"Wij moeten vanavond whisky zuipen," stond te lezen in een chatscherm. Ik werd mij van deze boodschap pas bewust toen de desbetreffende vriend, R., me maar belde, omdat ik op de chat niet reageerde. Aan de telefoon leidde hij het iets meer in: "Heb je het druk morgenochtend op je werk?". Helaas was dat het geval; ik moet vóór het middaguur iets afmaken wat ik óp het middaguur moest presenteren. Dat had hij denk ik niet helemaal verwacht, want toen ik hem dat had medegedeeld, begon hij omtrekkende bewegingen te maken. Er was iets en hij leek (ineens?) niet meer te willen vertellen wat. Uiteraard nam ik daarmee geen genoegen.

In vroegere tijden, zeg twee, drie, vier jaar geleden, zou ik nerveus van deze houding geworden zijn. Het eerste wat in me opgekomen zou zijn, zou zijn dat hij iets van of over M. gehoord zou hebben. Dat is nu echter zó onwaarschijnlijk, dat dat niet meer in me opkwam, althans, zeker niet als eerste. In dit geval onterecht. "Ik heb vanavond met M. gesproken..."

Het begon wat eerder, al halverwege januari. Een zeer goede gezamenlijke vriend van R. en mij werd met een ernstige ziekte plotseling opgenomen in het ziekenhuis. Deze jongen, D., was ook ooit, toen M. en ik nog bij elkaar waren, een zeer goede gezamenlijke vriend van haar en mij. Hij was van origine een jaargenoot van M. en met zijn drieën hadden we (met nog een aantal anderen) een jaar in het buitenland gestudeerd. Hij was zelfs in het begin ook verliefd op haar geweest, op hetzelfde moment dat zij en ik verliefd op elkaar werden, maar dat heeft toch onze vriendschap niet in de weg gestaan. Ook na de breuk tussen M. en mij hebben zij nog enig contact gehouden, al duurde het niet heel lang totdat dat toch verwaterde. Dat paste ook een beetje in het beeld dat zij eigenlijk alle banden met ons gezamenlijke verleden verbrak.

Er was dus nogal een verleden. Omdat D. zo ernstig ziek was, had ik me eerder al afgevraagd of ik M. misschien niet moest inlichten. D. zou het misschien niet gaan redden. Ik baalde ervan dat ik in die situatie aan M. dacht, omdat zij zeker op dat moment eigenlijk helemaal niet relevant was, maar ik er wel weer over zat te piekeren, terwijl ik dat er eigenlijk echt niet bij kon gebruiken. In samenspraak met R. besloot ik echter dat het, zeker op dat moment, niet voor de hand lag om haar in te lichten. Het contact tussen D. en M. was nagenoeg verwaterd en als hij bij kennis was geweest, had hij er waarschijnlijk ook niet specifiek om zitten te springen dat van iedereen zij op de hoogte gebracht zou worden.

In een iets later stadium, toen zijn situatie niet meer zo kritiek was, na een week of ongeveer anderhalf, werden echter ook wat anderen, mensen die niet direct zijn intimi waren, op de hoogte gebracht van zijn toestand. Ik realiseerde me dat dit nieuws hiermee als een lopend vuurtje kon gaan verspreiden en op deze manier ook bij M. terecht kon komen. Wederom begon ik met piekeren: moet ik haar inlichten of niet? Ik sprak erover met R. en uitte mijn zorgen. Aangezien hij en ik de contactpersonen waren voor het ziekenhuis van D. (omdat de relatie met zijn familie niet zo goed was), lag het voor de hand dat als iemand wilde weten hoe het met hem was, R. of ik gebeld zouden worden. Op de één of andere manier stond het idee me tegen dat als M. iets zou horen, ze R. zou bellen in plaats van mij om te vragen hoe het was. Te midden van mijn chaotische zorgen vroeg ik daarom aan R. of hij haar in dat geval naar mij door wilde verwijzen. Om even later daar weer op terug te komen: "ach, zie ook maar".

Zelfs met deze voorgeschiedenis had ik niet gedacht dat R. daadwerkelijk met M. te spreken zou komen. Aangezien haar leven zich inmiddels zo ver van het mijne afspeelde, was de kans niet groot. En ik kende M. niet als een extravert en daadkrachtig iemand die in een geval als dit meteen contact zou zoeken.

Zo bleek het ook niet helemaal gegaan te zijn. D. was weliswaar het ene benodigde ingrediënt waardoor het gesprek tussen M. en R. tot stand was gekomen, maar het andere was een speling van het lot van een geheel ander kaliber: Microsoft had besloten MSN Messenger te integreren in Hotmail en op zodanige wijze dat je, zodra je in Hotmail inlogde om je mail te lezen, ook meteen online was in Messenger. Resultaat hiervan was dat in MSN ineens allemaal mensen online waren die ik al tijden niet online had gezien. M. hoorde daar niet bij, want zij had me jaren geleden al geblokkeerd. Ze had R. echter nooit geblokkeerd - en hij spotte haar online op de bewuste avond. Hij besloot de stoute schoenen aan te trekken en haar aan te spreken. Aanleiding was D., maar R. is ook volledig op de hoogte van alles wat er speelt en gespeeld heeft met betrekking tot M. en dat speelde voor hem ook een rol.

Puur het feit dat hij met M. gesproken had, was echter niet de reden waarom R. dacht dat ik het nodig zou hebben om whisky te drinken in een mate dat ik de volgende ochtend uitgeschakeld zou zijn. Dat had een specifieke reden. Hoe hij het precies verwoordde, weet ik niet meer, maar het kwam hierop neer:

"M. is vandaag getrouwd".

Bam! In vier woorden vertelt mijn beste vriend me dat het meisje dat ik tot nu toe als mijn Enige Grote Liefde heb beschouwd, definitief bij iemand anders hoort. Het meisje met wie ik me ondanks dat het al bijna vijf jaar uit is, altijd verbonden ben blijven voelen, het meisje dat mijn eerste liefde was, met wie ik ooit alles wat met liefde te maken had, heb ontdekt, met wie ik een nagenoeg onuitputtelijke schat aan herinneringen deel - van origine zowel mooie als minder mooie, maar door de tand des tijds en de mantel der liefde en nostalgie in mijn beleving getransformeerd naar louter mooie; het meisje dat symbool ging staan voor wat ik zag als Ware Liefde, het meisje dat in mijn dromen af en toe terugkwam om me zachtjes te herinneren hoe het ook alweer voelde om in een liefdevolle relatie te zitten, me veelal achterlatend met een kater vanwege de koude en harde realiteit waarin zij en ik niet meer samen waren, het meisje met wie ik angsten en dromen heb gedeeld, het meisje dat ooit écht 'mijn meisje' was, het meisje dat zo vaak tegen mij zei dat ze van me hield, wat ik beantwoordde, het meisje met wie ik had afgesproken dat we samen oud zouden worden en kinderen zouden krijgen, tot die periode in onze relatie waarin het misging, waarin ik het uitmaakte; het meisje dat ik kan oproepen in mijn herinnering en dat dan zo vertrouwd voelt, met wie de gedeelde herinneringen zo intiem voelen dat daar nooit iets of iemand tussen zouden kunnen komen... Dat meisje heeft definitief voor iemand anders gekozen, iemand anders die de rol inneemt die ik ooit innam, voor wie ze, ondanks alles en dankzij alles, bóven mij, heeft gekozen...

En toch hoorde ik het tamelijk onbewogen aan. Ik besefte dat van mezelf en redeneerde meteen dat dat wel zal komen omdat je geest erop is ingesteld slechts zoveel pijn of shock toe te laten als hij kan verdragen. Ik vertrouwde er dus op dat die shock nog wel zou komen. Aan de andere kant... Eind december vorig jaar hoorde ik van een gezamenlijke kennis van M. en mij al dat M. dit jaar zou gaan trouwen. Dat hakte er, ondanks dat het ook weer niet helemaal onverwacht kwam, toen nogal in (zie ook eerdere blogs). Zadelde me nog op met kopzorgen, of ik nog iets wilde doen.

Of ik nog iets wilde doen?! De relatie tussen haar en mij was toen al bijna vijf jaar over (inmiddels hebben we dat "jubileum" reeds "gevierd") en het nieuws was dat ze met haar nieuwe vriend ging trouwen en naar het land waar hij vandaan kwam zou gaan emigreren! Wat had ik willen doen? De betere romcom naspelen en me op het vliegveld voor haar voeten storten om haar zelf ten huwelijk te vragen? Of andere toeren uithalen om haar ervan te overtuigen dat ze de vergissing van haar leven zou begaan door met die vent mee te gaan in plaats van mij als de liefde van haar leven te erkennen...?!

Soms is het niet makkelijk om romanticus te zijn. Wellicht ook daardoor dat ik in de loop der jaren voor mijn gevoel op dat vlak zoveel veren heb moeten laten.

Terug naar de chat tussen R. en M. R. was zo vriendelijk om me de chatlog per e-mail te sturen, zodat ik zelf kon lezen wat er allemaal gezegd was. Dat leek hem beter dan het me allemaal te vertellen.

Dat moet één van de allerbizarste chatlogs geweest zijn die ik ooit gelezen heb. Mijn beste vriend, degene tegen wie ik waarschijnlijk het meest van iedereen over deze hele kwestie gepraat heb, die praktisch net zover van haar afstond als ikzelf inmiddels, die ineens met haar in een chat verwikkeld zit, nadat ik haar ongeveer een jaar sowieso niet gesproken heb maar zeker twee jaar niet inhoudelijk gesproken heb.

Allereerst stond daar inderdaad in te lezen dat ze getrouwd was. R. wilde het nieuws over haar voorgenomen huwelijk toetsen en deed dat door haar te feliciteren met haar huwelijk. Zij reageerde daar verbaasd op - want ze was dus ook precies dié dag getrouwd (nu ongeveer een maand geleden). Hij legde uit dat hij dát niet wist. Toen bleek dat de trouwpartij allerminst een episch-romantische bruiloft was; ze waren op afstand getrouwd. Zij zat nog steeds hier in Nederland en hij zat in het land waar hij vandaan kwam. Ze waren getrouwd door papieren uit te wisselen waar deze en gene ambtenaar z'n stempel op gedouwd had. De laatste stempel was kennelijk die dag op het laatste document gedrukt. Maar goed, niettemin: getrouwd is getrouwd, al denk ik dat dit voor mij nog even beter te handlen was dan me een superromantische bruiloft voor te stellen waar ik niet alleen niet voor uitgenodigd was, maar zelfs geen weet van heb gehad. Schijnbaar gaat zoiets ergens nog eind dit jaar plaatsvinden en op instigatie van R. nodigde ze R. en mij - waarschijnlijk bij wijze van grapje - uit.

Verder ging de chat afwisselend over onze zieke vriend D. en over mij. Ze toonde zich zeer begaan met en geïnteresseerd in D. en zei dat ze blij was dat hij haar daarvan op de hoogte had gebracht. Omgekeerd evenredig was de interesse in mij; als R. over mij praatte, toonde ze zich met name nonchalant. R. liet op zijn manier doorschemeren dat ik misschien niet zo blij zou zijn om het nieuws te horen dat ze getrouwd was en zelfs misschien niet met het feit dat hij haar had aangesproken. Hij verwees daarbij nog even naar mijn zorgen over of ik haar op de hoogte zou stellen of niet. Hij liet voor mijn gevoel wel duidelijk doorschemeren dat ik veel moeite had en had gehad met de situatie tussen haar en mij, zonder in al teveel details te treden. Zij leek daar niet echt over te willen praten, wat eigenlijk ook niet echt in de lijn der verwachtingen lag. Hij stelde voor dat ze mij zelf zou vertellen over haar huwelijk en voorgenomen emigratie en ze zei dat ze er al aan gedacht had om me te mailen uit hoofde van de belofte die ze me ooit had gedaan, dat ze me op de hoogte zou houden van waar ze zou zijn. Hij drong erop aan dat ze nog een keer met me zou afspreken voordat ze zou vertrekken en daar reageerde ze niet afwijzend op (doch evenmin enthousiast). Verder wilde ze graag op de hoogte gehouden worden over de gezondheid van D. R. vroeg nog of ze wilde dat hij dat deed of ik, maar dat was haar om het even. Veel nonchalanter dan dat wordt het niet.

Dat is tot op heden ook het enige contact wat er sindsdien met M. geweest is. Ik voelde mij niet geroepen om in deze situatie contact met haar te zoeken om haar over D. op de hoogte te houden, zeker na zoveel nonchalance over/richting mij. Ik vond ook dat het met alles wat er nu gebeurd was eerder op haar weg lag om contact met mij te zoeken en zag niet in waarom ik dit initiatief nu zou moeten nemen, zeker na alle gestrande en vruchteloze pogingen tot contact uit het verleden. Eerlijk gezegd vond ik ook dat het op haar weg lag om zelf te informeren hoe het met D. zou gaan, als ze zo begaan zou zijn, desnoods via R. als ze geen contact met mij wilde leggen. We houden niemand op de hoogte die we niet regelmatig zelf spreken en worden met regelmaat gebeld, ook door mensen die nooit zo close met hem waren als M. dat ooit was, met de vraag hoe het met hem gaat.

Ik heb dus geen mailtje van haar gehad, sowieso niets van haar gehoord. Niet in verband met haar huwelijk en emigratie, maar ook niet in verband met onze zieke vriend. R. heeft evenmin nog wat van haar gehoord. Ergens vreemd, als je bedenkt hoe begaan ze zich met D. toonde tijdens de chat. Waarbij ik me overigens nog had afgevraagd hoe het ervoor had gestaan als ik daar gelegen had - ergens leek het me in de huidige situatie haast voorstelbaar dat ze dan nog nonchalanter was geweest. Tussen de regels van de chat en tussen de regels van de hele gang van zaken tot nu toe door heb ik een soort nonchalance gevoeld die nieuw is - die me het gevoel gaf alsof ik er écht niet toe had gedaan. Dat een ex-partner na vijf jaar nonchalant is naar haar ex is in veel gevallen volkomen begrijpelijk, maar met die nonchalance is dan naar mijn idee, tenzij er nare dingen gebeurd zijn misschien, ook best ruimte voor een bepaald soort genegenheid - lang ben je de belangrijkste persoon in elkaars leven geweest. Aanwezigheid van nonchalance duidt ergens op afwezigheid van pijn en verdriet, denk ik dan. Reden voor negatieve gevoelens als haat of wrok of wat dan ook zou er compleet niet moeten zijn, tenzij ze die in haar verwerkingsproces er op een ongelukkige wijze heeft ingefietst zonder dat ik er erg in heb. Daarom begrijp ik de nonchalance die eerder ruikt naar 'koud laten' niet. Dié is nieuw en dié is onaangenaam.

Ergens voelt het alsof er een soort aap uit de mouw komt. Alsof dit alles nodig is geweest, alsof ik dit alles nodig heb gehad, om scherper dan ooit te zien dat het beeld dat ik in mijn hoofd heb van M. écht niet (meer) klopt met de werkelijkheid. Dat kort gezegd het beeld van het lieve, zorgzame en intelligente meisje met het gouden hart misschien niet zo'n gouden hart (meer?) heeft als ik dacht dat ze had. Koude nonchalance naar mij toe is in mijn beleving ongepast of verdient op zijn minst toelichting. Dat verdient niet opvolging door een vertrek met de stille trom. Maar als ik daarover ga uitwijden, raak ik niet meer uitgeschreven - en het verhaal is nu al zo lang en ik ben moe...

Moe... Dat ben ik sowieso. Van alles. Mijn (drukke) werk neemt eigenlijk meer tijd en energie in beslag dan me lief is. Daar is nu nog eens de zaakwaarneming (zeg: alles regelen) voor D. bijgekomen. Ik krijg te weinig slaap en maak me teveel zorgen. Bevind me ondertussen in een wereld waarin ik al lang geen magie meer bemerkt heb en waar de ene berichtgeving over gelukkige exen de andere opvolgt, wat mijn gevoel van eenzaamheid alleen maar lijkt te versterken en te cultiveren. Nu is M. getrouwd, waarmee eigenlijk een voor mij belangrijk boek tot een einde is gekomen. Hooguit kan er op dat vlak nog een epiloog volgen.

En dat epiloog... Dat is op dit moment nog iets waar ik me wel zorgen over maak. Ik heb begrepen dat M., getrouwde vrouw, in april definitief emigreert. Een ontmoeting of gesprek is vanaf dat moment dus ook definitief onmogelijk en we bevriezen eigenlijk de situatie zoals die nu is, vermoedelijk ook voor als we elkaar ooit nog daar of hier tegenkomen. Het einde, een roemloos einde, een einde met een stille trom, een einde dat ook geen eer doet aan onze tijd samen, die zij echter allang in een soort zand der vergetelheid lijkt te hebben begraven. Ga ik zelf het initiatief nemen en toch nog voor haar vertrek contact leggen, proberen een ontmoeting te regelen, proberen tot een soort 'closure' te komen, in ieder geval om ervoor te zorgen dat de situatie als zij vertrekt eentje is van een soort 'on speaking terms'? En misschien de dingen over het verleden die ik nog wil zeggen, tegen haar zeggen, om het maar gezegd te hebben, om misschien meer in het reine te komen met hoe alles gelopen is? Want hoe je het ook wendt of keert, dat heeft me altijd dwars gezeten en is door alles eigenlijk nooit anders geworden, zelfs nu niet, nu ze getrouwd is en vertrekt...

Ik wil over alles schrijven op deze site, over wat de recente gebeurtenissen met me doen, over de voors en tegens van de ontmoeting, over mijn kleurloze bestaan in deze van magie kennelijk verstoken wereld, waarin ik mij staande houd, handhaaf maar van wie door niemand (romantisch) gehouden wordt, waardoor ik langzamerhand een stuk van mezelf lijk te zijn kwijtgeraakt... maar kan vanwege de drukte, zorgen, negativiteit en gebrek aan inspiratie nog maar zelden de inspiratie en de energie opbrengen. Ook nu heb ik het gevoel alsof ik haast meer met mijn hoofd schrijf dan met mijn gevoel. Een hele lap tekst... met een soort ultieme conclusie na meer dan 100 blogs over M. en mij, waarvan het grootste gedeelte geïnspireerd werd door het kleine vlammetje van hoop dat het anders zou aflopen dan het nu heeft gedaan...

...Misschien is het goed om af te sluiten door te zeggen dat het erop lijkt dat het niet allemáál verkeerd is gegaan. Ook dit lijkt wel weer een plek te krijgen, ook dit lijkt wel weer te wennen. Al kan het op andere momenten ook nog steeds gemeen pijn doen. Net alsof er een tweedeling te maken is: momenten waarin ik alles betrek op M. wie en hoe ze nu is, waarin het allemaal niet zo zwaar is - en momenten waarin ik M. uit mijn herinnering trek en alles wat er nu aan de hand is en gebeurd is op die M. uit het verleden - mijn vriendin M. - betrek, waarin het wel heel zwaar is, onrealistisch en pijnlijk aanvoelt. Alsof mijn geest de klik niet kan maken dat dié M. voor eeuwig in mijn herinnering mijn vriendin blijft, toenmalige vriendin weliswaar, maar toch, net zo goed als deze Unremedied, voor wie de M. van nu een soort koude nonchalance lijkt op te wekken, voor eeuwig in haar herinnering haar vriend blijft, toenmalige vriend weliswaar, en als een herinnering die in een stevige kluis zit opgeborgen weliswaar, maar toch...