Het komt met aanvallen en het is heftig. Er zijn momenten dat ik het probeer op te roepen om te weten of het er nog is of dat ik er misschien eindelijk van verlost ben en dan lukt dat me niet eens. Op andere momenten slaat het plotseling en onverwacht in als een bom. Een heftige, bijzonder onaangename, niet-fysieke pijn die van dien aard is dat mijn keel ervan dichtknijpt en ik het gevoel heb dat ik moet overgeven. Een electrische storm breekt los in mijn hoofd, die deze zeer onaangename pijn veroorzaakt en onsubtiel en bliksemsnel het gevoel bezorgt dat er iets onrepareerbaar mis is - in de mate dat het voelt alsof het gehele leven geen zin meer heeft en we er net zo goed meteen een punt aan zouden kunnen draaien. Het uitzitten kunnen we nog, gelukkig worden zal er echter niet meer inzitten. Dat gevoel.

Ik schrijf dat op en vervloek mijzelf vanwege het melodramatische gehalte ervan, maar kan het tegelijkertijd niet anders verwoorden. Het is niet bedoeld als metafoor - het is echt een poging om te omschrijven hoe dat voelt. Dat gevoel dat ik nu maar het indalende besef zal noemen van wat er aan de hand is - enerzijds de bijna metafysisch aanvoelende band tussen M. en mij die ik al enige jaren niet meer op deze manier zou moeten voelen en anderzijds de pijn die het besef met zich brengt dat deze band niet (meer) bestaat of gewoon stuk is (want dat moet toch zo zijn? Als hij had bestaan, had zij hem toch ook gevoeld en was het niet zo gelopen als het nu is?), maar dat het louter een eenzijdige projectie betreft van wat ik soms neig te betitelen als een zieke geest. Hoe kan het anders dat dit het resultaat is van vijf jaar verwerking van een relatie die zelf net zo lang geduurd heeft?

Het contrast dat het gevoel van die bijna metafysische band met de daadwerkelijke stand van zaken heeft, kon niet groter zijn en het is vooral dat besef dat de electrische storm zoals ik die hierboven omschreef lijkt te veroorzaken. Het gevoel dat je heel erg met iemand verbonden bent, iemand heel erg bijzonder voor je is - de bijzonderste op de wereld misschien wel - maar dat diegene op haar eigen beurt allang heeft geconcludeerd dat dat helemaal niet zo is, dat jij niet de juiste was, dat iemand anders de juiste is, dat iemand anders degene is met wie ze haar leven wil delen - iemand met wie ze om die reden inmiddels getrouwd is en die wellicht op korte termijn de vader van haar kinderen wordt, terwijl jij geen onderdeel meer uitmaakt van dat leven - jij geen rol meer speelt.

Dat van die kinderen, dat is ook een gegeven waar ik me op eenzelfde manier gek mee kan maken, op eenzelfde manier mee blootstel aan de aanvallen zoals hierboven omschreven. Vanuit mijn geesteswereld lijkt dat niet te klóppen en hoewel dat nu natuurlijk al zo is, lijkt het dan alsof het vanaf dat moment helemaal "beyond repair" is. Het was toch de bedoeling dat zij en ik kinderen zouden krijgen? Wat doet die vent nou op de plek die eigenlijk mijn plek behoort te zijn? Waarom gaat zij nu haar hele hebben en houden hier in Nederland achterlaten om bij hem te zijn? Waarom voelt ze niet wat ik voel, ziet ze niet wat ik zie, ervaart ze niet wat ik ervaar?

De electrische storm in mijn hoofd veroorzaakt een opeenvolging van dat soort gedachten, die op hun beurt weer impulsen van gevoel veroorzaken, die toegevoegd worden aan het nare basisgevoel dat zich dan al van mij meester heeft gemaakt. Gepaard met een flinke dosis adrenaline lijkt het, waardoor de concentratie en alertheid erop alleen nog maar verder toeneemt en voor zover ik al in een staat van rust verkeerde, die op dat moment volledig verbroken is.

Mijn rationele conclusie is dat deze aanvallen het gevolg zullen zijn van een gecompliceerd rouwproces. Een rouwproces waarin bepaalde dingen niet helemaal zo gegaan zijn als zou moeten, waardoor het er misschien een beetje bijhoort. Gelukkig ben ik ook wel vaak in staat om mezelf erbij te trekken, terug te trekken in de realiteit en te rationeel te nuanceren wat er gaan de is - de ontdekking bijvoorbeeld dat de aanvallen samen lijken te hangen met een herbeleving van hoe het ooit tussen haar en mij was, waardoor de huidige realiteit plotseling geprojecteerd wordt op een realiteit uit het verleden, die (alleen) in mijn geest nog bestaat. Helaas maakt zelfs deze wetenschap het nog niet makkelijker of aangenamer. Ik ken geen onaangenamer gevoel dan dit.

Een andere nuancering is dat ik er gelukkig niet meer heel váák last van heb en dat het dan gelukkig doorgaans ook niet héél lang duurt. Het is niet zozeer de frequentie of de duur die me dwarszit (eerder is het nog de frequentie die me geruststelt), het is echt de intensiteit, de heftigheid. Een gevoel dat zo onaangenaam is, zo ongrijpbaar is, het lichaam en de geest in korte tijd zo heftig op de kop kan zetten... Een gevoel dat ik nauwelijks tot niet onder woorden kan brengen en dat ik bovendien eigenlijk ook haast niet onder woorden wil brengen, omdat ik me er ergens voor schaam, me zwak voel, een dramaat voel, het gevoel heb dat de enige conclusie die getrokken kan worden is dat ik niet helemaal spoor, omdat je dit na vijf jaar toch echt niet meer zo hoort te voelen...

Deze aanvallen heb ik dus af en toe en ik heb er volgens mij zelden wat over geschreven, deels omdat ik dat dus eigenlijk niet wilde, deels omdat ik bijna nooit in de buurt van een computer ben als ik er last van heb (en na afloop is de neiging om erover te schrijven niet meer zo aanwezig) en deels omdat het zo moeilijk te verwoorden is. Het zou mooi zijn als het gesprek dat ik over een paar weken met M. heb op de één of andere manier eraan bij kan dragen dat deze electrische storm niet meer optreedt, of in ieder geval niet in deze mate, of in ieder geval langzaamaan steeds minder voorkomt - dat de bijna metafysisch aanvoelende band eindelijk de plek in mijn geest en persoonlijke geschiedenis kan krijgen die hij verdient, waardoor dit natuurgeweld kan worden ingedamd. Maar eerlijk is eerlijk, zulke grootse verwachtingen heb ik er niet van. Maar je weet het natuurlijk nooit.