevoel nooit echt helemaal uitgeklommen ben), dacht ik wel door de wol geverfd te zijn. Dat een breuk na een aantal maanden wel te relativeren zou zijn, helemaal aangezien zowel zij als ik allebei op het einde niet echt zeker meer waren van onze gevoelens voor elkaar. Maar dat is me dus even vies tegengevallen. Nu, na bijna een maand, ben ik zover dat ik moet erkennen dat dit toch niet zo te relativeren is als me logisch had geleken. Tuurlijk, het is wel heel anders van karakter dan destijds en ook echt wel minder heftig, maar leuk is het nog steeds niet.

Zoals ik al schreef, heb ik nooit het gevoel gehad écht helemaal weer uit het dal gekomen te zijn na de breuk met mijn eerste vriendin. Sterker nog, voordat ik wat met mijn laatste vriendin kreeg, speelde zij nog wel met enige regelmaat op. Terwijl ik toen wat met mijn laatste vriendin had, verdween ze echter wel een behoorlijk stuk naar de achtergrond. Als je dat weet, is het misschien ergens logisch dat ik ook heb moeten constateren dat zij weer wat meer opspeelt nu mijn laatste vriendin en ik uit elkaar zijn. Uiterst verwarrend. Op die manier zijn er eigenlijk twee meisjes die ik mis, zij het allebei op een heel andere manier en met een heel andere achtergrond. Moeilijk uit te leggen.

De relatie was dus niet vreselijk lang, maar wel intens. Wijsheid komt altijd na afloop, zo ook dit keer weer. In retrospectief kan ik wel zien waarom het mis is gegaan en hoe het misschien beter had gekund. Maar als hadden komt, is hebben geweest. Zij lijkt er redelijk makkelijk wel overheen gestapt te zijn, er minder moeite mee te hebben dan ik. Daar heb ik kennelijk een abonnement op, op het moment dat het om vooral verstandelijke redenen misgaat. Ze zegt dat het goed met haar gaat en dat ze geen andere gevoelens meer voor me heeft dan puur vriendschappelijk. Dat zei ze eigenlijk al vrij kort nadat we uit elkaar gegaan waren. Zo kort, dat ik even weer wat tijd nodig had om te begrijpen hoe dit nou dan toch allemaal weer in elkaar zat. Waarom ik zo'n verwrongen geest heb, die het nodig lijkt te vinden na zo'n breuk het toch allemaal niet zo zeker te weten en qua gevoelens nog steeds het een en ander in huis te hebben, terwijl degene met wie dat allemaal te maken heeft, er schijnbaar met weinig moeite overheen stapt. Tuurlijk, even heeft ze het wel moeilijk gehad, maar voor zover ik weet is dat nog niet eens een week geweest. Tenzij ze zich naar mij toe anders deed voorkomen dan ze zich eigenlijk voelde, maar waarom zou je daar over liegen?

Op het moment dat iemand zegt dat er geen (speciale) gevoelens meer zijn, is het, zo heb ik altijd gedacht, zinloos om nog te proberen weer bij elkaar te komen. Dat is ook wat ik tegen haar gezegd heb, dat ik daarom geen lijmpogingen ging wagen. En hoewel ik het wel rot vond allemaal, dacht ik ook bij mezelf dat ik er toch ook wel vrij snel overheen zou zijn; het had immers niet zo lang geduurd en in die korte tijd ging het nou allemaal niet zo soepel om echt blij van te worden. Daar komt bij dat ik me kennelijk ook niet schuldig of rot naar haar toe hoefde te voelen, omdat ze er toch eigenlijk geen moeite mee leek te hebben. En we hadden het tenslotte min of meer samen uitgemaakt (al was het echte initiatief zelfs bij mij vandaan gekomen).

We hebben wel contact gehouden, na de breuk. In eerste instantie vooral op haar initiatief, maar dat minderde wel al redelijk snel. We zagen elkaar sowieso eens per week en ik had het gevoel dat ze wat meer afstand ging nemen, terwijl ik dus ook steeds meer het gevoel had dat dit zo toch niet was wat ik wilde. Ik had het gevoel dat zij en ik echt wel goed samen zouden kunnen gaan, maar dat we een soort 'valse start' gemaakt hadden; doordat we dingen niet zo handig hadden aangepakt, was het tussen ons 'verprutst' geraakt. En het gevoel wilde, misschien tegen beter weten in, niet afhaken.

Nu heb ik bedacht dat ik haar toch nog wil laten weten hoe ik er nu allemaal tegenaan kijk. Om het contact te behouden en te kijken of het hier nu echt bij moet blijven, of dat het toch nog ergens naartoe kan gaan. Mijn bespiegelingen en realisaties in een brief gezet voor de overzichtelijkheid, met het idee haar die te sturen en kort daarna er nog met haar over te praten. Gisteren vond ik het ook weer heel fijn met haar, merkte dat mijn gevoel erg naar haar toetrok. Het idee van de brief enzo stamt al eerder van deze week en toen het gisteren zo fijn was en ik 's avonds weer alleen was, merkte ik dat ik meer waarde aan een goede uitkomst van het plan leek te hechten dan ik misschien daarvoor had willen toegeven.

Maar dan gaan er toch gedachten door je heen. Postrelationele politiek, om maar wat te noemen. Op het moment dat het van 'aan' naar 'uit' gaat, verandert de relatie tussen twee personen ook. Soms vinden mensen het nodig om gevoelens te verbergen of juist dingen te zeggen die niet waar zijn. Soms zijn mensen ook wel helemaal oprecht en eerlijk, maar het is me opgevallen dat er vaak politiek bedreven wordt. Dat lees je hier ook op deze site zoveel immers; 'hoe kan ik het beste met deze situatie omgaan?', waarna soms hele strategieen volgen. Een bekende is bijvoorbeeld dat je afstand neemt en laat zien dat je het ook prima zonder die persoon kan, terwijl je eigenlijk het liefst bij diegene zou willen zijn. Maar als je je dan zo opstelt, zal diegene je misschien eerder gaan missen. Of: eigenlijk nog helemaal niet precies weten wat je voelt, vindt of wilt, maar zeker weten dat je niet iemand aan het lijntje wilt houden, dus daarom maar hard en duidelijk alles afkapt. Of de tegenovergestelde situatie: het wel zeker weten, dat er niks meer in zit, maar je schepen achter je uit onzekerheid voor de toekomst nog niet durven te verbranden. Puur het feit dat die politiek bestaat, maakt ook dat het moeilijk in te schatten is of het nou in een concreet geval bedreven wordt of niet.

Maar omdat er zoiets bestaat als postrelationele politiek, ontstaat er ook ruimte voor de gedachte dat zij misschien zich toch anders voelt dan ze naar me heeft doen voorkomen. Los daarvan kan het ook nog zo zijn dat ze wel eerlijk is en dat haar gevoel inderdaad is teruggebracht tot gewoon vriendschappelijk niveau, maar dat wil toch niet zeggen dat we het wél bijzondere gevoel niet meer kunnen opwekken door samen leuke dingen te doen en ondertussen van het verleden geleerd te hebben? Het heeft voor mijn gevoel kort genoeg geduurd om dat mogelijk te maken, om elkaar als het ware vanaf een soort 'tabula rasa' opnieuw te leren kennen, zonder in allerlei moeilijke patronen of herinneringen te schieten.

Maar aan de andere kant... De bijtende gedachte, die waarschijnlijk toch als realistisch beschouwd moet worden, dat als ze daadwerkelijk mij nog bijzonder zou vinden, ze ergens misschien ook wel nog zou willen uitzoeken of het nu definitief met mij moet zijn afgelopen of niet, ik dat toch somehow wel gemerkt zou moeten hebben. Maar ze heeft in de loop van de afgelopen maand vooral steeds meer afstand genomen, zo lijkt het. Weliswaar een beetje af en aan, waardoor de afstand soms toch ook weer minder groot was en soms zelfs weer bijna afwezig leek, maar toch. Ze weet wel van in ieder geval ongeveer twee weken geleden dat ik het wel moeilijk vond. Als ze het ergens misschien toch wel anders had gewild, of daar op z'n minst voor open zou staan, had ik dat toch op zeker moment wel gemerkt, gevoeld?

Ik denk toch dat aan de basis van welke toenadering, hereniging of wat dan ook, een zeker gevoel moet liggen bij allebei de personen, dat ze er op z'n minst open voor staan. Als dat gevoel driewerf neen zegt, kun je lullen als Brugman, maar je zult er niks mee opschieten. Als je dan iemand toch weet 'over te halen', zul je bedrogen uitkomen, omdat de wil er eigenlijk compleet niet is. Maar in de meeste gevallen zal dat 'overhalen' niet eens lukken. Anders wordt het als het gevoel ja zegt en het verstand nee; tegen verstand kun je praten, tegen gevoel niet. Weer anders is het als er twijfels zijn. Dan kun je misschien door zelf helderheid te geven, orde in de chaos scheppen of iets laten zien dat de ander nog niet gezien had. Maar iets van een gevoelsbasis moet er zijn, denk ik.

Eigenlijk kan ik wel concluderen dat er dus inspiratieloosheid mag zijn waar je u tegen zegt, maar dat, getuige alles wat je over zo'n situatie kunt verzinnen, de hersenen niet stil zitten en er bij mij de nodige verwarring heerst. En met het bovenstaande in gedachten, ben ik naast over alles wat er tussen haar en mij is voorgevallen en hoe het anders of beter had gekund, ook na gaan denken over het hier en nu, of ik ergens uit kan opmaken of dat gevoel dat ik in de vorige alinea omschrijf er nu wel, niet of gedeeltelijk is. Want ergens ben ik bang dat als ik nog wat onderneem terwijl dat gevoel er helemaal niet is, ik het er moeilijker door maak, waardoor ook de manier van omgang die we nu hebben, misschien lastiger wordt.

Waar het in ieder geval op lijkt, is dat mijn 'iets waardevols niet opgeven voordat het echt geen zin meer heeft' geest nog immer aanwezig is.