Het weer blijft me trouw. Het zal inmiddels misschien anderhalf, misschien twee jaar geleden zijn dat ik constateerde dat het weer zijn best deed om zich aan mijn gemoedstoestand aan te passen. Klaarblijkelijk doet het dat nog steeds; het is herfst in de zomer en daarmee lijkt het weer uitdrukking te willen geven aan hoe ik me voel. Het is altijd fijn om zo'n trouwe kameraad te hebben. Het zorgt er in ieder geval een beetje voor dat het gevoel dat ik heb een minder schril contrast vormt met de wereld om me heen. Gisteren heb ik zeker een half uur met voldoening naar buiten gekeken, naar het natuurgeweld dat zich daar afspeelde. Leunend op het kozijn van mijn open raam, de regen die met bakken uit de lucht kwam zetten aanschouwend.

Het is even weer zover, dus. Lange tijd ben ik hier niet meer geweest, maar een definitief afscheid is het nog niet geworden, helaas. Tussen mijn laatste blog en nu zit een relatief korte, maar intense relatie. Ongeveer twee jaar lang liep het verdriet om M., mijn eerste vriendin en over wie ook praktisch al mijn blogs hier gaan, als een rode draad door mijn leven. Het lukte me niet om haar van me af te schudden en haar zelfs maar een beetje naar de achtergrond drijven had zelden duurzaam effect. Toen was daar K. Hoewel ik haar al een poosje kende, raakten dingen op zeker moment in een stroomversnelling en bijna voordat ik doorhad wat er precies gebeurd was, hadden we een relatie. De wereld werd van grijs even weer fris blauw, op een manier die ik al lang niet meer had meegemaakt. We leken elkaar echt gevonden te hebben, aanvankelijk.

Maar nu is het juli en het regent. De strak blauwe lucht begon wat wolkjes te vertonen en voordat ik goed en wel kans had gezien me tegen de regen te kleden, was het al begonnen te sputteren. Mijn relatie met K. is overgegaan in eenzelfde stroomversnelling als waarmee hij aanvankelijk begon. Allebei voelden we ons op het einde niet meer zo goed in onze relatie en we zagen kort gezegd geen mogelijkheid om hier samen nog de positieve draai aan te geven die het nodig had. Ondanks dat dat er bij mij dus niet echt anders voor stond dan kennelijk bij haar het geval was, wilde ik, in een poging te koesteren wat ik had gevonden, met de wil om iets wat mooi was en als het goed ging ook wel weer heel mooi zou kunnen worden te behouden en ervoor te vechten, nog niet opgeven. Maar zij kwam, na een kleine omweg waarin ze zich door onze gesprekken is gaan afvragen wat liefde en houden van eigenlijk is, tot de conclusie dat haar gevoel niet sterk genoeg meer was om de energie te kunnen vinden om het met mij weer de goeie kant op te duwen. Het eindigde.

Zo komt het dat het niet alleen buiten grauw en koud is, maar dat het er binnen niet heel anders voorstaat. Het weer als loyale kameraad weer aan mijn zijde. Want hoe het ook allemaal gelopen is, ik kan er niks aan doen dat ik haar wel mis. Misschien was mijn gevoel voor haar toch nog wat sterker dan ik op het einde zelf doorhad, misschien ben ik gewoon een kluns in loslaten. Misschien speelt de desillusie parten van het gevoel gehad te hebben dat de dingen eindelijk eens echt de goede kant opgingen, om mezelf hier nu toch weer terug te vinden op deze site. Als er geen verstand bij zou komen kijken, zou ik misschien nog wat langer hebben geprobeerd te vechten, zelfs nadat de regen begon door te breken, maar tegen het argument dat het gevoel tekort schiet, is geen kruid gewassen.

Laten we hopen dat we toch nog een warme en zonnige zomer krijgen, dan maar ietsje later. Maar wel het liefst deze maand nog.