Al een poosje heb ik het voornemen om deze blog te schrijven, maar steeds kan ik me er maar niet toe zetten. De reden dat ik hem graag wil schrijven, is dat dat beter gaat als de gebeurtenis waar hij over gaat, minder lang geleden is. En ik vind dat ik na alle blogs die ik hier geschreven heb, deze niet achterwege mag laten. De reden waarom ik me er niet toe kan zetten: er lijkt geen noodzaak te zijn om het van me af te schrijven.

Het komt met aanvallen en het is heftig. Er zijn momenten dat ik het probeer op te roepen om te weten of het er nog is of dat ik er misschien eindelijk van verlost ben en dan lukt dat me niet eens. Op andere momenten slaat het plotseling en onverwacht in als een bom. Een heftige, bijzonder onaangename, niet-fysieke pijn die van dien aard is dat mijn keel ervan dichtknijpt en ik het gevoel heb dat ik moet overgeven.

Hij is bijna ten einde, deze zondag... En hoewel het nou niet bepaald de fijnste zondag is die ik ooit heb gehad, moet ik toch zeggen dat ik er niet zo blij mee ben dat hij bijna ten einde is. Het einde van de gloomy zondag betekent het begin van een nieuwe week - een nieuwe week om door te komen totdat het weer weekend is en dus minder druk is; totdat er weer wat ruimte voor de geest is om bij te komen, dingen te plaatsen, rust te vinden...

"Wij moeten vanavond whisky zuipen," stond te lezen in een chatscherm. Ik werd mij van deze boodschap pas bewust toen de desbetreffende vriend, R., me maar belde, omdat ik op de chat niet reageerde. Aan de telefoon leidde hij het iets meer in: "Heb je het druk morgenochtend op je werk?". Helaas was dat het geval; ik moet vóór het middaguur iets afmaken wat ik óp het middaguur moest presenteren. Dat had hij denk ik niet helemaal verwacht, want toen ik hem dat had medegedeeld, begon hij omtrekkende bewegingen te maken. Er was iets en hij leek (ineens?) niet meer te willen vertellen wat.

De afgelopen dag heb ik heel lang in bed gelegen. Op dit moment heb ik vakantie en soms vind ik het lekker om dan tot diep in de nacht door te gaan met wat dan ook (zoals nu) om dan de volgende dag uit te slapen. Soms asociaal lang uitslapen, zoals de afgelopen dag.

Sja... Diepe zucht. Dit nieuws hoorde ik het weekend voor afgelopen weekend. Ik had na lange tijd weer eens afgesproken met een vriendin die op dezelfde plek werkt als mijn ex-vriendin M. Nadat het contact met M. zelf definitief weer tot een einde gekomen was, zo in de lente van 2009, was zij de enige weg via welke ik nog wel informatie over M. kreeg. En lang niet altijd gewenst. Zoals ik in mijn vorige blog al schreef, lijkt de intensiteit waarmee M. in mijn geest aanwezig is als golven te komen en te gaan. Dat is al een lange tijd zo geweest.

Blijkbaar kun je bijna vijf jaar na dato nog nieuwe inzichten krijgen. Enerzijds maakt dat dat ik hier weer eens, na relatief lange stilte, een blog wilde schrijven. Anderzijds merk ik ook dat iets me weerhoudt. Waarschijnlijk het gevoel dat ik al zoveel geschreven heb, dat er nog nauwelijks écht iets toe te voegen is.