We lagen naast elkaar, zoals we dat ook deden toen we nog op mijn studentenkamer bivakkeerden: zij in mijn armen, dicht tegen mij aan. Knus en warm. In een groot huis, op een soort zolder. Op een gegeven moment werd ik wakker en merkte ik dat zij niet meer in bed lag. Ik stapte er ook uit en trof haar even verderop aan, achter het bureau achter de computer. Ze was daar dingetjes aan het doen. Dingen als jetlag en 'veel te doen in deze situatie' verklaarden waarom ze daar op dat moment zo zat. Ik was blij dat ze er was en ging bij haar zitten. Sigaretje aan, raampje open.

Vandaag opende ik in een nietsvermoedende bui Facebook, en zag daar een bericht van F. met als kop "overlijdensbericht". Nieuwsgierig opende ik het bericht, want zou er iemand zijn overleden die ik ken? De overlijdensberichten die F. zou plaatsen, zouden mogelijk iemand betreffen die ik ken als docent uit mijn studietijd.

Het bleek F. zelf te zijn; het bericht was geplaatst door een vriend of familielid. En ik moet zeggen dat dit toch wel even bij me binnenkwam.

Eigenlijk had ik al zo'n twee uur op bed moeten liggen. Het is tenslotte donderdagavond; morgen wacht het werk gewoon weer. Maar ik heb online in m'n agenda gezet dat ik wat later ben, dus dat geeft me een beetje ruimte. Al moet ik ervoor oppassen dat niet te vaak te doen; de verleiding bestaat nogal eens helaas.

De titel heb ik als eerste geschreven; 'onsamenhangend'. Ik denk omdat mijn gedachten onsamenhangend zijn. Ik ben verdrietig, maar me ervan bewust dat ik wellicht ook niet (meer) goed in staat ben om onder woorden te brengen waarom.

Fuck. Wat is dit toch, de laatste tijd. M. viert weer hoogtij in mijn geest. En ik lijk het grif toe te laten.

Het is lang geleden dat ik hier wat geschreven heb... Het lijkt erop dat ik de inspiratie in de loop der jaren kwijtgeraakt ben. Ook niet zo gek. De meesten die hier komen en gaan schrijven, zijn na een aantal maanden weer vertrokken. Vaak met zo'n mooi afscheidsberichtje erbij, meestal luidende dat het weer goed gaat. Soms ook dat het nog niet goed gaat, maar dat ze het gevoel hebben dat deze site ze 'erin houdt', in het verdriet houdt... Dat moet wat zijn voor de admin trouwens, die uit hoofde van zijn adminschap een zekere lotsverbondenheid heeft met deze site...

Al een tijd niks meer geschreven. Eigenlijk geheel zoals de bedoeling was. Niet voor niets gaf ik mijn vorige blog als titel 'het laatste hoofdstuk' (of iets van die strekking) mee. Na een ldvd-carrière die op dat moment bijna net zo lang geduurd had als de relatie waar de ldvd uit voortkwam, had ik, na eveneens lange tijd, een Laatste Ontmoeting met mijn ex-vriendin M. Hoewel ik het achteraf niet als een echt aangename Laatste Ontmoeting kon bestempelen, had ik wel oprecht het gevoel dat het daarmee tot een soort afsluiting kwam.

Voor mij mijn beeldscherm, naast mij een glas whisky en om mij heen stemmige muziek. Zo op het eerste gezicht een avond als elke andere. Maar mijn onderbewustzijn doet me gevoelen dat de kous daar toch niet helemaal mee af is. Mijn onderbewustzijn spiegelt me voor dat het vanavond de laatste avond is dat M. in het land is. Morgen vertrekt ze. Voorgoed. Of in ieder geval, zo voorgoed als een huwelijk bedoeld is te duren. Maar misschien ook wel langer. Weet ik veel.