De afgelopen dag heb ik heel lang in bed gelegen. Op dit moment heb ik vakantie en soms vind ik het lekker om dan tot diep in de nacht door te gaan met wat dan ook (zoals nu) om dan de volgende dag uit te slapen. Soms asociaal lang uitslapen, zoals de afgelopen dag.

Dat ik zolang bleef liggen, had te ermee te maken dat ik weer eens 'getrakteerd' werd op een droom waarin M. de hoofdrol speelde. Op dit moment kan ik niet meer precies vertellen wat er ook alweer aan de hand was in die droom. Wat ik nog wel weet, is dat één van de belangrijke thema's uit de dromen waar zij in voorkomt, nu ook weer terugkwam. De ongemakkelijke situatie dat het tussen haar en mij niet goed is (dat het de situatie is zoals die nu is, zij het dat de gecompliceerdheid en het lange tijdsbestek daarvan in die dromen meestal geen rol speelt), maar dat we wel 'on speaking terms' zijn. Op een manier waarop het voelt alsof er niet alleen constructiviteit is (dat wil zeggen: dat het voelt alsof zij en ik misschien ergens gaan komen, nader tot elkaar komen, elkaar op een bepaalde manier toch gaan begrijpen - een hoop afstand en dingen uit te zoeken, maar wie weet zelfs weer samenkomen?), maar ook waarop 'de oude band' herleeft.

Bij M. zijn en voelen hoe dat ook alweer voelde. Hoeveel tijd er ook overheen gaat en wat er ook gebeurt - mijn onderbewustzijn weet in mijn dromen dat gevoel moeiteloos uit de diepste dalen van mijn geest te putten en tot leven te brengen alsof ik het gisteren nog ervaren heb.

En dan kan het gebeuren, als je droomt, dat je wakker wordt. Zo overkwam mij dat ook. In mijn halfslaap was ik mij bewust van de droom die ik gehad had. De droom die dit keer niet eens een mierzoete of episch-romantische hereniging voor mijn geestesoog toverde, maar slechts een moeilijk, gevoelig maar toch op de één of andere manier begripvol samenzijn tussen haar en mij - zelfs nog in het bijzijn van (niet nader gespecificeerde) anderen - uitbeeldde. Scenariotechnisch was de droom allesbehalve vernieuwend en qua sfeer niet zo feestelijk zoals je de gemiddelde romcom meestal wel ziet aflopen (zo wil ik ze ook nog wel eens hebben trouwens). Het was moeilijk en moeilijke dingen zijn meestal niet fijn en leuk. Maar ik was op een goeie manier met haar 'on speaking terms'. Met háár, dat meisje dat ooit mijn vriendin was.

En ik wilde terug die droom in. Ik wilde dat gevoel bewaren. Dat vertrouwde, fijne gevoel, waarvan het zo lang geleden is dat ik dat in werkelijkheid gevoeld heb, om bij degene te zijn om wie je zoveel geeft, om wie je de wereld geeft, ook al is het moeilijk en ook al is het in een sfeer van problemen uitpraten. Ik was bij haar. En er was niet een ander met wie ze ging trouwen. En het was zoals het ooit was.

Het kan goed zijn dat het daarmee te maken heeft. Met die ene maand dat het ooit eerder tussen haar en mij uit was, nu inmiddels alweer 9,5 jaar geleden. Toen was het ook uit - zij had het uitgemaakt - en toen hadden we dat soort gesprekken. Toen voelde ik me ellendig in een mate waarvan ik niet eens wist dat het bestond en ik was eigenlijk alleen maar bezig om te proberen het weer goed te maken tussen ons. En toen stond ze daarvoor open. We waren 'on speaking terms'. En het was moeilijk. Maar we praatten. Dat was een rottijd - een nachtmerrieachtige periode. Maar uiteindelijk kwam het goed, waardoor het verwerd tot een bitterzoete herinnering. Eentje die helaas nog steeds in mijn geest knaagde op het moment dat ik het uiteindelijk dik 4,5 jaar later zelf uitmaakte. Heel dubbel. Zo'n intens rotgevoel als ik nooit gekend had, maar dat werd gecounterd door zo'n intens gevoel van geluk toen het uiteindelijk goedkwam. Ik besloot dat er geen betere herinnering bestaat dan je grootste nachtmerrie die gecounterd wordt doordat het toch uiteindelijk goedkomt.

Maar het meisje dat zich in die droom bevond, is niet M. anno nu. Dat is hoe mijn geest haar opgeslagen heeft en zoals die haar en af en toe, als een film begeleid door de juiste muziek met de kracht om bepaalde gevoelens op te wekken, voor me afdraait. M. zoals ze bestaat in mijn geest. Niet M. zoals ze binnenkort met haar nieuwe vriendje zal trouwen. M. zoals ze mijn vriendin ooit was, niet M. zoals ze mijn vriendin nu niet meer is.

De kracht die bij zoiets komt kijken is kennelijk echt niet te onderschatten. Ik heb dat hier ook wel eens eerder in een blog geschreven. Dat gevoel blijft de hele dag bij. Dat gevoel dat ik zo graag zou willen terugvinden, maar op dit moment alleen kan verbinden aan een meisje uit mijn herinnering dat in werkelijkheid zeker als zodanig helemaal niet meer zal bestaan. Het gevoel dat in de realiteit zoals die nu is, kan uitputten, kan slopen en aan kan zetten tot wanhoop. Wat in een halfslaap waarin de realiteit zachtjes doordringt voor pijn en chaos kan zorgen.

Het gevoel dat ervoor zorgt dat zolang het nog in zijn puurste vorm voelbaar is, je terug wilt die droom in. Terug wilt naar de situatie die duidelijk gebaseerd is op ooit, op die tijd waarin het uit was tussen M. en mij, die ik toen ervoer als mijn grootste nachtmerrie, maar waarin M. en ik elkaar nog wel zagen en spraken. Die grootste nachtmerrie die in de stilzwijgende onverbiddelijke contactloosheid van nu, tussen twee personen die elkaar ooit het meest bijzondere vonden in elkaars leven, kennelijk ineens een begeerlijke situatie wordt. Zo begeerlijk dat je je in je halfslaap liever dom houdt en nog eens omdraait om je erin te wentelen. Terug die - toch van origine boze - droom in.