Het is weer definitief voorbij. Ik schrijf 'weer' en dat zou de indruk kunnen wekken dat het al eens eerder voorbij is gegaan. 'Weer' slaat echter niet op hetzelfde meisje, maar op een relatie. Ooit, meer dan twee jaar geleden, kwam ik immers op deze site omdat 'het' toen ook voorbij was. 'Het' was toen mijn eerste relatie. Getuige alle verhalen die ik hier in die periode heb geschreven, luidde dat het begin in van een periode waarover ik in mijn dagboek schreef dat ik zag aankomen dat ik daar later op terug zou kijken alsof het de 'middeleeuwen' in mijn leven waren. Nog steeds zie ik de breuk met mijn eerste vriendin als de gebeurtenis die het meest impact op me heeft gehad. De wereld is sindsdien eigenlijk nooit meer echt hetzelfde geweest. Heeft nooit meer echt gevoeld alsof het 'klopte'.

Twee jaar van transitie, transformatie en reflectie volgden. Het beste dat ik het kon krijgen in die twee jaar, was me een periodelang 'okee' te voelen en in die periode dan af en toe wat ups te ervaren. Beter werd het niet, maar daar liet ik me niet door uit het veld slaan. Men zegt dat het echt allemaal overgaat en dat je je uiteindelijk weer gewoon goed kunt voelen, net zoals voor de dag dat de wereld zo anders werd.

In die twee jaar was de eerste echte 'up' die ik ervoer, ongeveer 2,5 maand nadat het uitgegaan was. Het was een combinatie van factoren, maar de belangrijkste factor was dat ik toen een ontmoeting met een meisje had gehad dat een vreselijk goede indruk op me maakte en me op dat moment, te midden van alle moeilijkheid waarin ik me bevond, wist te betoveren. Het gaf me toen het geloof dat de wereld niet ten einde was en dat het misschien wel zo kon zijn dat er toch nog wel leven was na mijn eerste vriendin. Als je flink zou gaan graven in mijn blogs, zou je het verslag van deze up nog terug kunnen vinden. Ik meen me te herinneren dat ik de blog 'Klaar?' had getiteld en hij stamt ergens uit mei 2006.

Na de ontmoeting met dat meisje, kwam er echter niet echt contact tot stand en niet lang na de ontmoeting, vernam ik dat ze een vriend had en bovendien later in het jaar voor een jaar naar het buitenland zou vertrekken. Een en ander zorgde ervoor dat de magische uitwerking die ze op dat moment op me had, verzwakte. Verdwijnen deed het niet helemaal; toen ik haar in die periode af en toe nog tegenkwam, merkte ik dat ze nog steeds een mysterieuze aantrekkingskracht op me had.

De tijd ging voorbij. Het meisje ging naar het buitenland in september 2006. Tot die tijd hadden we al bijna geen contact meer gehad en vanaf dat moment raakte ze helemaal buiten zicht. In mijn herinnering leefde ze nog wel, als het meisje dat het voor elkaar had gekregen om mij een aangename en warme lichtstraal toe te werpen in een duistere periode tijdens welke ik in een diep dal gezeten had, met een intensiteit die voldoende bleek om lang een indruk achter te laten.

Na een jaar kwam ze terug. Mijn leven was in dat jaar uiteraard ook gewoon doorgegaan en meer dan af en toe zijdelings, dacht ik niet aan haar. Maar het lot had besloten onze paden elkaar toch nog te laten kruisen. Nadat ze teruggekomen was in Nederland, vond ik op internet een weblog van haar, die ik met veel interesse las. Ik merkte dat de dingen die ze schreef, veelal dingen waren die ik bijzonder vond. De weblog bood de mogelijkheid om te reageren, maar aangezien onze ontmoeting zo kortstondig was geweest en ik het ergens vreemd vond om dan uitgebreid met naam erbij op haar verhalen te gaan reageren, besloot ik anoniem te reageren.

Zij waardeerde mijn reacties zoals ik haar verhalen waardeerde. Allebei zagen we ook de romantiek van de situatie wel, zo bleek ook later. Zij schreef af en toe best persoonlijke verhalen op haar weblog en de reacties die ze terugkreeg waren dan wel van iemand van wie ze niet wist wie het was, maar ze waren van even zoveel persoonlijkheid doorspekt. Ik had niet echt een 'plan' met mijn reacties, behalve dan natuurlijk gewoon een reactie geven op haar verhalen, maar merkte natuurlijk wel dat ze me op deze manier bijzonder prikkelde. En andersom leek het ook het geval te zijn, getuige het feit dat ze niet wist wie ik was, maar me wel duidelijk liet voelen dat ze het waardeerde dat ik er was.

Een klein half jaar heeft het toen geduurd, toen het lot z'n definitieve zet deed en ervoor zorgde dat ze kwam te werken waar ik ook werkte. Twee jaar eerder had ze me betoverd met niet meer dan een eerste indruk, een half jaar eerder had ik nader kennis gemaakt met haar persoonlijkheid via haar verhalen en nu kwam ik direct in aanraking met de combinatie. De klik was er vrijwel meteen. Het duurde toen niet zolang meer voordat ze uitgevonden was wie de anonieme correspondent op haar weblog was. Nog geen twee weken nadat ze dat doorhad (en misschien maximaal drie weken nadat we waren begonnen samen te werken), hadden we onze eerste date. Na afloop is ze met me mee naar huis gegaan en eigenlijk nooit echt weer vertrokken.

Tot eind juni, na een intens samenzijn van ongeveer vier maanden. Het strandde. Hoe mooi de voorgeschiedenis ook was geweest en hoe goed het in het begin ook ging, bleek het uiteindelijk toch niet te werken. Problemen dienden zich aan en we bleken daar en toen niet in staat om die uit de weg te ruimen, hoewel we zeker in eerste instantie allebei die wil wel echt hadden. Op het moment dat het uitging, heb ik denk ik ergens het gevoel gehad dat dat nog niet hoefde te zeggen dat het ook definitief zou zijn, al schakelde ik die mogelijkheid op dat moment ook niet uit. Maar misschien dat het ons allebei een beetje wakker zou schudden, dat het ervoor zou kunnen zorgen dat we even op onszelf teruggeworpen zouden worden om er dan achter te komen dat we het toch fijner vonden met elkaar, maar het misschien wat anders aan zouden moeten pakken. Dat we inzichten verkregen hadden uit wat er gebeurd was en uitgerust met die inzichten er met z'n tweetjes misschien wel uit zouden kunnen komen.

Maar dat bleek niet het geval. In de twee weken die volgden nadat het was uitgegaan, werd me duidelijk dat zij er zo niet tegenaan keek en dat het definitief voorbij was. Mij werd ook duidelijk dat ik haar alleen nog wel steeds heel bijzonder vond en duidelijk nog wel gevoelens voor haar had. Mijn verstand produceerde bovendien nog de nodige inzichten in wat er misschien niet goed gegaan was, waardoor het verstand die gevoelens niet meteen hoefde te proberen te normaliseren. Ook meende ik inzicht gekregen te hebben in waarom ik me zo tot haar aangetrokken voelde, wat haar zo bijzonder voor me maakte. Maar alle inzichten, wijsheden en gevoelens ten spijt - als het gevoel nog maar van één kant komt, is het niet genoeg.

Zo heb ik uiteindelijk alles in een brief op een rijtje gezet. Mijn inzichten, wijsheden en gevoelens en gezegd dat ik er graag nog een keertje met haar over wilde praten. Hoewel dat voor haar niet echt hoefde, omdat ze het liever achter zich wilde laten, gaf ze me die gelegenheid wel. Gisteren was haar laatste werkdag en we waren bovendien met z'n tweeen. Toen was er genoeg gelegenheid om over dingen te praten. Ik heb gisteren ervaren als een vreemde, enerverende, ergens ook wel bijzondere en gedeeltelijk moeilijke, gedeeltelijk fijne dag. Dat het afsluiten van 'ons' zou worden, wist ik eigenlijk van tevoren al wel, al had ik andere mogelijkheden nog niet definitief afgeserveerd. Sommige dingen die ik te horen kreeg, deden pijn; andere dingen voelden weer goed. Het bleek ook dat ze het ook moeilijk vond, in de zin dat ze niet heel goed wist 'wat nu wijsheid was om te doen' in deze situatie, meer dan dat ze gewoon haar gevoel volgde. Toen dat eenmaal een beetje duidelijk was en ik zei dat ze tegen mij daarover best open kon zijn omdat in mijn ogen 'wijsheid' was om gewoon te zeggen wat er in haar omging, werd ze ook wat genuanceerder in haar uitspraken en hoewel ik eerder op de dag dingen had gehoord die behoorlijk pijn deden en die ik ook niet zo goed kon begrijpen, kwam later alles wat meer op een rijtje.

Na afloop hebben we nog even samen wat gedronken en daarna gegeten. Ik heb nog een laatste knuffel van haar ontfutseld en toen we gingen weer ieder ons weegs. Het einde van de samenstrengeling van onze paden. Wat op een gegeven moment het karakter had van een sprookje dat zich afspeelde in een overigens voor mij niet zo florissante periode, was weer ten einde. Niet alleen was het gisteren een soort 'afscheid van "ons"', ook was het haar laatste werkdag en is het daarmee onzeker geworden wanneer ik haar weer zie; het wekelijkse 'abonnement' bestaat niet langer. Ten slotte had ze ook besloten te stoppen met een spelletje dat we allebei op internet speelden en via welke we ook nog wel redelijk wat contact hadden gehad in de weken ervoor.

Vandaag is 'the day after' dus. Op dit moment met gemengde gevoelens. Er hangt een zweem van verdriet en melancholie om hoe het afgelopen is en ik voel ook wel een zekere leegte nu, die ik voor gisteren nog niet voelde. Gek genoeg was het eerste waardoor ik dat echt voelde, haar plotselinge afwezigheid in het spelletje op internet. Dat spelletje speelt zich af in een bepaalde wereld en ik was me ineens ervan bewust dat ik me nog slechts alleen op die wereld bevond. Het was bijna een metafoor die de realiteit vanaf dat moment uitdrukte. En vandaag merk ik het op het werk. Aangezien onze relatie zich heeft afgespeeld in de relatief korte tijd dat ze hier heeft gewerkt, hangen er herinneringen. Nu ze definitief hier niet meer terugkomt om te werken, voelt het 'anders'. Terwijl ik vanochtend, terwijl de hele plek nog verlaten is, hier rondloop, merk ik dat er vanuit een soort bitterzoet gemoed wat tranen geneigd zijn om te vloeien, die vervolgens toch niet echt komen. Bitter, vanwege het feit dat het weer is afgelopen. Zoet, omdat de beelden en herinneringen die bovenkomen terwijl ik hier rondloop, de moeite waard zijn.

Maar toch kan ik me erbij neerleggen en dat is misschien de reden dat de tranen toch niet komen. Verstandelijk kan ik er namelijk allemaal wel bij. Dat het gevoel nog niet helemaal mee gaat, is een tweede. Niet voor niks heb ik vier maanden lang een relatie met haar gehad en niet voor niks hebben we dat in die tijd wel allebei gezien als iets serieus. Ze is iemand die ik erg bijzonder vind en ik vind het rot om haar nu weer meer en meer van me verwijderd te zien raken dan dat ze dichterbij komt. Maar het is niet anders. Als het goed is, weet ze me in ieder geval te vinden, mocht ze die behoefte voelen, waar dan ook voor.

Het is dus weer voorbij. En op de een of andere manier voelt het ook alsof het het einde van een bepaalde periode markeert, waarmee ik niet bedoel de periode dat zij en ik bij elkaar waren. Het duurt niet lang meer dat ik met het werk dat ik nu doe, ook zal stoppen om een stap voorwaarts te maken. Mijn omgeving en daarmee mijn leven zal daardoor opnieuw veranderen. Het maakt me nu erg melancholisch, dat dat staat te gebeuren, want eerlijk is eerlijk, ik ben me weer wat eenzaam gaan voelen. De focus moet nu echter maar weer een beetje af van liefde en het gevoel ambieren met iemand te zijn met wie je behoorlijk op één golflengte zit. Iets anders zal er voor nu even niet op zitten. En eerlijk gezegd vermoed ik dat het niet zoveel tijd zal kosten om dit allemaal een plekje te geven en achter me te laten omdat de ratio daar genoeg aanknopingspunten voor biedt. Het is alleen jammer dat ik de indruk heb dat de middeleeuwen in ieder geval nog niet definitief voorbij zijn, waar ik toch oprecht een periode heb gehad in mijn laatste relatie waarin ik dat wel heb gedacht.

Zucht.