Wat weer een avond. Ik wil het gewoon graag even met jullie delen, vandaar dat ik besluit er een stukje over te schrijven.

Vanavond kwam een vriend van me langs. Ik ben al heel lang bevriend met hem, al voordat ik wat met M. kreeg. Hij heeft er ook met zijn neus bovenop gestaan toen zij en ik wat met elkaar kregen. Op een gegeven moment is het contact echter wat verwaterd, maar vandaag kwam hij weer langs. Het was de eerste keer dat hij in ons/mijn appartement langskwam sinds zij eruit getrokken is. Het was dus al meer dan acht maanden geleden dat hij hier voor het laatst geweest was.

Sinds het uit is met M., heb ik hem slechts een keer gesproken en dat was op een feestje. Er was wel wat praatgelegenheid, dus ik heb hem toen wel verteld over hoe het gegaan was tussen haar en mij nadat het uitgegaan was. Dat was begin juni zo ongeveer, denk ik. Sindsdien heb ik hem niet meer gesproken.

Vanavond dus bijgepraat. Ik heb hem veel dingen nog verteld die in de afgelopen maanden gebeurd zijn. En ik... hoorde mezelf praten. Kalm, rationeel, verhalend. Hij stelde ook vragen. Die beantwoordde ik op eenzelfde manier. Legde uit hoe het allemaal gelopen was, legde uit hoe het er nu voorstond. Ik merkte dat de manier waarop ik erover tegen hem praatte, niet meer was alsof ik over iets actueels praatte, maar alsof het over iets uit het verleden ging...

Eindelijk...?

Eindelijk heb ik een avond gehad dat ik het gevoel had dat ik over de hele situatie kon praten zonder aangegrepen te worden. We dronken bier terwijl we erover aan het praten waren en normaliter wilde ik na een stuk of wat biertjes nog wel eens wat emotioneler worden als het hierom ging, maar gek genoeg bleef het vanavond uit. En volgens mij is dat de eerste keer, dat ik iemand de details van de situatie vertel en dat ik eigenlijk gewoon kalm en neutraal blijf.

Wel heb ik nog benadrukt - naar waarheid - dat ik haar nog steeds mis. En dat ze me volgens mij in principe nog steeds terug zou kunnen willen, als ze ineens in haar hoofdje zou halen dat dat toch de best te bewandelende weg zou zijn. Ik ben niet op het niveau (is dat specifiek een niveau?) dat ik zeg dat ik haar niet meer terug zou willen. Ook vertelde ik dat ik - volgens mij - nog steeds van haar hield. Daar kom je niet zomaar vanaf. Ik heb geen redenen om een hekel aan haar te hebben en er hebben zich geen dingen voorgedaan die de waarheden die ik in de afgelopen maanden voor mezelf heb gevonden uitvlakken. Rationeel gezien ben ik wel zover dat ik me kan voorstellen dat het misschien het beste is zo en mijn gevoel protesteert ook niet meer als ik dat zeg. Maar ik mis d'r nog wel.

Raar is dat. Ik hoorde mezelf praten en was me bewust van de verandering die toch in de loop der tijd heeft plaatsgevonden.

Ik vertelde hem ook dat ze tijdens een van onze laatste gesprekken de gekkigheid nog in haar hoofd had gehaald dat ze moest zeggen dat ze hoopte dat ik snel iemand zou vinden met wie ik gelukkig zou worden. Hij vertelde dat een ex-vriendin dat ook ooit tegen hem gezegd had, een ex-vriendin bij wie ik er nauwelijks aan twijfel dat ze nooit echt van hem gehouden heeft en wat ook maar kort geduurd heeft. Dat raakte me wel even. Zijn dat de dingen die ex-vriendinnen gaan zeggen als ze echt niets meer om iemand geven dan? Het antwoord daarop heb ik niet (jullie wel?).

Desondanks merkte ik berusting in mezelf. Ik zei tegen hem - en voelde dat ook zo - dat ik haar dan nog wel miste en misschien nog wel van haar hield (en nooit negatief over haar zou kunnen spreken), maar dat ik wel inzag dat het toch echt definitief over is en me daarin berustte. De blik is verplaatst van het verleden naar nu, en eventueel de toekomst. De nieuwe strategie lijkt wel zo een beetje zijn vruchten af te werpen.

We hebben nog veel gepraat en ook M. kwam nog veelvuldig ter tafel vanavond. Herinneringen met haar, waar ik over vertelde, zonder echt pijn te voelen. Een beetje nostalgie voelde ik wel, maar het schoot niet door in melancholie. En zelfs nu, met al die biertjes in mijn mik, merk ik dat ik me niet melancholiek voel.

De optimist zegt dat het goed met me gaat. De pessimist zegt dat dit weer zo'n moment is, zo'n up, en dat dat vanzelf overgaat. En we binnen niet al te afzienbare tijd weer gewoon netjes in de kreukels liggen, zoals het tenslotte hoort. Lijkt het. De realist denkt dat het een mixje van beide is.

Hoe dan ook stond ik wel een klein beetje versteld van de neutraliteit qua gevoel waarmee ik het verhaal heb kunnen doen. De nieuwe strategie kan zich zelfs doorzetten als ik over haar praat en houdt duidelijk niet in dat ik haar verbannen heb - aangezien ik zoveel over haar heb gepraat. En toch me nu niet rot voelen. Dat is eigenlijk wel iets nieuws.

De romantische geest blijft doorleven - de romantische geest die wel wat ziet in haar in betere omstandigheden en betere tijden opnieuw tegenkomen. Maar een eigenschap van de romantische geest is dromen. Zo langzamerhand kunnen dromen van de werkelijkheid worden onderscheiden lijkt het. Het is niet erg om het scenario van een hereniging niet te verafschuwen, zeker niet zolang zoiets toch niet dicht bij de realiteit staat. En ondertussen gaan we gewoon verder...

Tot zover deze update. Ik hoop dat het de volgende keer niet weer kommer en kwel gaat worden (laten we wel wezen, ze zit nog steeds erg in mijn systeem, dus wie weet wat voor gekkigheid er nog kan gebeuren). De klim op die steile helling zet voort. Ik ben er nog niet, maar... ik ben goed op weg. Volgens mij. Hoop ik.