Dus, liefdesverdriet zal het niet meer zijn. Freespirit gaf een uitgebreide reactie op mijn vorige blog. Het uitblijven van een reactie van mijn kant op haar reactie kwam niet doordat ik de reactie oninteressant vond of doordat ik er niks mee kon. Integendeel, die reactie deed me goed, zonder exact te kunnen zeggen waarom. Misschien omdat ik mezelf soms zo verlies in bepaalde gedachtegangen of fantasieen dat ik de realiteit uit het oog verlies, maar merk dat op het moment dat iemand mij die realiteit voorschotelt, ik er wel vatbaar voor ben. Ik aanneem dat de realiteit is zoals hij is, zonder dat het nou echt zoveel pijn doet. Het grote probleem is echter, dat wat ik in mijn vorige blog 'aanvallen' noemde, steeds maar weer blijft terugkomen.

Zo ook vandaag. Een aanval van melancholie. Een aanval die wel te plaatsen is, voor mijn gevoel. Om te beginnen heb ik vannacht eigenlijk te weinig slaap gehad. Ik heb al heel vaak ondervonden dat wanneer ik te weinig slaap, de weerstand in zijn algemeenheid en de weerstand tegen melancholie in het bijzonder, tot een erg laag niveau zakt. In die korte nacht slaap, echter, had ik wel weer eens een droom over M. Het oude en in mijn dromen inmiddels grijsgedraaide concept: er komt eindelijk een moment van praten, er komt wederzijds begrip en we vinden elkaar weer. Ik blijf het frappant vinden dat het praktisch altijd dát is wat ik droom. Het scenario en de setting mag dan elke keer verschillen, het thema 'elkaar terugvinden' is niet weg te slaan.

In het begin, toen het net uit was, inmiddels alweer meer dan 2,5 jaar geleden, droomde ik (uiteraard) heel vaak over haar. Ook toen was 'hereniging' een heel veel voorkomend thema. Een thema, dat slechts soms werd afgewisseld met het thema wat ik 'zoeken' zou willen noemen. Die dromen draaiden er doorgaans om dat ik ergens was en op zoek was naar M. Zonder dat er sprake was van een 'uit-situatie' of wat dan ook. Ik was op zoek naar M., maar kon haar niet vinden. Je hoeft geen gediplomeerd droomanalyticus te zijn om te snappen waar die dromen vandaan komen. En de herenigingsdromen? Tja, in het begin lijken die ook prima te verklaren; ik was bezig met te proberen haar terug te krijgen, dus bezig met hereniging. Dan is het niet zo gek dat je daar ook over droomt (al moet ik hier de kanttekening bij plaatsen dat ik het ergens logischer had gevonden om, in ieder geval af en toe, te dromen over definitieve eindes; M. die met iemand anders was, dat soort dingen, maar die dromen waren en zijn erg in de minderheid). Maar ik heb me wel meerdere malen speels afgevraagd waarom het thema 'hereniging' het sterkste van allemaal blijkt te zijn en zelfs nu nog, 2,5 jaar nadat we uit elkaar gegaan zijn en zonder dat ik nou nog met herenigingsplannen bezig ben, met enige regelmaat terugkeert. Speels, want het brengt me soms op gedachten zoals ik die in mijn vorige blog omschreef: je zou er bijna iets mystieks achter zoeken. Een dodelijke gedachte als er in de realiteit niets is wat erop wijst dat zoiets zal gebeuren en je juist het gevoel hebt dat dit stuk verleden nog steeds dwarszit.

Tot zover de korte nacht slaap met de herenigingsdroom. Dan hebben we nog een andere factor. Er is een meisje dat ik kort geleden via internet heb leren kennen en die mij leuk lijkt te vinden en met mij wil daten. Uit een soort van 'baat het niet, dan schaadt het niet', gecombineerd met de gedachte dat het allemaal wel een beetje saai is op het moment en ik qua liefde weinig anders heb dan het verleden dat juist niet meer constructief is, heb ik in eerste instantie gezegd dat ik het prima vond en zo hebben we een datum geprikt voor over twee weken. Maar kort nadat ik dat gedaan had, voelde ik me er onprettig bij. Voor mijn gevoel kwam dat doordat ik eigenlijk al wel weet, zonder haar in het echt ontmoet te hebben, dat zij niet iemand is die 'het gevoel' bij mij los kan maken. 'Het gevoel', zoals M. en ook mijn laatste vriendin dat wel gelukt is. Laat ik die date echter doorgaan, dan zou het kunnen zijn dat 'in the spur of the moment' en bij aanwezigheid van wel enige aantrekkingskracht, het toch ergens naartoe zou gaan - terwijl ik nu dus eigenlijk van tevoren al erg sterk het gevoel heb dat zij niet gaat zijn wat ik zoek. Vooral gisteren bekroop dat gevoel me, en dat deed me wederom beseffen dat ik dat 'gevoel' niet zo makkelijk en/of snel heb; dat ik een meisje wel echt bijzonder moet vinden, wil dat er zijn. Behalve bij M. en K. kan ik me niet herinneren dat ik dat gevoel echt gehad heb. De sprong naar de melancholie is dan snel gemaakt: ik schrijf niet voor niets gehad.

Verder zal vast meespelen dat M., naar het schijnt, mijn terrein is binnengedrongen. Dat wil zeggen: tot voor kort wist ik zeker dat ze fulltime werkte in een andere stad, dus hoewel ze nog wel in dezelfde stad als ik woonde, was de kans om haar tegen te komen bijzonder klein en dat gebeurde dan ook bij hoge uitzondering (afgezien van een heel bizarre ontmoeting elders aan het einde van vorig jaar, is zo'n toevallige ontmoeting nog maar twee keer geweest, waarbij ze me de tweede keer niet zag (of deed alsof ze me niet zag)). Nu kwam een vriend van mij haar onlangs echter gewoon overdag tegen - in het gebouw waar ik werk. Ze schijnt daar vanaf dat moment iedere week rond dezelfde tijd te zijn. Een uiterst vreemde gewaarwording, waar ik me niet erg bij op m'n gemak voel tot dusver. De situatie zoals die nu is, maakt gewoon dat ontmoetingen bijzonder ongemakkelijk zijn. Immers, ze heeft zichzelf praktisch doodverklaard voor mij, door nooit op iets te reageren wat ik haar gestuurd heb (zowel de paar oppervlakkige belangstellende mailtjes als de twee brieven met diepere gevoelens erin en dergelijke) en behalve helemaal in het begin, me nooit te woord gestaan te hebben. Waarschijnlijk omdat dat haar manier is om ermee om te gaan. Het compleet niet reageren is uitgebreid een voorwerp geweest van speculaties mijnerzijds, waar ik nu mijn vingers niet meer aan wil branden. Het is dan vreemd dat ze hier ineens verschijnt, terwijl ze weet, of op z'n minst zou moeten weten, dat ik hier (nog) werk en de kans op een ontmoeting daardoor niet gering is. Op een bepaalde manier heb ik me er een beetje kwaad over gemaakt; ik voel me nu op die tijden best ongemakkelijk terwijl ik hier dan rondloop. Zij besluit alle contact en alle banden met mij te verbreken, maar komt dan wel op een gegeven moment doodleuk op mijn terrein (misschien is het vermeldenswaardig dat ze het niet MOET zijn, maar dat ze hier WIL zijn om een bepaald iets te doen). Aan de andere kant word ik er dus nerveus van; ik weet eigenlijk niet hoe ik me naar haar toe nog moet opstellen door en na alles wat er gebeurd is (inhoudende: eigenlijk helemaal niks; op een vriendschappelijke manier uit elkaar gegaan zonder dat er nare dingen tussen ons gebeurd waren of wat dan ook, alleen met het complete verbreken van het contact dus). Over andere scenario's, zoals dat dit een begin zou kunnen leggen om wel weer met elkaar in contact te komen en voor eens en voor altijd, op wat voor manier dan ook, met spoken uit het verleden te kunnen breken, wil ik niet eens nadenken. De realiteit is wat ik zoeken moet; me verliezen in wederom nieuwe fantasieen, zal me hoogstwaarschijnlijk alleen maar van een koude kermis doen thuiskomen, met als resultaat dat ik me weer teleurgesteld voel. En daar heb ik geen zin meer in. Ik denk dat ik ietsje te vaak teleurgesteld ben inmiddels en me erop heb ingesteld dat het is zoals het is, tenzij er toch zoiets bestaat als 'het lot', maar in dat geval kan ik het toch niet sturen en gebeurt het vanzelf.

Hoe het ook allemaal zij, ik ben opgehouden met het buiten mezelf te zoeken. Begin zo langzamerhand de indruk te krijgen dat het wel eens een karaktertrek van me zou kunnen zijn, die melancholie. Ik heb mezelf altijd een romanticus genoemd en het past de romanticus tenslotte ook. Toch moet ik zeggen dat de perioden dat er (nog) geen reden bestond voor deze melancholie, me beter bevielen. Misschien was ik in die tijd soms ook wel onconstructief met liefde bezig, of voelde ik me soms onbegrepen terwijl ik daar misschien niet echt een punt van had moeten maken - omdat het misschien niet alleen was dat ik niet goed begrepen werd, maar het complement daarvan was dat ik haar niet goed begreep. Dat geldt misschien wel voor zowel M. als voor K. Hoe dan ook is het nooit echt hinderlijk geweest. Nu hindert het wel; het is een gevoel dat zijn oorzaak vindt in dingen die in het verleden gebeurd zijn, in het voorbijgaan van hetgeen er was tussen mij en in eerste instantie M. en later, veel korter, K. Het is, met andere woorden, onconstructief en kan derhalve niet leiden tot enige positieve emotie wat dan ook. Het beste dat het veroorzaakt, is een zekere vorm van fatalisme, waar ik het in mijn vorige blog ook al even over had.

Toen ik hier nog niet zo lang schreef, beloofde ik dat ik pas definitief met schrijven zou stoppen als het een 'rond verhaal' zou zijn. Als ik werkelijk geen reden meer zou hebben om te schrijven, als ik op een stabiele manier (weer) gelukkig was. Dat is het laatste stukje wat de melancholie in de hand werkt: we zijn 2,5 jaar verder, maar zicht op dat meer stabiele geluk hebben we nog immer niet.