Het is relatief lang geleden dat ik hier voor het laatst een blog heb geschreven. Dat heeft alles te maken met de nieuwe strategie die ik in mijn vorige blog aankondigde te gaan proberen. Banden verbreken en afstoten, ontwennen om zoveel met mijn ex-vriendin bezig te zijn in een poging de lijdensweg die ldvd heet en die inmiddels al bijna acht maanden duurt, sneller te kunnen beeindigen. En op het moment dat ik dat doe, en me dus minder op haar concentreer, is er natuurlijk ook minder sterk de behoefte om iets van me af te schrijven op deze site.

Aan de oppervlakte gaat het best redelijk met me, de laatste tijd. Ik heb de indruk dat de nieuwe strategie wel zo z'n vruchten afwerpt. Wesley74 gebruikt wel de quote 'wie blijft staren naar de plek waar de zon is ondergegaan, zal hem niet zien opkomen', of iets van die strekking. Het drukt eigenlijk vrij aardig uit waar mijn nieuwe tactiek ook op neerkomt. Ik wilde me er niet meer in verliezen, in het verdriet, de melancholie, het gemis, het geidealiseer. Me niet meer focussen op wat geweest is, maar op wat is en eventueel op wat komen gaat.

Resultaat daarvan is dat ik het gevoel heb dat ik al een aantal weken redelijk 'gewoon functioneer'. Dat wil zeggen dat ik niet meer zozeer een schakelaar omzet in sociale situaties, als wel dat het weer meer op de natuurlijke wijze lijkt te gaan zoals het wel gegaan is toen de sores nog niet begonnen was - het verschil tussen sociale situaties en momenten dat ik alleen ben, is een stuk minder groot. Het lijkt wel enigszins te werken, me niet meer te willen verliezen in gedachten aan haar. Natuurlijk gaat het niet zo ver dat ik haar verdring of iets in die geest, maar ik sta mezelf niet meer toe om allemaal pijnlijke visualisaties te maken van haar met andere gozers of om als het ware gevoelsmatig dingen uit ons verleden samen te herbeleven en daarvan pijn te voelen. Al het denken en voelen heb ik ook allemaal wel gedaan. Ik verban haar niet uit mijn systeem, maar laat me ook niet meer door haar in een trieste bui vangen.

Honderd procent lukt dat echter niet. Sommige dagen zijn beter dan andere en sommige momenten zijn ook beter dan andere. Gisteren had ik weer een minder goede dag. Voelde me wel weer triest en had niet de kracht om me te verzetten tegen toch weer meegenomen worden het verleden in. Zulke heb ik soms dus nog steeds. In dit geval was er een kleine aanleiding in de vorm van mijn vader die vroeg of ik haar nog gesproken had, terwijl zij al een poosje met mijn vader ook niet meer ter sprake was gekomen. Ik legde uit dat ik al een hele tijd eigenlijk niets meer omtrent haar vernomen had, al zeker anderhalve maand nu, dus dat ik eigenlijk geen idee had hoe het met haar ging en eigenlijk niks meer van haar wist. Mijn vader vroeg of ze al een nieuwe vriend had (ja, beetje tactloos om mij dat te vragen, maar goed) en ik zei dat ik dat dus ook niet wist, maar dat het me niet zo waarschijnlijk leek. Daarna ging ik wat dingen doen die weinig concentratie vereisen en doordat ik moe was en weinig weerstand had, dwaalden de gedachten met dit als aanleiding toch weer naar haar terug en ging het me dwarszitten dat ik helemaal niks meer van haar weet, ook niet of ze inderdaad zich al vreselijk met andere gozers aan het inlaten is of niet. Einde van het liedje was dat ik in ieder geval 's nachts weer over haar droomde (zo'n droom waarin alles weer goed is en het allemaal fijn is) en dat ik de volgende dag (gisteren dus) weer een dipdag had.

Het is misschien een beetje te zien als waden door de zee. Aan de oppervlakte ziet alles er een beetje hetzelfde uit, ziet het er allemaal wel vlak uit, maar wat er onder de wateroppervlakte zit, is niet te zien. De volgende stap die je maakt kan een stukje verder omhoog uit de zee zijn, maar er kan ook maarzo ineens een diepzeetrog volgen waardoor je even weer kopje onder gaat. Het lijkt er vooralsnog op dat deze diepzeetrog echter niet heel erg diep was en bovendien niet zo breed. Vandaag gaat het alweer een stukje beter.

Ondertussen is dat water waar ik doorheen aan het lopen ben aan de oppervlakte misschien wel redelijk kalm, maar het heeft nog wel wat onderstromen. De interesse in andere meisjes is zo langzamerhand duidelijk echt wel teruggekomen. Heb de laatste tijd omgang met een paar meisjes, waarvan twee specifiek (en eigenlijk een heel specifiek) wel mijn interesse heeft gevangen. Ik zou me kunnen voorstellen dat als ik wat intensiever contact met haar zou hebben, ik zelfs in theorie verliefd op haar zou kunnen worden. Dat is ergens heel fijn, omdat het even de oogkleppen afzet waardoor ik alleen mijn ex-vriendin zag. Aan de andere kant is het niet fijn, aangezien ik in ieder geval de komende maanden er (nog) niet echt iets mee kan doen. Het voert te ver om hier uit te leggen waarom niet, maar neem het maar even aan. Nu is het dus gewoon leuk vriendschappelijk omgaan op momenten dat ik haar tegenkom. En dat is dan ook wel lastig bij tijden. Kom je iemand tegen van wie je echt zoiets hebt: tjee, jij bent leuk, kun je er vooralsnog niks mee.

Maar goed, zelf ben ik geneigd om die leuke meisjes vooralsnog 'fascinaties' te noemen. Ik ben gefascineerd door ze, maar omdat mijn hart nog niet 100% geheeld is, gaat het misschien niet helemaal zo als het normaal gesproken, zonder gebroken hart, zou gaan. Een vriend van me drukte het zo uit door te zeggen dat ik een muurtje om mijn hart gebouwd had en misschien is dat ook wel een beetje zo. Niet bewust, maar er zit gewoon nog steeds iets uit het verleden en dat maakt het niet makkelijker.

Hoe dan ook kan ik hieruit wel probleemloos de conclusie trekken dat verliefdheid en aantrekkingskracht kennelijk volstrekt naast liefde, houden van (en in geval van verleden tijd: ldvd) kan staan. Al weet ik dat nog niet 100% zeker, omdat ik (nog) niet verliefd ben en al helemaal (nog) niks met haar heb, maar goed.

Het maakt in ieder geval wel dat het gemoed nog steeds labiel is. Eergisteren bijvoorbeeld voelde ik me niet zo lekker aangezien ik het meisje in kwestie weer ontmoet had en het weer leuk was en ik het een beetje frustrerend vond dat ik er eigenlijk niks mee kon. Gisteren voelde ik me niet zo lekker aangezien mijn ex-vriendin weer flink in mijn geest aan het huishouden was. Vandaag voel ik me meer neutraal, maar meer negatief neutraal dan positief. Want de pieken in mijn gemoed zijn het fijnst en ik vermoed dat die van het weekend niet gaan komen.

Maar wat is nu de status van mijn ex in mijn geest? Ik merk dat mijn romantische geest nog steeds overuren draait en nog altijd het scenario van 'elkaar op een gegeven moment weer tegenkomen en opnieuw beginnen' erg aantrekkelijk vindt. Maar houvast bieden doet het niet. Zij heeft nou eenmaal die deur potdicht geknald en daar doe ik niks meer aan, dat kan ik slechts accepteren. Ik hoop dus niet meer op contact met haar en hou me er niet mee bezig, maar merk wel dat ik het nog steeds erg fijn zou vinden.

Zo zet de transitie, die een maand of twee geleden is begonnen, alsmaar verder voort.