Lieve Unremedied,

Ik heb je blog gelezen en moet je eerlijk zeggen dat ik me afvroeg waarom je nu al een nieuwe relatie hebt. Het is toch logisch dat de confrontatie met je nieuwe vriendin, teveel herinneringen oproept? Ik denk dat je tijd nodig hebt om dit te verwerken en dan wel alleen. Eerlijk zijn naar jezelf en jezelf de kans geven om dit een plek te geven of misschien heeft je exvriendin hier ook last van en kan ze jou ook niet vergeten. Ik denk dat je voor jezelf e.e.a. op een rij moet zetten en de tijd moet nemen om je antwoorden te vinden, in jezelf. De antwoorden zijn er namelijk je ontneemt jezelf alleen alle ruimte. Hoe kan je een wij vormen als je nog niet helemaal een ik bent?
wens je veel sterkte

Eigenlijk zijn het gevaarlijke paden die je bewandelt. Je maakt een sprookje van je ex en wordt verliefd op het idee van haar, zoals je haar zelf nu gevormd hebt. Terwijl de realiteit toen naar ik begrepen meen te hebben helemaal niet altijd een sprookje was. Misschien is het verstandig om bij jezelf te rade te gaan. Mss is je huidige relatie niet wat je wilt uit een relatie en houd je minder van je vriendin nu, dan je toen hield van je vriendin toen. Wat is er veranderd, is je ex veranderd, ben jij veranderd dat je er nu kans van slagen in ziet? Is je huidige relatie misschien niet goed genoeg? Nou ja, zo zijn er nog duizend dingen die je uit zou kunnen werken om of te voorkomen dat je een beslissing neemt waar je spijt van gaat krijgen, of om te voorkomen dat je in gedachten voort blijft borduren op een illusie... Sterkte.

Dat is wat we ergens zijn beste unremedied. Hoewel verschillend in aanleiding en uitwerking voor wat betreft het verbreken van onze relaties voel ik ergens wel een vergelijkenis in de intensiteit van onze belevingen. Of zoals je ook zou kunnen zeggen: in het niet echt kunnen loskomen van onze (ex-)liefdes(zie mijn blog van deze zelfde datum). Is het normaal gezien de mate waarin je van iemand hebt gehouden (en houdt) of blijven we ergens in hangen?
Heb met veel belangstelling je blogs gevolgd en was onder de indruk van hoe je hier uitdrukking hebt gegeven aan je gedachten en gevoelens in de nasleep van het verbreken van je relatie. Heel integer, gevoelig en heel bloemrijk opgeschreven en met ons gedeeld. Leerzaam soms en troostend soms en met veel liefde tav degeen waardoor je tegelijkertijd zo in de knoei zit.

Ik hoop dat we beiden in de loop van dit jaar de kracht vinden om eea op een 'goede' manier een plek te gaan geven.

Peter

weten wat 'houden van' is en dat ook vol overgave kunnen ervaren is zeker een heel mooi iets en als ik soms mensen zie worstelen om zoiets uberhaupt eens te kunnen ervaren of zich er maar bij neerleggen dat het er niet inzit dan is dat op zich al een reden dat we dankbaar mogen zijn die ervaring wel gehad te hebben. Wat niet wegneemt dat het verlies, het niet meer in je leven zijn van je geliefde dan weer des te meer schrijnt, 'but who am I talking to'.

Ook voor mij geldt dat het idee om ooit weer eens net zoveel van iemand te zullen houden als van mijn ex-vriendin nog steeds behoorlijk onwaarschijnlijk is. Daarbij komt dat ik met name ook de groei en de rijping van het 'houden van' gevoel door de jaren heen als iets zeer waardevols heb ervaren. Zo ook dat diepe besef en gevoel dat je ergens in de relatie ineens kunt ervaren dat je, wat er ook gebeurt, met iemand oud wilt worden.

Toen ik net je antwoord las trof het me ineens dat je eigenlijk nog steeds een soort van stille hoop hebt. Je vraagt je af of je haar nog eens kunt mailen en wat voor soort mail dat dan moet zijn. Dat je het idee maar blijft koesteren en het maar voor je uitschuift omdat je ergens bang bent voor haar antwoord. Ik herinner me dat als een blogitem van je en ik vind het zo verschrikkelijk moeilijk om hier een goede raad in te geven. Laat ik zeggen dat ik denk dat je voor alles gebaat bent bij duidelijkheid en eerlijkheid bij jezelf. En op dit moment lijkt het me zo te zijn voor je dat je ergens dus toch heel graag het contact zou willen herstellen met daarbij op de achtergrond de hoop dat het zou kunnen leiden tot een nieuwe toenadering. Het is zo moeilijk, want als je het neutraal houdt en als ze er al op in zou gaan terwijl jij dan toch hoopt dat het tot iets meer leidt dan wordt het een kwelling voor je. Ik begijp je angst dat als je wat uitgesprokener zou zijn in zo'n eventuele mail dat de kans erinzit dat ze je 'afschiet'. Ik vind het eerlijk gezegd onmogelijk om je hier vanuit deze toch wat steriele kennis van je situatie een afgewogen mening te geven.

In mijn geval is er wel altijd contact gebleven, hoe moeilijk ook soms en ik heb daarbij uiteindelijk vooral toch mijn gevoel gevolgd. Ik heb haar sinds vorig jaar 14 juli niet meer gezien of gesproken maar wel sindsdien nog een mailcontact onderhouden. Voor mij is de situatie wel een andere. Ze zit al sinds juni vorig jaar bij degene waarvoor ze me verlaten heeft en dat schept wel duidelijkheid. Dat wil zeggen, dat zou het moeten doen maar ook ik heb me nog regelmatig betrapt op een soort van stille hoop. Gekmakend want tegelijkertijd besefte ik dan dat al zou ze voor mijn deur staan ik het waarschijnlijk zelf niet meer zou kunnen. Die ander zou in alles als een geest over haar heen blijven hangen en het zou van ons beiden het onmogelijke vergen. Maar goed zeg nooit nooit. Ik weet wel dat het beter is om toch mezelf bij de les te houden en mezelf te blijven inprenten dat het over en uit is. En nog steeds vraag ik me af wat het beste is voor mij: dt summiere mailcontact waarin ook nog eens angstvallig elke verwijzing naar die ander in haar leven vermeden wordt door ons beiden of toch een soort (voorlopige) afsluiting ervan van mijn kant. Het is ook nog eens zo dat zij van haar kant bepaalde onderwerpen mijdt die ik dan weer wel graag zou benoemen, zoals ons fiasco omtrent het kinderen krijgen. En ook nu we een soort voorlopige afsluiting hebben gevonden na mijn vergevings-mail zeg maar, wat doen we dan nu. Verder babbelen over koetjes en kalfjes en hele stukken uit onze levens en gevoelens voor elkaar verzwijgen? Nogmaals, moeilijk hoor. Ik denk weleens dat het pas echt weer een volwaardig (vriendschaps)contact zou kunnen worden als ook ik op een dag toch die andere nieuwe liefde zou tegenkomen zodat het in die zin dan zou kunnen levelen.

Een heel geratel maar wellicht dat je er nog iets uit kunt peuren )

Voor wat betreft die voorspelling van die paragnost: Als ik die paragnost was zou ik dat ook hebben voorspeld. Kan het nooit tegenvallen en loop je niet de kans dat een hevig gefrustreerde klant opnieuw bij je aanklopt om verhaal te komen halen.. Ik zou zeggen, zoek het waar je het zoeken wilt maar laat je niets voorspellen..

Ik hoop met je mee dat het ons zal lukken om in 2007 dat pad naar nieuw geluk te vinden!

Peter

Ja daar heb ik ook wel last van. Bij mij komen ze vaak bij het wakker worden en opstaan. Mijn ex heeft sinds een maand of 2,3 een nieuwe vriendin en het irritante is dat ik haar een beetje ken en ook mijn brein er niet aan ontkomt dat ik ze samen voorstel.

Maar goed, andersom zou het ook wel zo zijn aangezien ik nu alweer ruim 5 maanden samen ben met mijn nieuwe vriend.

Ons contact is vriendschappelijk maar nog wel met moeite hoor. Echt daadwerkelijk afspreken doen we nog niet (laatste x was 2 maanden geleden). We hebben wel mail-contact dat soms prettig is maar soms heb ik er ook niet zoveel zin in. Toch hoop ik nog steeds op een mooie platonische vriendschap maar ik merk dat het nog steeds niet kan en dat we meer tijd nodig hebben. Er zijn gewoon nog dingen die verwerkt moeten worden. De ergste zwaarden van damocles zijn wel gevallen (tenzij er dingen komen zoals samenwonen/trouwen/kinderen maar dat zal nog wel een tijd duren, haha). En als de serieuzere dingen komen dan zijn we ook weer een stuk verder in het verwerkingsproces. Dus een vriendschap sluit ik nog steeds niet uit.

Ik denk dat een confrontatie kan helpen om haar van 't voetstuk te stoten. Het zal niet alles oplossen maar je misschien wel een meer rationele kijk op de situatie geven. Misschien heeft ze een nieuwe liefde, misschien kan ze uitsluiten dat het ooit nog wat wordt tussen jullie of misschien zijn jullie beide zodanig gegroeid dat het wel weer wat kan worden. Maar om daarop antwoorden te krijgen zul je haar toch moeten zien. Volgens mij is je angst over de eerste twee opties groter. Maar misschien moet je jezelf proberen voor te stellen dat je niet meer kunt kwijt raken want je b?ɬ©nt haar al kwijt. Wat heb je te verliezen? Een hoop dat het goed kan komen? Maar dat weet je toch niet? Wellicht komen jullie elkaar over 5 jaar weer tegen en werkt het dan wel als jullie allebei vrijgezel zijn. Maar voor de hoop op een dergelijke situatie kan je niet je hele leven "on hold" zetten. Want dan leef je niet echt.

Ook kan je er m.i. niet bang voor zijn dat je de "ware" hebt laten lopen want naar mijn mening zijn er meerdere deksels die op een potje passen. En soms komt er dan zoiets waardevols voorbij dat je niet kan zien omdat je blik vertroebeld wordt.

Ik ben benieuwd hoe het gaat bij de psycholoog. Heb je al meer gesprekken gehad? Is er een therapie afgesproken?

Liefs,
Hoop

We zijn dwalende zielen...
Maar omdat iedereen hier lekker zit mee te huilen met de honden, gooi ik maar even de knuppel in het hoenderhok: Ik geloof er geen snars van dat je zo gegroeid en veranderd bent dit afgelopen jaar. Het leven heeft jou gedwongen om anders te gaan leven, maar als ik je hier zo lees, gaat het nog altijd even obsessief en dwangmatig door in je hoofd.
DAAR moet de verandering en groei komen. Jij moet al die ruimte in je hoofd die je nu nog altijd aan haar besteed, aan jezelf gaan besteden. Ik voorspel je dat er een groot gat in je hoofd zit, een grote leegte, als je niet met haar bezig zou zijn. Ga die ruimte zoeken en vul 'm met JEZELF.
Ik ben ook een jaar verder, en ik kan m'n ex ook nog zo vreeeeselijk missen, het slijt tergend langzaam. Maar ik sta het niet langer toe dat alles in mijn leven - mezelf, mijn gedachtes - om het verloren geluk draaien.
Ik geloof er ook niets van dat een psycholoog je gaat helpen: Jij analyseert al genoeg, je hebt het bot al tot het bot gekauwd. Een gedragstherapeut, de dalai lama, een spirituele herbezinning, nlp of meditatiecursus zou je waarschijnijk beter helpen, want jij moet weer terug gaan landen in jezelf. Bij een psycholoog ga je lekker weer fijn verder navelstaren en je miserabele botje nog weer eens lekker herkauwen...

Zo. Dat was de Pipster op zondagmorgen, maar ik hou van je hoor, en lijd nog altijd een beetje met je mee.

de zon schijnt

zwem remi zwem!!!!

Wat een gelul, over navelstaren bij de psycholoog. Volgens mij leef jij nog in het tijdperk dat psychologen zich nog verdiepten in dr. Freud. Nou die tijd is voorbij hoor: tegenwoordig zijn alle psychologen bijna gedragstherapeuten en is therapie daarop gebaseerd, en komt zelfs meditatie ook wel ter sprake in sommige spreekkamers.

Unremedied: vind jouw weg die bij jou past, en ook het soort begeleiding dat bij jou past. Dan pas helpt het. Tuurlijk ben je wel gegroeid het afgelopen jaar. Je bent alleen nog niet waar je wilt zijn. Dus werk je daar gewoon naar toe! Take care

Hee Pipster,

Long time no see . En zoals ik wel een beetje van je gewend ben met het nodige ontnuchterende commentaar, al ben ik bang dat het in dit geval misschien toch een klein beetje de plank misslaat. Die leegte zal er niet zijn op het moment dat ik niet met haar bezig ben. De vorm dit het aanneemt is erg 'ondergronds' tegenwoordig. Dat ze uberhaupt nog leeft in mijn geest, is iets wat nog slechts weinigen weten en ervaren en dat is simpelweg omdat de sporen ervan bij mij niet meer zo merkbaar zijn. Het komt wel terug op momenten dat ik alleen ben en volstrekt niks te doen heb en soms 'zeurt' het wat latent op de achtergrond. Ja, ik zit er zeker nog mee, de grauwe sluier is nog steeds wel daar, maar dat neemt niet weg dat ik niet het gevoel heb er dwangmatig mee bezig (geweest) te zijn. Het doet gewoon zo af en toe even weer van zich spreken en dan doet 't nog steeds wel gemeen pijn.

De groei die jij omschrijft, om haar uit mijn geest kwijt te raken, is dus eentje waarvan ik de conclusie heb moeten trekken dat ik dat wellicht niet in mijn eentje ga redden. Of dat 't misschien dan nog veel te lang duurt. Ik weet niet wat ik van de psycholoog moet verwachten, maar niet geschoten is altijd mis, toch?

Mijn leven draait er allang niet meer om, maar het draait nog wel steeds, als een grauwe sluier, mee in mijn leven. Ik denk dat mijn toestand daarmee misschien niet zoveel afwijkt van die van jou. Of is het impliciet misschien ook dat je jezelf even (zij het via mij) toespreekt? Want dat is iets waar ik mezelf wel eens op betrapt heb.

@femmie en missy: dank jullie wel voor jullie lieve commentaren.

@italygirl: heb je een pb-tje teruggestuurd, hoop dat je nog een beetje slaap hebt kunnen pakken vannacht.

@hoop: rationeel heb je helemaal gelijk, maar het punt is dat het gevoel daarin niet meegaat. Rationeel heb ik inderdaad niks te verliezen met een confrontatie, maar het gevoel 'denkt' daar anders over. Als je het zo stelt, ziet het er heel eenvoudig uit en in de realiteit werkt het misschien ook zo, maar het is een drempel waar ik me niet zo makkelijk overheen kan zetten. Misschien komt die confrontatie nog eens per toeval, maar ik vraag me af of ik 'm ga regisseren.

Uche uche,
zo ik heb het lekker voor de wind gekregen hier;-))))
Voor iedereen hier: ik had heb inderdaad met name over psycho-analytische therapie, en jaaaa een gedragstherapeut is als het goed is ook een psycholoog, etc, laten we onze kennis over de huidige stand van de psychologie hier niet uitmeten,
@femmie, ja uiteraard, dat bedoel ik toch, ik raad 'm juist gedragstherapie aan
@missy, ja dame, ga vooral retten, ik ben daar juist erg voorstander van, maar dames, als je vandaag op het nederlands psychoanalytisch instituut gaat praten met therapeuten, dan weet je dat dat nog als erg controversieeel wordt gezien.
Anyway... Remie, voor jou in het bijzonder, ik hoop dat je weet uit welke school de psycholoog van je komt, en wat voor soort therapie hij/zij voorstaat.
En ja, ik kwam niet voor niets hier recentelijk weer een stukje schrijven, ik heb zo mijn momenten dat ik weer even het verdriet in alle hevigheid voel. Als ik dan je verhaal lees, is dat voor mij ook een reminder: don't go there! En daarom spreek ik jou, maar zoals je ziet, mezelf, streng toe.
En echt, remie, het hoeft niet zo. Wat ik bedoelde met dat je niet werkelijk veranderd bent: dat lees ik in die manische berichten van je. In al wat je schrijft klinkt een enorme behoefte aan controle op de situatie door. Toen je met haar was kon je je niet overgeven, en nu ze weg is kan je niet loslaten. Je wikt en weegt ieder scenario, in de hoop dat je daarmee grip houdt op de situatie, terwijl dat juist je probleem is. Jouw probleem. En echt, ik zeg het je: geen enkel inzicht, geen enkele verklaring, geen enkele vaste uitkomst van geen enkel scenario, gaat jou ineens verlossen van dat tergende gevoel. Denken, analyseren, eraan werken, etc. Het enige wat je van het gevoel verlost is je ogen even dichtdoen, diep ademhalen, uitademen, voel je lijf, laat los. voel het moment. het is goed. alles is goed. Laat het los.

change your mind, that's all.

Hee, succes bij je peut, hoop dat ze/hij net zo inspirerend is als mijn coach, ik ben er echt van opgekikkerd.
Het gaat wel goed met me eigenlijk: knalde met overtuiging en lol het misere jaar 2006 weg, kwam een nieuwe geliefde tegen, sloeg aan het vrijen;-)))) en kan het eigenlijk steeds beter met mezelf vinden. Freespirit had altijd gelijk Remie, maar het is altijd moeilijk uit inzichten van anderen, of zelfs die van jezelf te putten, wanneer het verdriet zich zo doet gelden.
Bottom line: je bent het waard om van jezelf te houden. Je bent het waard om van gehouden te worden.
JE BENT HET WAARD!!!

dikke kus van je Pipster