Het voelt alsof alles echt volledig is ontspoord. Ongeveer een half jaar lang heb ik gewikt en gewogen en getwijfeld om uiteindelijk tot de conclusie te komen dat het beter zou zijn om uit elkaar te gaan. Uiteindelijk had ik het niveau bereikt dat ik me meer zorgen maakte over hoe het haar te vertellen en dat ik me vooral rot voelde over het feit dat ik haar zou kwetsen, dan dat ik voor mezelf nog echt twijfelde.

Dat ik de factor 'houden van' ongelofelijk heb onderschat, is voor mij wel duidelijk geworden. En in dat laatste half jaar, heb ik daar niet bij stilgestaan. Ik heb die factor misschien wel bewust genegeerd, omdat ik dacht dat het het beste was om uit elkaar te gaan en dan kon ik die complicatie er niet bij hebben, want dan zou ik nooit knopen kunnen doorhakken.

Maar na die dag dat ik die knoop dan doorhakte, is een en een kwart jaar voorbijgegaan inmiddels, maar het voelt nog steeds als een van de meest actuele kwesties in mijn leven. Het beheerst me nog steeds. Er gaat werkelijk geen dag voorbij zonder dat ik nog aan haar denk. In goede tijden is dat terloops en doet het niet zoveel met me omdat het aan de oppervlakte blijft, maar in slechte tijden doet het nog steeds erg veel pijn zoals alles uiteindelijk gelopen is.

Volstrekt ontspoord, is mijn conclusie. Want als het nu al zo lang duurt, voelt het alsof ik nooit meer van die pijn af kom. Alsof ik haar altijd zal blijven missen. Ik heb tot nu toe van alles geprobeerd om verder te komen. Kort na de breuk, toen de mogelijkheid nog enigszins daar was en ik inmiddels al wel de conclusie bereikt had dat dit niet was wat ik wou maar zij niet meer verder bleek te willen, heb ik een aantal gesprekken met haar gehad om dingen op een rijtje te krijgen. Ik heb haar twee brieven geschreven, een speciale cd voor haar gemaakt. Maar alles wat ik ondernam bleef of onbeantwoord, of wees erop dat ze liever geen contact wilde. Omdat ik haar niet tot last wilde zijn, het idee had dat zij onvermurwbaar was in haar keuze en dat ik me er dus bij neer moest leggen, ben ik me op andere dingen gaan focussen. Op een gegeven moment ging dat redelijk goed, totdat ik na een poos een nieuw vriendinnetje kreeg. Voor mijn gevoel had dat juist mij het laatste duwtje in de goede richting moeten geven, maar niets was minder waar. Kennelijk werkte het niet om half te doen alsof het niet bestond, want met het nieuwe vriendinnetje kwam alles weer keihard boven en ik was weer behoorlijk teruggevallen in de put. De relatie met het nieuwe vriendinnetje heeft dan ook niet lang standgehouden op mijn initiatief. Er was nog teveel dat ik moest uitzoeken.

In die tijd ook een afspraak gemaakt met de psycholoog, omdat ik al het idee kreeg dat dingen bezig waren te ontsporen. Zo lang geen contact, geen nieuws ook over of van haar, maar toch bleef het me bezighouden en er leek niet echt vooruitgang in te zitten. Ja, functioneren in alles wat ik deed, kon ik uiteraard wel, want die kunst had ik me in de loop der tijd wel eigen gemaakt. Maar van binnen was het nog steeds een troosteloze vlakte met dode bomen waar een ijzige regenbui met enige regelmaat de atmosfeer nog meer deed verkillen.

Rationeel heb ik alles de revue wel laten passeren. Hoewel er heus nog dingen waren die ik niet echt kon begrijpen in de hele loop van de zaken, vooral ook van haar kant, heb ik met een beetje speculeren zelf de gaten wel ingevuld. Sowieso alles rationeel wel een plek kunnen geven. Gevoelsmatig echter een stuk minder. Daardoor voelt het dubbel: ik begrijp het wel en niet tegelijk. Het heeft me aangezet tot de nodige filosofische beschouwingen, tot een geheel andere kijk op sommige dingen. In zoverre echt wel veranderd. Misschien ben ik er wijzer door geworden, maar of dit wijsheid is die bijdraagt aan het geluk, is ten zeerste de vraag.

Zo blijf het me achtervolgen. Blijft het ervoor zorgen dat ik dagen heb dat ik op mijn werk achter mijn computer om de zoveel tijd een zucht slaak omdat mijn gedachten naar haar uitgaan. Dat ik ergens een sigaretje rook en graag alleen wil zijn omdat ik me rot voel. Dat ik televisie zit te kijken en bij het minste of geringste ineens tranen in mijn ogen voel springen. Dat ik nergens anders zin in heb dan op bed liggen muziek luisteren.

Mijn muse is weg. Dat ontneemt inspiratie.

Daar komt nog bij dat vanwege de manier waarop ik dit onbewust en ongewild lijk te hebben gecultiveerd, gecombineerd met het feit dat het zo lang geleden is dat ik haar gezien of gesproken heb, ervoor zorgt dat ik me heel gespannen voel als ik in het deel van de stad ben waar zij in de buurt woont. Wat als ik haar plotseling tegen zou komen? Onverwacht zal het nooit zijn, want iedere keer als ik in die regio ben, ben ik me ervan bewust. Het is denk ik correct om te zeggen dat ik bang ben haar tegen te komen. Maar waarom? Daar kan de ratio niet bij. Soms lukt het de ratio met heel veel knokken om dat gevoel omver te werpen. Wat is het dat dat gevoel veroorzaakt? Bang voor de pijn die het oplevert dat ik haar zo en passant tegenkom, bijvoorbeeld in een supermarkt ofzo, en me ermee geconfronteerd zie dat wat er ooit tussen ons was, nu gedegradeerd is tot een groet en een kort, oppervlakkig praatje, waarna ieder zijn weegs weer gaat? Gespannen omdat er een duiveltje in mijn hoofd zit dat de oplossing niet bij mijzelf intern zoekt, maar het toch nog bij haar zoekt en zo'n ontmoeting, als ik alles goed zou aanpakken, een stap in de goede richting zou kunnen zetten?

Wat dat betreft zit er kennelijk sowieso nog iets. Ik zou haar ook nog eens een keer weer een brief of mail kunnen sturen. De laatste keer dat we echt contact hebben gehad wat over ons ging, was in juli vorig jaar. Ik heb al vele epistels geschreven, die allemaal onverstuurd zijn gebleven. Als ik er doorheen blader, zie ik een rijk mozaiek van stemmingen voorbij komen. Dan weer een brief in een neutrale stijl, dan een melancholieke stijl, dan in een zo positief mogelijke stijl. Dan weer in details tredend, dan weer mezelf op de oppervlakte houdend... De voornaamste reden dat ik niks meer gestuurd heb tot dusver, is misschien wel dat ik het gevoel heb dat het een soort laatste pijl op mijn boog is en dat ik die dus niet moet verprutsen. Alleen heb ik geen flauw idee welke benadering het beste resultaat op zou kunnen leveren. Een laatste pijl op mijn boog die ik met een blinddoek voor zou moeten verschieten. Dan verschiet ik hem maar niet. Niet geschoten is altijd mis, maar een pijl in de koker is hoop, waar een lege koker dat niet is.

En dan, wat zou ik dan willen? Ik heb dit hele gebeuren in mijn hoofd dus inmiddels zo laten ontsporen, dat zelfs dat heel moeilijk te bepalen is. Na zoveel tijd, na zoveel gedoe in mijn hoofd, is 'weer bij elkaar komen' iets wat vosltrekt niet meer relevant is. Of ik dat zou willen of niet, is niet interessant om over na te denken, want het is simpelweg duidelijk geen optie. Verre van. Ik denk dat wat ik zou willen gewoon weer contact met haar zou zijn, op een manier vergelijkbaar zoals we vroeger met elkaar omgingen, dus met vertrouwen, met diepgang. En dan kijken hoe alles verder loopt. Maar zoiets heb ik al eens voorgesteld en dat heeft ze niet gewild. Waarom nu ineens wel? En als het dan min of meer spontaan ervan zou komen, hoe is dat mogelijk met alles wat er nu al zolang in mijn geest spookt?

Het is een doolhof waar ik al een en een kwart jaar in ronddool om iedere keer een nieuwe doodlopende gang te vinden. Mijn eigen ratio snapt het niet echt meer. Snapt niet dat ik het niet achter me kan laten. Zoals de meesten in mijn omgeving dat niet snappen, en dan met name degenen die zoiets als dit nooit hebben meegemaakt. Ik heb ergens wel eens gelezen dat een relatiebreuk kan werken als een rouwproces en voor mezelf biedt dat een mogelijkheid voor mijn ratio om het toch een beetje te bevatten waarom ik het hier zo moeilijk mee heb. Alle contact is verbroken zonder dat er ook maar enige narigheid over en weer bij onze breuk is komen kijken. Alles is harmonieus verlopen. En dan nu dat definitief verbroken contact. Het voelt inderdaad alsof ze ineens uit mijn leven is weggevallen.

Zij is altijd een enigszins gesloten persoon geweest. Tijdens onze relatie op een gegeven moment gelukkig niet meer zo naar mij toe (al hoorde ik na de breuk wel van dingen die haar hadden dwarsgezeten, waar ze me nooit over verteld had), maar voor de rest naar bijna iedereen. Iemand die goed is om knoppen om te zetten en dingen weg te drukken. Die handelt naar haar ratio en als het gevoel lastig is, dat maar wegstopt. Iemand die bovendien erg koppig kan zijn. Mijn kennis van haar, gecombineerd met hoe dit allemaal is gegaan, het radicale non-contact maar mij toch geen verwijten maken, houdt dat stukje gevoel ook in stand van 'deze kous is ook voor haar nog niet afgerond en zal dat wellicht pas zijn als het contact hersteld wordt'. Ook dat gegeven houdt me er misschien in.

Maar aan de andere kant weet ik er niks van hoe het met haar gaat en hoe dit al dan niet nog bij haar leeft. Misschien is ze er helemaal niet mee bezig, is ze er allang echt klaar mee en voelt ze naar mij toe slechts nog nonchalance. En misschien denkt ze bovendien dat ik er exact op die manier in sta.

Ik ben ontspoord. Ik hoop dat ik op een gegeven moment mezelf weer terug op de rails kan krijgen, want het gaat niet goed zo.