Hij is bijna ten einde, deze zondag... En hoewel het nou niet bepaald de fijnste zondag is die ik ooit heb gehad, moet ik toch zeggen dat ik er niet zo blij mee ben dat hij bijna ten einde is. Het einde van de gloomy zondag betekent het begin van een nieuwe week - een nieuwe week om door te komen totdat het weer weekend is en dus minder druk is; totdat er weer wat ruimte voor de geest is om bij te komen, dingen te plaatsen, rust te vinden...

Waarom ik me vandaag de hele dag melancholiek heb gevoeld, is eigenlijk niet met zekerheid te zeggen. Het is niet dat ik aan iets begon te denken en me ineens melancholiek ging voelen of zoiets. Het was er gewoon, bij het opstaan al. Na een nacht met eigenlijk iets te weinig slaap - gek genoeg bleek ik vandaag niet echt in staat om mijn grote hobby, uitslapen, uit te oefenen.

Het zal met alles te maken hebben. Alles wat speelt en wat gespeeld heeft. Mijn goeie vriend D. die halverwege januari ernstig ziek in het ziekenhuis werd opgenomen en die vorig weekend weer een flinke terugval heeft gehad. Met wie het daarna gaandeweg wel weer iets beter ging, maar met wie het er nog steeds niet goed voorstaat. Verder de hoofdrol die mijn werk op dit moment in mijn leven speelt, terwijl ik altijd iemand geweest ben van het motto: je werkt om te leven en niet andersom. Toch heeft mijn werk de laatste tijd al mijn beste tijd opgeslokt. Van de tijd die ik nog overhield, is veel besteed aan de zaakwaarneming voor D. Voor het overige is er dan niet veel energie meer. Dan is er nog het algehele ontbreken van enige romantische vibe in mijn leven nu (ik ben geneigd om dat 'gebrek aan magie' te noemen, al dekt dat begrip voor mijn gevoel eigenlijk veel meer dan alleen dat). En ten slotte natuurlijk het hernieuwde binnentreden van M. in mijn geest, voor zover ze al weggeweest was dan, doordat ik op de dag zelf via mijn goeie vriend R. het nieuws te horen kreeg dat ze getrouwd was en binnenkort definitief zal emigreren.

Niet alleen dat. Ik heb haar inmiddels ook gesproken. In mijn laatste blog schreef ik nog over mijn dilemma: zal ik wel of geen contact zoeken voordat ze definitief vertrekt? Een dilemma waar ik nog niet uit was. Ik wist dat ze in april zou vertrekken (niet precies welke datum), dus ik voelde de druk om toch ergens op korte termijn, te midden van alle drukte, dat besluit te nemen en als het besluit zou inhouden om wel contact te leggen, dat ook te doen.

Het liep wat anders. Van de week stuurde M. aan R. een mailtje met de vraag hoe het met D. was. R. vertelde me dit en het viel even niet zo goed bij mij. Ik begreep niet waarom ze nu niet toch een keer die drempel overstak en contact met mij zocht - iets waarvan ze eerder tegen R. gezegd had dat ze dat zou doen. Zeker nu er zo'n goeie reden was: vragen hoe het met D. is. Ik kon er gevoelsmatig werkelijk niet bij waarom ze dan R. een mailtje stuurt met die vraag in plaats van mij; degene met wie zij en D. een gezamenlijk verleden hebben. M. en R. hebben nauwelijks tot niet een verleden. Met in het achterhoofd die chat die M. en R. eerder gehad hebben en gevoelens en gedachten die ik daaromtrent had gehad, had ik het vrij snel besloten: niks geen ingewikkeld gewik en geweeg - het is tijd om zelf met M. te gaan bellen.

Zo gezegd zo gedaan. In eerste instantie kreeg ik haar niet te pakken, maar na een tweede belpoging belde ze mij terug. Ongeveer een half uur gepraat. Een vreemde ervaring. Ik merkte ook dat ik nerveus was. Irritant. Nervositeit beïnvloedt de stem (of het hoorbaar is, is vers twee, maar toch was ik die spanning liever kwijt dan rijk) en de manier van praten. Praten over de toestand van D. en me er tegelijkertijd van bewust zijn dat ik met M. in gesprek ben - M., met wie ik voor het laatst een jaar geleden een kort, oppervlakkig praatje maakte toen ik haar per ongeluk op het station tegenkwam. Met wie ik voor het laatst twee jaar geleden 'normaal' gepraat heb. M., met en omtrent wie er zoveel gebeurd is. Bovenal: M., die meer dan vijf jaar mijn Grote Liefde was en andersom. Diezelfde M., nu net getrouwd, met iemand anders.

Ze klonk anders dan eerst. De nonchalance die ik bespeurde in de chat, bespeurde ik ook in haar stem. Net alsof iets zich ineens meester van haar had gemaakt wat een jaar geleden (of anders twee) nog niet het geval was. De gedachte "ik ben nu getrouwd en ga binnenkort voorgoed bij mijn man in het buitenland wonen" - het leek alsof die gedachte haar immuun maakte voor mij, waar ik dat gevoel of die gedachte niet eerder gehad heb. Alsof nu alle ingrediënten daar waren om mij op de koude, afstandelijke plek te zetten van 'vage kennis', wat ze eerder ook wel probeerde maar met beduidend minder overtuigingskracht. Op momenten dat ik een toespeling maakte op de situatie tussen haar en mij, bijvoorbeeld dat ik het vreemd vond dat ze aan R. een mail gestuurd had in plaats van contact te zoeken met mij, praatte ze er een beetje overheen. Dat had ik haar nog nooit eerder horen doen. Ik had het haar hooguit eerder zien doen in de chat met R. waarin ze vertelde dat ze getrouwd was, begin februari. Ik kon er weinig anders aan doen dan dat dat ergens toch voor een gevoel zorgde van: ik wil wel graag weten hoe het met D. is, enjij bent een hinderlijke hobbel die daarvoor dan maar genomen moet worden als het echt niet anders kan.

...wat ik niet begrijp, maar daar mogen mijn 100+ blogs die ik op deze site inmiddels heb geschreven, wel getuige van zijn.

We praatten over D., we praatten over mijn werk, we noemden haar huwelijk en we praatten over haar emigratie en wat ze ging doen. Allemaal tamelijk oppervlakkig. Wat ik wel vreemd vond, was dat ze aanbood om, als het mij (en eventueel R.) teveel werd om dagelijks D. op te zoeken in het ziekenhuis, ook af en toe 'in te vallen', dus dat zij zou gaan en R. en ik niet hoefden. Nog los van het feit dat we er natuurlijk ook voor ons eigen gemoed naartoe gaan, vond ik het een vreemd aanbod van iemand die naar D. jarenlang niet heeft omgekeken, die met R. sowieso amper ooit contact gehad heeft en het contact met mij niet wilde. Ik zei haar dat ook. Iets in mij vond het lief van haar (het was de lieve M. zoals ik haar kende), maar het is in deze situatie, met alles wat er gebeurd is, te vreemd voor woorden. Als zoiets al in de rede lag, zou zij niet bepaald (meer) de eerste zijn aan wie ik zou denken voor zoiets... Wat dat betreft is het ondoorgrondelijk wat er zich in haar hoofd aan het afspelen is of was.

Maar goed - we hebben afgesproken dat we elkaar nog één keer zullen ontmoeten voordat ze eind april definitief vertrekt. Ik stelde dat voor en ze vond het prima. Het geeft me toch een beter gevoel om dat te doen, dan dat ze naar het buitenland vertrekt in de situatie zoals die nu is. Zonder dat de lucht ooit geklaard is.

Wat zo lang op initiatief van één ex-geliefde geen contact hebben toch allemaal voor rare dingen met je kan doen.

Dus... al het voorgaande zal ook zo zijn bijdrage hebben geleverd aan mijn gloomy zondag. En misschien wel het bezoek gisteravond van Spijt van deze site, met wie ik afgesproken had. Hoewel het erg gezellig was, heb ik natuurlijk ook weer over het verleden gepraat, over M., over mijn vijfjarige aanwezigheid hier op ldvd.nl en met alles wat er speelt de laatste tijd heeft dat misschien toch ook nog wat impact. Plus natuurlijk dromen. Van vrijdag op zaterdag weer over M. gedroomd. Blijft een goeie manier om een zweem van fijns van ooit terug te brengen naar het hier en nu.

Het hier en nu zonder magie. Het hier en nu met werk wat zijn oorsprong vindt in keuzes die ik ooit maakte toen ik nog samen met M. was, met M. een leven aan het opbouwen was. Een soort sleur die zich voortzet en de laatste tijd slechts onderbroken lijkt door slecht nieuws en zorgwekkende gebeurtenissen.

Ach, nu ik er zo over nadenk is het eigenlijk ook niet zo raar dat deze zondag een gloomy zondag is. De gloomy zondag op 13 maart 2011, overigens precies vijf jaar nadat ik mijn eerste blogje hier op ldvd.nl schreef. Tsja... Die dag dat ik toen mijn blogje schreef, 'Mijn ergste vijand...', op 13 maart 2006... Vergeleken met die dag zal deze zondag, hoe gloomy ook, toch nog wel als feestdag te beschouwen zijn. Al is het misschien maar goed dat ik niet toen al wist dat ik precies vijf jaar later hier een blog zou schrijven, een blog waarin dit allemaal over M. geschreven staat...