Een week is er voorbijgegaan sinds ik ontdekte dat K. een nieuw vriendje heeft. Een week waarin ik een beetje op twee gedachten gehinkt heb.

Eigenlijk begrijp ik dit niet zo goed. Een belangrijke reden voor mij om te besluiten het contact met haar stop te zetten, was toch juist om mezelf tegen dit soort nare gevoelens te beschermen? Het was toch zo dat ik dan wel veel voor haar voelde, maar dat die gevoelens minder opspeelden, minder 'in de weg zaten' op het moment dat zij en ik geen contact hadden, dus dat dat de oplossing leek? De deal was toch 'geen pijn, teleurstelling en verdriet meer vanwege haar', waarvoor ik moest betalen met 'haar niet meer in mijn leven hebben'?

Zojuist maakte ik nog even een korte avondwandeling. Niet iets wat ik vaak doe, maar ik wilde nog even iets op de post doen zodat ik daar morgen niet meer aan hoef te denken. Voor de gelegenheid had ik mijn MP3-speler aangezet. Zo werd het een beetje zoals mijn standaardritueel tijdens het wandelen: muziekje op, gedachten de vrije loop laten...

Ik voel me misselijk. Dat zal vast te maken hebben met het feit dat ik vandaag nog niet gegeten heb. Daar word je normaal gesproken echter niet misselijk van. Nu wel. Mijn maag zit weer eens dicht. Liefdesverdriet.

Eigenlijk weet ik niet zo heel goed waar ik moet beginnen. Ik schrijf niet vaak genoeg blogs meer. Dat gaat een beetje ten koste van de chronologie. Om m'n verhaal nog enigszins volgbaar te houden, moet ik dan telkens weer een hoop feiten gaan lopen oplepelen, terwijl een opsomming van feiten eigenlijk niet is wat ik neer wil zetten.

Het is maandagmiddag. Het voelt alsof het maandagochtend is, want ik ben gisteravond nog op stap geweest en was laat genoeg thuis om vandaag lang genoeg uit te kunnen slapen om nu nog niet al te lang wakker te zijn. Eerlijk gezegd had ik er al wel wat eerder uit kunnen komen dan ik uiteindelijk gedaan heb, maar er was iets wat me tegenhield. Waarschijnlijk de wereld die me op het moment van echt wakker worden als een loden last weer op de schouders zou vallen.

Of het nu de tijd van het jaar, het feit dat ik (al een poosje, inmiddels) gestopt ben met roken of iets compleet anders is, weet ik niet, maar wat ik wel weet is dat ik het allesbehalve fijn vind. Het steeds weer terugkerende gevoel 'gevangen' te zitten. Gevangen in de realiteit, gevangen in een feitencomplex waar ikzelf geen invloed op lijk te kunnen uitoefenen om vrij te komen. Een feitencomplex dat nog veel te maken heeft met mijn eerste vriendin, met wie het nu al meer dan 3,5 jaar geleden is uitgegaan.