Het haalt het allemaal weer naar boven, voor zover het daar niet al was. Ik fiets door de stad, van bemiddelingsbureau naar bemiddelingsbureau, op zoek naar nieuwe woonruimte. Verplicht op zoek, want mijn huidige woonruimte, wat ooit onze woonruimte was, was slechts voor beperkte tijd beschikbaar en die tijd is nu bijna ten einde.

De zon schijnt. Het is het begin van de lente. Eerder had ik daardoor juist een positieve stemming, maar nu lijkt het vooral een accent te geven aan het gevoel van verandering. Ik ben op retour; doe iets wat ik reeds eerder ook gedaan heb, maar nu doe ik het alleen. Ik ben niet meer, zoals dat eerder het geval was, samen met jou op zoek naar woonruimte. Niet meer positief geladen samen met jou op zoek, omdat we samen een stap vooruit gingen zetten. We gingen samen een stap zetten in onze relatie door eindelijk officieel te gaan samenwonen en we gingen samen een stap naar de volwassenheid zetten, door een zelfstandig appartement te betrekken.

Nu is de beweging omgekeerd. Het appartement dat we vonden, had eigenlijk als enige nadeel, dat we er niet permanent zouden kunnen wonen. Voor de rest was 't eigenlijk precies wat we ons ervan voor hadden gesteld. Een stap voorwaarts. Nu, echter, met de deadline in zicht, heb ik weinig keus op een krappe woningmarkt. Ik ben me ervan bewust dat ik me zal moeten behelpen. Dat ik nu niet een stap voorwaarts zal maken, maar een stap terug moet doen. De zoveelste in iets meer dan een jaar tijd.

Jij hebt deze stap al iets meer dan een jaar geleden gemaakt, toen je uit ons appartement trok, in je eentje. Ook jij had te kampen met een strakke deadline, want het was uit en dan is het niet prettig of handig om al te lang toch samen te blijven wonen. Je vond vrij snel iets, waarvan ik de indruk kreeg dat het best leuk was. Niet dat ik het ooit te zien heb gekregen, al had ik dat wel graag gewild.

Je woonde redelijk in het centrum van de stad, waar ik meer buiten de stad bleef wonen in het appartement. Naar mate de tijd waarin we, op jouw initiatief, geen contact hadden, verstreek, werd ik banger om je tegen te komen. Ik begon het centrum van de stad wat te vermijden. Waarom dat was, doet hier even niet ter zake, maar in essentie omdat ik bang was voor de impact die het op me zou hebben om je even weer vluchtig tegen te komen en je dan weer te moeten laten gaan. Bang voor de emoties die het bij me los zou maken. Om nog maar te zwijgen over het geval dat ik je samen met een andere jongen tegen zou komen.

Jij had die luxe niet, want jij woonde daar. Je was je er denk ik van bewust dat je in een gebied was gaan wonen waar er best kans was dat je mij tegen 't lijf zou lopen, althans, zolang je niet wist dat ik het probeerde te vermijden. Vanaf de eerste dag moest je met dat idee vertrouwd raken, voor zover het voor jou ook een angst opleverde. Als je de angst al had om mij tegen te komen, zul je misschien door nu zo lang daar gewoond te hebben zonder mij tegen te komen, je toch op je gemak kunnen voelen als je daar rondloopt. Voor mij is dat anders.

De nieuwe woonruimte die ik uiteindelijk vind, maakt dat ik nu een stuk dichter bij je kom te wonen. Vroeger kon ik het mijden, dat zal vanaf nu een stuk minder goed gaan lukken. De angst is er echter nog steeds. Meer dan een jaar na dato. Maar ik heb niet de luxe om te zoeken naar woonruimte waarbij dit niet speelt. Wat ik nu gevonden heb, zal ik voorlopig wel mee uit de voeten kunnen. Het is inderdaad een flinke stap terug; het voelt bijna als een studentenkamer al is het formeel zelfstandig. Ik merk dat als ik naar mijn nieuwe woonruimte toeloop om het aan iemand te laten zien, ik mij niet op mijn gemak voel.

===

Het is avond. Ik zit met mijn moeder en mijn beste vriend in de woonkamer van het appartement dat ik binnenkort zal moeten verlaten. Het appartement waar wij ruim anderhalf jaar geleden in een toch nog positieve stemming in trokken en waar daarom nog allerlei restanten van ons samenzijn terug te vinden zijn. De verf op de muren die we samen hebben uitgezocht, de vloerbedekking en gordijnen, delen van de inrichting...

Vanmiddag zijn we met z'n drieen wezen kijken in de nieuwe woonruimte. Aanvankelijk had ik een semi-positief gevoel, het idee van: ach, hier kan ik best iets leuks van maken. Ik had verwacht dat ik op een ergere plek zou eindigen, aangezien ik zo laat was begonnen met zoeken naar nieuwe woonruimte. Vanmiddag zakte de moed me wat in de schoenen, ondanks alle hulp die mijn moeder en beste vriend aanboden.

Nu is het dus avond en er wordt meer concreet gepraat over de aanpak van de nieuwe woonruimte - want daar moet nog wel het een en ander gebeuren - en de verhuizing. Ik hou me afzijdig van het gesprek, terwijl het om mijn woonruimte gaat. Het grijpt me allemaal naar de keel, wordt me ineens toch wat teveel. Ik ben me ervan bewust dat zowel mijn moeder als mijn beste vriend van goud zijn, omdat alles wat ze bespreken eigenlijk impliceert dat ze me een beetje ontzien en van plan zijn heel veel voor me te doen. Ze hebben allebei de stemming door waar ik in verkeer. Ze praten over praktische zaken.

Ik merk dat ik koude rillingen krijg. Mijn hart voelt als een klomp ijs, die koude rillingen door de rest van mijn lijf stuurt. Ik kijk om me heen, hoor terloops dat het gesprek over de gordijnen gaat en denk terug aan het moment dat jij en ik samen die gordijnen op internet uitzochten. We hadden overeenstemming bereikt over de kleurstelling van ons appartement en waren het eens over de gordijnen. Ook al hebben ze nooit mooi gehangen toen wij nog samenwoonden, toch voelt het als een zoete herinnering. Ik weet nog heel goed hoe we er toen bijzaten.

Ook dringen zich beelden aan me op van toen we samen, met hulp van anderen, onder meer ook mijn moeder en deze vriend, ons appartement hebben geschilderd. En voor die tijd verf gingen uitzoeken. En vloerbedekking. Kibbelden over de inrichting en daar uiteindelijk uit kwamen.

Ik besef me dat we nu op het punt zijn aanbeland waarop dit allemaal wordt afgebroken. Het materiele aspect dat nog over is van ons samenzijn, ook al heb ik er na je vertrek een eigen draai aan geprobeerd te geven, zal binnenkort ten einde zijn. De nieuwe woonruimte is vele malen kleiner dan dit appartement en er is maar weinig dat ik kan meenemen. Mijn moeder heeft het over het verknippen van de gordijnen om ze in de nieuwe woonruimte op te hangen, mijn beste vriend praat over het hakken in het tapijt om in de nieuwe woonruimte te kunnen neerleggen.

Ik voel me verdrietig en melancholisch. Ik mis je. Vreselijk, zelfs. En ik haat het om het toe te moeten geven.

In deze periode, waarin je weer zo prominent bij me aanwezig bent, word ik me langzamerhand bewust van de duivelse spagaat waar ik in zit. Misschien betreft het wel een essentie van het feit dat ik het al zo lang zo moeilijk heb. Maar het lijkt erop dat, nadat jij duidelijk hebt gemaakt zonder mij verder te willen en met mijn kennis van jouw volhardendheid in dat soort zaken (koppigheid zou ook een goed woord zijn), ik met man en macht geprobeerd heb te accepteren dat wij verleden tijd zijn en je achter me te laten. Ik wilde los van je komen, het liefst zo snel mogelijk, omdat zolang ik dat nog niet was, er voortdurend die grauwe sluier over mijn leven zou hangen. Ik je latent zou missen bij alles wat ik meemaak en doe en er geen manier zou zijn om gelukkig te worden. Als jou terugkrijgen helemaal geen optie meer blijkt te zijn, is het enige wat rest je zo snel mogelijk kwijt te raken, in de hoop uiteindelijk opnieuw, zij het zonder jou, gelukkig te worden. Tegelijkertijd merk ik dat ik een enorme prutser ben in dat opzicht. Als je weer zo intens in mijn geest aanwezig bent, voelt het alsof het een loze strijd is die ik aan het voeren ben geweest. Alsof al mijn inspanningen voor niks zijn en het een onvermijdelijke waarheid is dat jij niet uit mijn systeem te krijgen bent.

Korter samengevat: ik wil jou maar ik kan je niet krijgen en dit onbeantwoorde verlangen lijkt niet in intensiteit af te nemen. Het voelt alsof ik niet meer gelukkig kan worden, of, genuanceerder, alsof ik hoe dan ook genoegen zal moeten nemen met slechts een vage schim van het geluk dat ik door jou heb gekend.

Mijn vriend gaat weg en mijn moeder en ik blijven samen over. We praten. Ze heeft door wat er allemaal bij mij gebeurt van binnen, dus we maken dat tot onderwerp van gesprek. Gaandeweg kom ik uit die stemming, nemen de koude rillingen die mijn maag half dichtknijpen af en kruip ik uit mijn schulp. Maar ik ben me ervan bewust dat dat vooral in het leven geroepen wordt doordat mijn moeder zo onhandig is bepaalde gevoelens en gedachtes die in jouw voordeel spreken, te bevestigen. Ze zal zich niet realiseren dat ik van binnen het allemaal niet zo op een rijtje heb als ik misschien van buiten kan doen blijken. Dat ze eigenlijk olie op het vuur van verlangen naar jou gooit.

Daar komt bij dat ik me ervan bewust ben dat ik binnenkort contact met je moet opnemen, omdat ik hier nog iets van je heb staan wat ik niet in mijn nieuwe woonruimte kan plaatsen, om je in de gelegenheid te stellen om het op te halen of te zeggen dat het wel weg kan. Ik ben bang voor je en tegelijkertijd verlang ik naar je. Mijn moeder voedt niet de angst, maar het verlangen, door een ontspannen situatie voor te stellen waarin jij en ik, bijna alsof het net als toen is, met elkaar kunnen praten. Het is ook een wrede keuze, want het is of de angst, of het verlangen, dat gevoed moet worden als hierop een reactie gegeven moet worden.

===

De volgende dag. Ik lig in bed muziek te luisteren. Er komt een nummer langs dat me veel doet sinds onze breuk, omdat de muziek en de tekst goed tot uitdrukking brengen wat ik voel. Of soms voel. Weet ik het. Het gaat om een live-uitvoering. Ik stel me voor dat, hoewel ik zo vals zing als een kat, ik als gastzanger optreed in een band dat een concert geeft waar jij ook aanwezig bent en dat ik dat nummer zing. Ik visualiseer hoe ik er dan bij zou staan en ben me ervan bewust dat ik het nummer eigenlijk alleen voor jou zing. Er komt op een gegeven moment een climax in het nummer en terwijl ik in bed het lig te luisteren en met zachte stem meezing, merk ik dat de visualisatie die ik maak in de realiteit doorwerkt. Tijdens de rauwe climax van het nummer, stel ik me voor dat ik het zing met tranen in mijn ogen, maar de tranen zelf hoef ik niet te visualiseren - die lopen echt uit mijn ogen.

Het voelt de afgelopen dagen even alsof ik in een jaar tijd geen sodemieter ben opgeschoten. De gebeurtenissen halen naar boven wat ik geprobeerd had achter me te laten en mijn moeder is in staat mijn verlangen te voeden op een manier dat het bijna plausibel klinkt.

Maar ik weet wel beter. En daarom ga ik geen tijd vol hoop, maar een tijd vol spanning, melancholie en verdriet tegemoet.